Ποια Είναι η Άποψις της Βίβλου;

‘Να Απέχητε από Αίμα’—Πόσον Καιρό;

ΔΕΚΑΕΝΝΕΑ αιώνες είναι ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, έτσι δεν είναι; Γνωρίζετε ότι πριν από τόσον πολύ καιρό έγινε μια θρησκευτική συνάθροισις που μπορεί να επηρεάζη τη ζωή σας και τη ζωή της οικογενείας σας;

Η συνάθροισις, που έγινε στην Ιερουσαλήμ το έτος 49 μ.Χ., ήταν ένα συμβούλιο των αποστόλων και των Χριστιανών πρεσβυτέρων. Η απόφασις στην οποία κατέληξαν ήταν τόσο σπουδαία ώστε πολλοί άνδρες, γυναίκες και παιδιά μέχρι σήμερα είναι πρόθυμοι ν’ αντιμετωπίσουν πιθανό θάνατο για να την υποστηρίξουν.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά. Παραθέτουν το υπόμνημα αυτής της αποφάσεως, που βρίσκεται στην Αγία Γραφή στο βιβλίο των Πράξεων κεφάλαιο 15, ως απόδειξι ότι οι Χριστιανοί σήμερα δεν πρέπει να λαμβάνουν αίμα, όπως συμβαίνει στην περίπτωσι μεταγγίσεως αίματος. Εν μέρει, αυτή η απόφασις έλεγε ότι οι Χριστιανοί πρέπει να ‘απέχουν από αίμα.’ Πιστεύετε σεις ότι αυτή η απόφασις, που ελήφθη πριν από τόσον καιρό, δεσμεύει εσάς και την οικογένεια σας;

Μερικά άτομα στον Χριστιανικό κόσμο, τόσο άνθρωποι του ιατρικού επαγγέλματος όσο και σχολιασταί της Βίβλου, υποστηρίζουν ότι η δήλωσις ότι οι Χριστιανοί πρέπει να ‘απέχουν από αίμα’ ήταν προσωρινή παραχώρησις και όχι μόνιμος κανόνας με τον οποίο δεσμεύει ο Θεός τους Χριστιανούς σήμερα. Είναι σωστό αυτό;

Το έτος 49 μ.Χ. υπεβλήθη μια ερώτησις σχετικά με την περιτομή στο κυβερνών σώμα των Χριστιανών στην Ιερουσαλήμ. Μερικοί εξ Εβραίων Χριστιανοί επέμεναν ότι οι Εθνικοί έπρεπε ‘να περιτέμνωνται κατά το έθος του Μωυσέως.’ Αλλά το βασικό ζήτημα ήταν αν οι μη Ιουδαίοι προσήλυτοι έπρεπε να τηρούν όλο «τον νόμον του Μωυσέως.»—Πράξ. 15:1, 5.

Στο συνέδριο ο Πέτρος, ο Παύλος και ο Βαρνάβας ανέφεραν όσα είχε κάμει ο Θεός μέσω αυτών. Οι Εθνικοί προσήλυτοι εγένοντο δεκτοί βάσει πίστεως χωρίς να συμμορφωθούν πρώτα με τους κανονισμούς του Μωσαϊκού νόμου. Ο Πέτρος ανέφερε ότι δεν ήταν ανάγκη να επιμένουν να τηρούν οι Εθνικοί έναν κώδικα νόμων που ακόμα κι οι Ιουδαίοι δεν μπορούσαν να τηρήσουν. Έπειτα το συνέδριο εξήτασε τα εδάφιο Αμώς 9:11, 12, που περιείχαν τη θεόπνευστη απόδειξι ότι ο Θεός θα δεχόταν ανθρώπους από τα έθνη. Έγινε φανερό ότι δεν χρειαζόταν να περιτέμνωνται οι εθνικοί και να συμμορφώνωνται με το νόμο του Μωυσέως πριν γίνουν Χριστιανοί. (Πράξ. 15:6-18) Ο μαθητής Ιάκωβος, που όπως φαίνεται ήταν ο εισηγητής, είπε:

