Μερικές από τις πιο Ευτυχείς Αναμνήσεις Των
Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ είναι μια ευτυχισμένη εποχή για τα περισσότερα παιδιά. Είναι μια περίοδος της ζωής των που είναι συνήθως ελεύθερα από ευθύνες και στενοχώριες. Είναι συνήθως χαρούμενα, γεμάτα ζωντάνια και περιέργεια. Αλλ’ εκεί σταματά η γενική ομοιότης. Διότι για κάθε παιδί, ο καιρός που αισθάνεται πολύ ευτυχισμένο όπως επίσης και οι λόγοι της ευτυχίας του ποικίλλουν ανάλογα με τις περιστάσεις των.
Επί παραδείγματι, ένας νεαρός θυμάται την εποχή που ήταν 6 ετών: «Ήμουν μοναχοπαίδι κι ένας από τους φίλους μου είχε μια μικρή αδελφή. Έπαιζε πάντα μαζί μου, αλλ’ όταν πήγαινε στο σπίτι του μπορούσε να παίζη με την αδελφή του. Εγώ δεν είχα κανένα για να παίζω. Ήθελα οπωσδήποτε μια αδελφή. Όταν οι γονείς μου μού είπαν ότι θα είχαμε ένα μωρό, ήξερα σίγουρα ότι θα ήταν κοριτσάκι. Και δεν μπορώ να περιγράψω τη χαρά που αισθάνθηκα όταν γεννήθηκε η αδελφή μου. Ήταν ακριβώς εκείνο που επιθυμούσα, κι αυτό μ’ έκαμε πολύ ευτυχισμένο.»
Με Άλλα Παιδιά και Μόνα τους
Στα περισσότερα παιδιά αρέσουν τα παιγνίδια και η συντροφιά με άλλα παιδιά. Μια νεαρή γυναίκα θυμάται: «Η ευτυχία μου όταν ήμουν παιδί, ήταν να παίζω έξω από το σπίτι. Διασκεδάζαμε τόσο πολύ. Τον χειμώνα περιμέναμε το χιόνι με ανυπομονησία. Πηγαίναμε έξω με τα έλκηθρα και γλιστρούσαμε στις κατηφοριές. Κάναμε χιονάνθρωπους και παίζαμε χιονοπόλεμο. Οι γονείς μας καταλάβαιναν πόσο μας άρεσε το έξω, διότι όταν κάναμε κάτι κακό, έπρεπε να μένωμε κλεισμένοι μέσα στο σπίτι. Τις άλλες εποχές παίζαμε σχοινάκι, τις αμάδες, τους βώλους, ψάχναμε για θησαυρούς, και όταν έβρεχε, παίζαμε «σπίτι και σχολείο» μέσα στο σπίτι μας με τις κούκλες. Εκείνες οι μέρες ήσαν πραγματικά μια ευτυχισμένη εποχή.»
Φυσικά, δεν είναι όλα τα παιδιά ίδια. Ένα μπορεί να είναι το μοναχοπαίδι της οικογενείας και να μη είναι συνηθισμένο να έχη συντρόφους στα παιγνίδια, ή πιθανόν να ανήκη σε μια μεγάλη οικογένεια κι επιθυμεί να είναι μακρυά από τους άλλους για να παίζη μόνο του όπως θέλει. Μπορεί να αισθάνεται πιο ευχαριστημένο, όταν κατά διαστήματα μένη μόνο του. Να πώς εκφράσθηκε ένα μοναχοπαίδι εννέα ετών:
«Αγαπώ το διάβασμα. Πρώτα απ’ όλα, επειδή αν δεν ξέραμε να διαβάζωμε, δεν θα μπορούσαμε να διαβάζωμε την Αγία Γραφή και δεν θα γνωρίζαμε το θέλημα του Θεού. Έτσι, το διάβασμα είναι σπουδαίο. Αλλά μου αρέσει το διάβασμα διότι απολαμβάνει κανείς ησυχία. Όταν διαβάζω τις πραγματικές εμπειρίες της ζωής άλλων ανθρώπων, αισθάνομαι σαν να βρίσκωμαι μαζί τους. Μου αρέσει, βέβαια, όταν πηγαίνω με τον Μπαμπά και τη Μαμά στην ακρογιαλιά ή ανεβαίνωμε στα βουνά. Αλλ’ όταν είμαι μόνος, μου αρέσει πάρα πολύ να διαβάζω.»
