Η Παρούσα Ζωή Δεν Είναι το Πιο Σπουδαίο Πράγμα
ΜΟΛΟΝΟΤΙ είναι καλό να προσπαθή κανείς να παρατείνη όσο το δυνατόν τη ζωή του και να την κάνη όσο πιο ευχάριστη γίνεται, υπάρχουν περιορισμοί ακόμη και σ’ αυτό. Δεν είναι καλό να θεωρή κανείς τη ζωή ως το παν, και να κάνη σχεδόν τα πάντα για να παραμείνη ζωντανός. Ούτε είναι σοφό να επιδιώκη κανείς στόχους με τέτοιο πάθος ώστε ν’ αγνοή τις δίκαιες αρχές, να λησμονή τον Θεό και ν’ αποκλείη από τα σχέδια του κάθε ελπίδα ζωής για το μέλλον.
Παραδείγματος χάριν, μερικοί άνθρωποι θεωρούν ως το πιο σπουδαίο πράγμα να παραμείνουν ζωντανοί. Είναι πρόθυμοι να παραβούν όλες τις αρχές στις οποίες πιστεύουν, ακόμη και να παραβιάσουν τις συνειδήσεις των για να μη πεθάνουν. Αυτό έγινε προφανές στη διάρκεια της δίκης των Ναζιστών εγκληματιών πολέμου, όταν οι κατηγορούμενοι απήντησαν στις κατηγορίες ότι διέπραξαν κτηνωδίες, ακόμη και ομαδικούς φόνους αθώων ανθρώπων, λέγοντας ότι ‘το έκαναν αυτό επειδή εφοβούντο τους ανωτέρους των στη Ναζιστική διοίκησι.’ Σ’ αυτούς απεδείχθησαν με εξέχοντα τρόπο αληθινά τα λόγια της Αγίας Γραφής, ότι «δια τον φόβον του θανάτου ήσαν . . . υποκείμενοι εις την δουλείαν.» (Εβρ. 2:15) Ασφαλώς, η ζωή που παρατείνεται λίγα χρόνια μέσω δουλείας στον φόβο δεν είναι επιθυμητή.
Επίσης, η ζωή που αφιερώνεται μόνον στην απόκτησι ενός μεγάλου ονόματος, δεν είναι ούτε καλή ούτε ευχάριστη. Μερικοί προσπάθησαν ν’ αφήσουν κάποιου είδους μνημείο ώστε το όνομα τους να μείνη «αθάνατο.» Ή έγιναν δούλοι μιας σταδιοδρομίας ή μιας επιδιώξεως και αφιερώθηκαν σ’ αυτήν τόσο αποκλειστικά ώστε δεν έχουν χρόνο ν’ απολαύσουν πραγματικά τη ζωή· ή ίσως παραμελούν την πνευματική άποψι της ζωής. Άλλοι έκαναν αντικειμενικό τους σκοπό την απόλαυσι της ζωής και το αποτέλεσμα ήταν να φθάσουν στο τέλος της ζωής των μ’ ένα αίσθημα απογοητεύσεως.
Το Αποτέλεσμα Προσεκτικής Μελέτες και Πειραματισμού
Ο Βασιλεύς Σολομών, που έχει τη φήμη του σοφού και πιο πλούσιου ανθρώπου που έζησε ποτέ στη γη, έκανε μια προσεκτική εξέτασι των επιδιώξεων του ανθρωπίνου γένους και του αποτελέσματος αυτών των επιδιώξεων στο άτομο. Ο Σολομών είχε τον πλούτο, τη δύναμι και τις δυνατότητες να κάνη μια εξονυχιστική μελέτη αυτού του ζητήματος. Απέφυγε τα ανήθικα και ακάθαρτα πράγματα, τα οποία ίσως φαίνονται ευχάριστα, αλλά δεν φέρνουν πραγματική ικανοποιητική ή διαρκή ευτυχία. Αλλά δοκίμασε τις ευχάριστες επιδιώξεις που μόνον ο πλούτος και η δύναμις μπορούν να εξασφαλίσουν. Λέγει τα εξής:
«Έκαμον πράγματα μεγάλα εις εμαυτόν· ωκοδόμησα εις εμαυτόν οικίας· εφύτευσα δι’ εμαυτόν αμπελώνας. Έκαμον δι’ εμαυτόν κήπους και παραδείσους και εφύτευσα εν αυτοίς δένδρα παντός καρπού. . . . Απέκτησα δούλους και δούλας. . . . απέκτησα έτι αγέλας και ποίμνια . . . Συνήθροισα εις εμαυτόν και αργύριον και χρυσίον και εκλεκτά κειμήλια βασιλέων . . . απέκτησα εις εμαυτόν άδοντας και αδούσας και τα εντρυφήματα των υιών των ανθρώπων, παν είδος παλλακίδων. . . . Και παν ό,τι εζήτησαν οι οφθαλμοί, μου, δεν ηρνήθην εις αυτούς· δεν εμπόδισα την καρδίαν μου από πάσης ευφροσύνης, διότι η καρδία μου ευφραίνετο εις πάντας τους μόχθους μου.»
