Αεροπειρατία!
«ΑΥΤΟΣ έχει όπλο!» Οι λέξεις αυτές μάς έκαμαν να αισθανθούμε ένα διαπεραστικό ρίγος. Καθώς γύρισα στον φίλο μου που καθόταν δίπλα μου, παρετήρησα την σοβαρή έκφρασι στο πρόσωπό του καθώς εβεβαίωνε τη γυναίκα του ότι δεν αστειευόταν: «Αυτός έχει όπλο!»
Κύτταξα προς το μπροσθινό μέρος του αεροπλάνου και είδα ένα νέον, που φορούσε ένα σακάκι από καφέ δέρμα, να κραδαίνη ένα όπλο. «Δεν μπορεί να είναι,» σκέφθηκα. «Μάς ερεύνησαν προτού μπούμε στο αεροπλάνο στο Πάστο της Κολομβίας. Πώς είχε όπλο, χωρίς ν’ ανακαλυφθή;»
Αυτό, όμως, δεν είχε σημασία τώρα, επειδή ήταν πραγματικότης ότι αυτός στεκόταν εκεί. Όλοι μας τον είχαμε ιδεί τώρα, μη πιστεύοντας στα ίδια μας τα μάτια, και όμως αισθανόμαστε τις καρδιές μας να χτυπούν και την αναπνοή μας να γίνεται γρήγορη.
Από τους σαρανταέξη επιβάτες, δώδεκα ήμαστε μάρτυρες του Ιεχωβά, που ταξιδεύαμε για τη Μπογκοτά της Κολομβίας, για να παρακολουθήσουμε τη Διεθνή Συνέλευσι των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Θεία Νίκη,» 23-27 Ιανουαρίου. Τι επρόκειτο να γίνη τώρα; Η σύζυγός μου κι εγώ προσευχόμαστε μαζί, παρακαλώντας τον Ιεχωβά Θεό να μάς ενισχύση για ότι θα μπορούσε να συμβή.
Στην αρχή φάνηκε ότι ο ένοπλος επρόκειτο να μάς ληστεύση, επειδή έπαιρνε κάτι από τους ταξιδιώτες των πρώτων σειρών. Η έκφρασίς του ήταν έκφρασις μεγάλης εντάσεως και φόβου. Διέταξε να παραδώσωμε τα αποδεικτικά της ταυτότητός μας. Με το ένα χέρι κρατούσε το όπλο. Το άλλο το κουνούσε καθώς ερευνούσε τα χαρτιά. Η νευρικότης του διήγειρε σε όλους μας ένα πολύ απαίσιο αίσθημα. Ποιον ζητούσε; Υπήρχε κάποιος που είχε σκοπό να φονεύση;
Καθώς παρατηρούσαμε, σχεδόν χωρίς ν’ αναπνέωμε από το φόβο, ο ληστής σταμάτησε, κύτταξε ένα μάτσο χαρτιά, και φώναξε ένα όνομα—το όνομά μου! Με ταραχή, καθώς σε όνειρο, περίμενα λίγα δευτερόλεπτα. Τελικά σήκωσα το χέρι μου όπως στο σχολείο και απάντησα, «Παρών.»
Ο φόβος μου έφθασε στο αποκορύφωμα. Αλλά με τις επόμενες λέξεις του έβγαλα ένα στεναγμό ανακουφίσεως, καθώς άρχισε να φωνάζη κι άλλα ονόματα, προφανώς χωρίς λόγο. Τουλάχιστον δεν είχε ξεχωρίσει κάποιον.
Τα Γυναικόπαιδα Έφυγαν από το Αεροπλάνο
Είχαμε φύγει από το Πάστο της νοτιοδυτικής Κολομβίας στις δέκα το πρωί. Ήταν μόνο λίγα λεπτά μετά την απογείωσι που ο ένοπλος παρουσιάσθηκε στην καμπίνα με το όπλο του, ένα μικρό ημιαυτόματο, και διέταξε το πλήρωμα να παρακάμψη τον προγραμματισμένο σταθμό της Ποπαγιάν και να αλλάξη πτήσι προς το Κάλι.
Καθώς προσεγγίζαμε στο Κάλι, ο ένοπλος επιτακτικά διέταξε να κλεισθούν οι κουρτίνες των παραθύρων και παρήγγειλε να καθήσουν όλοι με τα χέρια των πίσω από τα κεφάλια των και να μη βλέπωμε έξω από τα παράθυρα όταν θα προσγειωθούμε. Μερικές γυναίκες και παιδιά κοντά στο μπροσθινό μέρος έκλαιαν. Οι συνομιλίες έπαυσαν. Εκείνοι που είχαν εμπιστοσύνη στον Θεό έκαναν σιωπηλή δέησι.
