Είναι η Πραγματική Ευτυχία ένα Αδύνατο Όνειρο;
ΚΑΘΕ φυσιολογικό άτομο θέλει να είναι ευτυχισμένο. Αλλά πόσες από τις ώρες της ημέρας σας είναι γεμάτες από πραγματική ευτυχία; Θα μπορούσατε ειλικρινά να πήτε ότι η ζωή σας είναι πολύ ευχάριστη;
Για τους περισσοτέρους ανθρώπους, οι απαντήσεις σ’ αυτές τις ερωτήσεις θα έδειχναν ένα απογοητευτικό επίπεδο ευτυχίας. Ιδιαίτερα στους συγχρόνους καιρούς, φαίνεται ότι για πολλά άτομα οι περίοδοι γνήσιας ευτυχίας δεν έρχονται τόσο συχνά όπως άλλοτε. Τα πρόσωπα των εργατών, των ταξιδιωτών, των αγοραστών και άλλων πολύ συχνά δείχνουν ανησυχία, λύπη ή απάθεια, όχι ευτυχία.
Επίσης, ο ρυθμός της ζωής στη γενεά μας είναι πιο γοργός απ’ όσο ποτέ προηγουμένως, και οι πιέσεις της καθημερινής ζωής είναι μεγαλύτερες. Οι άνθρωποι διαπιστώνουν ότι ο χρόνος φεύγει γρήγορα καθώς προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα. Συχνά, καθώς ανασκοπούν το παρελθόν μετά από πολλά χρόνια, μένουν έκπληκτοι καθώς διαπιστώνουν ότι στη βιασύνη των πραγμάτων, μετετόπισαν την πραγματική ευτυχία.
Ένας παρατηρητής έγραψε: «Η ευτυχία είναι η πιο σπάνια, η πιο τιμώμενη και η πιο παρεξηγημένη κατάστασις του ανθρώπου.» Ωστόσο, είναι σχετικά εύκολο να δοθή ο ορισμός της ευτυχίας. Ένα λεξικό λέγει ότι το να είναι κανείς ευτυχής ‘χαρακτηρίζεται ή έχει ως ενδείξεις την ικανοποίησι, την ευχαρίστησι ή τη χαρά.’
Είναι αλήθεια ότι είναι εύκολο να βρούμε τον ορισμό της ευτυχίας σ’ ένα βιβλίο. Αλλά το να έχωμε ευτυχία ως αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας, τώρα και στο μέλλον, φαίνεται συχνά σαν ένα αδύνατο όνειρο.
Μήπως τα Χρήματα ή η Φήμη Φέρνουν Ευτυχία;
Πολλοί δαπανούν τη ζωή τους επιδιώκοντας χρήματα ή φήμη. Πιστεύουν ότι έτσι ίσως βρουν την ευτυχία. Αλλ’ αληθεύει αυτό;
Φυσικά, η φτώχεια σπανίως, κάνει κάποιον ευτυχισμένο. Όλοι σχεδόν πιστεύουν ότι θα ήσαν πιο ευτυχισμένοι αν ήσαν πλούσιοι κι όχι φτωχοί. Ωστόσο, τα γεγονότα δείχνουν ότι, μολονότι η φτώχεια δεν φέρνει την ευτυχία, ούτε ο πλούτος την φέρνει. Έτσι, ο συγγραφεύς μιας Βιβλικής παροιμίας εζήτησε με σύνεσι το εξής: «Πτωχείαν και πλούτον μη δώσης εις εμέ.»—Παροιμ. 30:8.
Ένας από τους πιο πλούσιους ανθρώπους του κόσμου, ένας γνωστός δισεκατομμυριούχος, είπε ότι παρά τα πλούτη του δεν ήταν ευτυχισμένος. Πράγματι πέθανε μετά από μια μακρά περίοδο καταχρήσεων εις βάρος της υγείας του, κατά την οποία αμελούσε ακόμα και τη σωματική του εμφάνισι και οι καταχρήσεις αυτές τον ανάγκασαν ν’ απολύση όλους τους υπηρέτες του εκτός από λίγους.
