Η Άποψις της Βίβλου

Είναι η «Ομιλία σε Γλώσσες» για τους Σημερινούς Χριστιανούς;

Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ της «ομιλίας γλωσσών» αποτελεί ένα θρησκευτικό φαινόμενο που εξαπλώνεται διαρκώς. Οι θρησκευτικές ομάδες των «Πεντηκοστιανών» προσεύχονται επί μακρόν μουρμουρίζοντας ήχους που οι άλλοι δεν μπορούν να καταλάβουν. Τώρα οι Λουθηρανοί, οι Επισκοπελιανοί και οι Πρεσβυτεριανοί κληρικοί, ακόμη και οι Ρωμαιοκαθολικοί ιερείς, έχουν αποδεχθή αυτή τη συνήθεια και την ενθαρρύνουν.

Η κίνησις των «Καθολικών Πεντηκοστιανών» άρχισε στο Μιντγουέστ της Αμερικής πριν από λίγα χρόνια. Το 1967 μια χούφτα «Καθολικών Πεντηκοστιανών» συγκεντρώθηκαν στο Πανεπιστήμιο Νοτρ Νταμ της Αμερικής. Το 1973, 20.000 περίπου άτομα συγκεντρώθηκαν εκεί για μια ετήσια «Πεντηκοστιανή» σύναξι. Λίγες εβδομάδες αργότερα, οι «Καθολικοί Πεντηκοστιανοί,» νέοι και ηλικιωμένοι, ιερείς και μοναχοί, ήλθαν στο Πανεπιστήμιο Λογιόλα του Λος Άντζελες για μια παρόμοια σύσκεψι.

Γιατί αυτό το ενδιαφέρον για την ομιλία γλωσσών; Ο Τζέφρεϋ Σιφμάγιερ, εφημέριος της Επισκοπελιανής Εκκλησίας του Ριντήμερ στο Χιούστον του Τέξας είπε, όπως έγραψε το Νιούζγουηκ της 25ης Ιουνίου 1973, ότι μια αιτία είναι ότι «οι Επισκοπελιανοί έχουν φθάσει τώρα στο σημείο να πεθαίνουν στην κυριολεξία για λίγη δημόσια Χριστιανοσύνη.» Αυτό το περιοδικό υπεστήριξε ότι για πολλούς Καθολικούς οι γλώσσες έχουν αντικαταστήσει τα «θαυματουργικά μετάλλια,» τα εννιάμερα και άλλες προσφορές προς τη Μαρία, τα οποία πριν από τη διεξαγωγή του Βατικανού Συμβουλίου της Εκκλησίας αποτελούσαν κύριες απόψεις του δημοφιλούς Καθολικισμού. Παρόμοιο ενδιαφέρον για «γλώσσες» και άλλα «χαρίσματα», εμφανίζεται στην Κορέα, στην Ινδονησία, στις Φιλιππίνες, στην Ιαπωνία, στη Μαλαισία και σε άλλα μέρη του κόσμου.

Στις ομάδες των Προτεσταντών «Πεντηκοστιανών», η εξημμένη ομιλία του πάστορα επικροτείται από τις φωνές επιδοκιμασίας του ακροατηρίου. Τα πιάνα παίζουν με δυνατό ρυθμικό κτύπο. Τα ταμπούρλα και τα ρυθμικά χειροκροτήματα προσθέτουν στο συνεχή θόρυβο. Το ακροατήριο τραντάζεται, σείεται και μουγγρίζει, ενώ ένα μικρό παιδί πίσω κρατεί το χρόνο μ’ ένα ταμπούρλο. Η προσευχή είναι ένας ακατάληπτος θρήνος, τον οποίον το περιοδικό Τάιμ απεκάλεσε «μια δυνατή μουρμούρα από μουγγρητά, στεναγμούς και κραυγές.» Σ’ αυτές τις συγκεντρώσεις, οι προσήλυτοι προσκαλούνται να «δεχθούν τον Ιησού», και να προσευχηθούν για να λάβουν το άγιο πνεύμα, το οποίο πιστεύουν ότι θα τους επιτρέψη να προσευχηθούν σε «γλώσσες» άγνωστες στους ανθρώπους.

