Η Κοινωνία των ‘Σμόκιν’
ΟΙ ΠΙΓΓΟΥΙΝΟΙ ορθά μπορούν να χαρακτηρισθούν ως μέλη της «κοινωνίας του σμόκιν.» Τα πουλιά αυτά που στέκονται όρθια και δεν μπορούν να πετάξουν, με μαύρο ή γαλαζωπό φτέρωμα στην πλάτη και λευκό στην κοιλιά, μοιάζουν σαν άνδρες με επίσημα κοστούμια.
Όταν περπατούν κουνιστοί στην ξηρά, οι πιγγουίνοι φαίνονται αρκετά αδέξιοι. Αλλά στο νερό παρουσιάζουν εντελώς διαφορετική εικόνα. Πολλά μέλη του είδους τους μπορεί να σχηματίζουν αψίδες με χαριτωμένο τρόπο πάνω από την επιφάνεια του νερού, πηδώντας μέχρι ύψους έξη ποδών. Οι πιγγουίνοι είναι εξαιρετικοί κολυμβητές. Μερικοί χρονομετρήθηκαν να κινούνται με ταχύτητα είκοσι πέντε μιλίων την ώρα. Οι μακριές και σχετικά στενές φτερούγες τους χρησιμεύουν ως αποτελεσματικά και ισχυρά πτερύγια. Μολονότι παίζουν μικρό ρόλο στο πραγματικό κολύμβημα, τα μεμβρανώδη πόδια τους ενεργούν σαν πηδάλια.
Εντυπωσιακή επίσης είναι η υποβρύχια ανιχνευτική ικανότης των πιγγουίνων. Πειράματα που έγιναν στο Ζωολογικό Κήπο του Σαν Φρανσίσκο το 1963 απεκάλυψαν ότι οι πιγγουίνοι μπορούν μέσα στο νερό να διακρίνουν τον ήχο των σωμάτων τους από τον ήχο των ψαριών. Δύο ψάρια ρίχτηκαν σε μια δεξαμενή με τοιχώματα που απορροφούσαν τον ήχο και εμπόδιζαν την αντήχησι. Καθώς βούτηξαν τέσσερις πιγγουίνοι έσβησαν τα φώτα και περισσότερα ψάρια σκορπίσθηκαν σ’ όλη τη δεξαμενή. Σε τριάντα δευτερόλεπτα οι πιγγουίνοι είχαν φάει όλα τα ψάρια! Πώς εντόπισαν τη λεία τους; Αυτό είναι ακόμη μυστήριο.
Μια άλλη χαρακτηριστική ικανότης των πιγγουίνων σχετίζεται με την αποδημία τους. Πριν, μερικά χρόνια έπιασαν και μαρκάρισαν σαράντα πιγγουίνους Αντελί που ζουν στην ψυχρή ακτή της Ανταρκτικής. Κατόπιν τους έφεραν 1500 μίλια μακρυά, στο μέσον του Ρος Άις Σελφ και τους άφησαν εκεί. Δύο χρόνια αργότερα τρεις απ’ αυτούς έφθασαν στην πρώτη τους φωλιά, ακριβώς την εποχή της αναπαραγωγής. Είχαν κατορθώσει να κολυμπήσουν, να περπατήσουν και να γλιστρήσουν με τις κοιλιές τους σε πολλά μίλια ακτής και σωρών πάγων. Καθόλου δύσκολο για ένα πουλί που δεν πετά και δεν έχει πυξίδα!
Ερωτοτροπία, Ζευγάρωμα και Αναπαραγωγή
Ιδιαιτέρου ενδιαφέροντος είναι οι συνήθειες της ερωτοτροπίας και του ζευγαρώματος των πιγγουίνων. Αυτές διαφέρουν από τη μια ποικιλία πιγγουίνων στην άλλη κι έτσι εξυπηρετούν στο να διατηρούν τα είδη χωρισμένα.
