Ποια Είναι η Άποψις της Βίβλου;

Υπάρχει Πύρινος Άδης;

Η ΘΕΩΡΙΑ του βασανισμού μετά θάνατον διδάσκεται από τις μεγαλύτερες θρησκείες του Χριστιανικού κόσμου καθώς και από τους Ινδουιστάς, Βουδδιστάς και Μωαμεθανούς. Συνδέεσθε μήπως με μια από αυτές τις θρησκείες;

Σύμφωνα με την Καθολική διδασκαλία, τα βάσανα της κολάσεως «θα καταθλίβουν την αμαρτωλή ψυχή αμέσως μετά τον θάνατο.» (Η Καθολική Εγκυκλοπαιδεία για το Σχολείο και για το Σπίτι, στην Αγγλική). Είναι αυτό εκείνο που διδαχθήκατε; Ξέρατε ότι οι Βουδδισταί πιστεύουν στην ύπαρξι μιας θερμής και μιας ψυχρής κολάσεως; Εκείνοι που είναι περιωρισμένοι σε μια θερμή κόλασι περιγράφονται σαν να κόπτωνται σε τεμάχια και κατόπιν αποκαθίστανται στη ζωή, για να λάβουν πάλι την ίδια τιμωρία. Για τη Μωαμεθανική αντίληψι εκείνων που βασανίζονται στην κόλασι, διαβάζομε: «Αυτοί θα ζουν σε θερμό αέρα και βραστό νερό και σε σκοτάδι καπνού μαύρου σαν πίσσα. Θα ψήνωνται σε μια αναμμένη φωτιά και θα τους δίνουν να πίνουν από μια πηγή που βράζει! Καμμιά τροφή δεν θάχουν εκτός από βρωμερά αγκάθια, που δεν θα είναι θρεπτικά ούτε θα ικανοποιούν την πείνα. Θα μένουν εκεί μέσα επί αιώνες. Δεν θα γεύωνται ούτε θα πίνουν κάτι δροσερό.»—Εγκυκλοπαιδεία Θρησκείας και Ηθικής, στην Αγγλική.

Τέτοιες διδασκαλίες για την κόλασι βασίζονται στην πεποίθησι ότι κάτι, «μια ψυχή,» επιζή από τον θάνατο του σώματος. Η «ψυχή,» που εξαρτάται από το είδος της ζωής που έκαμε ένα άτομο, πιστεύουν ότι πηγαίνει σ’ ένα τόπο είτε μακαριότητος είτε βασανισμού.

Ισχυρίζονται ότι η απειλή της κολάσεως εμποδίζει το έγκλημα. Η Εγκυκλοπαιδεία Μακ Λίντοκ και Στρογκ (στην Αγγλική) παραθέτοντας από το Βιβλίο Χριστιανική Θεολογία του Κναππ (στην Αγγλική) γράφει: «Η απειλή βεβαίας τιμωρίας έχει πολύ μεγαλύτερη επίδρασι τόσο στους μορφωμένους όσο και στους αμόρφωτους στο να τους εμποδίση από το έγκλημα, παρά να λέγη και να κάνη τους ανθρώπους να περιμένουν απλώς τις φυσικές συνέπειες της αμαρτίας, όσο κι αν είναι τρομερές.»

Αλλά εμπόδισε το έγκλημα η διδασκαλία για έναν άδη βασανισμού; Η ιστορία δείχνει ότι οι πιο άκαμπτοι υποστηρικταί της διδασκαλίας της κολάσεως υπήρξαν μεταξύ εκείνων που διέπραξαν μερικά από τα χειρότερα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητος. Επί παραδείγματι, τα τρομερά βασανιστήρια και οι σκληρότητες των ιερών εξετάσεων και των θρησκευτικών σταυροφοριών διεξήχθησαν από ανθρώπους που πίστευαν στη διδασκαλία του πυρίνου άδου. Και με κανένα τρόπο η πίστις στον πύρινο άδη δεν εμπόδισε τους ανθρώπους από το να διαπράξουν τις μεγαλύτερες ωμότητες στη διάρκεια των δύο παγκοσμίων πολέμων αυτού του αιώνος.

