Μετακίνησις της Παγκοσμίου Ισορροπίας Δυνάμεων—Τι Αυτό Σημαίνει
ΓΕΓΟΝΟΤΑ μεγάλης σημασίας έχουν λάβει χώρα στις παγκόσμιες υποθέσεις στη διάρκεια των τελευταίων ετών. Μεταξύ των πολλών πραγμάτων που συνέβησαν, οι παρατηρηταί επεσήμαναν ένα ρεύμα ασυνήθους σπουδαιότητος. Στη διάρκεια του 1975, το ρεύμα αυτό προσέλαβε μεγαλύτερη ταχύτητα.
Εκείνο που πολλοί παρατήρησαν είναι μία μετακίνησις της παγκοσμίου ισορροπίας δυνάμεων—πολιτικώς, στρατιωτικώς και οικονομικώς. Γιατί αυτό είναι τόσο σπουδαίο; Επειδή σχετίζεται με τη Βιβλική προφητεία για τις ημέρες μας. Έτσι, τα σκεπτόμενα άτομα δείχνουν οξύ ενδιαφέρον για το τι γίνεται και ποια είναι η πραγματική σημασία τούτου.
Ασφαλώς, οι μετακινήσεις στην ισορροπία δυνάμεων μεταξύ των εθνών δεν είναι κάτι καινούργιο. Οι μετακινήσεις αυτές εξακολουθούν χιλιάδες χρόνια. Πώς, λοιπόν, το σημερινό ρεύμα είναι διαφορετικό;
Πρώτον, η μετακίνησις αυτή, δεν επηρεάζει μόνο μερικές περιοχές της υδρογείου, όπως συνέβαινε συνήθως στο παρελθόν, αλλ’ επηρεάζει τον κόσμο ολόκληρο. Δεύτερον, πραγματοποιείται, κατά μέγα μέρος, με πολύ λίγη επιρροή ενός στοιχείου που τα έθνη χρησιμοποιούσαν στο παρελθόν σε μεγάλη κλίμακα—των θρησκειών αυτού του κόσμου. Ένας τρίτος παράγων είναι ότι αυτή η μετακίνησις συντελείται σ’ έναν καιρό που η Βιβλική προφητεία δείχνει ότι είναι πολύ σημαντικός. Όλα αυτά τα πράγματα μαζί επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι βρισκόμαστε πολύ κοντά σ’ ένα σπουδαίο σημείο στροφής της ιστορίας.
Αγώνας για Παγκόσμια Δύναμι
Στο τέλος του Βʹ Παγκοσμίου Πολέμου το 1945 ο Δυτικός κόσμος, δηλαδή, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι Δυτικοευρωπαίοι σύμμαχοι της κυρίως, βρίσκονταν στον κολοφώνα της παγκοσμίου δυνάμεως. Ποτέ προηγουμένως στην ιστορία δεν είχε παρατηρηθή μια τέτοια παράταξις πολιτικής, στρατιωτικής και οικονομικής ισχύος.
Εν τούτοις στο τέλος του Βʹ Παγκοσμίου Πολέμου ανεπτύσσετο μια άλλη δύναμις—ο Σοβιετικός Κομμουνισμός. Μολονότι ο Κομμουνισμός επεκράτησε στη Ρωσία το 1917, είχε αρκεσθή μέχρις εκεί επί δεκαετίες. Μόνον η Μογγολία είχε περιέλθει σε παρόμοια μορφή διακυβερνήσεως στη δεκαετία του 1920. Αλλά κατά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, τα νικηφόρα Σοβιετικά στρατεύματα είχαν προετοιμάσει το δρόμο για Κομμουνιστικές κυβερνήσεις σε ολόκληρη την Ανατολική Ευρώπη: Πολωνία, Ανατολική Γερμανία, Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Αλβανία και Γιουγκοσλαβία.
Έπειτα το 1949 κατελήφθη και η Κίνα από Κομμουνιστικές δυνάμεις μετά από έναν εμφύλιο πόλεμο και, μερικά έτη αργότερα, το Θιβέτ. Δέκα έτη αργότερα, η Κούβα εισήλθε στην Κομμουνιστική παράταξι. Και το 1975 οι Κομμουνιστικές δυνάμεις απερρόφησαν το μεγαλύτερο μέρος της Ινδοκίνας.