Ένας άλλος δισεκατομμυριούχος συνήψε αρκετούς ατυχείς γάμους στη ζωή του. Όταν τον ρώτησαν τι του έδινε την περισσότερη ευτυχία, παρ’ όλα τα μεγάλα πλούτη του, σκέφθηκε λίγο κι έπειτα απήντησε: «Ένας περίπατος σε μια ωραία ακρογιαλιά και ένα μπάνιο στη θάλασσα μετά.» Αυτό είναι κάτι που μπορεί συχνά να το απολαύση κι ο φτωχότερος άνθρωπος δωρεάν!
Μια επιτυχημένη ηθοποιός και συγγραφεύς είπε: «Σε πολλές περιπτώσεις, η επιτυχία απλώς δεν αξίζει το υψηλό τίμημα που πληρώνεις για να την αποκτήσης.» Περιλαμβάνονται πολλές στενοχώριες στην απόκτησι και διατήρησι της λεγομένης «ευτυχίας.»
Αυτό δείχνει και η αυτοκτονία ενός κωμικού της τηλεοράσεως ο οποίος, στην ηλικία των είκοσι δύο μόνον ετών, είχε και φήμη και χρήματα. Ο παραγωγός του τηλεοπτικού προγράμματος δήλωσε ότι ο νεαρός ηθοποιός είχε «επενδύσει τα πάντα στην έρευνά του για ευτυχία.» Αλλά δεν την βρήκε. Αντιθέτως, γινόταν ολοένα και πιο θλιμμένος. Αυτή η θλίψις περιεστρέφετο γύρω από τα ερωτήματα: «Πού ανήκω; Πού είναι η ευτυχία μου;» Όταν ο παραγωγός είπε στον ηθοποιό: «Η ευτυχία σου είναι ακριβώς εδώ· είσαι ένας αστέρας,» ο ηθοποιός απήντησε, «Όχι, αυτό δεν είναι πια ευτυχία για μένα.» Αργότερα, αυτοκτόνησε.
Τα προβλήματα που σχετίζονται με την απόκτησι πλούτου δείχνουν πόσο αληθεύει η Γραφική δήλωσις: «Όσοι δε θέλουσι να πλουτώσι πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα και εις επιθυμίας πολλάς ανόητους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν. Διότι ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία.» Αυτή η επιδίωξις για πλούτο, όπως λέγει ο Λόγος του Θεού, εκ μέρους ενός ατόμου καταλήγει στο ‘να διαπεράση εαυτόν με οδύνας πολλάς.’—1 Τιμ. 6:9, 10.
Η Αφθονία Δεν Είναι η Απάντησις
Κάποτε επικρατούσε η άποψις ότι αν ανέβαινε το βιοτικό επίπεδο μιας χώρας, οι άνθρωποι θα ήσαν πιο ευτυχισμένοι. Ωστόσο, σήμερα οι περισσότεροι άνθρωποι που έχουν ψυχικά προβλήματα βρίσκονται στις χώρες με την περισσότερη αφθονία.
Παραδείγματος χάριν, ένας τίτλος στο περιοδικό Γιουνάητεντ Στέητς Νιούς εντ Ουώρλντ Ρηπόρτ έλεγε: «Επιδίωξις Ευτυχίας—Ασύλληπτος Στόχος στην Αμερική της Αφθονίας.» Το σχετικό άρθρο έλεγε εν μέρει τα εξής: «Σε μια εποχή αυξανόμενης αφθονίας και ελεύθερου χρόνου, οι Αμερικανοί διαπιστώνουν ότι η ευτυχία είναι πιο ασύλληπτη απ’ όσο ποτέ προηγουμένως . . . για πολλούς Αμερικανούς, οι καλύτεροι καιροί αρχίζουν να φαίνωνται ως οι χειρότεροι καιροί.»
