Μήπως η Λύσις Βρίσκεται στους Ψυχιάτρους;
Η ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ είναι η τέχνη του να προσπαθή κάποιος να βοηθήση τα άτομα που έχουν διανοητικές και συναισθηματικές ενοχλήσεις ακούοντας τα προβλήματά τους και προσπαθώντας να τους προσφέρη τη γνώσι που θα τους βοηθήση ν’ αντιμετωπίσουν αυτά τα προβλήματα. Οι ψυχίατροι—άτομα που εφαρμόζουν αυτό το είδος της θεραπείας—έχουν επταπλασιασθή σε αριθμό τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η πιο δημοφιλής μέθοδος που χρησιμοποιείται στην ψυχιατρική υπήρξε η θεωρία του ψυχαναλυτικού «καναπέ» του Σίγκμουντ Φρόυντ. Η χρήσις αυτής της μεθόδου, όμως, γίνεται κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έτσι, η πόλις της Νέας Υόρκης, με εννέα εκατομμύρια κατοίκους, έχει περίπου χίλιους ψυχαναλυτάς, ενώ το Τόκιο, με ένδεκα εκατομμύρια πληθυσμό, δεν έχει παρά τρεις!
Η αξία της ψυχιατρικής θεραπείας έχει γίνει γνωστή παγκοσμίως. Πράγματι, ακόμη και ο διευθυντής του Εθνικού Ιδρύματος ψυχοθεραπείας των Ηνωμένων Πολιτειών μίλησε προσφάτως για την «αντιλογία και τη συχνή απογοήτευσι που χαρακτηρίζουν συνήθως τον τομέα της ψυχοθεραπείας.» Επίσης, ο ψυχίατρος Καρλ Μέννινγκερ παρετήρησε: «Τα εννέα δέκατα των ανθρώπων που πάσχουν απ’ αυτό που ονομάζεται σχιζοφρένεια γίνονται καλά χωρίς ούτε καν να πλησιάσουν κάποιο νοσοκομείο.»
Σε μια ιδιαίτερα ισχυρή κατηγορία, ο Δρ Χ. Τζ. Έηζενκ του Ιδρύματος Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου του Λονδίνου έγραψε στο περιοδικό Μέντικαλ Τρίμπιουν στις 4 Απριλίου 1973 ότι το αποτέλεσμα «που ισχυρίζονται ότι προέκυψε από τις διάφορες μεθόδους ψυχοθεραπείας και ψυχαναλύσεως ήταν σχεδόν ακριβώς το ίδιο που διεπιστώθη σε τυχαίες υφέσεις της ασθενείας.» Με άλλα λόγια, σύμφωνα με τον Έηζενκ, τα άτομα που έλαβαν βοήθεια από ψυχιάτρους, είχαν σχεδόν τον ίδιο ρυθμό αναρρώσεως με άτομα που δεν είχαν υποστή καμμιά ψυχιατρική θεραπεία!
Η Βοήθεια που Παρέχεται
Δεν μπορούμε, όμως, ν’ αρνηθούμε ότι μερικά άτομα έλαβαν πραγματική βοήθεια από ψυχιάτρους. Ένας άνδρας από την Καλιφόρνια γράφει: «Η βοήθεια που έλαβα απ’ αυτόν τον ευγενικό άνθρωπο ήταν εξαιρετικά ωφέλιμη και το πρόβλημά μου λύθηκε γρήγορα. Θέτοντας την ερώτησι, «Τι έκαμε για μένα αυτός ο ψυχίατρος;» απήντησε: «Άκουσε. Πραγματικά άκουσε. . . . με βοήθησε να καταλάβω ότι μέσα μου είχα την ικανότητα ν’ αναπτύξω αυτοκυριαρχία.»
Αυτός ο άνδρας ενωχλείτο από ένα πρόβλημα συμπεριφοράς, ένα πρόβλημα που κατέληξε σε σοβαρή σεξουαλική διαστροφή. Αλλά ο ψυχίατρος, δείχνοντας ευγένεια και ενθάρρυνσι, τον βοήθησε να διορθώση την αδυναμία του. Ακόμη και ασθενείς με εξαιρετικά δύσκολες περιπτώσεις βοηθήθηκαν απ’ αυτή την ψυχιατρική θεραπεία. Το βιβλίο Δη Βάιταλ Μπάλανς, που συνέγραψε μια ομάδα με επικεφαλής τον Καρλ Μέννινγκερ, περιγράφει μια πραγματική περίπτωσι που αποδεικνύει αυτό το ζήτημα.
