Ποια Είναι η Άποψις της Βίβλου;

Γιατί Μερικοί Γεννιούνται με Μειονεκτήματα;

Η ΜΙΚΡΗ τετράχρονη Κάρεν πέθανε από λευχαιμία. Αυτό ήταν ένα σκληρό χτύπημα για τους γονείς της. Πήγαιναν τακτικά στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, άλλα τώρα είχαν σταματήσει, διότι όπως έλεγαν, «απορείς γιατί, αφού προσπάθησες να ζήσης μια ενάρετη ζωή, σου συμβαίνει αυτό το κακό.»—Τάιμς της Νέας Υόρκης, 2 Φεβρουαρίου 1973.

Η Κάρεν είχε γεννηθή με μειονεκτήματα, μολονότι χρειάσθηκε να περάσουν τρία χρόνια για να γίνη αυτό αντιληπτό. Στις Ηνωμένες Πολιτείες τα τέσσερα στα εκατό βρέφη γεννιούνται με κάποιο φανερό ελάττωμα, καμπούρικα, ανάπηρα ή τυφλά, ή με καρδιακά ή εγκεφαλικά ελαττώματα. Όταν τα βρέφη γίνουν ενός έτους, γίνονται φανερά περισσότερα ελαττώματα, ώστε ο αριθμός έχει αυξηθή σε επτά στα εκατό. Γιατί να συμβαίνουν τέτοια πράγματα; Ποιος πρέπει να θεωρηθή υπεύθυνος; Τι μπορεί να γίνη γι’ αυτό;

Στους Βιβλικούς χρόνους μερικοί είχαν γεννηθή με ελαττώματα. Οι απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης εθεράπευσαν θαυματουργικά έναν άνθρωπο που ήταν «χωλός . . . εκ κοιλίας μητρός αυτού.» (Πράξεις 3:1-10) Ο Ιησούς Χριστός αποκατέστησε την όρασι σ’ έναν άνθρωπο που είχε γεννηθή τυφλός. Οι μαθηταί του τον ερώτησαν αν η τυφλότης ωφείλετο στις αμαρτίες των γονέων του ή στις δικές του αμαρτίες. Προφανώς οι μαθηταί του Ιησού επίστευαν, όπως πιστεύουν και μερικοί ραββίνοι, ότι μπορεί κανείς να αμαρτήση στην κοιλιά της μητέρας του πριν γεννηθή. Ο Ιησούς απήντησε ότι η τυφλότης του ανθρώπου δεν ωφείλετο σε κάποια δική του αμαρτία ή σε αμαρτίες των γονέων του αλλά «διά να φανερωθώσι τα έργα του Θεού εν αυτώ.» Κατ’ αρχήν, ο Θεός δεν προκάλεσε την τύφλωσι. Μάλλον, η τύφλωσις του ανθρώπου έδωσε την ευκαιρία να γίνουν φανερά τα έργα του Θεού.—Ιωάν. 9:1-7· Ρωμ. 5:12.

Πολύ πιθανόν ο άνθρωπος εκείνος να γεννήθηκε τυφλός λόγω κάποιας χρωμοσωματικής ατέλειας ή γενετικού ελαττώματος, όπως συνέβη και με τη μικρή Κάρεν. Έτσι, αν οι γονείς έχουν σοβαρές καρδιακές ατέλειες, οι κίνδυνοι είναι 21 έως 37 φορές μεγαλύτεροι να έχουν τα παιδιά τους μια παρόμοια ατέλεια απ’ ό,τι θα συνέβαινε αν οι γονείς δεν είχαν τέτοιες. Επίσης, ένας άνθρωπος που έχει αιμοφιλία θα μεταδώση αυτό το γενετικό ελάττωμα στα εγγόνια του μέσω των θυγατέρων του. Σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις δεν μπορεί να κατηγορήση κανείς τους γονείς, αφού δεν είναι σε θέσι να ελέγξουν το ζήτημα.

