Οι Νέοι Θέλουν να Μαθαίνουν
ΣΤΙΣ περισσότερες χώρες, οι τυπικές θρησκευτικές συνήθειες παρακμάζουν. Ο αριθμός των εκκλησιαζομένων κατέρχεται. Ολοένα περισσότεροι άνθρωποι, νέοι καθώς και ηλικιωμένοι, απορρίπτουν τους πατροπαράδοτους τρόπους λατρείας. Συγχρόνως, αυξανόμενοι αριθμοί ατόμων εγκαταλείπουν ακόμα και την πίστι στον Θεό.
Ασφαλώς, επί δεκαετηρίδες οι Κομμουνιστικές κοινωνίες επιτίθενται στη θρησκεία, θεωρώντας την ‘το όπιον του λαού.’ Σ’ εκείνες τις χώρες προάγεται ο αθεϊσμός. Αλλά και στην καρδιά του Χριστιανικού κόσμου, επίσης, αποκτούν έδαφος οι αθεϊστικές και οι αγνωστικιστικές μορφές δοξασιών.
Μέρος του προβλήματος αποτελεί το γεγονός ότι επί αιώνες οι παράλογες δοξασίες και οι επιβλαβείς ενέργειες των θρησκειών αυτού του κόσμου έχουν προκαλέσει ειρωνεία. Δεν είναι παράδοξο, λοιπόν, το γεγονός, ότι πολλοί σκεπτόμενοι άνθρωποι δεν βλέπουν καμμιά αξία στις ιεροτελεστίες και στους τυπικούς τρόπους των εκκλησιών και άλλων μη Χριστιανικών θρησκειών.
Ένα παράδειγμα σχετικά μ’ αυτό σχολιάζετο στο περιοδικό Στερν της Δυτικής Γερμανίας, που εκδίδεται στο Αμβούργο. Περιείχε ένα αρνητικό άρθρο με τον τίτλο «Η Εμποροποίησις της Παρθένου Μαρίας.» Τα περιεχόμενα αφορούσαν το Αλτέττινγκ, το Βαυαρικό χωριό προσκυνήματος. Από την έκδοσι αυτή επωλήθησαν ένα εκατομμύριο αντίτυπα.
Το Βαυαρικό Υπουργείον Παιδείας και Πολιτισμού παρετήρησε αυτή την εναντίωσι στις θρησκευτικές συνήθειες και είπε: «Επιτυγχάνουν στο να υποβιβάζουν τη θρησκεία, ν’ απογυμνώνουν την ευσέβεια, την προσευχή και την λατρεία και να ταυτίζουν τους πιστούς με τους αγροίκους.»
Ενδιαφέρονται οι Νέοι;
Το Βαυαρικό Υπουργείο, στην έκδοσί του Το Σχολείο κι Εμείς, του Δεκεμβρίου 1975, δήλωσε επίσης τα εξής: «Καθημερινά διαβάζομε, ακούμε και βλέπομε την ευσέβεια να χλευάζεται σαν ανοησία, τις Δέκα Εντολές να στέλλωνται στον κάλαθο των αχρήστων. Μήπως αμφιβάλλει κανείς για το ότι ο Θεός και η Χριστιανοσύνη έχουν γίνει λέξεις χωρίς νόημα, συλλαβές χωρίς έννοια, κενά σημεία στη ζωή πολλών ανθρώπων σήμερα; Όταν πολλές οικογένειες επιμελώς αποφεύγουν μια θρησκευτική συζήτησι, δεν είναι λογικό να υποθέσωμε ότι η θρησκεία, ως σχολικό θέμα, βρίσκεται σε άσχημη κατάστασι;»
Ασφαλώς, όταν οι ενήλικοι εγκαταλείπουν τη θρησκεία, ή την διατηρούν μόνο κατ’ όνομα, τα παιδιά τους θα επηρεασθούν. Κι αυτά συχνά διαπιστώνεται ότι τρέφουν λίγο, ή σχεδόν καθόλου, σεβασμό για την τυπικιστική θρησκεία και τις ιεροτελεστίες της, όπως και οι γονείς των.