Τι θα λεχθή, λοιπόν, για τη βάσι στην οποία στηρίζεται η πίστις σ’ έναν άδη βασανισμού; Κανένας δεν μπορεί ν’ αποδείξη επιστημονικώς ή με άλλον τρόπο ότι μια «ψυχή» εξακολουθή να ζη μετά τον θάνατο του σώματος. Η προσωπική παρατήρησις επιβεβαιώνει τη δήλωσι της Βίβλου: «Διότι το συνάντημα των υιών των ανθρώπων είναι και το συνάντημα του κτήνους· και εν συνάντημα είναι εις αυτούς· καθώς αποθνήσκει τούτο, ούτως αποθνήσκει και εκείνος· και η αυτή πνοή είναι εις πάντας. Και τα πάντα καταντώσιν εις τον αυτόν τόπον· τα πάντα έγειναν εκ του χώματος και τα πάντα επιστρέφουσιν εις το χώμα.»—Εκκλησ. 3:19, 20.

Η πεποίθησις λοιπόν στην επιβίωσι της «ψυχής» μετά θάνατον είναι ζήτημα «πίστεως». Αλλά είναι στερεά θεμελιωμένη;

Αν ο άνθρωπος έχη μια αόρατη αθάνατη ψυχή που εξακολουθή να ζη μετά τον θάνατο του σώματος, ο μόνος τρόπος που θα εγνώριζε για την ύπαρξί της θα ήταν μέσω θείας αποκαλύψεως. Εκείνοι που δέχονται τη Βίβλο ως αποκάλυψι του Θεού προς το ανθρώπινον γένος πρέπει επομένως να μπορούν να υποστηρίξουν τις πεποιθήσεις των μέσω αυτής, δεν είν’ έτσι; Μπορούν εκείνοι που πιστεύουν στην αθανασία της ανθρώπινης ψυχής να το κάμουν αυτό; Εξετάστε τα γεγονότα και ελέγξατέ τα μέσα στη δική σας Γραφή.

Στις Γραφές οι λέξεις «αθάνατος» και «αθανασία» δεν χρησιμοποιούνται ποτέ εν σχέσει με την ανθρώπινη ψυχή. Αλλά διαβάζομε: «Η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει.»—Ιεζ. 18:4.

Αναφορικά με τη χρήσι από τη Βίβλο της λέξεως «Ψυχή», η Νέα Καθολική Εγκυκλοπαιδεία (στην Αγγλική) αναγνωρίζει τα εξής: «Το νόημα της ανθρώπινης ψυχής δεν είναι το ίδιο στην Παλαιά Διαθήκη καθώς είναι στην Ελληνική και στη νεώτερη φιλοσοφία . . . Η ψυχή στην Παλαιά Διαθήκη δεν σημαίνει ένα μέρος του ανθρώπου, αλλά ολόκληρο τον άνθρωπο—τον άνθρωπο ως ένα ζωντανό ον. Ομοίως, στην Καινή Διαθήκη σημαίνει ανθρώπινη ζωή, τη ζωή ενός ατόμου, συνειδητό υποκείμενον.»

Αντί να έχη μια αθάνατη ψυχή, ο θνητός άνθρωπος είναι μια ψυχή. «Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ,» λέγει η Βίβλος, «έγεινεν εις ψυχήν ζώσαν.» (1 Κορ. 15:45) Εφόσον αυτή είναι η περίπτωσις, καμμιά «ψυχή» δεν εξακολουθεί να ζη μετά τον θάνατον του σώματος και επομένως τίποτε δεν είναι που μπορεί να βασανίζεται μετά θάνατον. Αλλά τι μπορεί να λεχθή για τη λέξι «άδης»;

