Ποια Είναι η Απάντησις;

ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ για ένα μικρό αριθμό φυλακισμένων, η Γραφική εκπαίδευσις μέσα στη φυλακή ήταν η λύσις. Η υγιής πληροφορία που έλαβαν έχει αλλάξει τη ζωή τους ριζικά, όχι απλώς επιφανειακά.

Τα τρία τελευταία χρόνια, βαπτίσθηκαν σαράντα δύο κατάδικοι των φυλακών Αγγόλα της Λουιζιάνα. Απ’ αυτούς, απελύθηκαν δέκα τέσσερις. Ήμουν περίεργος να μάθω πώς τα πήγαιναν και γι’ αυτό ερεύνησα. Μόνον ένας επέστρεψε στην εγκληματική δράσι.

Οι άλλοι συμπεριφέρονται πολύ καλά. Τουλάχιστον ένας υπηρετεί σαν διακονικός υπηρέτης σε μια εκκλησία. Αλλά, όπως είπαμε, αυτό το πρόγραμμα Γραφικής εκπαιδεύσεως μέσα στη φυλακή δεν είναι η λύσις στο γενικό πρόβλημα. Απλώς προσφέρει μια ευκαιρία που θα βοηθήση τους φυλακισμένους που θα θελήσουν να επωφεληθούν.

Εν τούτοις, η Αγία Γραφή προμηθεύει συγκεκριμένη καθοδήγησι για την τιμωρία των εγκληματιών. Αν εφαρμόζετο, υπάρχει σοβαρός λόγος να πιστεύωμε ότι το πρόβλημα των φυλακών και του εγκλήματος θα περιοριζόταν κατά πολύ.

Αποζημίωσις των Θυμάτων

Ο νόμος του Θεού στον αρχαίο Ισραήλ δεν προέβλεπε ποινή φυλακίσεως. Η βασική ποινή για εγκλήματα κατά της ιδιοκτησίας, όπως ήταν η κλοπή ή η απάτη, ήταν η αποζημίωσις των θυμάτων.

Σήμερα, όμως, προβλέπεται πολύ λίγη ή καθόλου βοήθεια για τα θύματα του εγκλήματος. Τα κλεμμένα χρήματα δεν επιστρέφονται συνήθως, ούτε και δίδεται αποζημίωσις για τις ζημιές που προκλήθηκαν είτε στο άτομο είτε στην ιδιοκτησία του. Όμως η Βίβλος δείχνει ότι ο εγκληματίας πρέπει ν’ αναλαμβάνη την ευθύνη των πράξεων του. Πώς;

Ο νόμος του Θεού στον αρχαίο Ισραήλ προέβλεπε ότι το άτομο που έκλεβε ένα βόδι ή ένα πρόβατο έπρεπε να επιστρέψη στο θύμα δύο βόδια ή δύο πρόβατα. Και αν είχε σφάξει το ζώο, έπρεπε να επιστρέψη ακόμη πιο πολλά από δύο ζώα. Αν δεν μπορούσε, έπρεπε να υπηρετήση σαν μισθωτός εργάτης μέχρις ότου ξεπληρώση όσα ώφειλε στο θύμα.—Έξοδ. 22:1-9.

Η αξία του να καθιστώνται οι εγκληματίες υπεύθυνοι για τις πράξεις τους είναι φανερή. Πρώτον, το θύμα αποζημιωνόταν για τις απώλειες που είχε υποστή καθώς και για την ανησυχία. Δεύτερον, αυτό εδίδασκε στον παραβάτη του νόμου ένα μάθημα που θα μπορούσε να τον ωφελήση. Και, τρίτον, δεν επεβάρυνε την κοινότητα με τις δαπάνες συντηρήσεως φυλακών.

Αυτή η διευθέτησις επιδιώκεται τώρα σε μια μικρή κλίμακα. Η Τζώρναλ του Μιλγουώκη της 19ης Δεκεμβρίου 1975 λέγει:

«Αντί να πληρώνη το χρέος του στην κοινωνία μένοντας πίσω από τα σίδερα της φυλακής, ο Ραίη επέστρεψε στην κοινότητα για ν’ αποζημιώση τα θύματα του. Ο Ραίη είναι ένας από τους 87 διαρρήκτες, πλαστογράφους και άλλους κακοποιούς που ανετέθησαν στο Κέντρον Αποκαταστάσεως, που Ιδρύθηκε από τη Σωφρονιστική Υπηρεσία της Μιννεζότα. Οι κατάδικοι έχουν αποδώσει στα θύματα τους 15.000 δολλάρια συνολικά από τότε που άρχισε το πρόγραμμα πριν από τρία χρόνια.»

