«Μικροί Άνθρωποι» της Ανταρκτικής

Από τον ανταποκριτή του Ξύπνα! στην Ουρουγουάη

«Ε! ΒΛΕΠΩ δυο ‘μικρούς ανθρώπους’ πάνω σ’ εκείνο το παγόβουνο,» φώναξε ένας από τους άνδρες του πληρώματος. Καθώς αυτοί οι εξερευνητές της Ανταρκτικής πλησίασαν περισσότερο, μια άλλη ματιά μέσα από τα κιάλια τους απεκάλυψε ότι οι «μικροί άνθρωποι» ήσαν πέντε. Σύντομα, έγιναν επτά. Αλλά εκείνοι οι πρώτοι εξερευνητές εξεπλάγησαν όταν έμαθαν ότι αυτοί οι «μικροί άνθρωποι» ήσαν στην πραγματικότητα πιγγουίνοι. Όσο για τους πιγγουίνους, εξακολουθούσαν να πηδούν έξω από το ψυχρό νερό πάνω στα παγόβουνα για να δουν καλύτερα τα παράξενα πλάσματα που εισέβαλαν στο παγωμένο βασίλειό τους.

Οι πιγγουίνοι είναι για την Ανταρκτική ό,τι οι πολικές αρκούδες για την Αρκτική. Αλλά δεν είναι όλοι οι πιγγουίνοι ίδιοι, και κάθε είδος έχει τις δικές του ιδιομορφίες και συνήθειες που το κάνουν να ξεχωρίζη από τα άλλα είδη.

Ο Αυτοκρατορικός Πιγγουίνος

Ο μεγαλύτερος και πιο εντυπωσιακός απ’ όλους είναι ο αυτοκρατορικός πιγγουίνος, που ζυγίζει περίπου 40 κιλά (90 λίβρες) και έχει ύψος σχεδόν 1,20 μέτρα (4 πόδια). Γεννά και επωάζει τα μικρά του κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες απ’ όλα τα γνωστά πλάσματα—με θερμοκρασία κάτω των -55° C (-67° F) σε συνεχείς θύελλες και ισχυρούς χιονοστρόβιλους.

Το θηλυκό γεννά μόνο ένα αυγό. Κατόπιν το αρσενικό και το θηλυκό, με τη σειρά, κρατούν το αυγό στα πόδια τους, στερεωμένο κάτω από ένα κάλυμμα που σχηματίζεται από πτυχές δέρματος που κρέμονται από το σώμα. Ενώ ο ένας από τους δυο γονείς φροντίζει για το αυγό, ο άλλος πηγαίνει στη θάλασσα για τροφή. Όταν ο σύντροφος επιστρέφη και το αυγό μεταφέρεται από τον ένα γονέα στον άλλο, οι γονείς φροντίζουν πολύ να μην αγγίξη το αυγό στον πάγο, πάνω στον οποίο στέκονται.

Για να προστατευθούν από τους άγριους ανέμους της περιοχής τους, χρειάζεται συνεργασία. Έτσι, πάρα πολλοί αυτοκρατορικοί πιγγουίνοι συνωστίζονται μαζί. Και, κατά περιόδους, αλλάζουν θέσεις, έτσι ώστε να μην υφίστανται πάντα τα ίδια πουλιά την ορμή του χιονοστρόβιλου στην εξωτερική πλευρά του κύκλου.

Ο Πιγγουίνος ‘Αντελί’

Κι αυτός ο πιγγουίνος ζη, επίσης, στην Ανταρκτική, αλλά είναι πολύ πιο μικρός από τον αυτοκρατορικό, και οι αποικίες του είναι χωριστές από τις δικές του. Αυτός ο πιγγουίνος είναι ο ‘κλόουν’ της οικογενείας των πιγγουίνων. Είναι πολύ περίεργος και οι κινήσεις του είναι κωμικές, ιδιαίτερα ο τρόπος που περπατά—σε στυλ Τσάρλυ Τσάπλιν.

Οι γλώσσες τους, όπως και των άλλων πιγγουίνων, έχουν αιχμηρά κεράτινα ελάσματα, που γυρίζουν προς τα μέσα. Πόσο πρακτικά είναι όταν πιάνουν κανένα ψάρι για δείπνο! Το κεφάλι του πιγγουίνου, επειδή έχει κατεύθυνσι προς τα κάτω τον κάνει να βαδίζη μόνο προς μια κατεύθυνσι.

