Προτίμησα να Τρέχω στο Αγώνισμα για Ζωή

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ σε μια μικρή πόλι στην Ερυθραία της Αφρικής το 1947. Όταν η μητέρα μου πέθανε δύο έτη αργότερα, με ανέλαβε ο παππούς μου που ήταν ιερεύς της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Καθώς μεγάλωνα, η θρησκεία άρχισε να γίνεται το κύριο ενδιαφέρον μου. Επιθυμούσα κι εγώ, επίσης, να γίνω ιερεύς. Έτσι ο παππούς μου μ’ έβαλε σε μια σχολή για να με προετοιμάση.

Συχνά προσευχόμουν στον Θεό για να με βοηθήση να φθάσω τον στόχο μου, να γίνω δηλαδή ιερεύς. Ζητούσα ένα σημείο που θα μου έδειχνε ότι οι προσευχές μου είχαν εισακουσθή. Όταν δεν έλαβα κανένα σημείο απογοητεύθηκα. Με τον καιρό άρχισα να αισθάνωμαι ότι δεν υπάρχει Θεός.

Έτσι, το 1960 απεφάσισα να εγκαταλείψω το σχολείο. Αφού ταξίδεψα τέσσερις μέρες με τα πόδια, έφθασα στο σπίτι. Μπορείτε να φαντασθήτε την αντίδρασι του παππού μου. Εν τούτοις, παρέμεινα σταθερός στην απόφασί μου να μη συνεχίσω τις ιερατικές σπουδές μου. Η προσοχή μου εστράφη κάπου αλλού.

Σταδιοδρομία ως Ποδηλάτης

Βρήκα εργασία ως μηχανικός ποδηλάτων. Αυτό διήγειρε το ενδιαφέρον μου για την ποδηλασία. Θα μπορούσα να γίνω ένας πρωταθλητής ποδηλάτης; Αυτό έγινε η επιθυμία μου. Εν τούτοις, δεν μπορούσα να λάβω μέρος ούτε σ’ έναν αγώνα, διότι δεν είχα ποδήλατο, ούτε αρκετά χρήματα για ν’ αγοράσω. Έτσι απεφάσισα να φτιάξω ένα μόνος μου.

Αφού, κατεσκεύασα ένα ποδήλατο με τα ίδια μου τα χέρια, έλαβα μέρος στον πρώτο μου αγώνα. Δεν κέρδισα. Όμως, η συμμετοχή μου ήταν τόσο καλή, ώστε οι προπονηταί μιας μικρής ομάδος ποδηλατών οι οποίοι με είδαν μου εδώρησαν ένα ποδήλατο ώστε να μπορώ να λάβω μέρος στο πρόγραμμα του επομένου αγώνα. Σύντομα έλαβα μέρος σ’ έναν αγώνα στην Ασμάρα, την πρωτεύουσα της Ερυθραίας, και κέρδισα.

Επί τέσσερα έτη αγωνιζόμουν στην Ερυθραία, επωφελούμενος από τη βοήθεια ενός Ιταλού προπονητού. Προχωρούσα από τη μια νίκη στην άλλη και κέρδισα συνολικά σαράντα κύπελλα και δέκα μετάλλια. Εκείνον ακριβώς τον καιρό άρχισαν να με αποκαλούν «Γίγαντα,» τόσο εξαιτίας του αναστήματός μου όσο και για τις νίκες μου. Ήμουν περισσότερο γνωστός μ’ αυτό το ‘παρατσούκλι’ παρά με το πραγματικό μου όνομα.

Η φήμη μου έγινε γνωστή στο εξωτερικό, και με προσκάλεσαν να λάβω μέρος σε ποδηλατοδρομίες στην Ιταλία, στην Ισπανία, στη Γαλλία, στη Γιουγκοσλαβία, στη Γερμανία και στο Μεξικό. Κέρδισα πολλούς απ’ αυτούς τους αγώνες. Στην Ιταλία μόνον κέρδισα τριάντα κύπελλα και είκοσι μετάλλια.