«Εγώ κρίνω να μη παρενοχλώμεν τους από των εθνών επιστρέφοντας εις τον Θεόν, αλλά να γράφωμεν προς αυτούς να απέχωσιν από των μιασμάτων των ειδώλων και από της πορνείας και του πνικτού και του αίματος. Διότι ο Μωυσής από γενεάς αρχαίας έχει εν πάση πόλει τους κηρύττοντας αυτόν εν ταις συναγωγαίς, αναγινωσκόμενος κατά παν σάββατον.» (Πράξ. 15:19-21) Το συνέδριο συμφώνησε και κατέληξαν στην εξής απόφασι: «Εφάνη εύλογον εις το άγιον πνεύμα και εις ημάς να μη επιβάλλωμεν εις εσάς μηδέν πλειότερον βάρος εκτός των αναγκαίων τούτων, να απέχητε από ειδωλοθύτων και αίματος και πνικτού και πορνείας.»—Πράξ. 15:28, 29.

Για να Μη Προσβάλλουν;

Θεωρεί ο Θεός δεσμευτική αυτή την απόφασι σήμερα; Ποια ήταν η αιτία γι’ αυτό και επί πόσον καιρό θα εφηρμόζετο;

Μερικά άτομα, που ισχυρίζονται ότι οι Χριστιανοί σήμερα δεν δεσμεύονται απ’ αυτή την απόφασι, υποστηρίζουν ότι αυτή η απόφασις δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια προσωρινή ‘παραχώρησις στα αισθήματα των Ιουδαίων.’ Για να υποστηρίξουν αυτή την άποψι παραθέτουν το εδάφιο Πράξεις 15:21, όπου ο Ιάκωβος στον κατάλογο των απαγορευμένων πραγμάτων που παραθέτει, περιλαμβάνει την εντολή ότι ο Μωυσής ‘ανεγινώσκετο’ κάθε βδομάδα στη συναγωγή. Ισχυρίζονται ότι ο Ιάκωβος παρώτρυνε τους εξ Εθνών Χριστιανούς να απέχουν από αυτά τα πράγματα ώστε να μη προσβάλλουν τους Ιουδαίους που έβλεπαν αυτά τα πράγματα ως σκανδαλώδεις παραβάσεις του Μωσαϊκού νόμου. Αυτό όμως εννοούσε ο Ιάκωβος στο εδάφιο Πράξεις 15:21;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι πρώτοι Χριστιανοί εκτιμούσαν την αξία του ν’ αποφεύγουν πράγματα που θα μπορούσαν χωρίς λόγο να προκαλέσουν προσκόμματα ή να εμποδίσουν την εξάπλωσι των αγαθών νέων. Έτσι, μολονότι ο Παύλος γνώριζε ότι δεν βρισκόταν πια κάτω από τον Μωσαϊκό νόμο, ήταν πρόθυμος να συμμορφωθή με τις συνήθειες εκείνων που εσέβοντο πολύ τον νόμο. (1 Κορ. 9:20-23· Πράξ. 21:20-28) Οι απαιτήσεις του Νόμου δεν ήσαν κακές ούτε βλαβερές. Αν συνεμορφώνετο μ’ αυτές τις απαιτήσεις, ο Παύλος, που ήταν φυσικός Ιουδαίος, θα παραμέριζε τα πράγματα που εμπόδιζαν τους άλλους Ιουδαίους να δεχθούν το άγγελμα του και το έργο του. Ομοίως, αν οι εξ Εθνών Χριστιανοί, τηρώντας την απόφασι του συνεδρίου, απέφευγαν την ειδωλολατρία, το αίμα και την πορνεία, θα συναντούσαν προφανώς λιγώτερη θρησκευτική αντίδρασι όταν συνδιαλέγοντο με τους Ιουδαίους. Αλλ’ αυτό εννοούσε ο Ιάκωβος;