Η ατμόσφαιρα ήταν καταθλιπτική καθώς περιμέναμε την επόμενη κίνησι του ληστού. Εδόθη διαταγή να βγουν τα γυναικόπαιδα από το αεροπλάνο. Στον όμιλό μας των δώδεκα υπήρχαν πέντε έγγαμα ζεύγη. Με αγωνία για να είναι οι γυναίκες μας εκτός κινδύνου, τις παρακινήσαμε να συμμορφωθούν με τις διαταγές του ενόπλου. Μια σύζυγος, όμως, έκαμε λίγα βήματα προς την έξοδο, αλλά κατόπιν γύρισε και έτρεξε πίσω προς τον σύζυγό της στο πίσω μέρος του αεροπλάνου. Ήθελε, να φιλήση ο σύζυγός της το μόλις δυο μηνών βρέφος τους για να το αποχαιρετήση. Τρομαγμένος εκείνος την παρώτρυνε πάλι: «Πήγαινε! Έβγα έξω από το αεροπλάνο!» Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα καθώς έφευγε.
Αλλά με τις συζύγους μας ασφαλείς, αισθανόμαστε ανακουφισμένοι. Τώρα ακόμη κι ο ληστής φαινόταν λιγώτερο νευρικός. Αλλ’ όσο για μάς, ήμαστε βέβαιοι ότι μάς πήγαιναν στην Κούβα, μολονότι ο ένοπλος δεν είχε πει τίποτε γι’ αυτό.
Ώρες Αγωνίας στον Αερολιμένα της Μπαρρανκίλια
Ανεφωδιασμένο τώρα σε καύσιμα, το τετρακινητήριο αεριωθούμενο απογειώθηκε από το Κάλι και ανέλαβε πορεία για τη Μπαρρανκίλια. Μάς επέτρεψε να κατεβάσωμε τα χέρια μας. Επειδή ήμουν τρομαγμένος και νευρικός από ταλαιπωρία που διήρκεσε πάνω από μια ώρα, παρεκάλεσα να χρησιμοποιήσω την τουαλέττα, που βρισκόταν στο μπροσθινό μέρος. Ο ένοπλος μού είπε να πάω εμπρός. Καθώς τον πλησίαζα, μου έκαμε νεύμα με το όπλο επάνω μου να βάλω τα χέρια μου στο ράφι των αποσκευών που ήταν επάνω από το κεφάλι μου, με τη ράχι μου προς αυτόν. Κατόπιν με ερεύνησε και μου είπε να προχωρήσω.
Καθώς έμπαινα μέσα στη τουαλέττα παρετήρησα ότι δύο δέματα ήσαν ανοιγμένα στο πάτωμα. Ασφαλώς ο ληστής είχε φέρει το όπλο στο αεροπλάνο διαλυμένο και το είχε συναρμολογήσει μέσα στη τουαλέττα ,κατά τη διάρκεια των πρώτων ολίγων λεπτών της πτήσεως.
Φθάσαμε στη Μπαρρανκίλια, στη βόρεια ακτή της Κολομβίας, στις 2:15 το απόγευμα. Περάσαμε την ώρα της πτήσεως συνομιλώντας ήσυχα και προσπαθώντας να ενισχύωμε ο ένας τον άλλον. Είχαμε προσευχηθή ιδιαιτέρως, όχι τόσο για απελευθέρωσι από την επικίνδυνη κατάστασι, αλλά για σοφία και ενίσχυσι ώστε να λάβωμε συνετή πορεία. Ευθύς μετά την προσγείωσί μας στη Μπαρρανκίλια, νέα γεγονότα προκάλεσαν περισσότερο λόγο ανησυχίας.
Ενώ το αεροπλάνο ξεκινούσε για απογείωσι, ξαφνικά άρχισε να ταλαντεύεται—είχε ένα ξεφούσκωτο λάστιχο. Ο ληστής άρχισε νευρικά να κυττάζη έξω από τα παράθυρα, περπατώντας πάνω κάτω στο διάδρομο. Περιώρισε τον αριθμό των τεχνιτών που εργάζονταν στο λάστιχο και τους έδωκε μια ώρα προθεσμία για να το τακτοποιήσουν. Μέσω του ραδιοφώνου του αεροσκάφους, τούς διέταξε ν’ αφαιρέσουν τα πουκάμισά των πριν πλησιάσουν στο αεροπλάνο, προφανώς για να τους εμποδίση να μεταφέρουν κρυμμένα όπλα.