Εν τούτοις, μήπως αυτό συμβαίνει επειδή οι νέοι δεν ενδιαφέρονται καθόλου για ζητήματα σχετικά με την ύπαρξι του Θεού, το νόημα της ζωής ή για το τι συμβαίνει μετά θάνατον; Αντιθέτως, συχνά οι νέοι είναι πιο πρόθυμοι από τους ενηλίκους να συζητήσουν αυτά τα θέματα.
Αλλ’ εκείνο που απορρίπτουν οι νεαροί κατά μεγάλους αριθμούς είναι η τυπικιστική θρησκεία, στην οποία δεν βλέπουν καμμιά χρησιμότητα. Έχουν επίσης παρατηρήσει τις κακές συνήθειες των θρησκειών αυτού του κόσμου. Αυτές οι συνήθειες περιλαμβάνουν την ανάμιξι των θρησκειών στην πολιτική, την υποστήριξι των πολέμων εκ μέρους των, την υποκρισία των και τις παράλογες δοξασίες των, καθώς επίσης και την ανηθικότητα και το «υψηλό» επίπεδο διαβιώσεων εκ μέρους πολλών κληρικών και άλλων θρησκευόμενων ανθρώπων. Όλ’ αυτά έχουν αποτρέψει τους νέους από την τυπικιστική θρησκεία.
Μια Αποκαλυπτική Έρευνα
Στο Μόναχο ένας νεαρός επιστήμων, ο Βέρνερ Πράουντζικ απεφάσισε να διαπιστώση αν οι νέοι ενδιαφέρωνται για ζητήματα που αφορούν τον Θεό. Ρώτησε 800 από τα 2.000 αγόρια και κορίτσια που βρίσκονται στην ενάτη τάξι των σχολείων του Μονάχου.
Τα αποτελέσματα έκαμαν πολλούς ν’ αναθεωρήσουν τις απόψεις των. Γιατί; Πίστευαν ότι λόγω της αδιαφορίας των ενηλίκων για ζητήματα που σχετίζονται με τον Θεό, οι νέοι θα έδειχναν επίσης την ίδια αδιαφορία. Αλλά δεν συνέβη καθόλου αυτό.
Η έρευνά του έδειξε ότι οι περισσότεροι απ’ αυτούς τους νεαρούς στο Μόναχο ευρίσκοντο μέσα σε μια ατμόσφαιρα που αγνοούσε τον Θεό. Ως παράδειγμα, μόνο το 16 τοις εκατό των μαθητών είπαν ότι οι πατέρες των έπαιρναν τη θρησκεία στα σοβαρά. Μόνον το 24 τοις εκατό ανέφεραν ότι οι μητέρες των έπαιρναν στα σοβαρά τη θρησκεία. Τα δύο τρίτα των μαθητών είπαν ότι οι γονείς των αδιαφορούσαν τόσο ώστε δεν ενδιεφέροντο καν για το αν τα παιδιά των συμμετείχαν στη θρησκευτική εκπαίδευσι ή όχι.
Παρετηρήθη επίσης ότι το 83 τοις εκατό των πατέρων και το 74 τοις εκατό των μητέρων σπανίως, αν όχι καθόλου, πήγαιναν στην εκκλησία. Και σ’ αυτό τον τομέα, τα παιδιά αντανακλούσαν τις συνήθειες των γονέων τους. Αλλ’ αυτό ανεμένετο. Τα παιδιά συνήθως μιμούνται τους γονείς των στον τυπικό τρόπο λατρείας.
Αλλ’ εκείνο που δεν ανέμεναν πολλοί ήταν μια άλλη άποψις της ερεύνης αυτού του επιστήμονος. Η έκδοσις Το Σχολείο κι Εμείς το θέτει ως εξής:
«Ένα αποτέλεσμα το οποίο κανείς δεν είχε υπολογίσει: Σ’ αυτό το θρησκευτικώς απαθές περιβάλλον, που χαρακτηρίζεται από αποστασία από την οικογενειακή ευσέβεια, μεγαλώνουν νέοι που, σ’ αυτήν την περίπτωσι, δεν αποτελούν εικόνα των ενηλίκων. Οι νέοι της πόλεως δήλωσαν τα εξής:
«‘Συχνά με απασχολεί το ζήτημα της υπάρξεως του Θεού’ (59 τοις εκατό).
