Καταστροφή στο Ντάρβιν
Από τον ανταποκριτή του «Ξύπνα!» στην Αυστραλία
ΤΟ ΝΤΑΡΒΙΝ της Αυστραλίας ήταν μια σχετικά νέα πόλις. Ο πληθυσμός του αυξήθηκε γρήγορα, από 8.071 το 1954 σε 43.000 το περασμένο έτος. Αν και το Ντάρβιν είχε επιζήσει από 68 αεροπορικές επιθέσεις στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, πέθανε μέσα σε λίγες ώρες στις 24 και 25 Δεκεμβρίου 1974. Ο δολοφόνος ήταν ο Κυκλώνας Τρέησυ.
Όταν οι άνεμοι του Τρέησυ, που έφθαναν 150 και 200 μίλια την ώρα, τελικά κόπασαν, το 95% των σπιτιών του Ντάρβιν ήσαν ερείπια. Η θύελλα άφησε πάνω από 500 νεκρούς και 30.000 άστεγους.
Εδόθησαν Επανειλημμένως Προειδοποιήσεις
Μολονότι οι θυελλώδεις κυκλώνες (που λέγονται λαίλαπες ή τυφώνες σε άλλες περιοχές) είναι πολύ συνηθισμένοι την «εποχή των βροχών» σ’ αυτό το μέρος της Αυστραλίας, συνήθως προσπερνούν το Ντάρβιν. Αυτό, μαζί με τις εορτές της παραμονής των Χριστουγέννων αποκοίμησαν προφανώς την πλειονότητα των κατοίκων του Ντάρβιν στις επανειλημμένες προειδοποιήσεις του μετεωρολογικού σταθμού για τη βιαιότητα του κυκλώνα. Τουλάχιστον δεκαπέντε προειδοποιήσεις δόθηκαν, αλλά λίγα άτομα τις πήραν στα σοβαρά.
Ο κυκλώνας Τρέησυ ήταν μοναδικός. Καθώς πλησίαζε την πόλι, ο «οφθαλμός,» δηλαδή το κέντρο του κυκλώνα, φάνηκε ότι είχε μικρύνει. Αυτό μεγάλωσε την αγριότητα των ανέμων και προφανώς δημιούργησε μερικούς ανεμοστροβίλους με τα χαρακτηριστικά τους χωνιά, διότι, αφού πέρασε η θύελλα, ένα ψυγείο βρέθηκε πάνω σ’ ένα υδραγωγείο εικοσιπέντε περίπου μέτρα ψηλά. Οι κυκλώνες δεν προκαλούν τέτοιες ανυψωτικές κινήσεις.
Έχετε ποτέ ζήσει στη διάρκεια κυκλώνα; Ας εξετάσωμε τη διήγησι ενός αυτόπτου μάρτυρος της καταστροφής στο Ντάρβιν.
«Η Ασφάλεια Ήταν η Μόνη Σκέψις»
«Νομίζαμε ότι η θύελλα δεν θα ερχόταν πριν από τις 4 π.μ. και ότι οι άνεμοι δεν θα ξεπερνούσαν τα 85 μίλια την ώρα. Από τις 11 μ.μ., όμως, ο μαινόμενος άνεμος έστελνε σταγόνες βροχής σε οριζόντια κατεύθυνσι. Σύντομα αυτοί οι άνεμοι έφθασαν τα 95 μίλια την ώρα.
«Η γυναίκα μου κι’ εγώ προσπαθούσαμε να εμποδίσωμε τους πέντε πόντους νερού που είχαν μαζευθή στο πάτωμα να γίνουν περισσότεροι, μαζεύαμε συνεχώς τα νερά και τα ρίχναμε στο νεροχύτη. Κανείς δεν μπορούσε να κοιμηθή κι’ έτσι η μεγαλύτερη κόρη μας ήρθε να βοηθήση.
«Καθώς η γυναίκα μου επέστρεφε στο σαλόνι, από την κουζίνα όπου είχε πάει να χύση νερά στο νεροχύτη, ακούσαμε ένα δυνατό κρότο. Οι υαλοπίνακες του παραθύρου της κουζίνας έσπασαν. Αν αυτό είχε συμβή λίγα μόλις δευτερόλεπτα προηγουμένως, η γυναίκα μου θα είχε κοπή πολύ άσχημα.
