Σε Ποιον Μπορείτε να Εμπιστεύεσθε;
ΚΑΘΕ φυσιολογικό άτομο έχει ανάγκη από φίλους και γείτονες που να μπορή να τους εμπιστεύεται. Επίσης θέλει οι άνθρωποι που είναι στην εξουσία να είναι άνθρωποι που να μπορή να τους εμπιστεύεται.
Και όμως, στην ιστορία, σπάνια η εμπιστοσύνη τόσων πολλών ανθρώπων έχει κλονισθή τόσο πολύ όσο στην εποχή μας. Αυτό συμβαίνει σε πολλές χώρες, άλλα ένα σημαντικό παράδειγμα βρίσκεται σε πολλούς ανθρώπους των Ηνωμένων Πολιτειών.
Αυτό ήταν αποτέλεσμα της υποθέσεως «Γουωτεργκέητ.» Για την υπόθεση αυτή ο Γερουσιαστής Σαμ Έρβιν, Τζούνιορ, είπε: «Νομίζω ότι η υπόθεσις Γουωτεργκέητ είναι η μεγαλύτερη τραγωδία που υπέστη ποτέ η χώρα αυτή»—ακόμη μεγαλύτερη και από τον εμφύλιο πόλεμο. Είναι μια υπόθεσις στην οποία δόθηκε μεγάλη διεθνής δημοσιότης.
Γουωτεργκέητ είναι το όνομα ενός συγκροτήματος κτιρίων που περιλαμβάνει ένα ξενοδοχείο, διαμερίσματα, καταστήματα και γραφεία. Βρίσκεται στην Ουάσιγκτων και εστέγαζε το αρχηγείο της Δημοκρατικής Εθνικής Επιτροπής στη διάρκεια της προεδρικής εκλογικής εκστρατείας του 1972.
Στις 17 Ιουνίου 1972, πολύ πρωί, συνελήφθησαν πέντε άτομα, που έμπαιναν παρανόμως στα γραφεία του αρχηγείου των Δημοκρατικών. Ένας κυβερνητικός εκπρόσωπος εχαρακτήρισε το γεγονός σαν απόπειρα κλοπής με διάρρηξι «τρίτου βαθμού.»
Ωστόσο, ήταν πολύ περισσότερο απ’ αυτό. Απεδείχθη ότι ήταν μόλις ένα μικρό μέρος από ένα τεράστιο παγόβουνο.
Ένα από τα άτομα που συνελήφθησαν και φυλακίσθηκαν, απεφάσισε να ομολογήση όσα εγνώριζε σ’ έναν ομοσπονδιακό δικαστή. Κατόπιν τούτου απεκαλύφθη ότι οι «διαρρήκτες» ανήκαν στην υπηρεσία της επιτροπής των Ρεπουμπλικάνων για επανεκλογή του προέδρου. Γρήγορα η υπόθεσις τότε εξελίχθηκε σε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στην ιστορία της κυβερνήσεως των Ηνωμένων Πολιτειών.
Το τι πραγματικά σημαίνει αυτό ξεπερνά κάθε τι που μπορεί να έχετε διαβάσει στην εφημερίδα σας ή να έχετε ακούσει στο ραδιόφωνο ή να έχετε ιδεί στην τηλεόρασι. Η βαθύτερη σημασία της υποθέσεως επηρεάζει το μέλλον σας με έντονο τρόπο.
Πρώτα, όμως, ας δούμε τι λένε άλλοι για την υπόθεσι αυτή.
Υποστηρίζεται ότι Διεπράχθησαν Εγκλήματα
Οι ανακριταί απεκάλυψαν αυτό που θεωρούν μια απέραντη σειρά εγκλημάτων. Τα προβαλλόμενα αυτά εγκλήματα διεπράχθησαν από πολλούς εκπροσώπους της κυβερνήσεως που κατείχαν υψηλές θέσεις.
Ο Γερουσιαστής Λόουελ Γουίκερ, ο Νεώτερος, Ρεπουμπλικανικό μέλος της ειδικής Επιτροπής της Γερουσίας που διωρίσθηκε για εξέτασι της υποθέσεως, κατωνόμασε τα προβαλλόμενα εγκλήματα στο εθνικό πρόγραμμα τηλεοράσεως. Ισχυρίσθηκε ότι η παράβασις δέκα επτά διαφόρων νόμων είχε «αποδειχθή ή είχε ομολογηθή.» Εν συνεχεία, παρετήρησε ότι κυβερνητικοί εκπρόσωποι, είχαν διαπράξει πολλές «χονδροειδείς» ή ανήθικες πράξεις.