Έτσι, σε λιγώτερο από εξήντα χρόνια ο Κομμουνισμός, σαν μια πολιτική στρατιωτική και οικονομική δύναμις, εκυριάρχησε πάνω στο ένα τρίτο του ανθρωπίνου γένους. Κάτω από τον Κομμουνιστικό έλεγχο αυτές οι χώρες έκαμαν σημαντικές προόδους στην ανάπτυξι δυνάμεως και επιρροής.
Αυξανομένη Ισχύς
Πριν από είκοσι χρόνια περίπου, ο Σοβιετικός Πρωθυπουργός Νικήτα Κρούστσεφ έκαμε την κομπαστική του πρόκλησι προς τις Ηνωμένες Πολιτείες: «Είτε το θέλετε είτε όχι, η ιστορία είναι με το μέρος μας. Θα σας θάψωμε.»
Ο Κρούστσεφ, όπως αναφέρεται, εννοούσε ότι σε πράγματα όπως είναι η βιομηχανική ισχύς και τα επιστημονικά κατορθώματα, η Σοβιετική Ένωσις θα ξεπερνούσε τις Ηνωμένες Πολιτείες και θα γινόταν το ισχυρότερο και με τη μεγαλύτερη επιρροή έθνος της γης. Τότε πολλοί γέλασαν μ’ αυτή την πρόκλησι. Σήμερα, όμως, λίγοι είναι αυτοί που την θεωρούν ένα θέμα που προκαλεί γέλια.
Η δύναμις της Σοβιετικής Ενώσεως έχει πράγματι λάβει πελώριες διαστάσεις. Το 1974, παραδείγματος χάριν, η Σοβιετική Ένωσις παρήγαγε περισσότερο πετρέλαιο, ατσάλι, κάρβουνο και τσιμέντο από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο. Ήταν, επίσης, η κυρία παραγωγός χώρα πολλών άλλων προϊόντων και είναι πλούσια σε πρώτες ύλες.
Αυτή η αύξησις, κατέστησε ικανή τη Σοβιετική Ένωσι ν’ αποκτήση τη βάσι για μια διαρκή επέκτασι στρατιωτικής δυνάμεως, τη μεγαλύτερη στον κόσμο. Ο πρώην αρχηγός των Αμερικανικών Ναυτικών Επιχειρήσεων, Ναύαρχος Έλμο Τσούμβαλτ ο νεώτερος, ανέφερε τα εξής: «Ο συνδυασμός της αυξανομένης Σοβιετικής στρατιωτικής δυνάμεως και των κατερχομένων επιπέδων δυνάμεως των Ηνωμένων Πολιτειών μάς τοποθετεί στο σημείο όπου η Σοβιετική υπεροχή σε στρατιωτικές ικανότητες μπορεί να καταστή πραγματικότης.» Και πρόσθεσε: «Όπου, και αν κυττάξη κανείς, ο ρυθμός αλλαγής στην παγκόσμιο σκηνή έχει επιτύχει ιλιγγιώδεις διαστάσεις, συχνά με δυσοίωνες προοπτικές για τις Ηνωμένες Πολιτείες.»
Εκτός, όμως, από την αυξάνουσα Σοβιετική ισχύ, η Κομμουνιστική Κίνα, με τα 800.000.000 τελείως πειθαρχημένου λαού της, αυξάνει επίσης ταχέως σε βιομηχανική και στρατιωτική ισχύ. Μολονότι έχει μεγάλες διαφορές απόψεων με τη Σοβιετική Ένωσι, η Κινεζική ιδεολογία επίσης αποτελεί πρόκλησι κατά της Δύσεως. Και οι δύο αυτές τεράστιες Κομμουνιστικές χώρες αύξησαν σε τρομερό βαθμό την επιρροή των σε πολλές άλλες χώρες όλου του κόσμου. Πολλές απ’ αυτές τις χώρες είναι αναπτυσσόμενα έθνη ή όπως ονομάζονται, ο «Τρίτος Κόσμος.» Πώς βλέπουν αυτά τα έθνη τις παγκόσμιες υποθέσεις;
Η Στάσις του «Τρίτου Κόσμου»
Όταν έληξε ο Βʹ Παγκόσμιος Πόλεμος, η Αμερικανική και Δυτικο-Ευρωπαϊκή επιρροή μεταξύ των εθνών της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής ήταν τεράστια. Αυτό μπορούσε να φανή ακόμη και κατά τα ψηφίσματα μεταξύ τών τότε πενήντα ενός εθνών του οργανισμού Ηνωμένων εθνών. Συνεπώς, η μεγαλύτερη πλειονότης των μικρότερων εθνών ψήφιζε υπέρ των Δυτικών χωρών σε ζητήματα παγκοσμίου φύσεως.
