Μεγάλες Εγχειρήσεις Χωρίς Αίμα
ΠΡΙΝ από λίγον καιρό η μετάγγισις αίματος εθεωρείτο σύνηθες μέρος στις σοβαρές εγχειρήσεις. Σχεδόν όλοι οι γιατροί επίστευαν ότι έπρεπε να το χρησιμοποιούν.
Σήμερα αυτό δεν συμβαίνει πια. Όλο και περισσότεροι γιατροί αναγνωρίζουν ότι μπορούν να χειρουργούν επιτυχώς χωρίς να χορηγούν αίμα. Έχουν αναπτύξει νέες μεθόδους για να το κάνουν αυτό. Κι αυτές οι νέες μέθοδοι εκτιμούνται πολύ από διαρκώς περισσότερους ασθενείς οι οποίοι δεν θέλουν μεταγγίσεις αίματος.
Οι γιατροί επίσης ανακάλυψαν ότι οι νέες μέθοδοι είναι ανώτερες των παλαιοτέρων από ωρισμένες σημαντικές απόψεις. Έτσι, κατά γενικόν κανόνα, τώρα συνιστούν συχνά αυτές τις νέες μεθόδους στους ασθενείς των.
Γιατί Αυτή η Τάσις;
Γιατί αυτή η τάσις προς τις εγχειρήσεις χωρίς μετάγγισι αίματος; Μερικές αιτίες αναφέρονται σε μια ανταπόκρισι του Ασσοσιέιτεντ Πρες που λέγει: «Οι δύο στόχοι της χωρίς μετάγγισι χειρουργικής είναι ν’ αποφύγη τους πιθανούς κινδύνους από τις μεταγγίσεις, συμπεριλαμβανομένης της μεταδόσεως της ηπατίτιδος, και να μειώση την ανάγκη για αιμοδότες.
Οι κίνδυνοι από τη μετάγγισι αίματος αναγνωρίζονται τώρα από πολλούς. Όπως ανέφερε το Ξύπνα! στο τεύχος της 22 Σεπτεμβρίου 1974, κάθε χρόνο χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν και δεκάδες χιλιάδες άλλων αρρωσταίνουν από μεταγγίσεις αίματος. Αυτό οφείλεται σε παράγοντας, όπως είναι οι μολύνσεις και οι ασθένειες που υπάρχουν στο αίμα (ιδιαίτερα η ηπατίτις), σε τεχνικά λάθη (επί παραδείγματι, σε αταίριαστο αίμα) και σε αλλεργικές αντιδράσεις. Οι ειδικοί παραδέχονται ειλικρινά ότι κανένας γνωστός έλεγχος δεν μπορεί να εξαλείψη ολοκληρωτικά αυτούς τους κινδύνους. Γι’ αυτό ο Δρ. Στάνλευ Ντάντρικ, αρχιχειρουργός σ’ ένα νοσοκομείο της Φιλαδελφείας, λέγει: «Δεν κάνομε πια παντού μεταγγίσεις θέλουν δεν θέλουν.»
Υπάρχει, όμως, κι ένας άλλος λόγος για τον οποίο ανεπτύχθησαν μέθοδοι που δεν χρειάζονται μεταγγίσεις αίματος στη χειρουργική, όπως παρατηρούν οι Τάιμς του Πάλο Άλτο της Καλιφορνίας: «Η ανάγκη για την ανάπτυξι χειρουργικών μεθόδων που να μην απαιτούν μεταγγίσεις αίματος υπεκινήθη εν μέρει από περιορισμούς σε συνήθεις μορφές εγχειρήσεων που επεβλήθησαν από την πίστι των Μαρτύρων του Ιεχωβά, των οποίων η θρησκεία αντιτίθεται σε μεταγγίσεις αίματος.»
Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν δέχονται αίμα. Απορρίπτουν αυτό το είδος της ιατρικής θεραπείας, διότι ο Λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή, απαιτεί από τους Χριστιανούς να ‘απέχουν . . . από αίματος.’ (Πράξ. 15:20) Γι’ αυτό, αναζητούν γιατρούς που θα εφαρμόσουν κάποια άλλη θεραπεία όταν θα χρειασθούν εγχείρησι.
Στην αρχή όλοι σχεδόν οι γιατροί που δεν ήσαν Μάρτυρες του Ιεχωβά ηρνούντο να εκτελέσουν τις πιο δύσκολες εγχειρήσεις χωρίς αίμα. Αλλά βαθμιαίως μερικοί άρχισαν να εκτιμούν ότι έπρεπε να βοηθήσουν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά όσο καλύτερα μπορούσαν και προσπάθησαν να βρουν τρόπους να εγχειρίζουν χωρίς να χρησιμοποιούν αίμα. Καθώς οι νέες μέθοδοι απεδεικνύοντο επιτυχείς, περισσότεροι γιατροί άρχισαν να τις χρησιμοποιούν.