Αν και είχα γίνει ένας από τους γρηγορώτερους ποδηλάτες στον κόσμο, κάτι δεν πήγαινε καλά με μένα. Δεν αισθανόμουν ικανοποιημένος ούτε ευτυχισμένος. Κάτι είχε αλλάξει μέσα μου. Άρχισα να χάνω το ενδιαφέρον μου για τα σπορ. Είχα αρχίσει να διακρίνω ότι υπήρχε κάτι πολύ πιο σπουδαίο από τις ποδηλατοδρομίες.

Τελικά, η ευκαιρία που περίμενα επί χρόνια έφθασε—οι Παναφρικανικοί αγώνες, ένα είδος Αφρικανικών Ολυμπιακών αγώνων. Είχαν προγραμματισθή για τον Ιανουάριο του 1973 στο Λάγος της Νιγηρίας. Το όνειρό μου ήταν να λάβω μέρος σ’ έναν τέτοιο διεθνή συναγωνισμό υψηλού επιπέδου. Αλλά, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, τώρα δεν ήθελα πραγματικά να πάω.

Η κυβέρνησις, όμως, της Αιθιοπίας μου έστειλε δέκα τηλεγραφήματα προσκαλώντας με να αντιπροσωπεύσω την Αιθιοπία στους αγώνες. Τελικά δέχθηκα να πάω, αλλά ήμουν αποφασισμένος να εγκαταλείψω τα σπορ όταν θα τελείωναν αυτοί οι αγώνες. Είχα μεγάλη επιτυχία σ’ αυτόν τον διεθνή συναγωνισμό, κέρδισα δυο χρυσά μετάλλια, ένα σε μια συνηθισμένη ποδηλατοδρομία μεταξύ συναγωνιζόμενων παικτών και το άλλο σ’ ένα χρονομετρημένο αγώνα. Αλλά τότε ξεκαθάρισα την απόφασί μου να σταματήσω τελείως να αγωνίζωμαι.

Τα νέα της αποχωρήσεώς μου έφθασαν γρήγορα στον τότε αυτοκράτορα της Αιθιοπίας, Χαϊλέ Σελασιέ. Μόλις τα άκουσε, με προσεκάλεσε να εμφανισθώ ενώπιόν του, μετά την επιστροφή μου από το Λάγος κατά το τέλος του Ιανουαρίου. Η συνομιλία μας διήρκεσε μισή ώρα περίπου. Προσπάθησε να με πείση να συνεχίσω να παίρνω μέρος στους αγώνες για να κρατήσω ψηλά τη φήμη της Αιθιοπίας. Μου υπεσχέθη κτήματα και πλούτη. Επίσης μου προσέφερε την ευκαιρία να γίνω προπονητής των ποδηλατιστών. Αρνήθηκα.

Μπορεί να διερωτάσθε, τι είχε επηρεάσει την απόφασί μου; Γιατί είχα χάσει το διακαές ενδιαφέρον μου για την ποδηλασία;

Ένας Πιο Σημαντικός Αγών

Αυτό συνέβη επειδή είχα διακρίνει ότι ένα άλλο είδος αγώνος είναι πιο ικανοποιητικό και ανταποδοτικό από τους αγώνες ποδηλασίας. Όταν εγκατέλειψα τις ιερατικές σπουδές μου το έτος 1960, ένας συγγενής στην Ασμάρα μού μίλησε για πρώτη φορά σχετικά με τις υποσχέσεις της Βίβλου για ένα νέο σύστημα δικαιοσύνης που θα προέρχεται από το Θεό. (2 Πέτρ. 3:13) Εκείνο τον καιρό αυτή η πληροφορία δεν με εντυπωσίασε ιδιαίτερα αφού στη σχολή είχα απογοητευθή από τη θρησκεία. Επί πλέον, εκείνον τον καιρό ενδιαφερόμουν πολύ για τις ποδηλατοδρομίες.

