Ψυχίατροι Αντικαθιστούν Κληρικούς—Γιατί;
ΜΕΤΑΞΥ των τάσεων που επικρατούν στην Αμερική, καθώς και σε πολλές άλλες χώρες, είναι η ελάττωσις του κλήρου σε αριθμό και σε επιρροή. Μια παράλληλη τάσις είναι η αύξησις των ψυχολόγων και των ψυχιάτρων.
Έτσι, μαθαίνομε ότι, στα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια, τα άτομα που ασχολήθηκαν με τη διανοητική και συναισθηματική υγεία των ανθρώπων στις Ηνωμένες Πολιτείες αυξήθηκαν περισσότερο από επτά φορές, ενώ ο αριθμός των κληρικών ελαττώθηκε κατά 20 τοις εκατό, και αυτό παρά την κατά 40 τοις εκατό αύξησι του πληθυσμού. Εξ ίσου σημαντικοί είναι οι αριθμοί σχετικά με τα διπλώματα κολλεγίων. Το 1961, τα Αμερικανικά ιδρύματα ανωτέρας εκπαιδεύσεως απένειμαν τον ίδιο αριθμό διπλωμάτων στην ψυχολογία και στη θεολογία, 10.000 σε κάθε κλάδο. Αλλά, το 1971, απένειμαν κατά τρεις φορές περισσότερα πτυχία στην ψυχολογία από τη θεολογία.
Υπάρχει καμμιά σχέσις μεταξύ των δύο αυτών αριθμών; Βεβαίως υπάρχει! Ολοένα λιγώτερα άτομα πηγαίνουν σε κληρικούς για να τους ρωτήσουν «Τι πρέπει να κάμω;» Έτσι, ένας ψυχαναλυτής ο οποίος είναι συγχρόνως και Ρωμαιοκαθολικός κληρικός, λέγει ότι το 1963 περίπου 70 τοις εκατό των ανθρώπων, που είχαν προβλήματα, πήγαιναν πρώτα στον κληρικό τους για συμβουλή, αλλά δέκα χρόνια αργότερα ο αριθμός των ατόμων που ενεργούν έτσι είναι πιθανώς μικρότερος του 40 τοις εκατό.
Ενδεικτικό αυτής της τάσεως είναι η ελάττωσις του εκκλησιάσματος αφ’ ενός και, αφ’ ετέρου, η αυξανόμενη δημοτικότης των βιβλίων, των άρθρων περιοδικών, των προγραμμάτων ραδιοφώνου και τηλεοράσεως από ψυχολόγους και ψυχιάτρους οι οποίοι συμβουλεύουν τους ανθρώπους πώς ν’ αποκτήσουν ειρήνη και χαρά και πώς να συμπεριφέρονται προς τις συζύγους των, τους συζύγους των, τους γονείς των, τα παιδιά των, καθώς επίσης και τι να κάνουν σε προβλήματα όπως είναι η έκτρωσις, η μοιχεία και η ομοφυλοφιλία.
Γιατί υπάρχουν αυτές οι αλληλοσυγκρουόμενες τάσεις; Κατ’ αρχήν, επειδή ο κλήρος έχασε τη φωνή της εξουσίας του με το να μειώση την αξία της Βίβλου ως τον Λόγο του Θεού και ως τον αλάνθαστο οδηγό του ανθρώπου. (Ψαλμ. 119:105) Αυτό μας υπενθυμίζει τους λόγους του προφήτου Ιερεμία: «Απέρριψαν τον λόγον του Ιεχωβά· και ποία σοφία είναι εν αυτοίς;» (Ιερεμ. 8:9. ΜΝΚ) Όπως αναφέρει μια έκθεσις: «Υπάρχουν πολύ λιγώτεροι λειτουργοί που θα πουν: ‘Η Βίβλος λέγει αυτό κι’ εκείνο. Γι’ αυτό πρέπει να το κάμης.’» Όταν οι άνθρωποι έρχονταν στον λειτουργό τους και ρωτούσαν: «Γιατί υπάρχω;» έπαιρναν συνήθως μια σαφή απάντησι: «Υπάρχεις επειδή αυτό είναι το θέλημα του Θεού. Η έννοια της υπάρξεώς σου είναι να εκπληρώνης αυτό το θέλημα, να ζης μια ενάρετο ζωή και να δοξάζης τον Δημιουργό σου.’» Αλλ’ αυτό δεν συμβαίνει πια. Λόγω ελλείψεως εμπιστοσύνης, οι κληρικοί δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τους ανθρώπους που έρχονται σ’ αυτούς.