Αρκετοί απ’ αυτούς τους πιγγουίνους έχουν μεταφερθή σε μακρινές αποστάσεις από τις αποικίες τους ώστε να μπορέσουν να μελετηθούν οι ικανότητές τους ναυσιπλοΐας. Όπως συμβαίνει και με άλλα πουλιά, ο Δημιουργός έχει προικίσει τους πιγγουίνους μ’ ένα έμφυτο σύστημα ναυσιπλοΐας. Φαίνεται ότι το σύστημα αυτό βασίζεται κυρίως στον ήλιο. Όταν είναι συννεφιά, οι πιγγουίνοι περιφέρονται σαν να μην είναι βέβαιοι ποιον δρόμο πρέπει ν’ ακολουθήσουν. Αλλά όταν φανή ο ήλιος, αμέσως προσανατολίζονται και προχωρούν προς την ορθή κατεύθυνσι για να φθάσουν στις αποικίες τους.

Ο Πιγγουίνος ‘Τζεντού’

Στα Νησιά Φάλκλαντ, ή Μαλβίνας, υπάρχουν διάφορα είδη πιγγουίνων. Κοντά στο Πορτ Στάνλεϋ βγαίνουν στην ακτή οι ψηλοί πιγγουίνοι ‘τζεντού’ για να γεννήσουν τα αυγά τους.

Από την κοντινή παραλία του Γυόρκ Μπέυ, μπορούμε να παρακολουθήσουμε αυτούς τους «μικρούς ανθρώπους» καθώς φθάνουν στην αποικία τους. Έχουν περάσει πολλούς μήνες στη θάλασσα, ταξιδεύοντας χιλιάδες μίλια αναζητώντας τροφή και παίζοντας στα παγωμένα νερά του Νοτίου Ατλαντικού Ωκεανού. Καθώς παρατηρούμε προσεκτικά, μπορούμε να δούμε ότι οι πιγγουίνοι κολυμβούν για να συμβαδίζουν με τα κύματα μέχρις ότου τα κύματα κοντεύουν να σπάσουν στην παραλία. Καθώς το κύμα σπάζει, οι πιγγουίνοι πηδούν γρήγορα προς τα πάνω και προσγειώνονται πάνω στα μεμβρανώδη πόδια τους. Προσπαθούν να βγουν στην ακτή όσο πιο γρήγορα τους επιτρέπουν τα κοντά τους πόδια, ώστε να μην τους ρίξη πάλι κάτω το επόμενο κύμα και τους ξαναφέρη στη θάλασσα. Καμμιά φορά, όμως, συμβαίνει αυτό κι’ έτσι οι πιγγουίνοι πρέπει να προσπαθήσουν και πάλι, αλλά τρέχοντας λίγο περισσότερο αυτή τη φορά.

Όταν ο πιγγουίνος ‘τζεντού’ απομακρυνθή πια από τα κύματα, μπαίνει στη γραμμή μαζί με εκατοντάδες ή χιλιάδες άλλους, καθώς κατευθύνονται προς την αποικία τους, ανάμεσα σε αμμόλοφους και συστάδες από τούφες χλόης αρκετές εκατοντάδες πόδια από την παραλία. Όταν κάποιος κουρασθή και αποφασίση να σταματήση ή να πάρη κανέναν υπνάκο για λίγα λεπτά, οι άλλοι που βρίσκονται στη σειρά από πίσω του σταματούν κι’ αυτοί και, χωρίς να παραπονούνται, περιμένουν να ξυπνήση και να συνεχίση το ταξίδι του.

Οι τελετουργίες ερωτοτροπίας και γάμου μεταξύ αυτών των πιγγουίνων είναι πολύ ενδιαφέρουσες. Όταν ο αρσενικός πιγγουίνος ψάχνη για σύζυγο, φέρνει ένα χαλίκι και το τοποθετεί στα πόδια της υποψήφιας νύφης. Αν αυτή το δεχθή, τότε γίνονται σύζυγοι. Αλλά είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίση κανείς το αρσενικό από το θηλυκό. Μερικές φορές, ακόμη και οι πιγγουίνοι αντιμετωπίζουν αυτό το πρόβλημα, και μπορεί κάποιο αρσενικό κατά λάθος να προσφέρη το χαλίκι σε κάποιο άλλο αρσενικό. Αυτό, ασφαλώς, είναι προσβολή και καταλήγει σε ζωηρή μάχη.