Πρόκειται για την περίπτωσι της «Μαίρης Σμιθ,» που σε ηλικία εξήντα τριών ετών εισήχθη σ’ ένα κρατικό νοσοκομείο. Της είχε μπη κάπως η ιδέα ότι ο σύζυγός της, ένας αγαθός, ευγενικός, χαρακτηριστικός τύπος αγρότου, ήταν αναμεμιγμένος σε παράνομη κυκλοφορία οινοπνευματωδών ποτών και ότι είχε προσπαθήσει επανειλημμένως να την δηλητηριάση. Έτσι, του επετέθη μ’ ένα σφυρί ενώ αυτός κοιμόταν.
Σύμφωνα με τη διάγνωσι, η γυναίκα ήταν «ταραγμένη, ανήσυχη και αναστατωμένη.» Έξη χρόνια μετά την εισαγωγή της στο νοσοκομείο χαρακτηρίσθηκε αθεράπευτα παράφρων. Πέρασαν άλλα επτά χρόνια και ήλθε ένας νέος γιατρός που ενδιαφέρθηκε γι’ αυτήν. Υπομονητικά άκουσε τα σκληρά της παράπονα, τη συμπάθησε και συμφωνούσε μαζί της όπου μπορούσε. Έκανε περιπάτους μαζί της και την βοηθούσε με κατάλληλο τρόπο να ξεκαθαρίση μερικές από τις παραισθήσεις της. Της παρήγγειλε κατάλληλα γυαλιά και είπε στη νοσοκόμα να της δίνη να διαβάζη και να κουβεντιάζη μαζί της.
Βαθμηδόν ο τόνος της φωνής της άλλαξε, άρχισε να βοηθά στο στρώσιμο των κρεββατιών και της επετράπη να κάνη περιπάτους μόνη της στον κήπο. Σύντομα της επετράπη, επίσης, να φύγη μόνη της για μερικές μέρες. Έπειτα, στην ηλικία των εβδομήντα έξη ετών ανέλαβε εργασία ως πρακτική νοσοκόμος και φρόντιζε για μια ηλικιωμένη γυναίκα. Μερικά χρόνια αργότερα η κόρη της είπε σχετικά μ’ αυτήν: «Είναι μια γυναίκα που εργάζεται, είναι βοηθητική και συνεργατική . . . μια από τις καλύτερα οργανωμένες γυναίκες που γνώρισα ποτέ σε οποιαδήποτε ηλικία.»
Αυτές οι επιτυχίες που παρατηρούνται από τη βοήθεια που προσφέρεται στους διανοητικά ασθενείς δείχνουν τη μορφή της θεραπείας που ιδιαιτέρως χρειάζονται. Ο Σερ Τζόφρεϋ Βίκερς, ως πρόεδρος του Ιδρύματος Ερευνών Διανοητικής Υγείας, εξήγησε πριν από πολλά χρόνια: «Η σπουδαιότερη ανακάλυψις που έγινε στην επιστήμη του εγκεφάλου είναι η δύναμις που έχει η αγάπη να προστατεύη και ν’ αποκαθιστά τη διάνοια.»
Πράγματι, η αγάπη, η καλωσύνη, η υπομονή και η κατανόησις αναγνωρίζονται γενικά ως ζωτικές ιδιότητες για την επιτυχή θεραπεία των διανοητικά ασθενών. Όπως ανεφέρθη προηγουμένως, όμως, οι ψυχίατροι συχνά αποτυγχάνουν να βοηθήσουν τους ασθενείς ν’ αναρρώσουν. Υπάρχει μήπως καμμιά ουσιώδης αιτία γι’ αυτό;
Βασική Αποτυχία στη Μέθοδο που Χρησιμοποιείται
Έχει λεχθή κατάλληλα ότι οι άνθρωποι πρέπει να γνωρίζουν τον λόγο της υπάρξεως των και τον σκοπό που υπάρχει στη ζωή ώστε να έχουν δύναμι να υπομείνουν όταν έλθη η τραγωδία. Αλλά είναι οι ψυχίατροι οι πιο κατάλληλοι να προσφέρουν αυτή τη βοήθεια; Μπορούν να βοηθήσουν τους ανθρώπους να λάβουν απαντήσεις στα βασικά ερωτήματα που έχουν, όπως: «Γιατί βρίσκομαι εδώ;» «Τι είναι η ζωή μας;» «Τι μοίρα με περιμένει;»
Η αλήθεια είναι ότι μόνον ο Δημιουργός της ανθρωπότητος, ο Παντοδύναμος Θεός, και όχι κανένας άνθρωπος μπορεί να δώση λογικές και ικανοποιητικές απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα. Και το έκαμε αυτό για δική μας ελπίδα και παρηγοριά στον Λόγο του, την Αγία Γραφή. Αλλά πώς σκέπτονται γενικά οι ψυχίατροι για τον Θεό;
Μια έρευνα του 1970 το δείχνει αυτό. Από τους ψυχιάτρους που ρωτήθηκαν, το 55 τοις εκατό είπαν ότι θεωρούσαν την πίστι στον Θεό «παιδαριώδη,» και «ασύμφωνη με την πραγματικότητα.»