Έτσι το «Γουωτεργκέητ» έγινε λέξις που περιλαμβάνει ένα ευρύ σχέδιο πράξεων που διατείνονται ότι είναι παράνομες, αντισυνταγματικές και χονδροειδείς, όπως είναι η διάρρηξις, η κατασκοπεία κατά πολιτών, η απάτη, η ψευδορκία και η συνωμοσία για διάπραξι και κάλυψι εγκλημάτων. Περιλαμβάνει την προσπάθεια καταχρήσεως ή ανατροπής των διαφόρων κυβερνητικών υπηρεσιών. Επίσης περιέλαβε και την παράνομη χρήσι χρημάτων των εκλογών για να πληρώσουν αυτούς που έλαβαν μέρος στη διάρρηξι του Γουωτεργκέητ, με σκοπό να τους κάμουν να μη ομολογήσουν την αλήθεια.
Γιατί το Γουωτεργκέητ Είναι Διαφορετικό;
Λόγω αυτών που αποκαλύφθηκαν, οι Τάιμς της Νέας Υόρκης απεκάλεσαν το σκάνδαλο του Γουωτεργκέητ «πολιτικό σεισμό άνευ προηγουμένου σε μέγεθος και έντασι, που θα μπορουσε να εξουθένωση κάθε συνταγματικό θεσμό.»
Αλλά γιατί το σκάνδαλο αυτό θεωρείται πολύ πιο σοβαρό από άλλα του παρελθόντος; Ένα κύριο άρθρο της Εξπρές του Ήστον Πενσυλβανίας δίνει την απάντησι:
«Το Γουωτεργκέητ είναι πολύ πιο διαφορετικό από οποιοδήποτε άλλο σκάνδαλο του Λευκού Οίκου στην ιστορία του έθνους. . . . Εκείνο που κάνει το Γουωτεργκέητ μοναδικό είναι η φύσις και ο σκοπός της καταχρήσεως της εξουσίας. Σχεδόν χωρίς εξαίρεσι, τα σκάνδαλα του παρελθόντος περιελάμβαναν προδοσία της δημοσίας εμπιστοσύνης χάριν χρήματος ή άλλων παροχών.
»Αλλά ο τελικός σκοπός του Γουωτεργκέητ φαίνεται ότι ήταν να υπονόμευση την πολιτική διαδικασία, να εμποδίση μια προεδρική εκλογή. Και μαζί μ’ αυτό έγινε μια ομαδική περιφρόνησις των ομοσπονδιακών και κρατικών νόμων.»
Επίσης στην εφημερίδα Βάιταλ Σπήτσες οφ δη Ντέι ο σχολιαστής των ειδήσεων Γώλτερ Κρονκάιτ είπε:
«Ήταν μια προσπάθεια εθνικού επιπέδου να ανατρέψη το σύστημα δυο κομμάτων που βρίσκεται ακριβώς στις ρίζες του συστήματός μας. Ήταν μια γυμνή προσπάθεια χρησιμοποιήσεως της εξουσίας για τη διαιώνισι της εξουσίας και στον κατήφορο αυτό ευδοκιμεί η δικτατορία, ενώ η Δημοκρατία δεν μπορεί να επιζήση.
»Ήταν μια γυμνή προσπάθεια για να παρακαμφθή το δημοκρατικό σύστημα του νόμου που οι δράσται είχαν ορκισθή να υποστηρίξουν.»
Πολλοί Άνθρωποι Αναστατώθηκαν
Οι αποκαλύψεις του Γουωτεργκέητ είχαν ως αποτέλεσμα πάρα πολλοί άνθρωποι να χάσουν την εμπιστοσύνη τους στην κυβέρνησι.
Σπάνια στην Αμερικανική ιστορία έγινε τόσο αισθητό το αίσθημα της προδοσίας σε τόσο πολύ κόσμο. Κάποιος ανώτερος Διοικητικός υπάλληλος είπε με θλίψι: «Δεν βλέπω γιατί ένας πολίτης θα μπορουσε να πιστεύη πια ότι λέγει κάποιος κυβερνητικός εκπρόσωπος.»