Μετά από το επιτυχημένο ταίριασμα, το ζευγάρι σχηματίζει μια πρόχειρη φωλιά από λίγη χλόη, ξύλα και κυρίως χαλίκια· κατόπιν, τοποθετούν μέσα δυο αυγά. Κάθε ζευγάρι έχει τα δικά του όρια ιδιοκτησίας και ζηλότυπα φυλάει την περιοχή του στη διάρκεια της επωάσεως. Αλλά είναι πολύ συνηθισμένο να «δανείζεται» ένας πιγγουίνος χαλίκια και άλλα οικοδομικά υλικά από τη φωλιά ενός γείτονα, όταν εκείνος δεν τον βλέπη. Αυτό κάνει την αποικία εξαιρετικά θορυβώδη. Μολονότι μερικοί πιγγουίνοι εμπλέκονται σε εδαφικές διαμάχες, άλλοι προσπαθούν να ξαναπάρουν αυτά που τους έκλεψαν. Συχνά, για τέτοια ζητήματα, διεξάγουν άγριες μάχες χτυπώντας με τα ράμφη τους, τις φτερούγες και τα νύχια τους. Αυτό ακριβώς είναι το είδος διαγωγής που η Αγία Γραφή περιγράφει ως ‘ζωώδες,’ κάτι που δεν πρέπει να μιμούνται οι άνθρωποι.—Ιακ. 3:14-18.

Οι γονείς, με τη σειρά, φροντίζουν για τα μικρά τους· έτσι μπορεί ο ένας γονέας να πάη για να τραφή με ψάρια, καλαμάρια, γαρίδες ή άλλα οστρακοειδή. Όταν επιστρέφη, ταΐζει τα μικρά εξεμώντας ό,τι έχει φάει.

Στην αρχή τα μικρά καλύπτονται από χνούδι και είναι αρκετά αβοήθητα. Όταν μεγαλώσουν και πρόκειται να μπουν στο νερό, βγάζουν φτερά ενηλίκου—πολύ μικρά, απαλά στην υφή και αδιάβροχα.

Επειδή οι πιγγουίνοι είναι πολύ αδέξιοι στην ξηρά, όταν ένας πιγγουίνος ‘τζεντού’ βιάζεται και τα κοντά του πόδια δεν του επιτρέπουν να περπατά αρκετά γρήγορα, συχνά ξαπλώνει μπρούμυτα, με την κοιλιά, και χρησιμοποιώντας τις φτερούγες και τα πόδια του σαν προπέλλες τρέχει πάνω στην άμμο σαν τόμπογκαν.

Οι κάτοικοι των Νησιών Φάλκλαντ συνήθισαν να παίρνουν τα αυγά των πιγγουίνων από τις αποικίες, επειδή πολλοί τα θεωρούσαν εξαιρετικούς μεζέδες. Εν τούτοις, η τοπική κυβέρνησις αποθάρρυνε αυτή τη συνήθεια μεταξύ των ιθαγενών για να μη συμπεριληφθή και ο πιγγουίνος ‘τζεντού’ στα «υπό εξαφάνισην είδη» και αργότερα εξαφανισθή όπως πολλά άλλα είδη πιγγουίνων.

Ο Πηδηχτής των Βράχων

Στα Νησιά Φάλκλαντ βρίσκεται επίσης και ο πιγγουίνος που είναι γνωστός ως πηδηχτής των βράχων, και φορά μια τούφα από φτερά για καπέλλο. Μολονότι οι πιγγουίνοι ‘τζεντού’ προτιμούν τις αμμώδεις περιοχές για τις αποικίες τους, οι πηδηχτές των βράχων προτιμούν μια βραχώδη παραλία. Αντί ν’ αναζητούν την εύκολη λύσι γύρω από ένα απότομο βράχο, τους αρέσει να πηδούν και να έρπουν από το ένα άκρο στο άλλο ανεβαίνοντας την πιο απόκρημνη πλευρά του βράχου.