Πολλοί απ’ αυτούς τους γιατρούς είναι πολύ γνωστοί στις τοπικές των κοινότητες. Στις Ηνωμένες Πολιτείες τα ονόματα πολλών απ’ αυτούς περιλαμβάνονται τώρα σ’ ένα κατάλογο που τηρείται στα κεντρικά γραφεία των μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλυν. Ένας τέτοιος κατάλογος δεν σημαίνει υποστήριξι του γιατρού, αλλά τηρείται για την εξυπηρέτησι ατόμων που χρειάζονται εγχείρησι, αλλά δεν γνωρίζουν κάποιο χειρουργό που θα την εκτελέση χωρίς αίμα.
Μπορούν οι νέες μέθοδοι να χρησιμοποιηθούν σε όλα τα είδη των εγχειρήσεων; Ναι, και τέτοιες εγχειρήσεις περιλαμβάνουν τις πιο λεπτές και περίπλοκες μορφές σε ζωτικά όργανα.
Εγχειρήσεις Ανοιχτής Καρδιάς «Χωρίς Αίμα»
Κάποτε οι γιατροί το θεωρούσαν απίστευτο να κάμουν εγχείρησι ανοιχτής καρδιάς χωρίς να έχουν την ευχέρεια να χρησιμοποιήσουν αίμα. Γι’ αυτό είναι ενδιαφέρον να δούμε πώς ανεπτύχθη η χωρίς μετάγγισι καρδιοχειρουργική στη διάρκεια των ετών.
Μεταξύ των πρωτοπόρων στον τομέα αυτού ήσαν γιατροί του Χιούστον του Τέξας. Αυτοί σκέφθηκαν ότι απλώς το ν’ αρνούνται να εγχειρίζουν τους μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν παράλογο, επειδή σε μερικές περιπτώσεις αυτή η άρνησις ισοδυναμούσε με αυτόματη θανατική καταδίκη.
Έτσι, το 1962 αυτοί οι γιατροί άρχισαν να επινοούν μεθόδους για ν’ αναλαμβάνουν τις περιπτώσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά που άλλοι γιατροί αρνούνταν. Μια από τις πρώτες εκθέσεις για τέτοιες εγχειρήσεις περιείχετο στο Δη Αμέρικαν Τζόρναλ οφ Καρντιόλοτζυ του Ιουνίου 1964. Σ’ ένα άρθρο με τίτλο «Εγχείρησις Ανοιχτής Καρδιάς στους Μάρτυρες του Ιεχωβά,» οι Δρες Ντέντον Α. Κούλεϋ, Ε. Κρώφορντ, Τζέημς Φ. Χάουελ και Άρθουρ Σ. Μπηλ, Τζούνιορ, εξήγησαν μερικές από τις χωρίς μετάγγισι μεθόδους.
Για να μπορέση η χειρουργική ομάς να χειρουργήση την καρδιά θα χρειασθή ίσως να την σταματήσουν να λειτουργή για ένα διάστημα. Η ενέργεια της αντλήσεως γίνεται από ένα μηχάνημα «καρδιοπνεύμονος,» που διατηρεί τη ροή του αίματος και το ζωτικό οξυγόνο του σε όλα τα μέρη του σώματος. Η συνήθεια ήταν να χρησιμοποιούν τρεις πίντες αίματος (1,5 κιλό περίπου) για να γεμίσουν τις αντλίες του και τις σωληνώσεις του και τη φιάλη αίματος πριν η μηχανή συνδεθή με τον ασθενή. Τι χρησιμοποίησαν οι γιατροί αντί γι’ αυτό; Ανέφεραν τα εξής:
«Η μέθοδος που ανεπτύχθη στην κλινική μας επίσης επιτρέπει τη χρήσι 5% δεξτρόζης [απλό σάκχαρον] σε απεσταγμένο νερό για να γεμίση η εξωσωματική μονάδα χωρίς την προσθήκη αίματος. Το διάλυμα περιέχει 25mg ηπαρίνης ανά 1000ml διαλύματος για να εμποδίση ινώδεις αποθέσεις στον οξυγονωτή. Ο όγκος του γεμίσματος συνίσταται από 20 έως 30ml διαλύματος δεξτρόζης ανά χιλιόγραμμον βάρους σώματος [περίπου δύο κιλών για ένα άτομο 80 κιλών].»