Αυτή η απόφασι,ς δεν μπορούσε να είναι μόνο μια προσπάθεια που θα έδινε την εντύπωσι ότι οι Χριστιανοί συνεμορφώνοντο με τον νόμο του Μωυσέως. Πώς θα μπορούσε να συμβαίνη αυτό; Επειδή η απόφασις συγκεκριμένα δεν απαιτούσε να περιτέμνωνται οι εξ Εθνών Χριστιανοί και η περιτομή ήταν ουσιώδης για όποιον ήταν Ιουδαίος ή προσήλυτος. (Φιλιππ. 3:5) Και τι μπορεί να λεχθή για όλους τους άλλους Ιουδαϊκούς νόμους; Το ν’ αποφεύγουν απλώς τα τέσσερα πράγματα που ανέφερε ο Ιάκωβος, δεν θα έκανε τους απερίτμητους Χριστιανούς σαν ‘ετεροθαλείς αδελφούς’ με τους Ιουδαίους.

Τι άλλο μπορούσε να εννοούσε ο Ιάκωβος όταν ανέφερε τον κατάλογο των τεσσάρων πραγμάτων από τα οποία έπρεπε να απέχουν οι Χριστιανοί και ανεφέρθη στο γεγονός ότι ο Μωυσής ‘αναγινώσκεται’ κάθε Σάββατο στη συναγωγή;

Τι θα Μπορούσαν να Μάθουν από τον «Μωυσή»;

Σημειώστε ότι ο Ιάκωβος δεν είπε ότι ‘ο νόμος του Μωυσέως . . . ανεγινώσκετο κατά παν σάββατον.’ Είπε, ‘ο Μωυσής . . . αναγινώσκεται κατά παν σάββατον,’ (Πράξ. 15:21) Τι διαφορά υπάρχει; Ο Μωυσής ήταν γνωστός γιατί έγραψε την Πεντάτευχο ή Τορά, τα πρώτα πέντε Βιβλία της Αγίας Γραφής. Αυτά τα βιβλία ασφαλώς δεν περιέχουν μόνο τον Νόμο, αλλά πολλά περισσότερα πράγματα. Τα συγγράμματα του Μωυσέως επίσης περιέχουν την πολιτεία του Θεού και εξέφραζαν απόψεις που προηγούντο του Νόμου.—Παράβαλε με Μάρκον 12:26 και Έξοδο 3:2, 6.

Αυτό ήταν ένα σπουδαίο σημείο που πρέπει να έχωμε υπ’ όψι σχετικά με τη Χριστιανική εκκλησία. Μολονότι ο Θεός δεν απαιτούσε πια να τηρήται ο Μωσαϊκός νόμος, υπήρχαν προγενέστερες αποδείξεις του θελήματος του που ανέμενε να τηρούν τα άτομα που τον υπηρετούσαν. Έτσι, αν μερικά άτομα, είτε Ιουδαίοι είτε εξ Ιουδαίων Χριστιανοί, έτρεφαν μεγάλο σεβασμό για τα συγγράμματα του Μωυσέως, θα μπορούσαν να διακρίνουν την ανάγκη ν’ απέχουν οι αληθινοί λάτρεις από «των αναγκαίων τούτων» που ήλθαν σε ισχύ πριν από τον Νόμο και συνέχισαν να ισχύουν μετά απ’ αυτόν.