Μπορούσαμε να βλέπωμε ένα μεγάλο βυτιοφόρο αυτοκίνητο παρκαρισμένο στον άλλο διάδρομο προσγειώσεως πλησίον του αεροπλάνου. Σ’ ένα σημείο, είδαμε καπνό να βγαίνη απ’ αυτό. Φάνηκε ότι εκαίετο. Ο φίλος μου, που καθόταν δίπλα μου, άρχισε να σταθμίζη τον κίνδυνο από την έκρηξι του φορτηγού με τα καύσιμα με τον κίνδυνο να πυροβοληθούμε προσπαθώντας να εγκαταλείψωμε το αεροπλάνο. Βρισκόμαστε «μεταξύ δύο πυρών.» Περάσαμε μερικές τρομακτικές στιγμές ώσπου τελικά η φωτιά του φορτηγού αυτοκινήτου περιωρίσθηκε.
Ο ένοπλος άνοιξε την πόρτα του αεροπλάνου και πολλές φορές εσκόπευσε μερικούς από τους ανθρώπους της άλλης πλευράς του αεροδρομίου. Επυροβόλησε έναν απ’ αυτούς, κι έτσι μάς εβεβαίωσε ότι θα χρησιμοποιούσε πραγματικά το όπλο αν παρίστατο ανάγκη και ότι το να μη προβάλη κανείς αντίστασι ήταν η σοφή πορεία. Ενώ επισκευαζόταν το λάστιχο, απέλυσε δυο ηλικιωμένους επιβάτες.
Την ώρα που επισκευαζόταν το λάστιχο, ο θερμός τροπικός ήλιος εγίνετο αισθητός μέσα στο αεροπλάνο. Οι μηχανές ξεκίνησαν και αρχίζαμε να κινούμεθα πάλι επάνω στους τροχούς. Το αεροπλάνο ταλαντευόταν ακόμα—ένα ακόμη λάστιχο χαλασμένο! Υποθέσαμε ότι κάποιος πυροβόλησε ή ξεφούσκωνε τα λάστιχα—δυο χαλασμένα φαινόταν απίθανη σύμπτωσις. Ίσως η αστυνομία κωλυσιεργούσε ώσπου να πέση το σκοτάδι. Στη διάρκεια αυτής της δεύτερης επισκευής δυο ακόμα ηλικιωμένοι άνδρες απολύθηκαν. Ο ένας ήταν μάρτυς του Ιεχωβά, που έκανε την πρώτη του πτήσι.
Η ώρα φαινόταν ότι δεν περνούσε κάτω από το άγρυπνο μάτι του ενόπλου. Ο καθένας φοβόταν μήπως η υπομονή του ξεσπάση σε βία. Διαβάζαμε τις Γραφές μας και τα περιοδικά που είχαμε μαζί μας. Αυτό βοήθησε κάπως να μάς ανακουφίση από την έντασι. Καθώς το σκοτάδι απλωνόταν, ο ληστής διέταξε να μην αναφθούν καθόλου τα φώτα. Περιμέναμε κάτι να συμβή μέσα στη ζέστη και το σκοτάδι.
Για την Κούβα
Μετά τις επτά το βράδυ, οι μηχανές ξεκίνησαν πάλι. Ελπίζαμε ότι τα λάστιχα δεν θα ξεφούσκωναν πια. Αφού περάσαμε περίπου πέντε ώρες στον διάδρομο απογειώσεως, σχεδόν κάθε είδος δράσεως φαινόταν καλύτερο από αυτή την εκκρεμότητα. Ανυπομονούσαμε να προχωρήσωμε και να τελειώσωμε με το ταξίδι στην Κούβα.
Στη μακρά πτήσι προς την Κούβα προσπαθούσαμε να κοιμηθούμε και να διαβάσωμε, αλλ’ ως επί το πλείστον παρατηρούσαμε τον αιχμαλωτιστή μας. Το κάθισμά μου στον διάδρομο βρισκόταν ακριβώς σε ευθεία γραμμή σκοπεύσεως, επειδή ο ένοπλος καθόταν επάνω σ’ ένα ακουμπιστήρι στο μπροσθινό μέρος του αεροπλάνου, με μέτωπο προς τους επιβάτες. Άγρυπνα κρατούσε το όπλο, και το δάκτυλό του ήταν πάντοτε στη σκανδάλη. Προσπαθούσα να διαβάσω, αλλά κάθε λίγα λεπτά κρυφοκύτταζα επάνω από την άκρη του περιοδικού, και δεν έβλεπα τίποτε άλλο παρά την κάννη αυτού του όπλου. Αυτή η διαδρομή ήταν, πράγματι, ένα ταξίδι τεσσάρων και μισής ωρών πολύ δυσάρεστο.