Επίσης, επειδή δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν καθόλου αίμα στη διάρκεια της εγχειρήσεως, οι χειρουργοί επρεπε να είναι πιο λεπτολόγοι, προσέχοντας περισσότερο του συνήθους την «αιμοστασία.» Αυτό είναι ο έλεγχος της ροής του αίματος από τα κομμένα αγγεία. Απ’ αυτή την ανάγκη ανεπτύχθησαν πολλές νέες μέθοδοι που τώρα χρησιμοποιούνται πολύ.
Η συνεχής πείρα με τους μάρτυρες του Ιεχωβά επεβεβαίωσε την εμπιστοσύνη αυτών των πρώτων σκαπανέων στη χωρίς μετάγγισι χειρουργική. Κατόπιν, ύστερα από μια σχεδόν δεκαετία εγχειρήσεων ανοιχτής καρδιάς χωρίς αίμα, δημοσιεύθηκε μια έκθεσις από το Αμέρικαν Τζόρναλ οφ Καρντιόλοτζυ του Φεβρουαρίου 1972 για την εργασία αυτών των γιατρών του Χιούστον. Εκάλυπτε ιδιαιτέρως τις εγχειρήσεις που έγιναν στο Καρδιολογικό Ινστιτούτο του Αγίου Λουκά του Τέξας και στα Νοσοκομεία Παίδων στο Χιούστον του Τέξας. Η έκθεσις που εγράφη από τους γιατρούς Τζων Ρ. Ζαόρσκι, Γκρέιντυ Λ. Χώλμαν και Ντέντον Α. Κούλεϋ, έλεγε εν μέρει:
«Από το 1962 το χωρίς αίμα γέμισμα χρησιμοποιήθηκε συνεχώς σε περισσότερες από 5.000 εγχειρήσεις σ’ αυτό το ίδρυμα με έξοχα αποτελέσματα και αρκετές εκατοντάδες απ’ αυτές τις εγχειρήσεις έγιναν κατ’ εκλογήν χωρίς μετάγγισι αίματος σε ασθενείς που οι περισσότεροι απ’ αυτούς δεν ήσαν μάρτυρες του Ιεχωβά. . . .
»Οι μάρτυρες του Ιεχωβά έλαβαν την ίδια θεραπεία όπως όλοι οι άλλοι ασθενείς με τη διαφορά ότι όλοι οι ασθενείς μάρτυρες ελάμβαναν σίδηρο με ένεσι πριν και μετά την εγχείρησι και δεν υπήρχε παρακαταθήκη αίματος γι’ αυτούς στην τράπεζα αίματος. Το μόνο υγρό που ελάμβαναν ήταν το διάλυμα γεμίσματος και της ενδομυικώς χορηγουμένης δεξτρόζης σε αλατούχο διάλυσι ή γαλακτική διάλυσι του Ρίνγκερ.»
Η έκθεσις έδειξε ότι σ’ όλη την καλυπτόμενη περίοδο, μόνο ένας μάρτυς του Ιεχωβά πέθανε από αιτία που «απεδόθη σε αναιμία.» Αυτός ο θάνατος συνέβη τρεις μέρες μετά την εγχείρησι.
Το γενικό συμπέρασμα αυτής της εκθέσεως ήταν το εξής: «Πιστεύομε ότι η πείρα μας αποδεικνύει ότι είναι δυνατόν να γίνη εγχείρησις ανοιχτής καρδιάς στους μάρτυρες του Ιεχωβά και, επί πλέον, δείχνει ότι η μετάγγισις αίματος μπορεί και θα πρέπει να χρησιμοποιήται φειδωλά για να μειωθή η μόλυνσις και η θνησιμότης σ’ όλους τους ασθενείς.»
Και Άλλοι Αρχίζουν να Χρησιμοποιούν Νέες Μεθόδους
Καθώς απεκτάτο και εδημοσιεύετο η πείρα, κι άλλοι χειρουργοί άρχισαν να χρησιμοποιούν παρόμοιες χωρίς αίμα (χωρίς μετάγγισι) μεθόδους σε περιπτώσεις ανοιχτής καρδιάς για να εξυπηρετήσουν τους μάρτυρες του Ιεχωβά. Επί παραδείγματι, το 1970 ο Δρ. Τσαρλς Γ. Πηρς έκαμε εγχείρησι ανοιχτής καρδιάς χωρίς μετάγγισι σ’ έναν μάρτυρα του Ιεχωβά στο Μεθοδιστικό Νοσοκομείο της Νέας Ορλεάνης. Ο Δρ. Πηρς, που διετέλεσε αρκετά χρόνια ερευνητής του Αμερικανικού Καρδιολογικού Συνδέσμου, είχε βοηθό στην εγχείρησι τον Δρ. Χουάιτ Γκίμπσον. Σχετικά μ’ αυτή την εγχείρησι, μια ενδιαφέρουσα αφήγησις στην πρώτη σελίδα της εφημερίδος Δη Σέντρυ Νιους του Σλίντελ της Λουιζιάνας λέγει:
«Πολλοί ντόπιοι γιατροί και επισκέπται γιατροί δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς μπορούσε να γίνη και τους επετράπη να μπουν στο χειρουργείο για να παραστούν μάρτυρες σ’ αυτή την ασυνήθη εγχείρησι. Ήσαν τόσο πολλοί, που πραγματικά εξαντλήθηκαν οι χειρουργικές ποδιές του νοσοκομείου.»