«‘Συχνά σκέπτομαι το νόημα της ζωής’ (64 τοις εκατό).
«‘ Ενδιαφέρομαι να μάθω τι συμβαίνει μετά θάνατον’ (57 τοις εκατό).»
Η έκθεσις πρόσθετε τα εξής: «Πολλοί νεαροί που ζουν μέσα σ’ αυτό το αντιθρησκευτικό κλίμα, των οποίων οι γονείς είναι ακριβώς το αντίθετο των πιστών Χριστιανών, εν τούτοις, απασχολούνται με τα μεγάλα θρησκευτικά ζητήματα, όπως: Από πού προερχόμεθα πού καταλήγομε και ποιο είναι το νόημα της ζωής.»
Μόνο το ένα τέταρτο των μαθητών είπαν ότι θεωρούσαν τα θρησκευτικά ζητήματα ως ασήμαντο και μη δημοφιλές θέμα. Μια άλλη σφυγμομέτρησις που έγινε σε παιδιά του σχολείου στην πόλι του Ντύσσελντορφ έδειξε τα ίδια σχεδόν αποτελέσματα σ’ όλ’ αυτά τα ερωτήματα.
Η Φυσική Περιέργεια των Νέων
Το Βαυαρικό Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού κατέληξε στο εξής συμπέρασμα: «Ποδόσφαιρα, τηλεόρασις και μοτοσυκλέττες—όποιος νομίζει ότι αυτά είναι τα σπουδαία πράγματα γύρω από τα οποία περιστρέφεται ο κόσμος των 15-χρονων νεαρών, δεν τα βλέπει όλα, δεν σκέπτεται αρκετά βαθειά. Η έρευνα που έγινε με τα παιδιά της πόλεως του Μονάχου, δεν αφήνει καμμιά αμφιβολία: Τα μεγάλα, μόνιμα θέματα της θρησκευτικής εκπαιδεύσεως, όπως είναι ο φόβος, η χάρις, η ενοχή, η ελπίδα, η λύπη, η εμπιστοσύνη, η εκτίμησις, η συγχωρητικότης, έχουν ακόμη ζήτησι και αναζητούνται.»
Είναι εσφαλμένο να νομίζωμε ότι οι νέοι δεν θέλουν να πιστεύσουν στον Θεό και σε άλλα σχετικά ζητήματα. Το γεγονός είναι ότι οδηγούνται να μην πιστεύουν απ’ αυτά που διδάσκουν, ή δεν διδάσκουν οι γονείς των και οι κληρικοί και από το παράδειγμα που θέτουν αυτά τα άτομα στην καθημερινή τους ζωή. Αυτός είναι ο λόγος που το Βαυαρικό Υπουργείο συνέστησε ‘να καταπολεμήσουν οι γονείς τη δειλία τους και να έχουν οικογενειακές συζητήσεις σχετικά με τη θρησκεία.’
Επομένως, είναι φανερό ότι το ενδιαφέρον για πράγματα που αφορούν τον Θεό δεν είναι νεκρό μεταξύ των νέων. Είναι κάτι που φαίνεται να είναι έμφυτο σ’ αυτούς. Έχουν μια φυσική περιέργεια για τη ζωή και θέλουν να μάθουν τις απαντήσεις στα σοβαρά ερωτήματα που υπάρχουν σχετικά μ’ αυτήν. Αλλ’ όταν δεν λαμβάνουν τις απαντήσεις, ή όταν τις λαμβάνουν με τον διαστρεβλωμένο τρόπο με τον οποίον παρουσιάζονται συχνά αυτά τα ζητήματα από τις συγκρουόμενες θρησκείες αυτού του κόσμου, αυτή η φυσική τάσις προς τη λατρεία του Δημιουργού του ατόμου καταπνίγεται. Η συνείδησις μπορεί να καυτηριασθή όσον αφορά αυτά τα ζητήματα.