Το ρητό θέλημα του Θεού σχετικά με το αίμα είναι ένα παράδειγμα. Πολλούς αιώνες πριν δώση τον νόμο δια του Μωυσέως, ο Θεός είπε στον Νώε ν’ απέχη από αίμα. Επιτρέποντας στους ανθρώπους να τρώγουν κρέας, ο Ιεχωβά δήλωσε ρητώς: «Κρέας όμως με την ζωήν (ψυχήν, ΜΝΚ) αυτού, με το αίμα αυτού, δεν θέλετε φάγει.» («Κρέας εν αίματι ψυχής ου φάγεσθε,» Μετ. Ο΄) Αυτό απαγόρευε να τρώγεται, το κρέας ενός ζώου που έχει πνιγή και το αίμα του διατηρείται μέσα στο κρέας. Απέκλειε επίσης τη βρώσι ή την πόσι αίματος. (Γεν. 9:3, 4) Αργότερα, ο Θεός δήλωσε το θέλημα του σχετικά με το αίμα στον νόμο που έδωσε στους Ισραηλίτες (Λευιτ. 17:11-14· Δευτ. 12:23) Εν τούτοις, όταν εξεπληρώθη ο νόμος και δεν εδέσμευε πια τους αληθινούς λάτρεις, η απαγόρευσις που υπήρχε στα εδάφια Γένεσις 9:3, 4 εξακολούθησε να ισχύη. Και δεν είχε δοθή μόνο στον Ισραήλ, αλλά μέσω του Νώε, που ήταν ο πρόγονος όλης της ανθρωπίνης φυλής, δόθηκε σε όλο το ανθρώπινο γένος.

Επομένως, η εβδομαδιαία ανάγνωσις του ‘Μωυσέως,’ που θα περιελάμβανε τα εδάφια Γένεσις 9:3, 4, δεν θα παρουσίαζε μόνον αυτά που έλεγε ο Μωσαϊκός νόμος στους Ιουδαίους σχετικά με το αίμα. Θα έδειχνε επίσης ότι η αποχή από αίμα και από πράγματα πνικτά ήταν ακόμα απαραίτητη για όλα τα άτομα που ήθελαν την επιδοκιμασία του Θεού. Αυτό εξηγείτο στους Ιουδαίους στις συναγωγές των. Εξηγείτο στους εξ Εβραίων Χριστιανούς που ήσαν καλά εξοικειωμένοι με όσα εδιαβάζοντο στις συναγωγές. Και εξηγείτο επίσης σ’ όλους τους Εθνικούς που, λόγω συναναστροφής των με τους Ιουδαίους ή τους Χριστιανούς, είχαν μάθει τις βασικές αρχές που παρετίθεντο στον Λόγο του Θεού.

Αυτό ήταν συναφές με το γεγονός ότι η απόφασις του συνεδρίου, ανεφέρθη στην «πορνείαν,» που, σύμφωνα με την ερμηνεία αυτής της λέξεως, περιελάμβανε μια ευρεία κλίμακα ανήθικης σεξουαλικής διαγωγής. Το άτομο δεν χρειάζεται να είναι κάτω από τον Μωσαϊκό νόμο και να προσπαθή να δεσμεύεται απ’ αυτό τον νόμο για να γνωρίζη ότι ο Θεός αποδοκιμάζει αυτές τις σεξουαλικές πράξεις. Γεγονότα που συνέβησαν πριν δοθή ο νόμος έδειξαν ότι αυτά τα πράγματα ήσαν εσφαλμένα ενώπιον Του.—Γεν. 12:15-17· 20:2-9· 26:8-11· 34:2-7· 38:12-26· 19:5-11· Ιούδ. 7.

Επίσης, το υπόμνημα της αληθινής λατρείας πριν δοθή ο Μωσαϊκός νόμος, έδειχνε καθαρά ότι η ειδωλολατρία ήταν εσφαλμένη. (Γεν. 35:2, 4· Έξοδ. 8:25-27· 12:12· παράβαλε με Ιησού του Ναυή 24:15.) Αυτό παρείχε κατάλληλη βάσι ώστε το συνέδριο που έλαβε χώρα στην Ιερουσαλήμ ν’ απαιτήση ν’ απέχουν οι Χριστιανοί από «ειδωλοθύτων.» Για να επιδοκιμάζεται από τον Θεό, ο Χριστιανός δεν έπρεπε να τρώγη τροφή που θυσιαζόταν στη διάρκεια μιας ειδωλολατρικής τελετουργίας ούτε να κάνη κάτι άλλο που θ’ αποτελούσε πράξι λατρείας σ’ ένα είδωλο ή σ’ ένα ψευδή θεό. (Αριθμ. 25:2· Αποκάλ. 2:14) Οι Εθνικοί που εγίνοντο Χριστιανοί έπρεπε να δείχνουν ότι ‘εφύλατταν εαυτούς από των ειδώλων,’ όπως έγραψε ο απόστολος Ιωάννης κατά το τέλος του πρώτου αιώνος.—1 Ιωάν. 5:21.