Εν τούτοις, ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Ο Σολομών μάς λέγει:
«Και παρετήρησα εγώ εν πάσι τοις έργοις μου τα οποία έκαμον αι χείρες μου, και εν παντί τω μόχθω τον οποίον εμόχθησα, και ιδού, τα πάντα ματαιότης και θλίψις πνεύματος [αγών οπίσω ανέμου, ΜΝΚ], και ουδέν όφελος υπό τον ήλιον.»—Εκκλησ. 2:4-11.
Βλέποντας τη ματαιότητα της απολαύσεως και κατασκευής μεγάλων έργων, ο Σολομών παρετήρησε εκείνους που είχαν ανθρώπινη σοφία, περιλαμβανομένου και τον ιδίου, καθώς επίσης και τα αποτελέσματα που δοκιμάζει σ’ αυτή τη ζωή το άτομο που έχει γίνει γνωστό για τη σοφία του. Εξέφρασε ως εξής την κατάστασι που αντιμετώπισε τότε:
«Είπα εγώ εν τη καρδία μου, Καθώς συμβαίνει εις τον άφρονα, ούτω θέλει, συμβή και εις εμέ· δια τι λοιπόν εγώ να γείνω σοφώτερος; όθεν εσυμπέρανα πάλιν εν τη καρδία μου, ότι και τούτο είναι ματαιότης. Διότι δεν θέλει μένει διαπαντός η μνήμη του σοφού ουδέ του άφρονος· επειδή εν ταις επερχομέναις ημέραις [καθώς ένα άτομο γηράσκει] τα πάντα θέλουσι πλέον λησμονηθή. Και πώς θέλει, αποθάνει ο σοφός μετά του άφρονος [και πώς θέλει αποθάνει ο σοφός; Μετά του άφρονος. ΜΝΚ];»—Εκκλησ. 2:15, 16.
Ο Σολομών τελικά λέγει τα εξής:
«Ας ακούσωμεν το τέλος της όλης υποθέσεως· φοβού τον Θεόν και φύλαττε τας εντολάς αυτού, επειδή τούτο είναι το παν του ανθρώπου. Διότι ο Θεός θέλει φέρει εις κρίσιν παν έργον και παν κρυπτόν, είτε αγαθόν είτε πονηρόν.»—Εκκλησ. 12:13, 14.
Έτσι, ακόμη κι αν ένας αντικειμενικός σκοπός μπορεί να είναι αξιέπαινος, η επιδίωξις αυτού του σκοπού μέχρι του σημείου να παραμελούμε τα πραγματικά σπουδαία συμφέροντα μας, να μην έχωμε χρόνο ή ευκαιρία να σκεφθούμε τι έχει υπ’ όψι του ο Θεός να κάνη ως προς το μέλλον του ανθρωπίνου γένους, στην πραγματικότητα καταλήγει σε ματαιότητα. Χωρίς αμφιβολία, ο κόσμος είναι αγνώμων, δεν εκτιμά, και στο τέλος ξεχνά. Και, τελικά, το άτομο περνά στην ανυπαρξία. Υπάρχει, λοιπόν, ένα μέλλον πέραν από τον θάνατο στο οποίον θα μπορούσε ν’ αποβλέπη;
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 10]
Στις δίκες των Ναζιστών εγκληματιών πολέμου, οι κατηγορούμενοι παρεδέχθησαν ότι παρεβίασαν τη συνείδησί των λόγω του φόβου του θανάτου
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 11]
Μια ζωή που είναι αφιερωμένη στις απολαύσεις, καταλήγει σε απογοήτευσι
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 11]
Ο πλούσιος Βασιλεύς Σολομών, κατόπιν παρατηρήσεως και πείρας συνέστησε: «Φοβού τον Θεόν και φύλαττε τας εντολάς αυτού» ως τη σοφή πορεία που πρέπει ν’ ακολουθήσουν οι άνθρωποι