Η Ημέρα της Πεντηκοστής

Αυτό αποκαλείται «Πεντηκοστιανισμός,» διότι οι άνθρωποι εσφαλμένα πιστεύουν ότι λαμβάνει χώρα το ίδιο που συνέβη και την ημέρα της Πεντηκοστής, του έτους 33 μ.Χ. Εκείνη την ημέρα 120 περίπου πιστοί ακόλουθοι του Ιησού ενεπλήσθησαν με άγιο πνεύμα, όπως είχε υποσχεθή ο Ιησούς. (Ιωάν. 14:26) Έλαβαν τη θαυματουργική ικανότητα να διδάσκουν ξένους στις δικές τους γλώσσες. Αυτό το χάρισμα των «γλωσσών» τούς βοήθησε να γίνουν κατανοητοί από ανθρώπους 15 τουλάχιστον διαφορετικών χωρών, που είχαν έλθει στην Ιερουσαλήμ για την εορτή. Είχαν έλθει άνθρωποι από τρεις ηπείρους—από τη Μεσοποταμία στην ανατολή, τη Ρώμη στη δύσι και τη Λιβύη και Αίγυπτο στο νότο. Καθένας μπορούσε ν’ ακούση, στη δική του γλώσσα, για «τα μεγαλεία του Θεού.» Αφού άκουσαν και δέχθηκαν αυτά τα πράγματα, πολλοί αργότερα έφεραν στις πατρίδες τους το συγκλονιστικό άγγελμα διαδίδοντάς το γρήγορα σε εκτεταμένες περιοχές.—Πράξ. 2:5-11.

Εκείνοι οι πρώτοι Χριστιανοί δεν μιλούσαν «άγνωστες γλώσσες,» ούτε «γλώσσες αγγέλων,» ούτε χρησιμοποιούσαν ακατάληπτη ομιλία για προσευχή στον Θεό, όπως κάνουν οι «Πεντηκοστιανοί» σήμερα. Αντιθέτως, μιλούσαν ξένες γλώσσες. Έτσι, το φημισμένο Γαλλικό Λεξικό της Βίβλου (Ντιξιονέρ ντε λα Μπιμπλ) του Βιγκουρώ, ορθώς λέγει γι’ αυτό που συνέβη την ημέρα της Πεντηκοστής. «Δεν επρόκειτο για τεχνητές γλώσσες, ούτε απλώς για άναρθρες κραυγές, ούτε ξέφρενες κραυγές ούτε μεταφορικές και ενθουσιώδεις εκφράσεις, αλλά γλώσσες που τις γνώριζαν και τις μιλούσαν άλλοι άνθρωποι, και μπορούσαν να τις χρησιμοποιήσουν για λίγο μερικοί πιστοί άνθρωποι, κατόπιν ενεργείας του Αγίου Πνεύματος.»—Τόμος IV, στήλη 80.

Οι «Γλώσσες» Επρόκειτο να Παύσουν

Αποτελεί η ομιλία «γλωσσών» μέρος της Χριστιανοσύνης σήμερα; Η απάντησις είναι σπουδαία, είτε θεωρούμε τις «γλώσσες» ως ξένες γλώσσες, όπως ήσαν την ημέρα της Πεντηκοστής, ή σαν βοήθημα για προσευχή, όπως οι σημερινοί «Πεντηκοστιανοί.» Εκείνοι που νομίζουν ότι οι Χριστιανοί θα έπρεπε να μιλούν σε «γλώσσες,» θα εκπλαγούν πολύ όταν διαβάσουν στη Γραφή ότι ο απόστολος Παύλος ειδικώς είπε πως η θαυματουργική ομιλία των γλωσσών δεν θα συνεχίζετο επ’ άπειρον. Έγραψε: «Είτε γλώσσαι, θέλουσι παύσει.»—1 Κορ. 13:8.

Επίσης, θα εκπλαγούν πολλοί «Πεντηκοστιανοί» όταν μάθουν ότι δεν μιλούσαν «γλώσσες» όλοι οι πρώτοι Χριστιανοί. Ο Παύλος έγραψε στη Χριστιανική εκκλησία της Κορίνθου: «Μη πάντες λαλούσι γλώσσας;»—1 Κορ. 12:30.