Δεν μας βοηθεί αυτό να διευκρινίσωμε τη σημασία των λόγων του Ιακώβου, δείχνοντας τον άμεσο σύνδεσμο μεταξύ των τεσσάρων πραγμάτων από τα οποία πρέπει ν’ απέχουν οι Χριστιανοί και της αναγνώσεως των συγγραμμάτων του Μωυσέως; Μπορείτε να διακρίνετε πώς επηρεάζει αυτό τη ζωή σας και τις πράξεις σας;

Ο τρόπος με τον οποίον πολιτεύθηκε ο Ιεχωβά μέσω του Πέτρου, του Παύλου και του Βαρνάβα και η απόφασις που εξέδωσε το συνέδριο στην Ιερουσαλήμ έδειχναν ότι δεν υπήρχε ανάγκη να περιτέμνεται ο Εθνικός προσήλυτος ούτε να προσπαθή να τηρή τον Μωσαϊκό νόμο. Και τα θεόπνευστα συγγράμματα του Παύλου τονίζουν επανειλημμένως αυτό το γεγονός. (Κολ. 2:13-17· Γαλ. 3:23-25· Ρωμ. 6:14) Εν τούτοις, η ανάγνωσις των συγγραμμάτων του Μωυσέως απεκάλυπτε τη συνεχιζόμενη ανάγκη ν’ αποφεύγουν το αίμα, τα πνικτά, την πορνεία και τα πράγματα που θυσιάζονται στα είδωλα. Το γεγονός ότι ο Μωυσής κατέγραψε αυτή την πληροφορία κάτω από την έμπνευσι του αγίου πνεύματος έδινε περισσότερο κύρος στο σχόλιο του συνεδρίου της Ιερουσαλήμ: «Εφάνη εύλογον εις το άγιον πνεύμα και εις ημάς να μη επιβάλλωμεν εις εσάς μηδέν πλειότερον βάρος εκτός των αναγκαίων τούτων.»—Πράξ. 15:28.

Θα ήταν ασφαλώς εσφαλμένο να πούμε ότι χάριν ειρήνης με τους Ιουδαίους το κυβερνών σώμα των Χριστιανών απαιτούσε ν’ απέχουν οι Χριστιανοί μόνον προσωρινά από την πορνεία. Ασφαλώς όχι! Οι ανήθικες σεξουαλικές σχέσεις ήσαν εσφαλμένες πριν δοθή ο Νόμος. Ήσαν εσφαλμένες και κάτω από το Νόμο. Συνέχισαν να είναι εσφαλμένες το 49 μ.Χ. αφού εξεπληρώθη ο Νόμος. Και ακόμα είναι οριστικά εσφαλμένες. Αυτοί που ασχολούνται μ’ αυτές δεν μπορούν να κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού.—1 Κορ. 6:9, 10· Γαλ. 5:19-21· Αποκάλ. 21:8.

Το ίδιο αληθεύει και για την ειδωλολατρία και για την κακή χρήσι αίματος. Αυτά τα πράγματα είναι μονίμως απαγορευμένα για κείνους που θέλουν την επιδοκιμασία του Ζωοδότου, Εκείνου που αξίζει την αποκλειστική μας αφοσίωση.—Γεν. 9:3, 4· Πράξ. 21:25.