Ενώ αυτή η άποψις δεν ήταν ασφαλώς μια υπερβολή, αντανακλούσε την πικρή διάθεσι πολλών, περιλαμβανομένων και εκπροσώπων της κυβερνήσεως. Ένα άρθρο στο Νάσιοναλ Ομπσέρβερ ανέφερε: «Συνομιλίες με γραφειοκράτες όλων των επιπέδων αποκαλύπτουν μια γενική διαφθορά.»
Πραγματικά Όχι Κάτι το Νέο
Για τις Ηνωμένες Πολιτείες το σκάνδαλο Γουωτεργκέητ είναι άνευ προηγουμένου στην έκτασί του. Ωστόσο η κυβερνητική διαφθορά δεν είναι βέβαια κάτι το νέο. Οι Τάιμς του Λος Άντζελες ανέφεραν ότι, ακόμη και στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1950, το 42 τοις εκατό εκείνων που εψήφισαν σε μια προεδρική εκλογή είπαν ότι το θέμα της διαφθοράς είχε πολλή επίδρασι στην ψήφο τους.
Και πάλι, η διαφθορά είναι πολύ διαδεδομένη σχεδόν σε κάθε επίπεδο της κυβερνήσεως. Το Γιουνάιτεντ Σταίητς Νιους εντ Ουώρλντ Ρηπόρτ ανέφερε:
«Δεν είναι μόνον το Γουωτεργκέητ. Σ’ όλη τη χώρα η επίσημη απάτη έρχεται στην επιφάνεια—σε εθνικά, Πολιτειακά και τοπικά επίπεδα. Το αποτέλεσμα, όπως φάνηκε από μια. . . έρευνα, είναι μια αυξανομένη δυσπιστία στους πολιτικούς γενικά. . . .
»Πολλοί άνθρωποι περιγράφουν την πολιτική σαν ‘σκοτεινή επιχείρησι’ και υιοθετούν μια σκωπτική στάσι απέναντι των πολιτικών γενικά. Μερικοί φαίνεται να θεωρούν την κακή διαγωγή σαν κανόνα μάλλον παρά σαν εξαίρεσι. . . .
»Το γενικό αποτέλεσμα: μια μεγαλύτερη απογοήτευσις από τους πολιτικούς σαν σύνολο.»
Άλλα η αυξανόμενη δυσπιστία απέναντι της κυβερνήσεως δεν είναι μόνον Αμερικανικό πρόβλημα. Είναι διαδεδομένη πραγματικά σε κάθε χώρα της γης. Λόγου χάριν, στην Αγγλία, τον περασμένο Ιούνιο, δυο κυβερνητικοί αντιπρόσωποι, ο ένας παλαιός υπουργός, παρητήθησαν, λόγω σχέσεών τους με πόρνες. Ο ένας είχε φωτογραφηθή στο κρεββάτι με δυο πόρνες.
Στη Σοβιετική Ένωσι, προσφάτως, η κυβέρνησις παρεδέχθη ότι είχε ψευσθή στον λαό σχετικά με μια οικονομική υπόθεσι. Παρεδέχθη ότι μια πελώρια ηλεκτρική γεννήτρια στη Σιβηρία για την οποία είχε ανακοινωθή ότι είχε ‘τεθή σε λειτουργία’ προ πέντε ετών, δεν είχε ούτε καν εγκατασταθή, αλλ’ ότι είχε καή επάνω στο δάπεδο του εργοστασίου. Και όμως, εκείνον τον καιρό, μια δημόσια τελετή εγκαινίων με μουσική και λόγους είχε συνοδεύσει την «εγκατάστασι.»
Η κυβερνητική αστάθεια είναι πολύ διαδεδομένη, επίσης. Στα μέσα του 1973, ο Ιταλός πρωθυπουργός και οι υπουργοί του παραιτήθηκαν. Αυτό εσήμαινε την πτώσι της τριακοστής τετάρτης Ιταλικής κυβερνήσεως, από τον καιρό της συντριβής του φασισμού! Στην Ιαπωνία ο πρωθυπουργός είχε κάποτε ευνοηθή με μια αύξησι 65 τοις εκατό των ψήφων. Αλλά στο μέσον του έτους οι ψήφοι απέδειξαν ότι η δημοτικότης του είχε πέσει περίπου στο εν τρίτον.