Τι μεγάλη ευθύνη φέρουν οι γονείς, καθώς επίσης κι εκείνοι που υποτίθεται ότι πρέπει να δίδουν αυτή τη θρησκευτική εκπαίδευσι! Ούτε μπορούν οι γονείς να επιρρίψουν τελείως την ευθύνη στους κληρικούς και να την αποφύγουν οι ίδιοι. Άσχετα μ’ αυτά που κάνει ο κλήρος, οι γονείς έχουν κυρίως την ευθύνη να διδάσκουν τα παιδιά τους για τον Θεό. Ο Λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή, λέγει: «Οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου.»—Εφεσ. 6:4.
Το γεγονός ότι αυτή η εκπαίδευσις έπρεπε να περιλαμβάνη τα ζωτικά θέματα σχετικά με τον Θεό, φαίνεται, καθαρά από παρόμοια εκπαίδευσι που αναφέρεται στην Αγία Γραφή, στο Δευτερονόμιον 6:5-7, ΜΝΚ: «Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της δυνάμεώς σου. Και ούτοι οι λόγοι, τους οποίους εγώ σε προστάζω σήμερον, θέλουσιν είσθαι εν τη καρδία σου· και θέλεις διδάσκει αυτούς επιμελώς εις τα τέκνα σου, και περί αυτών θέλεις ομιλεί καθήμενος εν τη οικία σου και περιπατών εν τη οδώ και πλαγιάζων και εγειρόμενος.» Μ’ αυτό τον τρόπο θα ικανοποιείτο η φυσική περιέργεια των παιδιών.
Αλλά έχουν εφοδιάσει οι εκκλησίες τους γονείς να κάνουν αυτό το είδος διδασκαλίας στο σπίτι; Όχι. Και αυτή είναι μια κύρια αιτία για τη «δειλία» των γονέων, για την απροθυμία τους να έχουν θρησκευτικές συζητήσεις στο σπίτι. Οι άνθρωποι γενικά δεν θέλουν να συζητούν πράγματα που εκθέτουν την ανικανότητά των.
Ποιος φταίει γι’ αυτήν την ανικανότητα εκ μέρους των να διδάσκουν στο σπίτι; Η ευθύνη καταλογίζεται σε δυο τομείς. Πρώτον, στους ίδιους τους γονείς, επειδή έπρεπε να προσπαθήσουν να βρουν από πού θα μπορούσαν να λάβουν αυτή την κατεύθυνσι. Το άλλο μέρος της ευθύνης καταλογίζεται στα εκκλησιαστικά συστήματα και τους κληρικούς των διότι απέτυχαν να εκπαιδεύσουν κατάλληλα τους γονείς, τους ενήλικους και τους νέους.
Επιτυχής Διδασκαλία
Όταν τα παιδιά έχουν εκπαιδευθή κατάλληλα για πράγματα σχετικά με τον Θεό, η ανταπόκρισις είναι ικανοποιητική. Το αποτέλεσμα θα είναι αυτό που λέγει ο Λόγος του Θεού. Το εδάφιο Παροιμίαι 22:6 λέγει: «Δίδαξον το παιδίον εν αρχή της οδού αυτού· και δεν θέλει απομακρυνθή απ’ αυτής ουδέ όταν γηράση.»
Αυτή η εκπαίδευσις πρέπει ν’ αρχίζη από το σπίτι. Οι γονείς πρέπει να διδάσκουν στα παιδιά τους την αλήθεια σχετικά με τον Θεό. Και οι γονείς πρέπει επίσης να ζουν σε αρμονία με τις θείες αρχές.
Τον πρώτον αιώνα, οι Χριστιανοί εκπαίδευαν τα παιδιά τους μ’ αυτό τον τρόπο. Οι νεαροί, όχι μόνον εγνώριζαν την αλήθεια σχετικά με τον Θεό και τους σκοπούς του, αλλ’ όταν μεγάλωναν κι έκαναν δικές τους οικογένειες, ήσαν εφοδιασμένοι να διδάσκουν κι αυτοί τα παιδιά τους.
Ο απόστολος Παύλος έγραψε τα εξής στον νεαρό Τιμόθεο: «Από βρέφους γνωρίζεις τα ιερά γράμματα, τα δυνάμενα να σε σοφίσωσιν εις σωτηρίαν διά της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού. Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης, διά να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.»—2 Τιμ. 3:15-17.