Το γεγονός ότι άλλοι γιατροί δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς μπορούσε να γίνη δείχνει την επείγουσα ανάγκη να είναι ενήμεροι οι γιατροί για τις βελτιωμένες χειρουργικές μεθόδους. Επίσης, δείχνει την ανάγκη να μη απορρίπτουν όλες τις μεθόδους που διαφέρουν από εκείνες που θεωρούνται «συνήθεις και παραδεδεγμένες» μέθοδοι.
Στην περίπτωσι αυτού του ασθενούς, που τον παρακολούθησαν τόσοι άλλοι γιατροί, έμειναν όλοι κατάπληκτοι για τη γρήγορη ανάρρωσι. Γι’ αυτό μια νοσοκόμα τον ωνόμασε «Γρήγορο.» Δέκα μόνο μέρες μετά την εγχείρησι βγήκε από το νοσοκομείο. Η ειδησεογραφία έγραψε τα εξής για τις χωρίς μετάγγισι χειρουργικές πείρες του Δρος Πηρς:
«Ο χειρουργός είπε πως πιστεύει ότι η μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε απεδείχθη ευεργετική όχι μόνο για τους μάρτυρες του Ιεχωβά αλλά και για τους περισσότερους ασθενείς που έκαμαν εγχείρησι ανοιχτής καρδιάς.
»‘Πρόσφατα χρησιμοποιήσαμε αυτή τη μέθοδο σε 100 διαδοχικές εγχειρήσεις ανοιχτής καρδιάς για εκ γενετής καρδιακές ανεπάρκειες,’ εξήγησε, ‘και είχαμε μόνο ένα θάνατο.’
»Ο φημισμένος χειρουργός είπε ότι αυτή η μέθοδος που δεν χρησιμοποιεί αίμα ουσιαστικά απομακρύνει την πιθανότητα της λοιμώδους ηπατίτιδος. Είπε, επίσης, ότι μειώνει την πιθανότητα αλλεργικής αντιδράσεως . . . ότι μειώνει τις πιο σοβαρές αντιδράσεις του σοκ . . .
»Όταν χρησιμοποιήται αίμα, οι λειτουργίες της καρδιάς, των πνευμόνων και των νεφρών διαταράσσονται τις πρώτες μέρες μετά την εγχείρησι της ανοιχτής καρδιάς, εξήγησε ο Δρ. Πηρς. ‘Αλλά με τη μέθοδο που χρησιμοποιούμε . . . η λειτουργία αυτών των οργάνων είναι πάντοτε σχεδόν ικανοποιητική,’ πρόσθεσε.»
Πιο Διαδεδομένη Τώρα
Εκθέσεις από όλο τον κόσμο δείχνουν ότι, στα περασμένα λίγα χρόνια, η χωρίς μετάγγισι αίματος χειρουργική στις πιο δύσκολες εγχειρήσεις, όπως στις περιπτώσεις ανοιχτής καρδιάς, διαδόθηκε πολύ και έγινε αποδεκτή από φημισμένα ιατρικά ιδρύματα. Επί παραδείγματι, ένας καρδιολόγος του Γιοχάνεσμπουργκ της Νοτίου Αφρικής έκαμε μια εγχείρησι σ’ ένα κορίτσι δεκατεσσάρων ετών, μια μάρτυρα του Ιεχωβά. Οι Σάνταιη Τάιμς της πόλεως έγραψαν ότι το κορίτσι έκαμε μια «απίστευτη ανάρρωσι,» μένοντας μόνο μια μέρα στο δωμάτιο των βαρέως ασθενών.
Στην πόλι Σποκέην της Ουάσιγκτον, μια ομάς χειρουργών κάνει τώρα εγχειρήσεις ανοιχτής καρδιάς στους μάρτυρες του Ιεχωβά χωρίς να χρησιμοποιή αίμα. Οι Τάιμς της πόλεως Σηάτλ περιγράφουν τη μέθοδό τους: «Οι γιατροί υιοθέτησαν μια χωρίς αίμα μέθοδο πληρώσεως, χρησιμοποιώντας μόνο μια διάλυσι δεξτρόζης (σάκχαρου) και ύδατος ή διάλυσι σακχάρου και νερού με τη γαλακτική διάλυσι του Ρίνγκερ (μια συνηθισμένη θεραπευτική διάλυσις χλωριούχου νατρίου, χλωριούχου καλίου και χλωριούχου ασβεστίου).» Παρετήρησαν ότι δεν υπήρξαν αρνητικά αποτελέσματα.