Μια άλλη αιτία για την οποία περισσότεροι άνθρωποι πηγαίνουν σε ψυχιάτρους και ψυχολόγους είναι ότι ενδιαφέρονται περισσότερον γι’ αυτό που φαίνεται να τους συμφέρη παρά γι’ αυτό που είναι ορθό. Οι επαγγελματίες στο πεδίον της διανοητικής υγείας, ως επί το πλείστον, δεν κάνουν ηθικές κρίσεις. Γι’ αυτούς δεν υπάρχουν καλές ή κακές πράξεις, αλλ’ υπάρχουν πράξεις οι οποίες είναι υγιεινές ή επιζήμιες για τη διανοητική και συναισθηματική ευημερία ενός ατόμου.
Αλλά μήπως η στροφή των ανθρώπων από τον κλήρο προς τους ψυχιάτρους είναι ένα υγιές φαινόμενο; Όχι, διότι είναι στην πραγματικότητα μια περίπτωσις κατά την οποία κάποιος πηδά από το τηγάνι στη φωτιά. Βρίσκονται σε χειρότερη κατάστασι απ’ ό,τι ήταν προηγουμένως, διότι όπως παρατηρεί κατάλληλα ο Εθνικός Παρατηρητής, οι άνθρωποι χρειάζονται μια «θεμελιώδη θρησκευτική βάσι για την ύπαρξί των, την αιτία για την οποία κάποιος μπορεί να συνεχίζη να ζη εν όψει μιας τραγωδίας.» Η αύξησις του εγκλήματος, της σεξουαλικής ανηθικότητος, των τυχερών παιγνιδιών, της τοξικομανίας, του αλκοολισμού και πολλών άλλων κακών, όλα μαρτυρούν την αφροσύνη της τάσεως ν’ απομακρύνωνται από την πίστι στον Θεό και στη Βίβλο ως τον εμπνευσμένο του Λόγο.
Οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι δεν μπορούν ν’ απαντήσουν σ’ ερωτήματα όπως είναι «Γιατί υπάρχω;» «Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής;» «Ποιος είναι ο προορισμός μου;» «Γιατί η κακία και η αδικία αφθονεί;» Εκτός, φυσικά, αν δώσουν θρησκευτικές απαντήσεις. Το γεγονός ότι δεν είναι οι κατάλληλοι για να προσφέρουν βοήθεια όταν κάποιος είναι αποκαρδιωμένος και περιστοιχισμένος από κάθε είδος προβλημάτων, φαίνεται από το ότι οι αυτοκτονίες μεταξύ των είναι διπλάσιες απ’ όσο μεταξύ του πληθυσμού γενικά.
Η τυφλή εγωιστική αφροσύνη πολλών απ’ αυτούς τους επαγγελματίες φαίνεται από το γεγονός ότι, το 1970, 55 τοις εκατό των Αμερικανών ψυχαναλυτών που ρωτήθηκαν συμφώνησαν με τον Φρόυντ ότι η πίστις στον Θεό είναι «τόσο φανερά νηπιώδης, τόσο ανάρμοστη με την πραγματικότητα, ώστε . . . είναι οδυνηρό να σκεφθή κανείς ότι η μεγάλη πλειονότης των θνητών δεν θα μπορέσουν να εγερθούν υπεράνω αυτής της απόψεως της ζωής.»