Όπως υπολογίζεται, δέκα εκατομμύρια άνθρωποι στις Ηνωμένες Πολιτείες χρειάζονται θεραπεία για ψυχική κατάθλιψι. Και ο αριθμός των παιδιών που βρίσκονται κάτω από φροντίδα ψυχιάτρου έχει αυξηθή τρομακτικά τα πρόσφατα χρόνια.
Έτσι, η μανιώδης αναζήτησις «ευτυχίας» μέσω υλικού πλούτου και φήμης ή μέσω υπερβολών στην αναψυχή, στα οινοπνευματώδη ποτά, στα ναρκωτικά ή στην ανηθικότητα, οπωσδήποτε δεν έφερε ευτυχία. Αντιθέτως, έφερε μεγαλύτερη δυστυχία.
Ακόμα και πολλές από τις εφευρέσεις αυτού του αιώνος, που κάποτε εξυμνούντο τόσο πολύ, απεδείχθησαν αιτίες δυστυχίας για πολλούς. Παραδείγματος χάριν, τα αυτοκίνητα έφεραν αρκετή χαρά, αλλά συνετέλεσαν επίσης στον γιγαντιαίο συνωστισμό της κυκλοφορίας, στην απογοήτευσι και στη μόλυνσι. Επίσης, σ’ όλο τον κόσμο τα αυτοκίνητα φονεύουν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους και τραυματίζουν εκατομμύρια ανθρώπους κάθε χρόνο, προκαλώντας έτσι ανείπωτη θλίψι.
Η τηλεόρασις, η οποία θα μπορούσε να είναι ένα σπουδαίο μέσον εκπαιδεύσεως και διαφωτίσεως, δεν απεδείχθη εποικοδομητική, Μια πρόσφατη μελέτη δείχνει ότι στο μέσο Αμερικανικό σπίτι παρακολουθούν τηλεόρασι έξη ώρες και δεκαοχτώ λεπτά κάθε μέρα! Η έρευνα έδειξε ότι προγράμματα που περιείχαν μίσος, κτηνωδία, βία και ανηθικότητα εγέμιζαν τον περισσότερο απ’ αυτό τον χρόνο.
Υπάρχει βαθειά ανησυχία για την κακή επίδρασι που έχουν όλα αυτά στους ανθρώπους, ιδιαίτερα στους νέους. Ένας παιδοψυχολόγος του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον υπολογίζει ότι το μέσο παιδί στην Αμερική έχει δει 18.000 φόνους στην τηλεόρασι μέχρι τον καιρό της αποφοιτήσεώς του από το γυμνάσιο! Αυτό οπωσδήποτε δεν θα οικοδομήση ένα πνεύμα ευτυχίας στις νεαρές διάνοιες.
Μπορεί, λοιπόν, ν’ αναμένη κανείς πραγματική ευτυχία σ’ έναν κόσμο όπου εκατομμύρια φονεύονται σε κάθε γενεά από πολέμους, φόνους και ατυχήματα όπου το έγκλημα αφθονεί, όπου επικρατούν φυλετικά μίση και όπου η ασθένεια, η γεροντική ηλικία και ο θάνατος επηρεάζουν όλους; Είναι η ευτυχία μια πραγματική δυνατότης τώρα ή μήπως θα είναι στο μέλλον;
Όσο παράξενο και αν φαίνεται στον σύγχρονο ταραχώδη κόσμο, η απάντησις σ’ αυτά τα ερωτήματα είναι, Ναι. Κάποιο μέτρο γνήσιας ευτυχίας είναι δυνατόν να επιτευχθή ακόμα και τώρα, και η ολοκληρωτική ευτυχία θ’ αποτελή πραγματικότητα στο μέλλον. Αλλά πώς; Πού; Κάτω από ποιες συνθήκες;