Τι παράλογο συμπέρασμα! Σκεφθήτε για λίγο: Πώς αλλιώς μπορούμε να εξηγήσωμε την προέλευσι της ζωής αν αποκλείσωμε την ύπαρξι ενός υπέρτατου Θεού; Ή τι θα πούμε για την αγάπη—από που προέρχεται αυτή η θαυμάσια ιδιότης που είναι τόσο ζωτική για τη διανοητική υγεία; Μόνον η εξήγησις της Βίβλου είναι βάσιμη και λογική. Η Βίβλος λέγει ότι ένας υπέρτατος, στοργικός Δημιουργός είναι υπεύθυνος. (Ψαλμ. 36:9· 1 Ιωάν. 4:8-11) Διάσημοι επιστήμονες, που δεν ήσαν καθόλου «παιδαριώδεις,» έχουν δείξει πίστι σ’ έναν τέτοιο Θεό.
Το Σάιενς Ντάιτζεστ λέγει για κάποιον απ’ αυτούς: «Οι περισσότεροι ιστορικοί της επιστήμης θα δηλώσουν αμέσως ότι ο Ισαάκ Νεύτων ήταν η μεγαλύτερη επιστημονική διάνοια που είδε ποτέ ο κόσμος.» Και στο αριστούργημα του Αρχές ο Νεύτων είπε: «Από την αληθινή κυριαρχία του προκύπτει ότι ο αληθινός Θεός είναι ένα ζων, νοήμον και πανίσχυρο Ον· και από τις άλλες ιδιότητές του εξάγεται το συμπέρασμα ότι είναι υπέρτατος ή ο πιο τέλειος. Είναι αιώνιος και άπειρος, παντοδύναμος και παντογνώστης.»
Η βασική αποτυχία των ψυχιάτρων του κόσμου είναι ότι δεν αποβλέπουν σ’ αυτόν τον αληθινό Θεό για σοφία και καθοδήγησι όταν χρησιμοποιούν μεθόδους για να θεραπεύσουν εκείνους που είναι συναισθηματικά και διανοητικά ασθενείς. Και χωρίς αμφιβολία μια από τις συνέπειες αυτής της στάσεώς των είναι ότι οι ίδιοι έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό αυτοκτονίας μεταξύ όλων των άλλων ιατρικών ειδικοτήτων! Σχετικά μ’ αυτό, ένας απ’ αυτούς είπε: ‘Μέχρι τότε που οι ψυχίατροι θα έχουν μειώσει στο ελάχιστο το ποσοστό αυτοκτονίας, οι διδασκαλίες τους θα αμφισβητούνται.’ Εφημερίδα της Αμερικανικής Ιατρικής Εταιρίας (στην Αγγλική).
Περισσότερα Αποτελέσματα της Βασικής Αποτυχίας
Επειδή αποτυγχάνουν ν’ αναγνωρίσουν τη λογική διδασκαλία του Λόγου του Θεού, οι ψυχίατροι σπάνια εφαρμόζουν αγάπη μ’ έναν ισορροπημένο τρόπο. Παραδείγματος χάριν, κάποτε ένας πατέρας που δεν μπόρεσε να βοηθήση τον έφηβο γυιο του ν’ απαλλαγή από τη συνήθεια των ναρκωτικών, τον έστειλε σ’ έναν ψυχίατρο. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Ο πατέρας έγινε κατά $2.000 πτωχότερος και ο γυιος δεν άλλαξε σε τίποτε.
Ο πατέρας ήθελε να βοηθήση τον γυιο του. Ούτε αυτός, ούτε ο ψυχίατρος εκτιμούσαν τη διδασκαλία του Λόγου του Θεού, δηλαδή, ότι η σταθερή αλλά στοργική πειθαρχία είναι απαραίτητη για να δείξη ένα άτομο αγάπη. (Εβρ. 12:6-9· Παροιμ. 23:13, 14) Τελικά αφού άκουσε μια λογική συμβουλή, ο πατέρας είπε στον γυιο του να φύγη από το σπίτι μέχρι τότε που θα ήθελε να πάη σ’ ένα κέντρο αποτοξινώσεως των ναρκωτικών. Αργότερα ο γυιος είπε στον πατέρα του: «Ξέρεις, όταν εσύ και η Μαμά με πετάξατε έξω, τότε κατάλαβα ότι θέλατε πραγματικά να με βοηθήσετε.» Τώρα ο γυιος έχει θεραπευθή.