Είναι αξιοσημείωτο, ότι η Αγγλική λέξις «HELL» (Χελλ) αρχικά δεν μετεβίβαζε καμμιά σκέψι για θερμότητα ή βάσανα, αλλ’ απλώς εδήλωνε μια ‘σκεπασμένη από πάνω ή κρυμμένη θέσι.’ Το εννοείτε αυτό; Η λέξις ήταν πολύ όμοια σε σημασία με την Εβραϊκή λέξι «Σιεόλ» και την Ελληνική «Άδης». Το λεξιλόγιο μιας Γαλλικής μεταφράσεως που βασίζεται στη μετάφρασι του Λουί Σεγκόν, αναθεώρησις του 1910, κάτω από την έκφρασι «Διαμονή των Νεκρών», λέγει: «Αυτή η έκφρασις μεταφράζει την Ελληνική λέξι Άδης, η οποία αντιστοιχεί με την Εβραϊκή Σιεόλ. Αυτός είναι ο τόπος όπου οι νεκροί μένουν μεταξύ (του χρόνου) του θανάτου των και της αναστάσεώς των. (Λουκ. 16:23· Πράξ. 2:27, 31· Αποκάλ. 20:13, 14). Ωρισμένες μεταφράσεις εσφαλμένως απέδωκαν αυτή τη λέξι ως HELL».

Έτσι λοιπόν αυτά που αναφέρονται στον Άδη και τον Σιεόλ στη Γραφή δεν υποστηρίζουν την ύπαρξι ενός τόπου βασάνων μετά θάνατον. Ούτε μπορούν αυτά που αναφέρονται στη «Γέεννα» (που αποδίδεται «HELL» σε διάφορες μεταφράσεις) να χρησιμοποιηθούν προς υποστήριξιν της ιδέας του συνειδητού βασανισμού μετά θάνατον. Η Βίβλος δεν λέγει ότι ο Θεός θα βασανίζη εκείνους που ρίπτονται μέσα στη Γέεννα αλλά λέγει ότι ο Θεός ‘μπορεί να καταστρέψη τόσον την ψυχή όσον και το σώμα στη Γέεννα.’ (Ματθ. 10:28) Αφού το πυρ είναι το πιο αποτελεσματικό μέσον καταστροφής που εχρησιμοποιείτο στους Βιβλικούς χρόνους, το «πυρ» της Γεέννης καταλλήλως αντιπροσωπεύει πλήρη καταστροφή.

Όσον αφορά «την λίμνην του πυρός» που αναφέρεται στο 20ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως, αυτή «η λίμνη» εξηγείται στο εδάφιον 14 ότι είναι όχι κατά γράμμα, αλλά ένα σύμβολο ‘δευτέρου θανάτου.’ Όλοι όσοι λαμβάνουν πείραν του ‘δευτέρου θανάτου’ θα παραμένουν στη λαβή του «εις τους αιώνας των αιώνων.» (Αποκάλ. 20:10) Σημειώστε ότι το εδάφιον 14 λέγει ότι ο «θάνατος και ο Άδης ερρίφθησαν εις την λίμνην του πυρός.» (Αποκάλ. 20:14) Είναι φανερό ότι ο θάνατος και ο Άδης δεν έχουν συνείδησι, αλλά μπορούν να καταστραφούν, και το πυρ αντιπροσωπεύει αυτό.

Έτσι μπορεί να διαπιστωθή ότι η διδασκαλία για ένα πύρινο άδη δεν βασίζεται στη Βίβλο. Απλώς είναι μια επινόησις του ανθρώπου που δεν θέλει να δεχθή το γεγονός ότι ο θάνατος τερματίζει κάθε συνειδητή ύπαρξι. Αυτή η διδασκαλία έχει κακοπαραστήσει τον Θεό ως σκληρό και έχει αποκρύψει το τι ο Θεός επιθυμεί για κείνους τους οποίους επιδοκιμάζει. Ο Ιεχωβά Θεός δεν θέλει να τον υπηρετούν οι άνθρωποι απλώς από φόβο τρομερής τιμωρίας, αλλά από βαθειά αγάπη γι’ αυτόν. (Ιερ. 9:24· Ψαλμ. 97:10· 119:104, 128, 163· 1 Ιωάν. 4:8-12) Η αγάπη είναι ένα πολύ μεγαλύτερο προληπτικό της αδικοπραγίας παρά ο φόβος της τιμωρίας. (Ρωμ. 13:8-10) Σ’ εκείνους που επιθυμούν να τον ευαρεστούν, ο Ιεχωβά Θεός δίνει την ευκαιρία ν’ αποκτήσουν αιώνιο ζωή. Εκατομμύρια θα μπορέσουν να λάβουν αυτή την ευκαιρία μέσω αναστάσεως.—Ιωάν. 5:28, 29· 17:3.