Άφιξις στην Κούβα
Λίγη ώρα μετά τα μεσάνυχτα προσγειωθήκαμε στην Αβάνα. Είδαμε τουλάχιστον είκοσι στρατιώτες, μερικούς ωπλισμένους με αυτόματα, συναθροισμένους γύρω από το αεροπλάνο. Ο πρώτος που βγήκε έξω ήταν ο ληστής. Ένας φωτογράφος από τον όμιλο των στρατιωτών πήρε δυο φωτογραφίες του καθώς κατέβαινε τη σκάλα. Τον παρέλαβε ένα στρατιωτικό τζιπ και ποτέ δεν τον ξαναείδαμε πια.
Οι αστυνομικοί μπήκαν στο αεροπλάνο και μάς έβγαλαν σε μια αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου. Μάς έδωκαν αναψυκτικά και μάς έκαμαν ένα μικρό εμβόλιο ευλογιάς. Μάς ανέκριναν όλους, έναν έναν ιδιαιτέρως, σ’ ένα χωριστό δωμάτιο. Μόλις βγήκαμε από το αεροπλάνο, η συνοδός μάς επέστρεψε τα αποδεικτικά χαρτιά της ταυτότητός μας. Αυτό ήταν εκείνο για το οποίο κυρίως ενδιαφέροντο οι αξιωματούχοι. Έδειξαν επίσης ενδιαφέρον για το γεγονός ότι τέσσερις από μάς ήσαν μάρτυρες του Ιεχωβά.
Στη 1:40 π.μ. μας ωδήγησαν σ’ ένα μεγάλο ξενοδοχείο τουλάχιστον τριάντα λεπτά μακρυά από τον αερολιμένα. Μας παρεχώρησαν καθαρά και άνετα δωμάτια στον 14ον όροφο. Ενώ περιμέναμε για τα κλειδιά των δωματίων μας ένας αστυνομικός μ’ επλησίασε και με ρώτησε πόσον καιρό βρισκόμουν στην Κολομβία. Ίσως «τα αρχάρια» Ισπανικά μου τον διασκέδασαν. Του είπα ότι ήμουν ο τελευταίος από τους τέσσερις από μας που είχα φθάσει εκεί. Κατόπιν μάς έστειλε επάνω στα δωμάτια μας και στις τρεις η ώρα ήμαστε στα κρεββάτια μας. Μπορώ να σας βεβαιώσω ότι έπειτα από δεκαεπτά εξαντλητικές ώρες εκείνα τα κρεββάτια ήσαν πολύ καλά.
Ομιλία περί Θεού σ’ ένα Κομμουνιστή Αξιωματικό
Το επόμενο πρωί μετά το πρόγευμα όλοι οι δώδεκα ταξιδιώτες βρισκόμαστε στην αίθουσα αναμονής του ξενοδοχείου, περιμένοντας το λεωφορείο για να μας φέρη στον αερολιμένα. Ενώ περιμέναμε, μ’ επλησίασε ένας υψηλός άνδρας, ντυμένος με πολιτικά, ο οποίος με ρώτησε αν θα του απαντούσα σε λίγες ερωτήσεις. Κατόπιν με πήρε σ’ ένα δωμάτιο όπου καθήσαμε ο ένας απέναντι του άλλου στις αντίθετες πλευρές ενός τραπεζιού. Οι ερωτήσεις του άρχισαν από το ποιες ήσαν οι εντυπώσεις μου για τον Κομμουνισμό μέχρι της οργανώσεως των μαρτύρων του Ιεχωβά. Ρώτησε επίσης για τις προσεχείς εκλογές της Κολομβίας.
«Γνωρίζετε ποιοι είναι οι υποψήφιοι;»
«Όχι,» απάντησα, «δεν έχω ενδιαφέρον για τα πολιτικά πράγματα των εθνών. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά σε όλα τα μέρη της γης είναι ουδέτεροι ως προς την πολιτική. Ενδιαφερόμεθα κυρίως για το κήρυγμα του ευαγγελίου της Βασιλείας του Θεού.»