Ο πιγγουίνος Αντελί είναι γνωστός για τα ερωτικά του καμώματα την εποχή της αναπαραγωγής. Το αρσενικό βγάζει μια υψηλή φωνή όπως οι ήχοι του τύμπανου, τεντώνει αργά το κεφάλι του και το ράμφος προς τα πάνω και χτυπά τα φτερά του με τινάγματα. Το θηλυκό ανταποκρίνεται με μια υπόκλισι με το κεφάλι του γερμένο προς τη μια πλευρά. Αυτό σημαίνει ότι δέχεται την πρόσκλησι. Τότε το αρσενικό με τη σειρά του υποκλίνεται. Επίσης, μπορεί κανείς να δη ένα πιγγουίνο να προσφέρη μια πέτρα σ’ έναν άλλον. «Μπορείτε να διακρίνετε ένα αρσενικό πιγγουίνο από ένα θηλυκό, από το ποιος προσφέρει την πέτρα στον άλλο;» ρωτά ο φυσιοδίφης Ρ. Α. Πένεν. Απαντά: «Γοητευτική ιδέα—αλλά ασαφής. Το κάνουν και οι δυο.»
Το ενήλικο ζεύγος αφού ζευγαρωθή συνήθως παραμένει ζευγαρωμένο ισοβίως. Στο βιβλίο της Σημείον Ψύξεως η Λούσυ Καβαλέρ αναφέρει ότι ένα ζεύγος πιγγουίνων, μαρκαρισμένο με ταινίες από αλουμίνιο που δέθηκαν στα πόδια τους, παρέμεινε μαζί επί πέντε συνεχείς εποχές. Συνήθως τα νεαρά αρσενικά επιστρέφουν στο ίδιο ακριβώς σημείο όπου συνάντησαν τις συντρόφους των το προηγούμενο έτος. Εν τούτοις συχνά τα νεαρά θηλυκά δεν επιστρέφουν και αναζητούν νέους συντρόφους. Αλλά καθώς μεγαλώνουν γίνονται πιο σταθερά.
Οι βασιλικοί πιγγουίνοι γεννούν όταν το περιβάλλον είναι πάρα πολύ εχθρικό. Τα μικρά τους εκκολάπτονται σ’ ένα κόσμο σκότους και ανέμων που μπορεί να φυσούν με δύναμι τυφώνος.
Αφού το θηλυκό γεννήση το αυγό του, το δίνει στο αρσενικό. Αυτό κατόπιν το τυλίγει σ’ ένα σάκκο που αποτελείται από μια πτυχή του δέρματος που βρίσκεται ακριβώς πάνω από τα πόδια του και κάτω από το πάχος που είναι πάνω στο στομάχι του. Έτσι το αυγό προστατεύεται από το κρύο. Η θερμοκρασία μπορεί να πέση στους 85 βαθμούς υπό το μηδέν (Φαρενάιτ), αλλά ο πιγγουίνος εξακολουθεί να διατηρή το αυγό σε επαρκή θερμοκρασία. Επειδή ο πιγγουίνος κοιμάται όρθιος, το αυγό δεν κινδυνεύει να πέση ποτέ. Σε καιρούς καταιγίδας, συναντά τ’ άλλα αρσενικά που κλωσσούν και μαζεύονται πολύ κοντά ο ένας στον άλλο. Εναλλάσσονται με τη σειρά, ώστε ο καθένας τους παραμένει λίγη ώρα στο εσωτερικό του κύκλου και λίγη ώρα έξω στο κρύο. Ενόσω μεταφέρουν το αυγό, επάνω τους, τα αρσενικά πουλιά δεν έχουν τίποτε να φάνε. Ο βασιλικός πιγγουίνος μπορεί να χάση αυτή την εποχή είκοσι πέντε από τα εβδομήντα πέντε του πάουντς.
Και το θηλυκό; Ενώ το αρσενικό προστατεύει το αυγό, αυτή βρίσκεται στη θάλασσα, αποθηκεύοντας τροφή στο σώμα της, Έπειτα από δυο μήνες επιστρέφει παχειά και χορτάτη. Ακόμη κι αν το αρσενικό μετακινήθηκε απ’ εκεί που το άφησε, μπορεί να το βρη από την κραυγή του. Η επιστροφή της σχεδόν συμπίπτει με την εκκόλαψι του αυγού. Όταν το θηλυκό γυρίση, το αρσενικό μπορεί να αναθέση το νεογέννητο στη φροντίδα της, ενώ αυτός πηγαίνει στη θάλασσα για ν’ αναλάβη δυνάμεις και βάρος με την τροφή.