Αλλ’ αυτό άλλαξε πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια. Τώρα όλο και περισσότερα από τα παρόντα 138 μέλη των Ηνωμένων Εθνών πολύ συχνά τάσσονται κατά της Δυτικής Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών επί διαφόρων θεμάτων. Πράγματι, τώρα μερικά Δυτικά έθνη παραπονούνται για «την τυραννία της . . . πλειονότητος.»
Από το 1945 πολλές δεκάδες από αυτά τα έθνη του Τρίτου Κόσμου απέσπασαν την ανεξαρτησία των από την αποικιακή κυριαρχία και υιοθέτησαν τη δική των μορφή διακυβερνήσεως. Και ολοένα περισσότερα απ’ αυτά τα έθνη ακολουθούν μια πορεία ενεργείας που έρχεται σε σύγκρουσι με τα συμφέροντα των Δυτικών εθνών. Το παράδειγμα των πετρελαιοπαραγωγών χωρών ως προς την ανύψωσι των τιμών και τον έλεγχο των πετρελαιοπηγών τους δεν πέρασε απαρατήρητο από άλλες χώρες του «Τρίτου Κόσμου» που διαθέτουν άλλους φυσικούς πόρους. Επειδή τα βιομηχανικά έθνη της Δυτικής Ευρώπης κατέχουν πολύ λίγες ζωτικές πρώτες ύλες, και οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν έλλειψι από μερικές απ’ αυτές, η Δύσις βρίσκεται σε μια συνεχώς αυξανόμενη οικονομική δυσχέρεια.
Ενδιαφέρον, επίσης, προκαλεί το γεγονός ότι η οικονομική και η πολιτική δραστηριότης πολλών εθνών του «Τρίτου Κόσμου» υποστηρίζεται σταθερά από τη Σοβιετική Ένωσι και την Κίνα.
Προσφάτως μερικές άλλες χώρες εξεδήλωσαν επίσης την πρόθεσί των να χαλαρώσουν τους προηγούμενους ισχυρούς δεσμούς των με τη Δύσι. Το περιοδικό Νιούσγουηκ αναφέρει ότι διάφορα έθνη του «Τρίτου Κόσμου» λέγουν τώρα ότι οι κυβερνήσεις των ‘δεν θα δυσκολεύωνται να συναλλάσσωνται μ’ ένα Κομμουνιστικό καθεστώς.’ Ένας υπάλληλος του Υπουργείου Εξωτερικών μιας Ασιατικής χώρας είπε ανοιχτά: «Ειλικρινά πιστεύομε ότι μία μείωσις της εντάσεως με την Κίνα αποτελεί πολύ καλύτερη ασφάλεια για τη χώρα παρά το να βασιζώμεθα στα Αμερικανικά στρατεύματα.» Σε μια άλλη χώρα ένας πρεσβευτής είπε τα εξής: «Είναι ασφαλέστερο να είναι κανείς σύμμαχος των Κομμουνιστών και φαίνεται ότι είναι καταστρεπτικό να είναι κανείς σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών.»
Βέβαια, μερικοί τονίζουν ότι αυτές οι απόψεις μπορεί να είναι υπερβολή. Αλλά το γεγονός και μόνον ότι εκφράζονται αυτές οι απόψεις δείχνει ότι κάποια αλλαγή συντελείται στη νοοτροπία πολλών εθνών που άλλοτε βρίσκονταν κάτω από την κυριαρχία της Δυτικής επιρροής.