Η γενική αποτυχία των ψυχιάτρων να εκτιμήσουν τον Θεό και τις διδασκαλίες του με θέματα ηθικής κατέληξε σε μεγαλύτερη ζημία. Παραδείγματος χάριν, η εφημερίδα Πρες του Λονγκ Άιλαντ είχε στην πρώτη σελίδα τον τίτλο: «Το Συνδικάτο της Ομοφυλοφιλίας Συνετρίβη. Ο όμιλος κατηγορείται για σεξουαλική κατάχρησι νεαρών.» Το άρθρο έλεγε: «Τέσσερις άνδρες— περιλαμβανομένου ενός διεθνώς γνωστού παιδοψυχιάτρου . . . Κατηγορήθηκαν χθες για ομοφυλοφιλία, σεξουαλική κατάχρησι και συνεργασία εις βάρος ανηλίκων.»
Μολονότι αυτό μπορεί να είναι μια μεμονωμένη περίπτωσις, τα επεισόδια με άρρενες ψυχιάτρους που έχουν σεξουαλικές σχέσεις με γυναίκες ασθενείς δεν είναι καθόλου μεμονωμένα. Έτσι, μια Χριστιανή πήγε να ζητήση τη βοήθεια ενός ψυχιάτρου, λόγω της απογοητεύσεώς της στις συζυγικές σχέσεις με τον σύζυγό της. Της είπε ότι μπορούσε να διαλέξη μεταξύ τριών πραγμάτων: Να προσπαθήση να στείλη τον άνδρα της σ’ έναν ψυχίατρο· να πάρη διαζύγιο· ή να συνάψη εξωσυζυγικό δεσμό με κάποιον «φίλο,» και προθυμοποιήθηκε να την εξυπηρετήση ως «φίλος» της.
Υπάρχει, επίσης, η περίπτωσις του ψυχιάτρου που μυνήθηκε διότι, όπως αναφέρεται στην εφημερίδα Ντέηλυ Νιους της Νέας Υόρκης: «Ώριζε σαν θεραπεία σεξουαλικές σχέσεις με τον ίδιο κι έπειτα χρέωνε τις ‘επισκέψεις.’» Ένας άλλος ψυχίατρος μυνήθηκε για ζημίες $1.250.000 στο Ανώτατο Δικαστήριο της Πολιτείας της Νέας Υόρκης διότι ανάγκασε την ασθενή του να έχη σεξουαλικές σχέσεις μαζί του με την πρόφασι ψυχιατρικής θεραπείας. Πράγματι, κάποιος ψυχίατρος έγραψε ένα βιβλίο συνιστώντας στους ψυχιάτρους να είναι «σεξουαλικώς διαθέσιμοι στους ασθενείς των, αλλά όχι ‘επίμονοι.’» Ωνόμασε το βιβλίο του Η Ερωτική Θεραπεία.
Δύο κλινικοί ιατροί που διευθύνουν τη μεγαλύτερη κλινική της Αμερικής για σεξουαλικά προβλήματα, είπαν ότι ένα μεγάλο ποσοστό των οκτακοσίων ασθενών που θεράπευσαν δέχθηκε να έχη σεξουαλικές σχέσεις με τους ψυχιάτρους των ή τους συμβούλους των. Αν και μερικά απ’ αυτά που λέγουν είναι απλές φαντασίες, ευσεβείς πόθοι και καυχησιολογίες, ένας από τους ιατρούς παρετήρησε: «Αν το 25% και μόνον αυτών των συγκεκριμένων εκθέσεων είναι αληθινές, ακόμη και τότε υπάρχει μια συντριπτική κατηγορία εναντίον των επαγγελματιών σ’ αυτό το στάδιο.»
Είναι σαφές ότι υπάρχει λόγος να είναι κανείς πολύ προσεκτικός με τους ψυχιάτρους του κόσμου. Διότι, αν και μπορεί κάποιος να βοηθηθή, υπάρχει, εν τούτοις, μια πραγματική πιθανότης ότι κάποιος μπορεί να ενθαρρυνθή ν’ ακολουθήση μια οδό διαγωγής που είναι αντίθετη με τις δίκαιες αρχές του Θεού. Αλλά, ακόμη κι αν δεν συμβαίνη αυτό, η αποτυχία των ψυχιάτρων γενικά να γνωρίζουν πώς να εφαρμόζουν κατάλληλα την καλύτερη ιατρική θεραπεία στους διανοητικά ασθενείς—τη θεία ιδιότητα της αγάπης—είναι πιθανόν να μη κάμη τη θεραπεία τους αποτελεσματική.
Μήπως αυτό σημαίνει ότι πουθενά δεν μπορούν οι άνθρωποι να λάβουν αποτελεσματική ψυχοθεραπεία, δηλαδή να βοηθηθούν να κατανοήσουν τα προβλήματά τους και να τα λύσουν. Ευτυχώς υπάρχει διαθέσιμη τέτοια βοήθεια και μέσω αυτής πολλά άτομα επέτυχαν διανοητική υγεία σ’ αυτόν τον ταραγμένο κόσμο.