Συμβαίνει αυτό και στα παιδιά σας; Έχουν ανακαλύψει τις χαρές που δίνει το σοβαρό διάβασμα, και τον απέραντο κόσμο που μπορεί ν’ αποκαλυφθή μπροστά τους; Ή μήπως τους έχει δοθή η ελευθερία να παρακολουθούν επί ώρες τηλεόρασι, όπου τους προσφέρεται έτοιμη η σκέψις ή, ακόμη χειρότερο, όπου τάσεις βίας μπορούν ν’ αναπτυχθούν μέσα στις νεαρές και εύπλαστες διάνοιές των;
Απομίμησις και Ανάπτυξις Ταλέντων
Ο κινηματογράφος είναι μια άλλη πηγή ευχαριστήσεως για πολλά παιδιά. Επειδή τους αρέσει να μιμούνται, τα κινηματογραφικά έργα τους προσφέρουν ένα μέσον για να εισχωρούν στον κόσμο της φαντασίας. Μια γυναίκα, που ήταν μοναχοπαίδι, είπε τα εξής:
«Όταν ήμουν μικρή, πήγαινα συχνά στον κινηματογράφο και έκανα ότι ήμουν η πρωταγωνίστρια, κάνοντας νοερώς ότι εκείνη είχε κάμει στον κινηματογράφο. Φυσικά, δεν περνούσε πολλή ώρα και πάλι ερχόμουν στον εαυτό μου. Αλλ’ εκείνον τον καιρό ήταν διασκεδαστικό να μιμήσαι κάποιον άλλον.» Δυστυχώς, οι σημερινές τάσεις του κινηματογράφου προσφέρουν λίγα ωφέλιμα πράγματα για τις νεαρές διάνοιες που θα μπορούσαν να γίνουν παράδειγμα για μίμησι αργότερα στη ζωή τους.
Αλλ’ άσχετα μ’ αυτές τις τάσεις, η απασχόλησις με τα φυσικά ταλέντα μπορεί να φέρη πολλή ευτυχία σ’ ένα παιδί. Ένα κορίτσι ηλικίας οκτώ ετών, που αγαπά τη ζωγραφική, χαίρεται όταν χαρίζη τις ζωγραφιές της στους άλλους. Είπε με ενθουσιασμό: «Ζωγράφισα τη μητέρα μου, και της χάρισα τη ζωγραφιά. Ευχαριστήθηκα πάρα πολύ όταν την είδα να την βάζη στο δωμάτιό της. Τώρα, κάθε φορά που πηγαίνω στο δωμάτιό της, βλέπω τη ζωγραφιά μου.» Το πρόσωπό της αντανακλούσε την ικανοποίησι που αισθανόταν.
Αν ενθαρρύνετε τα παιδιά σας να καλλιεργούν ότι ταλέντο έχουν, αυτό μπορεί να τα προετοιμάση να εξυπηρετούν τους άλλους και να προσφέρουν ότι μπορούν αργότερα στη ζωή.
Χρόνος που Δαπανάται με τους Γονείς
Μολονότι τα παιδιά θέλουν να είναι μαζί με άλλα παιδιά, επιθυμούν επίσης να είναι μαζί με τους γονείς των. Ένας γονεύς δεν έχει παρά να σταθή και να κοιτάξη ένα μικρό παιδί για να το αντιληφθή αυτό. Τον κοιτάζει μ’ ένα πλατύ χαμόγελο, σαν να του λέγη: «Σ’ αγαπώ. Θέλω να είμαι μαζί σου. Με κάνεις ευτυχισμένο.»
Είσθε ο πατέρας ενός μικρού παιδιού; Μήπως καμμιά φορά ενοχλείσθε όταν το παιδί σας βρίσκεται διαρκώς μέσα στα πόδια σας; Ο εκνευρισμός σας σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι αδικαιολόγητος. Αλλ’ αυτές οι στιγμές που περνάτε με τα παιδιά σας, περνούν σύντομα. Τα παιδιά μεγαλώνουν γρήγορα και η παιδική τους ηλικία είναι μόνον μια ανάμνησις. Γι’ αυτό προσπαθείτε να περνάτε όσο περισσότερο καιρό μπορείτε με τα παιδιά σας. Αυτό μπορεί να προσφέρη ευχάριστες αναμνήσεις τόσο σ’ εσάς όσο και στα παιδιά σας στο μέλλον.
Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσωμε ότι μερικοί γονείς νομίζουν ότι εκείνο που κάνει τα παιδιά τους ευτυχισμένα είναι αυτό που μπορούν να τους προσφέρουν. Έτσι, περιβάλλουν τα παιδιά τους με παιγνίδια και πολλά άλλα πράγματα που αυτοί στερήθηκαν στη παιδική τους ηλικία. Αυτή η ενέργεια συνήθως αποτυγχάνει, διότι τα υλικά πράγματα μόνον δεν μπορούν να κάμουν κανέναν πραγματικά ευτυχή κι αυτό περιλαμβάνει και τα παιδιά. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι στα παιδιά δεν αρέσει να παίρνουν δώρα. Ασφαλώς τους αρέσει. Αλλ’ όταν είναι πολύ μικρά, τους αρέσει περισσότερο να παίζουν με το κουτί που περιέχει το δώρο παρά με το ίδιο το δώρο. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Διότι τους αρέσει να χρησιμοποιούν τη φαντασία τους. Για ένα μικρό αγόρι το συνηθισμένο κουτί των παπουτσιών μπορεί να γίνη καράβι, αεροπλάνο, σπηλιά ή φορτηγό μέσα σε λίγα λεπτά. Στην πραγματικότητα, τα παιγνίδια που κάνουν το κάθε τι με μηχανισμό δεν αφήνουν το παιδί να κάμη τίποτε άλλο παρά να παρατηρή, κι έτσι σύντομα πλήττει. Τα παιγνίδια έχουν τη θέσι τους. Αλλά δεν μπορούν να συγκριθούν με τον χρόνο και τη προσοχή που δίνουν οι γονείς στα παιδιά τους.
Είναι γεγονός ότι τα παιδιά επιθυμούν ζωηρά την αγάπη και τη στοργή και κανένα υλικό πράγμα δεν μπορεί ν’ αντικαταστήση αυτές τις ιδιότητες. Γι’ αυτόν το λόγο τα μικρά παιδιά είναι συχνά πιο ευτυχισμένα όταν κάνουν κάτι μαζί με τους γονείς των. Δεν είναι ανάγκη να είναι κάτι ειδικό. Μπορεί να είναι μια εκδρομή, ένας περίπατος στο πάρκο ή στο δάσος, ή ακόμη μια ήσυχη συζήτησις. Το σπουδαίο είναι ότι βρίσκονται μαζί.
Πράγματι, ένας συνετός πατέρας αντιλαμβάνεται ότι τίποτε σχεδόν δεν μπορεί ν’ αντισταθμισθή με την αγάπη και τη στοργή που δίνει στα παιδιά του, ιδιαίτερα στα χρόνια της διαπλάσεώς του. Μερικοί διάσημοι άνθρωποι έχουν κληρονομήσει πολλά πλούτη κι εν τούτοις δεν γνώρισαν πότε τον πατέρα τους που τους τα εκληροδότησε. Ο άνθρωπος, όμως, που έχει ευχάριστες αναμνήσεις με τον μπαμπά του, αισθάνεται ότι είναι πραγματικά πλούσιος, άσχετα με την οικονομική του κατάστασι. Και η αγάπη και ο θαυμασμός που αισθάνεται για τον πατέρα του αντανακλώνται στη λάμψι των ματιών του και στην υπερηφάνεια που αποκαλύπτει η φωνή του όταν μιλάη για τον πατέρα του. Θα αισθάνωνται έτσι οι γυιοι σας για σας;
Οικογενειακή Ενότης
Για τα παιδιά κάθε τόπος μπορεί να φαίνεται εξαιρετικός αν είναι οι γονείς μαζί τους. Επί παραδείγματι, μια επίσκεψις στον ζωολογικό κήπο, που έκαμε ένα αγοράκι ηλικίας οκτώ ετών με τον πατέρα του και τον αδελφό του πριν από ένα χρόνο, του έκαμε εξαιρετική εντύπωση. Τα μάτια του έλαμπαν καθώς την περιέγραφε: «Είδαμε λιοντάρια, τίγρεις, μια καμηλοπάρδαλι κι έναν μεγάλο ελέφαντα. Αλλά, δεν μου άρεσε η μυρωδιά μερικών (καθώς ζάρωνε τη μυτούλα του). Θα ήθελα να τα έχω όλα για να παίζω μαζί τους.» Και πρόσθεσε: «Ο πατέρας μου είπε ότι στο νέο σύστημα του Θεού τα ζώα δεν θα είναι μέσα σε κλουβιά. Θα είναι ελεύθερα. Πόσο θα μου αρέση αυτό!»