Σοβαρή Κάμψις
Τα τελευταία χρόνια οι ατυχίες τις οποίες υπέστη η Δύσις υπήρξαν πάρα πολύ σοβαρές. Παραδείγματος χάριν, οι αρθρογράφοι Ήβανς και Νόβακ, στην εφημερίδα Πόστ της Νέας Υόρκης απεκάλεσαν την υποχώρησι που έκαμαν οι Ηνωμένες Πολιτείες στην Ινδοκίνα ως «τη χειρότερη εξωτερική πολιτική ήττα αυτού του έθνους.»
Σαν αποτέλεσμα αυτού, ένα άρθρο του Βέρμοντ Ρώυστερ από το Παρίσι στην εφημερίδα Δη Γουώλ Στρητ Τζώρναλ, ερωτά: «Μήπως τώρα οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι—στρατιωτικώς, οικονομικώς και πολιτικώς—μια παρακμάζουσα δύναμις; Αυτή είναι η ερώτησις που σε ποικίλες μορφές, θέτουν τώρα οι Ευρωπαίοι μεταξύ των στις συζητήσεις, στα συμβούλια πολιτικών ηγετών και στον τύπο.» Πρόσθεσε ότι η υποχώρησις στη Νοτιοανατολική Ασία «δεν αποτελεί την όλη αιτία της πτώσεως του γοήτρου των Ηνωμένων Πολιτειών στη Δυτική Ευρώπη, αλλ’ είναι μόνον ένα δραματικό γεγονός που επέσυρε την προσοχή όλων, επειδή ένα άλλο σκληρό γεγονός είναι ότι η Αμερικανική οικονομική και πολιτική ισχύς έχουν αρχίσει να κάμπτωνται προ πολλού.»
Οι παρατηρηταί, επίσης, επισημαίνουν και άλλες πρόσφατες ατυχίες στη Δυτική πολιτική σε διάφορα μέρη του κόσμου. Ο αρθρογράφος Καρλ Ρόουαν γράφει:
«Η Οργάνωσις Συμφώνου της Νοτιοανατολικής Ασίας (SEATO) είναι ετοιμοθάνατη και η Αμερικανική επιρροή στην Απω Ανατολή φαίνεται ότι βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο από τον Βʹ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η οργάνωσις Βορειο-Ατλαντικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ) βρίσκεται σε κατάστασι αποδιοργανώσεως . . .
»Η Σοβιετική επιρροή ανέρχεται ενώ το γόητρο των Ηνωμένων Πολιτειών κατέρχεται στις Ινδίες και στον Αραβικό κόσμο . . . Και μολονότι ετηρήθη σιωπηρό, οι σχέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών με τον Καναδά και τη Λατινική Αμερική υπέστησαν απότομη επιδείνωσι τα τελευταία έτη.»
Ένας Δυτικός επίσημος, ανασκοπώντας τη χιονοστιβάδα των δυσκολιών που επέπεσε προσφάτως, λέγει τα εξής: «Δεν έχομε αρκετά δάχτυλα για να ‘κλείσωμε’ όλες τις τρύπες του φράγματος.»
Ο πολιτικός σχολιαστής Ουίλλιαμ Σάφαϊρ συνεπέρανε ότι το «ρεύμα των παγκοσμίων γεγονότων ρέει εναντίον» της Δύσεως. Ο Υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών Χένρυ Κίσσινγκερ, μίλησε για μια «μαζική μετατόπισι της εξωτερικής πολιτικής πολλών χωρών.» Ο Σ. Α. Σουλτσμπέργκερ των Τάιμς της Νέας Υόρκης, έγραψε: «Η κατάστασις του ελευθέρου κόσμου έγινε ταχέως πολύ κρίσιμη.» Ανέφερε κάποιον Δυτικοευρωπαίο πολιτικό ηγέτη ο οποίος έφθασε μέχρι του σημείου να πη ότι «παριστάμεθα μάρτυρες της καταρρεύσεως του Δυτικού Πολιτισμού.» Η εφημερίδα Γουώλ Στρητ Τζώρναλ ανέφερε επίσης τα εξής: «Μπορεί ν’ αποδειχθή ότι κατά τον μακροχρόνιο ρουν της ιστορίας οι Δυτικές δημοκρατίες τελικά πέρασαν το ζενίθ της αποδόσεώς των.»