Στο Σαν Φρανσίσκο ένας ασθενής πενήντα τεσσάρων ετών είχε επείγουσα ανάγκη εγχειρήσεως καρδιάς. Ήταν μάρτυς του Ιεχωβά. Ήταν η πρώτη πείρα του Δρος Ελίας Χάννα και της ομάδος του χειρουργήσεως ανοιχτής καρδιάς χωρίς μετάγγισι αίματος. Ύστερα από μια εγχείρησι, διαρκείας πλέον της μιας ώρας, ο Δρ. Χάννα είπε για τον ασθενή: «Πηγαίνει καταπληκτικά καλά παρ’ όλη την επέμβασι που του κάναμε.»
Σ’ ένα γράμμα που έγραψε στο περιοδικό Ξύπνα! τον Νοέμβριο του 1973, ο Δρ. Τζέρομ Χ. Καίη του Λος Άντζελες ετόνισε κι αυτός επίσης ότι η ομάδα του κάνει τώρα χωρίς μετάγγισι εγχειρήσεις ανοιχτής καρδιάς στους περισσότερους ασθενείς του. Ο Δρ. Καίη πρόσθεσε: «Ήταν χαρά μας να εγχειρίζωμε ασθενείς που είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Δεν χορηγούμε σ’ αυτούς τους ασθενείς αίμα ούτε αντικατάστατα αίματος.»
Είναι προφανές ότι εφόσον τέτοιες πολύπλοκες εγχειρήσεις σαν αυτές που αφορούν την καρδιά μπορούν να γίνουν επιτυχώς χωρίς αίμα, κι άλλες μπορούν να γίνουν, επίσης. Αυτό απεδείχθη αληθινό. Ενισχυμένοι τώρα από την πείρα και την επιτυχία των άλλων, περισσότεροι γιατροί από κάθε άλλη φορά μελετούν και εφαρμόζουν τις νέες μεθόδους.
Άλλες Εγχειρήσεις Χωρίς Αίμα
Στο Ουέλιγκτον της Νέας Ζηλανδίας αφαιρέθηκε από ένα κορίτσι δεκαπέντε ετών ένας εγκεφαλικός όγκος ύστερα από περίπλοκη εγχείρησι—χωρίς να χρησιμοποιηθή αίμα. Η εγχείρησις επέτυχε πλήρως, και του επέτρεψαν να γυρίση στο σπίτι του ύστερα από μια εβδομάδα μόνο!
Στο Μιλγουώκη, οι γιατροί εγχείρησαν ένα αγόρι δεκαέξη ετών που του είχε κοπή μια αρτηρία στο στήθος. Είχε χάσει περισσότερο από ένα κιλό αίμα και θα έχανε περισσότερο στη διάρκεια της εγχειρήσεως. Η εφημερίδα Φρη Πρες του Ντητρόιτ έγραψε ότι οι γιατροί «χρησιμοποίησαν αλατόνερο για ν’ αντικαταστήσουν το χαμένο αίμα και χρησιμοποίησαν ένα σωλήνα από ντάκρον για ν’ αντικαταστήσουν το εφθαρμένο μέρος της αορτής.» Όταν τελείωσε η εγχείρησις, ο αριθμός των ερυθρών αιμοσφαιρίων του ασθενούς ήταν μόλις το ένα τρίτο του φυσιολογικού. Αλλά οι γιατροί είπαν ότι με σιδηρούχες προσθήκες και με δίαιτα πλούσια σε βιταμίνες το σώμα του νεαρού θα αναπληρούσε το χαμένο αίμα του σε λίγες εβδομάδες.
Το περιοδικό Τζόρναλ οφ Μέντισιν της Πολιτείας Νέας Υόρκης περιείχε ένα άρθρο με τίτλο «Εκτεταμένη Ουρολογική Χειρουργική Χωρίς Μετάγγισι Αίματος.» Είχε γραφή από τους Δρες Φίλιπ Ρ. Ρόεν και Φραντσέσκα Βέλτσεκ από το Τμήμα Ουρολογίας του Νοσοκομείου Αγ. Βαρνάβα της Νέας Υόρκης. Οι γιατροί είπαν:
«Η πείρα μας με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά που χρειάζονταν εγχείρησι μάς έδειξε ότι οι μεταγγίσεις αίματος δεν είναι οπωσδήποτε αναγκαίες ακόμη και όταν τα επίπεδα της αιμοσφαιρίνης είναι χαμηλά ως τα 5gm ανά 100ml που ήταν σε μια από τις περιπτώσεις μας!