Είναι πολύ άγρυπνοι προσπαθώντας να εντοπίσουν τους εχθρούς τους, ιδιαίτερα τη φώκια λεοπάρδαλη. Όταν είναι έτοιμοι να επιστρέψουν στη θάλασσα, δοκιμάζουν προσεκτικά το νερό να δουν αν είναι ακίνδυνο. Δεκάδες πηδηχτές των βράχων μαζεύονται στην άκρη ενός γκρεμού ή βράχου και κοιτάζουν ερευνητικά μέσα στο νερό, προσπαθώντας να εντοπίσουν την Κα Φώκια. Κι’ άλλοι πιγγουίνοι έρχονται από πίσω κι’ έτσι το πλήθος συνεχώς μεγαλώνει. Ξαφνικά σπρώχνεται κάποιο ανύποπτο θύμα από το βράχο, και πέφτει στα νερά κάτω. Εκείνοι που έχουν απομείνει στην κορυφή παρακολουθούν να δουν τι συμβαίνει στον «φίλο τους που έπεσε.» Αν παρατηρήσουν κάποιο ξαφνικό άφρισμα του νερού και ο φίλος τους εξαφανισθή, γνωρίζουν ότι είναι επικίνδυνο να πηδήξουν στο νερό. Έτσι, επιστρέφουν στην αποικία τους και δοκιμάζουν πάλι αργότερα. Αλλ’ αν τον δουν να κολυμπά έξω στο νερό ανενόχλητος, καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει κίνδυνος κι’ έτσι πηδούν και οι υπόλοιποι στα νερά και ξεκινούν πάλι για τη θάλασσα.

Μερικές φορές, όμως, μια σοφή και έμπειρη γέρικη φώκια αφήνει τους πρώτους λίγους πιγγουίνους να κολυμβήσουν ανενόχλητοι. Μπορείτε να φαντασθήτε τι επακολουθεί! Αυτή και οι φίλοι της έχουν πραγματικό συμπόσιο όταν εκατοντάδες πηδηχτές των βράχων πηδήσουν σ’ αυτά που νομίζουν «ακίνδυνα νερά.»

Πιγγουίνοι και Άλλων Ειδών

Όπως παρατηρήσαμε, υπάρχουν διάφορα είδη πιγγουίνων—σήμερα είναι γνωστό ότι υπάρχουν 17 είδη και κάθε είδος έχει τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά του. Ο μαυροπόδαρος, ή Αφρικανικός πιγγουίνος, απαντάται στις ακτές της νότιας Αφρικής και σε πολλά νησιά του Νότιου Ατλαντικού Ωκεανού.

Ο πιγγουίνος που είναι γνωστός με το όνομα απτηνοδύτης ο γιγάντιος, είναι ο δεύτερος σε μέγεθος απ’ όλους τους πιγγουίνους. Κι’ αυτός απαντάται, επίσης, στα Νησιά Φάλκλαντ και σε άλλα κοντινά μέρη.

Ο πιγγουίνος ‘Χάμπολντ’ πήρε το όνομά του από το ρεύμα Χάμπολντ του Ειρηνικού Ωκεανού. Τα κρύα νερά του τους επιτρέπουν να ζουν στη Χιλή και το Περού και πολύ πιο βόρεια, μέχρι τα Νησιά Γκαλαπάγκος. Φαίνεται ότι αυτό είναι το Βορειότερο μέρος όπου απαντώνται πιγγουίνοι. Στην πλευρά της Νότιας Αμερικής προς τον Ατλαντικό, βλέπει κανείς μερικές φορές πιγγουίνους πολύ βόρεια, μέχρι την Ουρουγουάη και τη νότια Βραζιλία.

Ο μικρότερος απ’ όλους τους πιγγουίνους, ο πυγμαίος, έχει ύψος μόνο 15 εκατοστά (6 ίντσες) όταν αναπτυχθή τελείως, και ζη μόνο σε μερικά νησιά του Νότιου Ειρηνικού Ωκεανού. Όλοι τους έχουν την ικανότητα να πετούν στον αέρα όπως και τα άλλα πουλιά. Εν τούτοις, χρησιμοποιούν τις δυναμικές φτερούγες τους για να «πετούν» και κάτω από το νερό. Καθώς ταξιδεύουν μέσω του νερού κινούν τις φτερούγες τους εναλλάξ, όπως ένας κολυμβητής τα χέρια του, και όχι ταυτόχρονα όπως τα πουλιά κινούν τα φτερά τους καθώς πετούν.

Πολλοί άνθρωποι έχουν δει πιγγουίνους σε ζωολογικούς κήπους σε πολλά μέρη του κόσμου. Αλλά αποτελεί ιδιαίτερη συγκίνησι να τους βλέπη κανείς, κατά χιλιάδες, στο φυσικό τους περιβάλλον.