Και ένα τηλεγράφημα του ΔΗΤ (Διεθνούς Ηνωμένου Τύπου) της 6ης Φεβρουαρίου 1977 λέγει:

«Η Κυβέρνησις δαπανά 2 εκατομμύρια δολλάρια για να βοηθήση στην πραγματοποίησι μιας ιδέας σύμφωνα με την οποία οι εγκληματίες, αντί να στέλλονται στη φυλακή, υποχρεούνται να αποζημιώνουν τα θύματά τους εργαζόμενοι. . . . Η ιδέα έχει τεθή σε δοκιμή σε μερικές περιοχές με ελπιδοφόρα αποτελέσματα.»

Αλλά χρειάζεται και κάτι άλλο εκτός από το να υποχρεώνωνται οι εγκληματίες ν’ αποζημιώνουν τα θύματα για τις απώλειες τους.

Θανατική Ποινή

Ο νόμος του Θεού στον αρχαίο Ισραήλ πρόβλεπε επίσης τη θανατική ποινή για μια σειρά εγκλημάτων, στα οποία περιελαμβάνοντο, παραδείγματος χάριν, ο φόνος, η απαγωγή, η αιμομιξία και η κτηνοβασία. (Αριθμ. 35:30, 31· Έξοδ. 21:16· Λευιτ. 18:6-23, 29) Οι εκτελέσεις συνήθως εγίνοντο με λιθοβολισμό και ήσαν δημόσιες.—Δευτ. 17:5.

Η θανατική ποινή ήταν τότε μεγάλη τροχοπέδη κατά του εγκλήματος. Και αν εφαρμοζόταν γρήγορα και με συνέπεια σήμερα, θα μπορούσε να συμβάλη στη μείωσι του εγκλήματος κι έτσι να περιορίση το πρόβλημα των φυλακών. Είναι αλήθεια ότι πολλοί που αρνούνται να δεχθούν τη σοφία του Θεού σ’ αυτό το ζήτημα θα πουν ότι αυτό είναι «σκληρότης.» Αλλά πού μας ωδήγησαν οι μέθοδοι τους; Μεγαλύτερη σκληρότης όσο ποτέ προηγουμένως διαπράττεται, όχι εις βάρος των εγκληματιών, αλλά εις βάρος των θυμάτων τους.

Και πάλι πρέπει να παραδεχθούμε ότι το πρόβλημα του εγκλήματος δεν θα περιορισθή από τον άνθρωπο παρά την επιβολή της θανατικής ποινής ή άλλων προσπαθειών για την επίλυσί του. Αλλά υπάρχει πλήρης και ικανοποιητική λύσις.

Η Βεβαία Λύσις

Ο Τζέημς Κ. Ουίλσον, καθηγητής κυβερνητικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, έδειξε τι χρειάζεται στο βιβλίο του Σκέψεις Για το Έγκλημα. «Οι πονηροί υπάρχουν,» γράφει στην τελευταία του παράγραφο. «Τίποτε δεν θα ωφελήση εκτός από το να τους απομακρύνωμε από τους αθώους.»

Αυτό αληθεύει. Αλλά ποιος μπορεί να κρίνη ποιος είναι πονηρός και ποιος είναι αθώος και ύστερα ν’ απομακρύνη τους πονηρούς για πάντα χωρίς να τους βάλη στη φυλακή; Ο Παντοδύναμος Θεός μπορεί και αποτελεί τον βέβαιο σκοπό του να το κάνη. Ο Λόγος του υπόσχεται: «Διότι οι ευθείς θέλουσι κατοικήσει την γην, και οι τέλειοι θέλουσιν εναπολειφθή εν αυτή. Οι δε ασεβείς θέλουσιν εκκοπή από της γης.»—Παροιμ. 2:21, 22.

Ύστερ’ απ’ αυτό, οι άνθρωποι θα κυβερνώνται από τους νόμους του Θεού. Αυτοί οι νόμοι θα επιβληθούν από μια στοργική, αλλά σταθερή κυβέρνησι, τη μόνη για την οποία διδάχθηκαν να προσεύχωνται οι Χριστιανοί—τη βασιλεία του Θεού υπό τον Χριστό. Πόσο θαυμάσιο θα είναι τότε να ζούμε χωρίς την ανάγκη των φυλακών, όταν θα μπορούμε να εμπιστευώμεθα όλους τους ανθρώπους στη γη σαν φίλους! (Ματθ. 6:9, 10)—Από συνεργάτη.