Οι στάσεις της μετακινήσεως δυνάμεων αποδεικνύονται επίσης και από το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι σε πολλές χώρες διερωτώνται αν αξίζη ή αν είναι συνεπές να αντιμάχωνται τα μικρότερα Κομμουνιστικά έθνη ενώ συγχρόνως βελτιώνουν τις σχέσεις των με τους γίγαντες—τη Σοβιετική Ένωσι και την Κίνα. Προφανώς αυτό περιλαμβάνει και μερικά άτομα στις Ηνωμένες Πολιτείες, διότι το περιοδικό Γιουνάιτεντ Στέητς Νιους εντ Ουώρλντ Ρηπόρτ έγραψε τα εξής: «Πολλοί στο Κογκρέσσο—ιδιαίτερα νέα μέλη—φρονούν ότι είναι καιρός να αναθεωρήσωμε το όλον ‘περιεχόμενο της Κομμουνιστικής’ πολιτικής που ακολουθεί το έθνος από τον Βʹ Παγκόσμιο Πόλεμο. Βλέπουν τεράστιους κινδύνους και έξοδα, με πολύ λίγα κέρδη σαν ανταπόδοσι.» Φυσικά, πολλοί άλλοι διαφωνούν.
Τι Σημαίνει
Μολονότι μπορεί να είναι νωρίς ακόμα για να πη κανείς ότι η παγκόσμια ισχύς έχει μετατοπισθή προς εκείνη ή την άλλη κατεύθυνσι, ένα πράγμα είναι βέβαιο. Η σχετική ισχύς και η επιρροή που κάποτε κατείχαν τα Δυτικά Έθνη, τα οποία και αποτελούν το ηγετικό μέρος του λεγομένου «Χριστιανικού κόσμου,» έχει μειωθή.
Νέοι ηγέτες, που κρατούν τα ηνία της εξουσίας σε πολλά έθνη, δεν δεσμεύονται από περασμένους δεσμούς με τον Δυτικό κόσμο και τις θρησκείες του. Πολλοί απ’ αυτούς δεν είναι θρησκευόμενοι. Όταν αντιμετωπίζουν προβλήματα, τα λύνουν με κοσμικό τρόπο, χωρίς να επηρεάζονται από θρησκευτικά συμφέροντα.
Σήμερα ο εθνικισμός και η δυναμική πολιτική είναι πολύ πιο ισχυρότερα από τη θρησκεία. Σε καιρούς κρίσεως, οι λαοί τώρα, ανταποκρίνονται ως επί το πλείστον, όχι στις εκκλήσεις της θρησκείας, αλλά στις εκκλήσεις των πολιτικών ηγετών τους, καθώς επίσης και στους εργατικούς, κοινωνικούς και στρατιωτικούς ηγέτας, όπως εσχολίασε σ’ ένα άρθρο της η Γουώλ Στρητ Τζώρναλ:
«Όλοι μας έχομε όλο και περισσότερο την τάσι να εμπιστευώμεθα στους πολιτικούς ηγέτας. Με μια έννοια, προσπάθησαν να αναπληρώσουν το κενό που άφησε η παρακμή της θρησκείας καθώς επίσης και άλλες πηγές ηθικής εξουσίας.»
Επίσης, σε κάθε χώρα σχεδόν της γης πολλοί άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει τις παραδοσιακές θρησκείες. Μια απόδειξις του μειωμένου ρόλου της θρησκείας μπορεί να παρατηρηθή στην ψηφοφορία μεταξύ των Αμερικανών που διεξήχθη σε διάφορους τομείς. Όταν τους ζήτησαν να κατονομάσουν με σειρά σπουδαιότητος είκοσι τέσσερα κύρια ιδρύματα ή οργανισμούς σχετικά με την επιρροή που ασκούν, η θρησκεία είχε λάβει την προτελευταία θέσι!