Υπάρχουν γονείς που μπορούν να δώσουν αυτό το είδος διδασκαλίας κι εκπαιδεύσεως στα παιδιά τους σήμερα; Υπάρχουν παιδιά που γνωρίζουν «από βρέφους» τα ιερά γράμματα που εγράφησαν με θεία έμπνευσι για δική μας καθοδηγία; Ναι, υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι—στην πραγματικότητα δύο και πλέον εκατομμύρια, σε 200 και πλέον χώρες, απ’ όλες τις εθνικότητες. Συμμετέχουν σε μια τακτική διευθέτησι για διδασκαλία κι εκπαίδευσι ενηλίκων και νεαρών σχετικά με τον Θεό. Αυτή η εκπαίδευσις αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του τρόπου ζωής των Μαρτύρων του Ιεχωβά παντού σ’ όλον τον κόσμο.
Σήμερα, νεαροί που έχουν εκπαιδευθή από θεοφοβούμενους γονείς γνωρίζουν τι πιστεύουν. Μπορούν ν’ αποδείξουν στον εαυτό τους από τη δική τους Αγία Γραφή ποια είναι η ορθή άποψις για τον Θεό και τον Χριστιανικό τρόπο ζωής. Έχουν ένα σταθερό θεμέλιο για ζωή τώρα και μια μεγαλειώδη ελπίδα για ζωή στο μέλλον.
Ένα κορίτσι σ’ ένα σχολείο μέσης εκπαιδεύσεως είπε ότι εγνώριζε την αλήθεια σχετικά με τα σπουδαία ζητήματα της ζωής, επειδή, όπως είπε, «Η Μαμά μού διάβαζε από τότε που ήμουν βρέφος.» Αυτή η εκπαίδευσις προήλθε κατ’ ευθείαν από την Αγία Γραφή και από βοηθήματα για τη μελέτη της Γραφής. Αυτό το κορίτσι ήταν σαν τον Τιμόθεο, ο οποίος ‘από βρέφους εγνώριζε τα ιερά γράμματα,’ και αυτή η γνώσις του έδωσε τα κατάλληλα εφόδια για τη ζωή.
Ένα άλλο κορίτσι μπόρεσε να πη στους συμμαθητάς της πράγματα όπως πού είναι οι νεκροί, τι είναι άδης, τι επιφυλάσσει το μέλλον και λοιπά. Όταν ένα άλλο παιδί την ρώτησε πώς τα εγνώριζε όλα αυτά, εξήγησε ότι οι γονείς της την δίδασκαν επί χρόνια από την Αγία Γραφή. Είχαν χρησιμοποιήσει επίσης Βιβλικά βοηθήματα που εξηγούσαν τις διδασκαλίες της Βίβλου καθώς επίσης τις πρακτικές και ωφέλιμες αρχές σχετικά με τη ζωή, τις οποίες περιέχει η Βίβλος.
Ανέφερε ότι έμαθε πολλά πράγματα από το ωραίο μικρό βιβλίο που είναι ιδιαίτερα σχεδιασμένο για μικρά παιδιά, με τον τίτλο «Ακούοντας τον Μεγάλο Διδάσκαλο.» Αυτό το βιβλίο πληροφορεί τα νεαρά παιδιά για τον Θεό και τους δίνει πρακτική εκπαίδευσι για ζητήματα της καθημερινής ζωής.
Εκτίμησις της Εκπαιδεύσεως
Καθώς οι νέοι μεγαλώνουν, μπορούν να στρέψουν το βλέμμα τους στο παρελθόν και να εκτιμήσουν πραγματικά το ορθό είδος εκπαιδεύσεως. Αναγνωρίζουν ότι πράγματι ευθυγράμμισε τις διάνοιές των, και τους βοήθησε να ζουν με τέτοιο τρόπο ώστε ν’ αποφεύγουν πολλά σφάλματα που είναι κοινά στους νέους.