Συχνά τα παιδιά εκτιμούν μια αλλαγή που μπορεί να γίνη στο πρόγραμμα τους, όπως συμβαίνει και με τους γονείς. Ένα αγόρι ηλικίας δεκάμισυ ετών θεωρεί σαν κάτι ξεχωριστό της νεαρής του ζωής ένα ταξίδι που έκαμε με την οικογένειά του. Είπε:
«Πέρυσι πήγαμε για διακοπές στη Βιρτζίνια και στο Ντελαγουέρ. Ήταν διαφορετικά από την πόλι—πολλά δένδρα και πράγματα—ήταν θαυμάσια! Μείναμε σ’ ένα ξενοδοχείο και τρώγαμε στην τραπεζαρία. Πραγματικά το απήλαυσα. Ήταν ευχάριστο να σε περιποιήται κάποιος και να σου προσφέρη ότι του ζητάς. Μου άρεσε επίσης που επισκεφθήκαμε διάφορα μέρη και είδαμε διάφορα πράγματα και πώς ζουν οι άλλοι άνθρωποι.»
Αλλ’ ακόμη και όταν τα μέλη της οικογένειας δεν μπορούν να ταξιδεύουν μαζί, μπορούν ν’ απολαμβάνουν ευτυχισμένες ώρες, που μένουν αξέχαστες. Μια γυναίκα από ένα νησί της Καραϊβικής θυμάται: «Ήμουν ένα από τα επτά παιδιά, και ήμαστε πολύ ευτυχισμένα όταν κάναμε κάτι όλα μαζί. Οι ώρες του δείπνου ήσαν ιδιαίτερα απολαυστικές. Μετά το φαγητό, συγκεντρωνόμαστε όλοι γύρω από τον πατέρα μου κι εκείνος μάς εδιάβαζε ένα κομμάτι από την Αγία Γραφή. Άλλες φορές έπαιζε βιολί, κι εμείς τραγουδούσαμε και χορεύαμε. Οι πιο ευτυχισμένες ώρες μας ήσαν όταν ερχόταν συντροφιά από άλλα μέρη του νησιού και οι γονείς μας μάς επέτρεπαν να μένωμε αργά το βράδυ και ν’ ακούμε τις συζητήσεις των μεγάλων.»
Η Εκπαίδευσις που Δίδεται από τους Γονείς Είναι Ευλογία
Πράγματι, οι γονείς έχουν τον πρωτεύοντα ρόλο στην εκπαίδευσι των παιδιών τους. Και αν προσφέρουν ένα καλό παράδειγμα, τα παιδιά των θα βρίσκουν πραγματική ευτυχία στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Επί παραδείγματι ένα κοριτσάκι ηλικίας δέκα ετών είπε όταν το ρώτησαν ποιο πράγμα απελάμβανε περισσότερο: «Μου αρέσει να πηγαίνω στην Αίθουσα Βασιλείας περισσότερο από κάθε άλλο, διότι αγαπώ τον Ιεχωβά και τον λαό του.» Δεν αντανακλά αυτό τη θαυμάσια εκπαίδευσι που έλαβε;
Τα παιδιά που λαμβάνουν τέτοια εκπαίδευσι συχνά ενεργούν από βαθύ ενδιαφέρον για τους άλλους. Έτσι, ένα κορίτσι ηλικίας ένδεκα ετών, του οποίου η μητέρα ήταν μάρτυς του Ιεχωβά από δύο και πλέον έτη, ενώ ο πατέρας της εναντιώνετο στη Γραφική της μελέτη, ανέφερε την πείρα της:
«Σκεπτόμουν για τον πατέρα μου πολύν καιρό. Τον παρεκάλεσα πολλές φορές να έλθη μαζί μας στις συναθροίσεις για μελέτη της Αγίας Γραφής, αλλά δεν ήλθε ποτέ. Του είπα ότι δεν ήθελα να έχω έναν άλλο πατέρα στο νέο σύστημα του Θεού και ότι αν δεν μελετούσε, δεν θα μπορούσε να βρίσκεται εκεί. Έτσι, η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου ήταν όταν ο πατέρας μου ήλθε στην Αίθουσα Βασιλείας για πρώτη φορά.» Κανένα δώρο απ’ όσα δώρα έχει λάβει αυτό το κορίτσι δεν μπορεί να συγκριθή μ’ εκείνη την ευτυχισμένη στιγμή.
Πόσο ευχάριστο είναι ν’ ακούη κανείς τις εντυπώσεις μικρών παιδιών που έχουν λόγους να είναι ευτυχισμένα και που είναι ευγνώμονα στους γονείς των και στον Δημιουργό τους για τη ζωή! Και πόσο ζωτικό ρόλο έχουν οι γονείς στο να συμβάλλουν σ’ αυτή την ευτυχία και να διαμορφώνουν τη ζωή των παιδιών τους!