Έπειτα, πάλι, λόγω αγνοίας μια μητέρα μπορεί να κάμη να γεννηθή το παιδί της παραμορφωμένο. Αυτό συνέβη στην περίπτωσι που έγκυες γυναίκες στη διάρκεια των πρώτων σταδίων της εγκυμοσύνης τους πήραν υπνωτικά χάπια που περιείχαν θαλιδομίδη, ένα συνθετικό φάρμακο. Το φάρμακο αυτό που ωνομάσθηκε «μια από τις μεγαλύτερες ιατρικές τραγωδίες στην ιστορία,» προκάλεσε τη γέννησι παραμορφωμένων βρεφών από 12.000 γυναίκες σε διάφορες χώρες, από τα οποία τα μισά ήσαν τόσο παραμορφωμένα ώστε είτε γεννήθησαν νεκρά ή έζησαν μόνο λίγες ώρες η λίγες μέρες.

Από τα έξη χιλιάδες ‘θαλιδομιδικά βρέφη’ που επέζησαν, το ένα τρίτο έως τα μισά γεννήθηκαν χωρίς άκρα ή με παραμορφωμένα άκρα. Η ισόβια φροντίδα για καθένα απ’ αυτά ταελαττωματικά παιδιά υπολογίσθηκε σε 250.000 δολλάρια. Ασφαλώς δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον Θεό γι’ αυτά τα πράγματα που κάνουν οι άνθρωποι έτσι δεν είναι;

Στην περίπτωσι των ‘θαλιδομιδικών βρεφών’ τα δικαστήρια έβγαλαν την απόφασι ότι μάλλον οι φαρμακευτικές εταιρίες ήσαν υπεύθυνες και όχι οι μητέρες. Υπάρχουν όμως πάρα πολλά ελαττώματα για τα οποία οι γονείς, και ιδιαίτερα η μητέρα, μπορεί να είναι υπεύθυνη. Επί παραδείγματι, πολλά βρέφη γεννιούνται ελαττωματικά επειδή οι μητέρες τους προσεβλήθησαν από κάποιο αφροδίσιο νόσημα. Με το να εντρυφούν σε χαλαρή διαγωγή είτε πριν είτε μετά τον γάμο, οι γονείς έδωσαν στα παιδιά τους μια ελαττωματική κληρονομιά. Οι έγκυες γυναίκες που καπνίζουν αυξάνουν τον κίνδυνο να γεννήσουν παιδιά νεκρά ή παραμορφωμένα. Διεπιστώθη, επίσης, ότι υπάρχει κάποια σχέσις μεταξύ ασπιρίνης και ελαττωματικών γεννήσεων. Ακόμη και ακατάλληλες προσπάθειες εκ μέρους μιας εγκύου γυναίκας να διατηρή χαμηλό το βάρος της μπορούν να προκαλέσουν βλάβη στο αγέννητο παιδί της.

Το ότι σε μερικές περιπτώσεις η ευθύνη για το ελάττωμα ενός παιδιού πρέπει να βαρύνη τη μητέρα καταφαίνεται από μια πρόσφατη έκθεσι για τα’ αποτελέσματα της αιμομιξίας. Η Γραφή καταδικάζει αυστηρά την αιμομιξία. Ο νόμος του Μωυσέως προέβλεπε την ποινή του θανάτου για την αιμομιξία. (Λευιτ. 18:8-17) Έτσι ένας Τσεχοσλοβάκος ιατρικός ερευνητής έκαμε συγκρίσεις μεταξύ παιδιών που γεννήθηκαν από αιμομικτικές σχέσεις και παιδιών που γεννήθηκαν από την ίδια γυναίκα άλλα που δεν ήσαν προϊόν αιμομικτικών σχέσεων. Η μελέτη παρέσχε «δραματική απόδειξι ότι μεταξύ των παιδιών αιμομικτικών σχέσεων ο κίνδυνος ανωμαλίας είναι τρομακτικός,» και έδειξε την «αλάνθαστη επίδρασι που έχει η αιμομιξία στην παιδική θνησιμότητα, στις εκ γενετής δυσμορφίες και στο διανοητικό επίπεδο.» (Νιουσγουήκ, 9 Οκτωβρίου 1972) Πραγματικά, αυτές οι διαπιστώσεις υπογραμμίζουν τη Γραφική αρχή: «Ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει· διότι ο σπείρων εις την σάρκα εαυτού, θέλει θερίσει εκ της σαρκός φθοράν.»—Γαλ. 6:7,8.