»Αυτό δείχνει ότι αυτή η πείρα της αποφυγής μεταγγίσεως αίματος μπορεί να εφαρμοσθή στις περισσότερες περιπτώσεις έστω και αν ο ασθενής επιτρέπη τη μετάγγισι αίματος. Η μόνη απαίτησις είναι μια προσεκτική και πιο λεπτολόγος εγχειρητική τεχνική. Υιοθετήσαμε αυτή τη λύσι σε όλες τις περιπτώσεις μας, και η μετάγγισις αίματος είναι εξαιρετικά ασύνηθες γεγονός στα χέρια μας . . .
»Μολονότι ειδικαί μέθοδοι για τη μείωσι της αιμορραγίας και του εγχειρητικού κινδύνου έχουν χρησιμοποιηθή από άλλους, όπως είναι η τεχνητή υποθερμία, η εσκεμμένη πρόκλησις υποτάσεως, η χρήσις κολλοειδών διασταλτικών του αίματος, και άλλα, εμείς δεν καταφύγαμε σε τέτοια μέτρα. Η χειρουργική μέθοδος ήταν να χρησιμοποιήσουμε την πιο λεπτολόγο εγχειρητική τεχνική δίνοντας έμφασι στο να περισώσωμε κάθε χιλιοστό λίτρο αίματος με απλή κρυσταλλοειδή διάλυσι, δηλαδή, με γαλακτική διάλυσι του Ρίνγκερ. Τα αποτελέσματα υπήρξαν εξόχως ικανοποιητικά.
»Επιπλέον, είναι ευχάριστο που δεν χρειάζεται ν’ ανησυχούμε για επιπλοκές λόγω μεταγγίσεως πλήρους αίματος, όπως είναι οι αλλεργικές ή αιμολυτικές αντιδράσεις, η διακοπή λειτουργίας των νεφρών και η ηπατίτις.»
Ποια ειδική «συνταγή» χρησιμοποιούν αυτοί οι γιατροί για ν’ αναπληρώσουν το αίμα που χάθηκε πριν ή στη διάρκεια της εγχειρήσεως; Λέγουν τα εξής:
«Η δική μας μέθοδος για τη θεραπεία αυτών των ασθενών υπήρξε η χρησιμοποίησις μόνο γαλακτικής διαλύσεως του Ρίνγκερ για την αναπλήρωσι του αίματος. Δεν χρησιμοποιούμε καμμιά ειδική συνταγή, αλλά γενικά χρησιμοποιούμε τριπλάσιο όγκο απ’ αυτό το υγρό σε σύγκρισι με το αίμα που χάθηκε. . . .
«Μολονότι ισότονα διαλύματα δεξτρόζης και ισότονα αλατούχα διαλύματα χρησιμοποιούνται ευρέως, είναι καλύτερο ένα ‘ισορροπημένο’ παρασκεύασμα—το διάλυμα Ρίνγκερ περιέχει κάλιον και ασβέστιον μαζί με νάτριον και χλώριον. Πρέπει να σημειωθή ότι το ασβέστιον και το κάλιον βρίσκονται μόνο σε ‘φυσιολογική’ πυκνότητα και αυτό το παρασκεύασμα δεν προορίζεται να αναπληρώση τα ελλείμματα αυτών των ιόντων.
«Η ‘βελτιωμένη’ διάλυσις Ρίνγκερ περιέχει γαλακτικό νάτριο. Η συνήθης διάλυσις Ρίνγκερ έχει ένα ελαφρό οξυποιητικό αποτέλεσμα. Το άλας του γαλακτικού οξέως του Ρίνγκερ τείνει να υπερνικήση αυτή την οξυποιητική επίδρασι και είναι, συνεπώς, η προτιμώμενη κρυσταλλοειδής διάλυσις για ενδομυική χορήγησι.»
Επίσης, εκτεταμένες κοιλιακές εγχειρήσεις, όπως εκτομές (αφαιρέσεις) του στομάχου και εντέρων σε περιπτώσεις κακοήθους ασθενείας έχουν γίνει τώρα πολλές φορές χωρίς τη χρήσι αίματος.
Ερευνητικά Ερωτήματα
Εν όψει αυτών των επιτυχιών, τα επόμενα σχόλια των ιατρών Ροέν και Βέλτσκ είναι αξιοσημείωτα: «Στις περισσότερες περιπτώσεις οι γιατροί και οι προϊστάμενοι νοσοκομείων αρνήθηκαν να εγχειρήσουν Μάρτυρες του Ιεχωβά λόγω του προβλήματος της μεταγγίσεως αίματος. Υποστηρίζομε ότι είναι σφάλμα να αρνούμεθα εγχειρήσεις σ’ αυτούς τους ανθρώπους, άσχετα με το πόσο εκτεταμένη είναι η σχεδιαζόμενη εγχείρησις.»