Τυφλή, εγωιστική αφροσύνη; Μάλιστα, διότι συγκρούεται με τη λογική και τα γεγονότα. Επί παραδείγματι, μαθαίνομε ότι «οι περισσότεροι ιστορικοί της επιστήμης θα δήλωναν αμέσως ότι ο Ισαάκ Νεύτων ήταν ο μεγαλύτερος επιστημονικός εγκέφαλος που είδε η ανθρωπότης.» (Δρ. Ισαάκ Ασήμωφ) Μήπως εκείνος θεώρησε την πίστι στον Θεό νηπιώδη; Αντιθέτως! Στην πραγματικότητα, έγραψε σ’ ένα φίλο του ότι ενώ συνέγραψε το έργο του Αρχαί είχε κατά νουν αρχές που θα έκαναν τους ανθρώπους να πιστεύσουν στην ύπαρξι του Θεού. Σ’ εκείνο το αριστούργημά του λέγει: «Από την πραγματική κυριαρχία του συμπεραίνομε ότι ο αληθής Θεός είναι ένα ζων, νοήμον και ισχυρό Ον· και από τις άλλες τελειότητές του, ότι είναι ο υπέρτατος ή ο πιο τέλειος. Είναι αιώνιος και άπειρος, παντοδύναμος και παντογνώστης.»
Η Βίβλος δείχνει επανειλημμένως ότι μια ‘θεμελιώδης θρησκευτική βάσις για την ύπαρξί του’ μπορεί να βοηθήση ένα άτομο όταν αντιμετωπίζη μια τραγωδία. Χαρακτηριστική απόδειξις αυτού είναι το υπόμνημα που σχετίζεται με τον αρχαίο Ιώβ. Εξ αιτίας της πίστεώς του στον Θεό, ο Ιώβ δεν απελπίσθηκε όταν αντιμετώπισε τραγωδία. Και τι απώλειες έπαθε! Με ένα χτύπημα έχασε όλα τα παιδιά του και όλα τα υλικά του υπάρχοντα. Έπειτα μια αηδής και οδυνηρά νόσος τον εκάλυψε από την κεφαλή ως τα πόδια. Οι πιο στενοί φίλοι του εστράφησαν εναντίον του και η ίδια η σύζυγός του τον παρακινούσε να εγκαταλείψη την πίστι του λέγοντάς του, «Βλασφήμησον τον Θεόν και απόθανε!» δηλαδή, να αυτοκτονήση. Αλλά λόγω της πίστεώς του στον Θεό, ο Ιώβ μπόρεσε ν’ αντισταθή σε όλα και να εξέλθη νικητής.—Ιώβ, κεφ. 1, 2, 42.
Η Βίβλος περιέχει υγιείς αρχές και καλές συμβουλές σχετικά με το πώς να διαβιή κάποιος με την οικογένειά του και με άλλους. Περιέχει τις ευθύνες των συζύγων, ανδρών και γυναικών, των γονέων, των παιδιών, των δούλων και των κυρίων (υπαλλήλων και εργοδοτών). Προειδοποιεί εναντίον της χαλαράς διαγωγής: «Ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει· διότι ο σπείρων εις την σάρκα εαυτού, θέλει θερίσει εκ της σαρκός φθοράν, αλλ’ ο σπείρων εις το Πνεύμα θέλει θερίσει εκ του Πνεύματος ζωήν αιώνιον.» Αυτοί που πράττουν ό,τι είναι αισχρό θα λάβουν «εις εαυτούς την πρέπουσαν αντιμισθίαν της πλάνης αυτών.»—Γαλ. 6:7, 8· Ρωμ. 1:27.
Προειδοποιεί επίσης και εναντίον της απληστίας. «Όσοι δε θέλουσι να πλουτώσι, πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα και εις επιθυμίας πολλάς ανόητους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν. Διότι ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία.»—1 Τιμ. 6:9, 10.
Πράγματι, ενώ αποστρέφονται τους κληρικούς που δεν έχουν πίστι στη Βίβλο ως τον εμπνευσμένο Λόγο του Θεού, αντί να στρέφωνται προς τους ψυχιάτρους και τους ψυχολόγους οι οποίοι ομοίως, ως επί το πλείστον, στερούνται τέτοιας πίστεως, είθε οι αγαπώντες δικαιοσύνη να στραφούν προς τη Βίβλο για σοφία, παρηγοριά και ελπίδα. Οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πάντοτε πρόθυμοι να βοηθήσουν όλους εκείνους που αγαπούν δικαιοσύνη.