«Από εδώ κι’ έπειτα η ασφάλεια ήταν η μόνη σκέψις μας. Βάδισα μέσα στα νερά για να πάρω τις μικρότερες κόρες μου από το υπνοδωμάτιο. Και οι δύο ήσαν τρομαγμένες. Γυρίσαμε στο σαλόνι και ολόκληρη η οικογένεια μαζεύτηκε σε δύο μεγάλες πολυθρόνες και τραβήξαμε και μια τρίτη για μεγαλύτερη προφύλαξι. Ακούγαμε πιατικά και κατσαρόλες να πέφτουν καθώς ο άνεμος κατέστρεφε την κουζίνα. Τότε πρόσεξα ότι ο δυτικός τοίχος του σπιτιού μας είχε εξαφανισθή.
«Ξαφνικά ακούστηκε ένας τρομακτικός θόρυβος. Πόσο ευγνωμονούσαμε αυτές τις πολυθρόνες με τη μεγάλη ράχη καθώς βλέπαμε την οροφή να καταρρέη! Οι άνεμοι, που είχαν φθάσει τώρα 120 μίλια την ώρα, συνέχιζαν να καταστρέφουν ό,τι είχε απομείνει στο σπίτι μας. Προσευχόμεθα και μιλούσαμε μεταξύ μας για να μη χάσωμε το θάρρος μας, και ήμαστε αγκαλιασμένοι σφιχτά μεταξύ μας για να μην παρασυρθή κανείς από τον άνεμο. Οι ώρες περνούσαν. Το νερό στο πάτωμα είχε αρκετά εκατοστά ύψος· αλλά δεν τολμούσαμε να κινηθούμε λόγω των πολλών σπασμένων γυαλιών που ήσαν σκορπισμένα γύρω μας.
«Τότε τα πράγματα ηρέμησαν. Είχε φθάσει ο οφθαλμός του κυκλώνα.»
«Πιο Άγριος από Πριν»
«Το ημέρωμα του καιρού ήταν όμορφο κατά κάποιον τρόπο, εν τούτοις ενέπνεε τρόμο. Ο μαύρος ουρανός φωτιζόταν από γαλάζιες αστραπές. Παράξενα και περίεργα σχήματα ξεπρόβαλλαν στο φως των αστραπών. Το μουγγρητό των κυκλικών ανέμων, όμως, που ακουγόταν σαν ατέλειωτο φορτηγό τραίνο, μας υπενθύμιζε ότι η βία του κυκλώνα γρήγορα θα ξαναγύριζε. Και πράγματι έτσι συνέβη.
«Μέσα σε λίγα λεπτά μάς χτύπησε το άλλο μέρος του κυκλώνα· και ήταν πιο άγριο από το προηγούμενο. Αυτή τη φορά οι άνεμοι μας άρπαξαν τις τρεις πολυθρόνες που μας προστάτευαν κι’ έτσι μείναμε τελείως εκτεθειμένοι στη μανία της θύελλας. Καταφέραμε να τραβήξωμε μερικές βρεγμένες κουβέρτες, αλλά δεν μας έκαναν τίποτα.
«Όταν οι άνεμοι του Τρέησυ κόπασαν γύρω στις 6 π.μ., σηκώθηκα προσεκτικά και κοίταξα γύρω μου. Αυτό ήταν κάποτε το σπίτι μας; Σκαρφάλωσα πάνω σε ντουλάπια, πεσμένους τοίχους και σανίδες για να φθάσω στην εξωτερική σκάλα που ωδηγούσε στο έδαφος. Κάτω από το σπίτι μας, στο ισόγειο, ήταν μια αποθήκη εργαλείων, το πλυντήριο και το γκαράζ. Βοήθησα ένα ένα τα μέλη της οικογένειάς μου να περάσουν πάνω από έπιπλα και κάτω από δοκάρια με καρφιά που εξείχαν μέχρι που φθάσαμε όλοι ασφαλείς στην αποθήκη.
«Επειδή έτρεμα χωρίς να μπορώ να συγκρατήσω τον εαυτόν μου, η μεγαλύτερη κόρη μου μού έδωσε μια καταπληκτική συμβουλή. ‘Ηρέμησε και θα σταματήσης να τρέμης.’ Προς μεγάλη μου έκπληξι, η συμβουλή πέτυχε. Αλλά μετά από λίγα δευτερόλεπτα άρχισα πάλι να τρέμω κι’ έπρεπε να κάνω πάλι το ίδιο.