Μια από τις πιο ατυχείς όψεις της ελαττωματικής γεννήσεως είναι ότι συχνά κάνει τους γονείς να απορούν γιατί το επέτρεψε αυτό ο Θεός ή γιατί το προκάλεσε, σαν να ήταν αυτός υπεύθυνος για τη θλιβερή θέσι τους, όπως στην περίπτωσι της μικρής Κάρεν. Άλλοι παίρνουν μια μοιρολατρική στάσι, σαν να ήταν αυτό θέλημα Θεού γι’ αυτούς, ή σαν να τους άξιζε η τραγωδία. Άλλοι πάλι λέγουν για τον πρόωρο θάνατο ενός παραμορφωμένου παιδιού ότι δήθεν «ο Θεός το ήθελε να είναι μαζί Του.»

Αλλ’ ο Ιεχωβά Θεός, ο Δημιουργός, δεν μπορεί να θεωρηθή υπεύθυνος. Εδημιούργησε το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι τέλειο, διότι όλα τα έργα του είναι τέλεια. (Δευτ. 32:4) Όταν οι πρώτοι μας γονείς αμάρτησαν, όχι μόνο έγιναν ατελείς και επλήρωσαν με τη ζωή τους, αλλά και όλοι τους οι απόγονοι από τότε γεννήθηκαν ατελείς και σε θνητή κατάστασι. (Ρωμ. 5:12) Η φύσις αυτών των ατελειών παίζει ρόλο κατά πόσον ένα παιδί θα γεννηθή ελαττωματικό. Έτσι, παραμορφωμένα παιδιά δεν γέννησαν όλες οι έγκυες γυναίκες που πήραν θαλιδομίδη στα πρώτα στάδια της εγκυμοσύνης των, αλλά μόνον εκείνες που είχαν κάποιο γενετικό μειονέκτημα. Και όπως είδαμε, και άλλοι παράγοντες μπορούν επίσης να συμβάλουν σ’ αυτό.

Η Γραφή μάς λέγει ότι «ο Θεός είναι αγάπη» και ότι έχει κάμει προμήθεια ώστε το ανθρώπινο γένος να ξαναποκτήση την τελειότητά του μέσω της απολυτρωτικής θυσίας του Ιησού Χριστού και της βασιλείας του Χριστού. Κάτω από την κυριαρχία αυτής της βασιλείας, θα παύσουν να υπάρχουν δάκρυα, πένθος, πόνος ή θάνατος—άρα θα έλθη απελευθέρωσις από όλα τα σωματικά και διανοητικά μειονεκτήματα. Ακόμη και οι νεκροί θα εγερθούν για να ωφεληθούν απ’ αυτές τις ευλογίες.—1 Ιωάν. 4:8· Ιωάν. 5:28,29· Πράξ. 24:15.

Στο μεταξύ τι πρέπει να γίνη; Η προσοχή στο να υπακούωμε τους νόμους του Θεού και η πρακτική σοφία μπορούν να βοηθήσουν πολύ για ν’ αποφύγωμε την πιθανότητα να γεννηθή ένα παιδί ελαττωματικό κατά κάποιον τρόπο. Σήμερα υπάρχει επίσης ο «σύμβουλος της γενετικής» όπου μπορούν οι γονείς να βεβαιωθούν, τουλάχιστον μέχρις ωρισμένου σημείου, για τους κινδύνους που μπορεί να διατρέξουν αν κάμουν παιδιά.

Και εκεί όπου η τραγωδία αυτή έχει πλήξει ήδη κάποια οικογένεια, τι μπορεί να γίνη; Θα πρέπει να την βλέπη κανείς σαν ένα κακό που πρέπει ν’ αντιμετωπισθή. Πώς; Με το να δείχνη η υπόλοιπη οικογένεια ανιδιοτελές ενδιαφέρον, εγκαρτέρησι και υπομονή, όλοι να συμβάλλουν με ό,τι μπορούν ώστε το ελαττωματικό παιδί να μπορή ν’ απολαμβάνη τη ζωή παρ’ όλο το βάσανό του, κάνοντας σ’ εκείνο ό,τι θα ήθελαν οι άλλοι να κάνουν σ’ αυτούς.