Αλλά τι σημαίνει η μετακίνησις της παγκοσμίου ισορροπίας δυνάμεων, η απώλεια της επιρροής των εθνών του λεγομένου «Χριστιανικού κόσμου» και το αυξανόμενο ρεύμα της αντιθρησκευτικής σκέψεως και ιδεολογίας; Σημαίνουν ότι σύντομα έρχεται ο καιρός που ο Θεός θα καλέση τις θρησκείες του κόσμου να δώσουν λογαριασμό για την ανάμιξί των στην πολιτική και την υποστήριξι των τρομερών πολέμων σ’ όλους τους αιώνες, για την υποκρισία των και την κακοπαράστασι του Δημιουργού.
Η Αγία Γραφή παριστάνει την παγκόσμιο αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας σαν μια πόρνη, ακάθαρτη γυναίκα. Γιατί; Επειδή επώλησε τον εαυτό της σ’ αυτόν τον κόσμο αντί να ζητή την αληθινή σχέσι με τον Ιεχωβά Θεό. Σχετικά μ’ αυτό ένα κύριο άρθρο στο Νιούσγουηκ ανέφερε:
«Ο Θεός πρέπει να έφριξε όταν οι άνθρωποι εφεύραν τη δουλεία και είπαν ότι ενεπνεύσθη από τον Θεό, ή όταν άναψαν τις πυρές της Ιεράς εξετάσεως εν τω ονόματι του Ιησού. Αυτός ο Θεός πρέπει ακόμη να φρίττη όταν προκαλούμε ερημώσεις [μέσω πολέμων] και ονομάζωμε την ενέργεια αυτή άγιο θέλημα. . . .
»Αυτό έκαμε τη θρησκεία άπιστη διότι υποτάσσεται στις υπαγορεύσεις της ανθρώπινης υπερηφάνειας, μάλλον παρά στην αλήθεια σχετικά με τον Θεό.»
Η Βιβλική προφητεία για τις ημέρες μας δείχνει ότι σύντομα τα μέλη—έθνη των Ηνωμένων Εθνών θα στραφούν εναντίον των όμοιων με πόρνη κοσμικών θρησκειών με αηδία και οργή. Περιγράφοντας το γεγονός αυτό με συμβολική γλώσσα, ο Λόγος του Θεού λέγει ότι αυτά τα μέλη έθνη «θέλουσι μισήσει την πόρνην και θέλουσι κάμει αυτήν ηρημωμένην και γυμνήν, και τας σάρκας αυτής θέλουσι φάγει, και αυτήν θέλουσι κατακαύσει εν πυρί.» (Αποκάλ. 17:16) Γι’ αυτό εκείνοι που αποτελούν ακόμη μέρος των κοσμικών θρησκειών προειδοποιούνται ως εξής: «Εξέλθετε εξ αυτής ο λαός μου, διά να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής.»—Αποκάλ. 18:4.
Επιπλέον, η έναρξις της κρίσεως του Θεού εναντίον της κοσμικής θρησκείας θα σημάνη την αρχή εκείνου που ο Ιησούς Χριστός ωνόμασε ‘θλίψι μεγάλη, οποία δεν έγεινεν απ’ αρχής κόσμου έως του νυν ουδέ θέλει γείνει.’ (Ματθ. 24:21) Ποιοι θα επιζήσουν; Ο Λόγος του Θεού απαντά: «Ο κόσμος παρέρχεται. . . όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού μέλει εις τον αιώνα.»—1 Ιωάν. 2:17.
Έτσι, η παρούσα μετακίνησις της παγκοσμίου ισορροπίας δυνάμεων μακρυά από τον λεγόμενο «Χριστιανικό κόσμο» και η τάσις απομακρύνσεως από τη θρησκευτική επιρροή έχει τεράστια σημασία. Επισημαίνει το γεγονός ότι πλησιάζει ο καιρός της κρίσεως του Θεού εναντίον ολόκληρου αυτού του συστήματος πραγμάτων, αρχίζοντας από την ψευδή θρησκεία. Ασφαλώς, αυτά τα βαρυσήμαντα γεγονότα των ημερών μας και η βαθύτερη σημασία των αξίζουν να τα προσέξετε πολύ σοβαρά. Το πώς θα ενεργήσετε σχετικά μ’ αυτά θα σημαίνη πραγματικά τη ζωή σας.