Εν τούτοις, περίπου δέκα χρόνια αργότερα δέχθηκα μια πρόσκλησι να μελετήσω τη Βίβλο με έναν από τους μάρτυρας του Ιεχωβά στην Αιθιοπία. Άρχισα, επίσης, να παρακολουθώ μερικές από τις Χριστιανικές των συναθροίσεις. Αργότερα, όταν ταξίδεψα στην Ιταλία για να λάβω μέρος στις ποδηλατοδρομίες, ήλθα σ’ επαφή με μια εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Έτσι συνέχισα να παρακολουθώ συναθροίσεις και να κάνω Γραφική μελέτη, αυτή την φορά με συνεχώς αυξανόμενο ενδιαφέρον.

Εντυπωσιάσθηκα από το γεγονός ότι ο Ύψιστος Θεός πραγματικά έχει σκοπό να δημιουργήση ένα νέο σύστημα, και ότι Αυτός ετοιμάζει τώρα έναν λαό ο οποίος θα διασωθή για ν’ απολαύση τις ευλογίες αυτού του συστήματος, όταν Αυτός φέρη τον παλαιό κόσμο σ’ ένα τέλος. (1 Ιωάν. 2:17) Άρχισα να διακρίνω πόσο σπουδαίο ήταν να ζω γι’ αυτό το νέο σύστημα τώρα, κάνοντάς το στόχο στη ζωή μου και λέγοντας σε άλλους γι’ αυτό. Από τον καιρό ακόμη που ήμουν πολυάσχολος με τους αγώνες με είχαν εντυπωσιάσει ιδιαίτερα αυτά τα λόγια του Χριστιανού αποστόλου Παύλου στην 1 Κορινθίους 9:24-27:

«Δεν εξεύρετε ότι οι τρέχοντες εν τω σταδίω πάντες μεν τρέχουσιν, είς όμως λαμβάνει το βραβείον; ούτω τρέχετε, ώστε να λάβητε αυτό. Πας δε ο αγωνιζόμενος εις πάντα, εγκρατεύεται, εκείνοι μεν δια να λάβωσι φθαρτόν στέφανον, ημείς δε άφθαρτον. Εγώ λοιπόν ούτω τρέχω, ουχί ως αβεβαίως, . . . μήπως εις άλλους κηρύξας εγώ γείνω αδόκιμος.»

Από μια άποψι έβλεπα την περιγραφή του εαυτού μου σ’ αυτά τα λόγια του Παύλου. Αλλά ήμουν στον εσφαλμένο αγώνα. Αγωνιζόμουν για ένα βραβείο μικρής αξίας—παγκόσμια φήμη και πλούτη. Τώρα αντελήφθηκα ότι ήταν δυνατόν να τρέχω τον Χριστιανικό αγώνα για το βραβείο της αιωνίου ζωής.

Έτσι, όταν οι Παναφρικανικοί αγώνες τελείωσαν, άρχισα να συμμετέχω στο δημόσιο κήρυγμα μιλώντας στους άλλους σχετικά με τον σκοπό του Θεού να εγκαθιδρύση ένα νέο σύστημα δικαιοσύνης. Θυμάμαι την ακριβή ημερομηνία που άρχισα να κηρύττω· ήταν η 1η Φεβρουαρίου 1973, περίπου δεκαπέντε μέρες μετά τις δυο μου νίκες στους Παναφρικανικούς αγώνες.

Τι χαρά βρίσκω τώρα να χρησιμοποιώ τη φυσική μου δύναμι—όχι στον αγώνα για μερικά φθαρτά βραβεία που ξεθωριάζουν—αλλά στον αγώνα για το βραβείο της αιωνίου ζωής που ο Ιεχωβά Θεός θα δώση σε όλους εκείνους που εξακολουθούν να τον αγαπούν. (Ιακ. 1:12)—Από Συνεργάτην μας.