Μια νεαρή έγραψε τα εξής στους γονείς της αφού απεφοίτησε από το γυμνάσιο: «Θέλω να σας πω πόσο σας αγαπώ και πόσο εκτιμώ όλ’ αυτά που έχετε κάνει για μένα. Μόνο με τη δική σας βοήθεια έφθασα σ’ αυτό το σημείο της ζωής μου. Όποτε τις χρειαζόμουν, μου δίνατε τέτοιες καλές συμβουλές κι ενθάρρυνσι, πάντοτε με καλωσύνη και αγάπη.»
Αυτή η απόφοιτος προσέθεσε: «Μου έχετε δώσει και κάτι άλλο για το οποίο θα σας είμαι ευγνώμων για πάντα. Με το να με διδάξετε για τον Ιεχωβά Θεό και τις Βιβλικές αρχές του, μου δώσατε ένα σκοπό στη ζωή που μ’ έχει κάνει πολύ ευτυχισμένη. Μου δώσατε επίσης μια θαυμάσια ελπίδα για το μέλλον και μ’ εδιδάξατε να εμπιστεύωμαι στον Ιεχωβά και στις υποσχέσεις του. Τώρα, καθώς προσπαθώ να τον υπηρετήσω πιο πλήρως, ελπίζω ότι θα είσθε ευτυχείς διότι μου δώσατε τα πιο πολύτιμα πράγματα στη ζωή. Και πάλι σας ευχαριστώ και τους δυο πάρα πολύ. Δεν υπάρχουν λόγια που μπορούν πραγματικά να εκφράσουν το πόσο πολύ σας εκτιμώ και τους δυο, αλλά γνωρίζω ότι θα καταλάβετε.»
Τι ωραία ανταμοιβή των γονέων για τα χρόνια της ειλικρινούς, στοργικής προσπαθείας που κατέβαλαν για να μεγαλώσουν την κόρη τους! Αυτή η εκτίμησις είναι κοινή μεταξύ των παιδιών των οποίων οι γονείς τούς δίδαξαν τους νόμους του Θεού, τις αρχές και τους σκοπούς του και κατόπιν τα εφωδίασαν να διδάξουν με τη σειρά τους τα δικά τους τα παιδιά. Και αυτό δεν σημαίνει ότι οι γονείς πρέπει να είναι τέλειοι, ή διανοούμενοι, ή να έχουν σπάνιες ικανότητες. Όλοι οι γονείς που ειλικρινά ενδιαφέρονται να διδάξουν τα παιδιά τους μπορούν να μάθουν να το κάνουν αυτό.
Μπορείτε και μόνος σας να δήτε ότι αυτή η πορεία συμφέρει, είναι πραγματική κι έχει επιτυχή αποτελέσματα. Επισκεφθήτε την Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά που είναι κοντά σας ή παρακολουθήστε μια από τις μεγάλες συνελεύσεις των. Χωρίς αμφιβολία, θα εντυπωσιασθήτε από τους μεγάλους αριθμούς των νεαρών που βρίσκονται μέσα στο ακροατήριο. Όχι βέβαια ότι αυτά τα παιδιά είναι τέλεια. Αλλά θέλουν να μάθουν το πραγματικό νόημα της ζωής και το μέλλον που τους επιφυλάσσεται. Και το βρίσκουν. Η φυσική τους περιέργεια γι’ αυτά τα πράγματα τυγχάνει φροντίδος.
Είναι αλήθεια ότι δεν ανταποκρίνονται όλα τα παιδιά. Αλλά τα περισσότερα ανταποκρίνονται. Και αν είσθε γονεύς, μπορείτε να φαντασθήτε τη χαρά που απολαμβάνουν οι γονείς τών οποίων οι προσπάθειες ανταμείβονται. Συμβαίνει αυτό ακριβώς που λέγει ο Λόγος του Θεού: «Ο πατήρ του δικαίου θέλει χαρή σφόδρα· και όστις γεννά σοφόν υιόν, θέλει ευφραίνεσθαι εις αυτόν. Ο πατήρ σου και η μήτηρ σου θέλουσιν ευφραίνεσθαι· μάλιστα εκείνη, ήτις σε εγέννησε, θέλει χαίρει.»—Παροιμ. 23:24, 25.