Η αποτυχία των ανθρωπίνων συστημάτων στο να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη είναι σχεδόν παγκόσμια τώρα. Και αυτό παρά το γεγονός ότι όλες οι μορφές ανθρώπινης κυβερνήσεως έχουν δοκιμασθή στις ημέρες μας. Και καμμιά δεν έχει πραγματικά ικανοποιήσει τις ανάγκες των ανθρώπων. Στάθηκαν ανίκανες να προμηθεύσουν αληθινή ειρήνη και ασφάλεια. Διαφθορά, έγκλημα, οικονομική αβεβαιότης, μόλυνσις, πυκνοκατοικημένες πόλεις, φόβος και μίσος προχωρούν σαν ένα πελώριο παλιρροϊκό κύμα. Σε μια έκθεσι από την Ουάσιγκτων ο αρθρογράφος Τζέιμς Ρέστον έγραψε: «Κανένας σ’ αυτή την πόλι, είτε στο ένα είτε στο άλλο πολιτικό κόμμα, δεν έχει κάποια σαφή απάντησι για τα περίπλοκα τρομερά προβλήματα που αντιμετωπίζει το έθνος εσωτερικώς και εξωτερικώς.»
Δεν είναι διαφορετικά τα πράγματα σε άλλες χώρες, όπως είπε το Νάσιοναλ Ομπσέρβερ: «Κάθε μεγάλο βιομηχανικό έθνος υφίσταται ‘κρίσι εμπιστοσύνης’ και ο λαός του απογοητεύεται από την επιμονή των προβλημάτων, που οι κυβερνήσεις των φαίνονται ανίσχυρες να επιλύσουν. Τα μικρότερα έθνη δεν στάθηκαν ικανότερα στην επίλυσι των προβλημάτων τους, όπως δείχνει η συνεχής αλλαγή των κυβερνήσεών τους.
Οργανώσεις Όλων των Ειδών Αποτυγχάνουν
Δεν είναι μόνον η κυβέρνησις των Ηνωμένων Πολιτειών που φαίνεται ανίσχυρη να λύση τα προβλήματα του ανθρώπου. Θεσμοί όλων των ειδών αντιμετωπίζουν την ίδια αποτυχία και γι’ αυτό έρχονται κάτω από τα πυρά της επιθέσεως.
Οι Τάιμς του Λος Άντζελες ανέγραψαν: «Οι οικογένειες σήμερα δεν βοηθούνται πολύ από τα υφιστάμενα ιδρύματα, περιλαμβανομένων των κυβερνήσεων, των Σχολείων και των εκκλησιών.» Εν όψει των ανερχομένων στα ύψη τιμών και των ελλείψεων τροφίμων, η εμπιστοσύνη στις εμπορικές επιχειρήσεις και στη βιομηχανία χάνεται, επίσης.
Ο Δρ. Φίλιπ Κόνβερς, του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, εδήλωσε: «Υφίσταται μια πολύ προοδευτική και ανησυχητική χειροτέρευσις της εμπιστοσύνης στους θεσμούς μας. Δοκιμάζει, πράγματι, κανείς ένα αίσθημα απελπισίας, όταν η υπόθεσις Γουωτεργκέητ χειροτερεύη εκείνο που ήδη είχε υποστή τεραστία διάβρωσι.»
Εκείνο που κάνει την κατάστασι τόσο απογοητευτική για το λαό είναι ότι στο παρελθόν, όταν ένας θεσμός απετύγχανε, μπορούσαν να στραφούν σ’ έναν άλλον τόσο για παρηγοριά όσο και για κατεύθυνσι. Αλλά τώρα η αποτυχία είναι φανερή σε όλες τις πλευρές. Δεν είναι περίεργο που ο δρ. Α. Σπιλχάους, τέως πρόεδρος της Αμερικανικής εταιρίας προωθήσεως των επιστημών, συνεπέρανε: «Υπάρχει αυτή η θεμελιώδης δυσπιστία τόσο στον συνάνθρωπό σας, όσο και στην ικανότητα της κοινωνίας για να λύση τα προβλήματά της.»