«Τότε ακούσαμε τη φωνή ενός γείτονα που μας προσκαλούσε στο σπίτι του που είχε παραμείνει ουσιαστικά άθικτο. Εκεί σιγά σιγά συνήλθαμε από την ταραχή.»
«Όπως η Χιροσίμα»
Καθώς οι ζαλισμένοι κάτοικοι του Ντάρβιν έβγαιναν από τους κρυψώνες τους, δεν μπορούσαν να πιστέψουν στα μάτια τους. Ούτε ένα φωτεινό σήμα της τροχαίας δεν είχε μείνει όρθιο. Ατσάλινοι τηλεφωνικοί στύλοι σε σχήμα Η είχαν λυγίσει και στραβώσει σαν κοτσάνια γλυκόρριζας. Οι άγριοι άνεμοι είχαν εκτοξεύσει με τόση δύναμι άμμο επάνω σε αυτοκίνητα ώστε φαινόταν μόνο το μέταλλο χωρίς τη μπογιά. Μερικοί διεπίστωσαν ότι τα αυτοκίνητά τους είχαν παρασυρθή απ’ τον άνεμο ένα μίλι μακρυά από το σπίτι τους ή είχαν βυθισθή στην πισίνα κάποιου κήπου. Πολλά οχήματα έπεσαν με ορμή πάνω σε σπίτια και τα διέλυσαν. Ακόμη και η στέγη του νοσοκομείου κατέρρευσε καθώς εγεννώντο δεκαπέντε βρέφη, αλλά όλα επέζησαν. Η φυλακή, επίσης, κατεστράφη κι’ εδόθη χάρις περίπου στους μισούς τροφίμους της.
«Αν έχετε δει εικόνες της Χιροσίμα μετά την ατομική βόμβα,. . . τότε γνωρίζετε πώς ήταν το Ντάρβιν,» σχολίασε ένας πιλότος που έφθασε με την πρώτη αποστολή βοηθείας στο Ντάρβιν την επόμενη μέρα. Ο εν ενεργεία Πρωθυπουργός εκήρυξε την πόλι σε κατάστασι ανάγκης. Πέντε χιλιάδες πρόσφυγες βρήκαν γρήγορα καταφύγιο σ’ ένα γυμνάσιο που χτίσθηκε για 1.100 μαθητάς.
Οι κίνδυνοι για την υγεία ήσαν, επίσης, μεγάλοι, επειδή 43.000 άτομα έμειναν χωρίς αποχέτευσι, ηλεκτρισμό και πόσιμο νερό. Η έλλειψις ψύξεως μεγάλωνε το πρόβλημα, διότι η θερμοκρασία στο Ντάρβιν περνά συνήθως τους 90° Φαρενάιτ (43° Κελσίου). Σε διάστημα μικρότερο από μια βδομάδα τα τρόφιμα που βρίσκονταν σε ψυγεία ή υπεραγορές είχαν χαλάσει τόσο πολύ ώστε οι εργάτες έπρεπε να βάλουν κάποια αναπνευστική συσκευή πριν πάνε να τα βγάλουν.
Απαραίτητη η Εκκένωσις της Πόλεως σε Μεγάλο Βαθμό
Αμέσως μετά τη θύελλα, ο κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται στα αεροδρόμια. Τραυματισμένα άτομα αλλά που ήσαν ικανά να βαδίσουν έφυγαν πρώτα, έπειτα μερικοί ασθενείς του νοσοκομείου που μπορούσαν να τους περιποιηθούν κάπου αλλού. Έτσι έμειναν άδειες μερικές θέσεις στο νοσοκομείο του Ντάρβιν για καταστάσεις επειγούσης ανάγκης. Έπειτα έφυγαν οι μέλλουσες μητέρες, τα ηλικιωμένα ζεύγη και οικογένειες (μόνο γυναίκες και παιδιά).
Εντός έξη ημερών 22.000 περίπου άτομα έφυγαν αεροπορικώς από το Ντάρβιν. Κάθε πτήσις γέμιζε τελείως. Ένα τζάμπο τζετ, που προωρίζετο να μεταφέρη περίπου 420 επιβάτες, πήρε περισσότερες από 690 γυναίκες και παιδιά στο Σίδνεϋ. Στην επιστροφή κάθε αεροπλάνο μετέφερε κάποιο είδος πρώτης ανάγκης. Υπολογίζεται ότι 6.000 έφυγαν οδικώς από το Ντάρβιν.
Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά Είναι εν Τάξει
Υπήρχαν περίπου 160 μάρτυρες του Ιεχωβά στο Ντάρβιν. Σχεδόν αμέσως μετά τη θύελλα έγινε ένας έλεγχος της καταστάσεως όλων των συνταυτισμένων με την εκκλησία. Οι μάρτυρες που διηύθυναν κέντρα μελέτης Βιβλίου ωρίσθηκαν να ψάξουν για κάθε μέλος του ομίλου των. Τελικά όλοι βρέθηκαν.
Οι Μάρτυρες από την περιοχή του Σίδνεϋ αμέσως διευθέτησαν την αγορά εφοδίων για τους Χριστιανούς αδελφούς των του Ντάρβιν. Το γραφείο της Εταιρίας Σκοπιά στο Σίδνεϋ έλαβε περισσότερα από 116.000 δολλάρια από Μάρτυρες όλης της Αυστραλίας γι’ αυτό το σκοπό.
Μια κανονική εκκλησιαστική συνάθροισις για μελέτη της Βίβλου διευθετήθηκε για την Κυριακή, 29 Δεκεμβρίου, πέντε μόνο μέρες μετά τον κυκλώνα. Πόσο ευχαριστημένοι ήσαν όλοι όταν, λίγα λεπτά πριν αρχίση το πρόγραμμα, έφθασαν δύο φορτηγά από την πόλι Μάουντ Ίζα, χίλια μίλια μακρυά. Η Εταιρία Σκοπιά είχε πάρει ειδική άδεια διόδου μέσα από τις γραμμές των αστυνομικών οι οποίες εμπόδιζαν την είσοδο στην πόλι. Μετά τη συνάθροισι, όλοι βοήθησαν ν’ αδειάση η αίθουσα από τις καρέκλες και ξεφόρτωσαν σκηνές, είδη μαγειρικής, τρόφιμα και άλλα είδη. Μετά απ’ αυτό, οι επισκέπται αδελφοί έφυγαν για να βοηθήσουν να επισκευασθούν οι στέγες μερικών χαλασμένων σπιτιών.
Ευκαιρία για Μερικές Σοβαρές Σκέψεις
Η καταστροφή του Ντάρβιν εντυπωσίασε βαθειά τους κατοίκους του. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθή ότι έφερε κοντά ανθρώπους που δεν μπορούσαν να κάνουν μαζί ούτε για λίγο. Ένας αυτόπτης μάρτυς αναφέρει: «Γείτονες που ήσαν ψυχραμένοι επί πολλές γενεές έγιναν στενοί φίλοι σε μια μέρα. Έγγαμα ζεύγη έτοιμα να χωρίσουν ενώθηκαν πάλι.» Δεν είναι παράξενο που πολλά άτομα συμπεριφέρονται με ανθρώπινη καλωσύνη σε άλλους μόνο όταν επέρχωνται καταστροφές;
Αξιοσημείωτο, επίσης, είναι το γεγονός ότι πολλοί απ’ όσους ρωτήθηκαν από δημοσιογράφους του ραδιοφώνου και της τηλεοράσεως είπαν: «Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα συνέβαινε ποτέ κάτι τέτοιο.» Δεκαπέντε διαφορετικές προειδοποιήσεις έπεσαν προφανώς σε κλειστά αυτιά στις περισσότερες περιπτώσεις. Πόσο άσοφο είναι ν’ αγνοούμε τις προειδοποιήσεις που δίδονται από αρμόδιες πηγές!
Επί εξήντα χρόνια και περισσότερο οι μάρτυρες του Ιεχωβά κατευθύνουν την προσοχή των γειτόνων τους σε κάποια ‘μεγάλη θλίψι’ που πρόκειται να πλήξη όλη τη γη στη διάρκεια αυτής της γενεάς. Αυτή η θλίψις θα σαρώση το παρόν σύστημα πραγμάτων και θα ανοίξη τον δρόμο για ένα παραδεισιακό νέο σύστημα με ειρήνη και δικαιοσύνη. (Ματθ. 24:21,34· Αποκάλ. 7:14· 21:1, 4, 5) Γιατί να μη σας κάνη η περίπτωσις της καταστροφής του Ντάρβιν να πάρετε στα σοβαρά την προειδοποίησι για την ερχόμενη καταστροφή από τον Θεό; Αν το κάνετε αυτό, θα βοηθηθήτε να επιζήσετε.—Παροιμ. 2:21, 22.