Η έκφρασίς του άλλαξε προς τον σκεπτικισμό, καθώς εξακολουθούσα: «Η βασιλεία του Θεού θα φέρη ειρήνη και ασφάλεια σε όλη τη γη.»
«Έχομε ειρήνη και ασφάλεια εδώ στην Κούβα και δεν χρειάζεται να μιλούμε για Θεό για να την έχομε,» αποκρίθηκε.
«Δεν μιλώ για τον τριαδικό Θεό των λεγομένων Χριστιανικών εκκλησιών, αλλά για τον Θεό του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά, για τον Θεό της Βίβλου, ο οποίος έχει υποσχεθή να φέρη τέλειες συνθήκες σ’ ολόκληρη αυτή τη γη, περιλαμβανομένης και της Κούβας. Καμμιά ανθρώπινη κυβέρνησις δεν μπορεί να το κάμη αυτό, ούτε μπορεί να σας δώση αιώνια ζωή με ευτυχία.»
Ο άνθρωπος απάντησε ότι δεν υπάρχει Θεός, ότι ο άνθρωπος προήλθε από τον ωκεανό. Έκαμα έκκλησι σ’ αυτόν να κυττάξη στο θαύμα της δημιουργίας που είναι το ανθρώπινο σώμα, και τον ρώτησα πώς μπορούσε να πιστεύη ότι δεν υπάρχει Δημιουργός. Μπόρεσα να εξηγήσω περαιτέρω ότι ο Θεός ο ίδιος γρήγορα πρόκειται ν’ απομακρύνη από το πρόσωπο της γης όλες τις κυβερνήσεις που έχουν διορισθή από ανθρώπους. Επομένως η ζωή των ανθρώπων βρίσκεται σε κίνδυνο αν δεν προσέξουν στη Βίβλο και δεν ακούσουν την προειδοποίησι που δίνει ο Θεός.
Η συνέντευξις τελείωσε. Έσπευσα να συναντήσω τους φίλους μου στην αίθουσα αναμονής, ευχαριστημένος που διεπίστωσα ότι το λεωφορείο δεν με άφησε πίσω. Ήταν μια ωραία ημέρα στην Αβάνα και κατά τη διαδρομή μας προς τον αερολιμένα είχαμε την ευκαιρία να ιδούμε κάτι απ’ αυτή τη μεγαλούπολι.
Συνάντησις των Οικογενειών
Στις δύο η ώρα περίπου εκείνο το απόγευμα ξεκινήσαμε για το ταξίδι της επιστροφής. Στις έξη προσγειωθήκαμε στη Μπαρρανκίλια, αυτή τη φορά με ένα λιγώτερο «ταξιδιώτη» και πολύ περισσότερο ευτυχισμένοι. Το πλήθος που περίμενε το αεροπλάνο μάς έκαμε μια θερμή υποδοχή. Περάσαμε τη νύχτα σ’ ένα ξενοδοχείο της Μπαρρανκίλια, που είχε νοικιασθή από την αεροπορική εταιρία.
Το επόμενο πρωί, διάφορες σκέψεις—η προοπτική ευτυχών οικογενειακών συναντήσεων—απασχολούσαν όλους τους ταξιδιώτες κατά τη διαδρομή προς τη Μπογκοτά. Κατά την άφιξι ανοίγαμε δρόμο όσο μπορούσαμε καλύτερα μέσα από το πλήθος των δημοσιογράφων και αστυνομικών, για να φθάσωμε τελικά στον εναγκαλισμό υποδοχής των συζύγων μας.
Πάνω από σαρανταοκτώ ώρες είχαν περάσει από την έναρξι του ταξιδιού μας. Τώρα είμεθα ευγνώμονες στον Ιεχωβά Θεό γιατί φθάσαμε ασφαλώς και εγκαίρως για να παρακολουθήσουμε τη συνεδρίασι της πρώτης ημέρας της συνελεύσεως. Διαπιστώσαμε ότι οι εφημερίδες καθημερινώς ήσαν γεμάτες με αφηγήσεις της αεροπειρατείας. Αυτή η δημοσιότης εχρησίμευσε για να γνωρίσουν πολύ περισσότεροι άνθρωποι στη Μπογκοτά τη συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά. Αναμφιβόλως συνέβαλε για μια καλή παρακολούθησι από 23.409 άτομα κατά τη δημόσια ομιλία της τελευταίας ημέρας της συνελεύσεως. Έτσι η ατυχής μας πείρα δεν ήταν εξ ολοκλήρου χωρίς καλά αποτελέσματα.—Από συνεργάτην.