Αυτοί οι γιατροί αναφέρουν επανειλημμένες περιπτώσεις Μαρτύρων τους οποίους αρνήθηκαν να χειρουργήσουν αλλού, και τότε ήρθαν στο Νοσοκομείο του Αγ. Βαρνάβα και χειρουργήθηκαν επιτυχώς χωρίς αίμα. Οι επιτυχίες σε χωρίς αίμα εγχειρήσεις που έγιναν από άλλους επιδέξιους χειρουργούς σ’ ολόκληρο τον κόσμο επιβεβαιώνει το συμπέρασμά τους.
Πραγματικά, πρέπει να λεχθή ότι σήμερα οι γιατροί που ακόμη αρνούνται να χειρουργήσουν μάρτυρες του Ιεχωβά αν δεν τους χορηγήσουν αίμα προδίδουν τον εαυτό τους. Ενώ αναμφιβόλως είναι ειλικρινείς, θα πρέπει κανείς να ρωτήση: Γιατί αρνούνται; Δεν γνωρίζουν αυτά που σε άλλα μέρη του κόσμου, ή στην ίδια τη χώρα τους, ή ακόμη στην πολιτεία τους ή στην πόλι τους κάνουν εξέχοντες, αξιοσέβαστοι χειρουργοί; Μήπως συμβαίνει ώστε η παρελθούσα εκπαίδευσις και κατάρτισίς των τους έκαμαν να έχουν στενή αντίληψι, να είναι απρόθυμοι να προοδεύουν με τις τελευταίες εξελίξεις στον τομέα της ιατρικής; Μήπως συμβαίνει, σε μερικές περιπτώσεις, να μη έχουν εμπιστοσύνη στην ικανότητά τους; Ή μήπως υπεισήλθε στο ζήτημα η θρησκευτική προκατάληψη;
Υπό το φως των συγχρόνων εξελίξεων στην ιατρική, δεν υπάρχει καμμιά δικαιολογία για κανένα γιατρό να προσπαθή να επιβάλη μετάγγισι αίματος σε ανθρώπους που δεν την θέλουν.
Πρόσθετοι Μέθοδοι
Αλλά τα ανωτέρω παραδείγματα δεν εξαντλούν τις μεθόδους που τώρα χρησιμοποιούνται ή που ερευνώνται για τη χωρίς αίμα χειρουργική. Μια άλλη μέθοδος που απεδείχθη πολύ ωφέλιμη αποβλέπει στο δυνάμωμα του αίματος του ασθενούς αρκετά πριν από την εγχείρησι, αν ο χρόνος το επιτρέπη, και επίσης μετά απ’ αυτήν. Στον ασθενή παρέχονται διάφορες θρεπτικές ουσίες, όπως σίδηρος, βιταμίνες και αμινοξέα. Με τον τρόπο αυτόν, μολονότι μπορεί να υπάρξη απώλεια αίματος στη διάρκεια της εγχειρήσεως, το εναπομένον αίμα θα μπορέση καλύτερα να φέρη το φορτίο. Οι θρεπτικές ουσίες θα βοηθήσουν επίσης το σώμα να αναπληρώση το χαμένο αίμα. Ένας γιατρός που χρησιμοποιεί αυτή τη μέθοδο ως υποβοηθητική της πραγματικής εγχειρήσεως είπε: «Είναι καταπληκτικό πόσο γρήγορα αναρρώνουν οι ασθενείς» ύστερα απ’ αυτό το δυνάμωμα.
Μια άλλη μέθοδος εφαρμόσθηκε από τον Δρα Τζέημς Ε. Έκενχοφ, κοσμήτορα της Ιατρικής Σχολής του Βορειοδυτικού Πανεπιστημίου. Αυτή χρησιμοποιεί την υπότασι, δηλαδή τη ελάττωσι της πιέσεως του αίματος για να μειωθή η απώλεια αίματος. Λέγεται ότι αυτή είναι χρήσιμη σε εγχειρήσεις της κεφαλής και του αυχένος και των άνω άκρων, καθώς και στη νευροχειρουργική και στις πλαστικές εγχειρήσεις.
Έπειτα υπάρχει η μορφή της χωρίς αίμα χειρουργικής που λέγεται κρυοχειρουργική. Αυτή αφορά τη χρήσι μεγάλου ψύχους για να ελαττωθή η απώλεια αίματος. Έχει χρησιμοποιηθή για την αφαίρεσι κακοήθων όγκων και τη θεραπεία ωρισμένων άλλων καταστάσεων. Ένας από τους γιατρούς που εφήρμοσαν αυτή τη μέθοδο είναι ο Δρ Ίρβινγκ Σ. Κούπερ του Νοσοκομείου Αγ. Βαρνάβα της Νέας Υόρκης.