Το μωρό πιγγουίνος κουρνιάζει στα πόδια της μητέρας του και διατηρείται ζεστό κάτω από την πτυχή του δέρματος. Όταν πεινά ο νεοσσός τεντώνει το μικρό του κεφάλι έξω από την πτυχή της και σφυρίζει. Τότε η μητέρα εξεμεί λίγα από τα ψάρια που έχει φάει και το μωρό έχει φαγητό. Όταν γυρίση το αρσενικό, και οι δυο γονείς με τη σειρά φροντίζουν για τον νεοσσό.
Κίνδυνοι Επιβιώσεως
Η νηπιακή θνησιμότης από καταιγίδες, κρύο και άλλα είναι υψηλή μεταξύ των πιγγουίνων. Στο βιβλίο Η Εδαφική Ανάγκη ο Ρόμπερτ Άντρεϋ παρατηρεί: «Κανένας φυσικός κίνδυνος που έχει αυτός ο πλανήτης δεν μπορεί να συναγωνισθή αυτές τις συνθήκες που απειλούν την προοπτική της ζωής των μικρών του βασιλικού πιγγουίνου.»
Για τους πιγγουίνους του είδους Αντελί τα αρπακτικά πουλιά, όπως είναι οι γιγαντιαίοι θαλασσοδρόμοι και οι στερκοράριοι της Ανταρκτικής είναι συνεχής κίνδυνος. Επομένως η εκπαίδευσις παίζει σπουδαίο ρόλο στην προστασία των νεοσσών αυτής της ποικιλίας των πιγγουίνων. Αν ο νεοσσός απομακρυνθή μόλις ένα πόδι από τη φωλιά, οι γονείς της γειτονικής φωλιάς του επιτίθενται σχεδόν ανελέητα, τσιμπώντας το στην πλάτη, στο κεφάλι και στα πτερύγια ενώ αυτό αγωνίζεται, να ξεφύγη. Αυτή η ενέργεια μπορεί να φαίνεται αυστηρή, αλλά χρησιμεύει για να προστατεύση το νεοσσό, αφού οπωσδήποτε θα δεχόταν την επίθεσι των αρπακτικών πουλιών αν απεμακρύνετο από την αποικία.
Εκτός από τον άνθρωπο, οι βασιλικοί πιγγουίνοι δεν φοβούνται κανένα πλάσμα στην ξηρά. Αλλά στο νερό οι θαλάσσιες λεοπαρδάλεις και οι φονικές φάλαινες παίρνουν τον φόρο τους. Όταν οι βασιλικοί, πιγγουίνοι καταδιώκονται μπορούν να κάμουν κατακόρυφα πηδήματα και να προσγειωθούν με τα πόδια πρώτα στην κορυφή ενός τεμαχίου πάγου μέχρι πέντε πόδια ύψους πάνω από την επιφάνεια του νερού. Επίσης εμπιστεύονται, στην ασφάλεια που υπάρχει στο πλήθος. Γι’ αυτό συνήθως μόνον εκείνοι που απομακρύνονται από το πλήθος γίνονται τροφή των αρπακτικών.
Εν τούτοις ο μεγαλύτερος καταστροφεύς της ζωής των πιγγουίνων δεν είναι οι κυνηγοί, αλλά η λιμοκτονία. Όταν το φυσικό τροφοδοτικό έδαφος δεν μπορή πλέον να τους θρέψη, σύντομα εξαφανίζονται. Όταν η τροφή αυξάνεται, αυξάνονται και οι αριθμοί τους.
Μολονότι οι πιγγουίνοι μοιάζουν σαν μέλη της «κοινωνίας των σμόκιν,» είναι φανερό ότι η ζωή τους δεν είναι εύκολη. Ιδιαιτέρως ο βασιλικός πιγγουίνος διατηρείται ζωντανός κάτω από συνθήκες που φαίνονται αδύνατες. Είναι, όμως, αξιοσημείωτο ότι αυτός ο πιγγουίνος είναι πολύ θαυμάσια φτιαγμένος για την ύπαρξί του. Τι μεγαλειώδης μαρτυρία είναι αυτό για τον Αριστοτέχνη Σχεδιαστή του, τον Δημιουργό, Ιεχωβά Θεό!