Μια άλλη ιδέα επινοήθηκε από τον φυσικό Λούις Μπάλαμουθ της Νέας Υόρκης. Του απενεμήθη δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για ένα χειρουργικό νυστέρι που πάλλεται με εξαιρετικά μεγάλη ταχύτητα, πάνω από 30.000 δονήσεις το δευτερόλεπτο. Η απόστασις που καλύπτεται από τη δόνησι είναι μόνο πέντε χιλιοστά περίπου της ίντσας. Τα αιμοφόρα αγγεία που κόβονται καυτηριάζονται την ίδια στιγμή, συγκολλούμενα από τη θερμότητα της τριβής. Λέγεται ότι αυτή η μέθοδος είναι χρήσιμη διότι καταργεί την ανάγκη του ραψίματος ωρισμένων φλεβών και αρτηριών που απεκόπησαν, και ίσως ν’ αποτελή βελτίωσι έναντι των μεθόδων ηλεκτροκαυτηριάσεως που χρησιμοποιούν πολλοί χειρουργοί από αρκετά χρόνια.
Φθοριούχοι Άνθρακες
Ενδιαφέρουσα επίσης είναι μια εξέλιξις που βρίσκεται ακόμη στο πειραματικό στάδιο. Έχει σχέσι με την ανάγκη του σώματος για οξυγόνο. Φυσιολογικά, η ανάγκη αυτή ικανοποιείται από τα ερυθρά αιμοσφαίρια, που παίρνουν οξυγόνο από τους πνεύμονες. Η καρδιά στέλνει το οξυγονωμένο αίμα σ’ όλο το σώμα όπου το οξυγόνο παρέχεται στα δισεκατομμύρια των κυττάρων που το χρειάζονται για τη φυσιολογική τους λειτουργία. Αλλά τα διασταλτικά του όγκου του πλάσματος που χρησιμοποιούνται τώρα δεν μπορούν να μεταφέρουν οξυγόνο. Έτσι, όταν υπάρχη πολύ μεγάλη απώλεια αίματος, η ικανότης του σώματος να μεταφέρη οξυγόνο ελαττώνεται.
Τα πειράματα αφορούν τους λεγόμενους φθοριούχους άνθρακες που είναι ικανοί να μεταφέρουν οξυγόνο. Αυτοί είναι οργανικές συνθέσεις στις οποίες όλα τα άτομα του υδρογόνου έχουν αντικατασταθή με φθόριο. Ένα μειονέκτημά τους ήταν η τάσι τους να συσσωρεύωνται σε ιστούς του σώματος με απρόβλεπτα αποτελέσματα. Αλλά το περιοδικό Σάιενς αναφέρει ότι έχουν επινοηθή νεώτεροι φθοριούχοι άνθρακες που αποβάλλονται γρήγορα από τα σώματα των πειραματόζωων.
Οι επιστήμονες, όμως, προειδοποιούν ότι προς το παρόν δεν είναι δυνατόν να συσχετίσουμε αυτά τα πειράματα που γίνονται στα ζώα με πρακτικά αποτελέσματα στους ανθρώπους. Επίσης, παρατηρούν ότι αυτοί οι φθοριούχοι άνθρακες πολύ απέχουν από το να είναι πλήρη αντικατάστατα του αίματος. Το αίμα περιέχει εκατοντάδες άλλες χημικές ουσίες και συστατικά εκτός από τα ερυθρά αιμοσφαίρια με την ικανότητά τους να μεταφέρουν οξυγόνο. Κατά πόσον, λοιπόν, αυτές οι έρευνες θα καταλήξουν ποτέ σε πρακτική βοήθεια για τους ανθρώπους θα αποδειχθή στο μέλλον.
Έτσι, μπορούμε να δούμε από όλες αυτές τις προσπάθειες που ανεφέρθησαν εδώ, και από άλλες επίσης, ότι γίνεται καλό έργο για να γίνουν σεβαστές οι επιθυμίες ασθενών που δεν θέλουν μεταγγίσεις αίματος. Ήδη εξαιρετικά επιδέξιοι χειρουργοί έχουν επινοήσει μεθόδους για να καταργήσουν το αίμα στη διάρκεια της χειρουργήσεως, με πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα. Καθώς περισσότερες εργασίες γίνονται προς αυτή την κατεύθυνσι, μπορούν να αναμένωνται περαιτέρω ευεργετικά αποτελέσματα.