Πράγματι, φαίνεται ότι η εκκλησία της Κορίνθου απέδιδε μεγάλη σπουδαιότητα στο ζήτημα των γλωσσών. Ο Παύλος έγραψε σ’ αυτούς να μη ενεργούν έτσι. Ερώτησε: «Αδελφοί, εάν έλθω προς εσάς λαλών γλώσσας, τι θέλω σας οφελήσει . . . ;» εκτός αν εξηγούσε τι είπε, σε γλώσσα που μπορούσαν να καταλάβουν. Είπε ότι, όπως τα μουσικά όργανα, η φωνή δεν έπρεπε να δίνη ‘ασαφείς’ ήχους. Δεν θα έπρεπε να μιλούμε «εις τον αέρα.» Η ομιλία έπρεπε να είναι ‘ευκατάληπτος’ είπε, έτσι ώστε οι παρόντες να γνωρίζουν το ‘λαλούμενον.’—1 Κορ. 14:6-9.

Στην έναρξι της Χριστιανικής εκκλησίας, αυτά τα θαυματουργικά χαρίσματα ήσαν απαραίτητα για να βεβαιώσουν, μ’ ένα θεαματικό τρόπο, ότι η εύνοια του Θεού μετατοπίσθηκε από το Ιουδαϊκό έθνος και επανεπαύετο τώρα σ’ αυτή τη νέα Χριστιανική εκκλησία. (Εβρ. 2:2-4) Θαύματα είχαν συμβή στο Όρος Σινά, πριν από 1.500 και πλέον χρόνια για να αποδειχθή ότι ο Θεός είχε πραγματικά ενεργό μέρος στην εγκαθίδρυσι της διαθήκης του Ιουδαϊκού Νόμου μέσω του Μωυσέως. Όταν πιστοποιήθηκε αυτό, τα θαύματα έπαυσαν. (Έξοδ. 19:16-19) Τώρα, παρόμοια θαύματα εχαρακτήρισαν τη μεταφορά της ευνοίας του Θεού στο νέο Χριστιανικό σύστημα. Και πάλι, μόλις αυτό θα πιστοποιείτο σε πλήρη βαθμό, αυτά τα θαύματα, θα έπαυαν επίσης.

Μετά την ημέρα της Πεντηκοστής, δεν γίνεται μνεία στις Γραφές για κανέναν που έλαβε αυτό το χάρισμα, εκτός από περιπτώσεις όπου ήσαν παρόντες ένας ή περισσότεροι από τους αποστόλους που είχαν εκλεγή κατ’ ευθείαν από τον Ιησού.a Έτσι, όταν πέθανε και το τελευταίο άτομο που είχε λάβει τα θαυματουργικά χαρίσματα του πνεύματος από τους αποστόλους, αυτά τα ειδικά χαρίσματα, όπως προείπε ο Παύλος ‘έπαυσαν.’

Ποια χαρίσματα του πνεύματος παρέμειναν; Αυτά που ο θεόπνευστος απόστολος Παύλος είπε ότι θα παρέμεναν. Δεν είπε ότι θα παρέμεναν οι γλώσσες, αλλά είπε: «Τώρα δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα· μεγαλυτέρα δε τούτων είναι η αγάπη.»—1 Κορ. 13:8-13.

Η Πηγή των Γλωσσών των «Πεντηκοστιανών»

Αλλά τι θα λεχθή για την ομιλία γλωσσών από μέρους των συγχρόνων «Πεντηκοστιανών» όπως συνηθίζεται στο Χριστιανικό κόσμο; Αντίθετα με το κήρυγμα που έγινε την ημέρα της Πεντηκοστής, αυτές οι νέες αιρέσεις θεωρούν την ομιλία γλωσσών σαν ένα είδος προσευχής. Εξηγούν ότι στη γλώσσα των ανθρώπων μπορείτε να πήτε «Ο Θεός είναι καλός,» «ο Θεός είναι αγάπη,» «ο Θεός είναι αγαθός.» Αλλά πιστεύουν ότι όταν συγκεντρώνωνται στο να προφέρουν ακατανόητες λέξεις («Φωνήεντα και σύμφωνα, φωνήεντα και σύμφωνα, ας τα να ρέουν,» είπε κάποιος Προτεστάντης κήρυκας στους ανθρώπους που δεν μπόρεσαν να βρουν αυτό το «χάρισμα») αφήνουν το πνεύμα «να τους κάνη να πουν μια τέλεια προσευχή,» πράγμα το οποίο, δεν θα ήταν δυνατόν να γίνη αν έλειπαν οι γλώσσες.

Ο Ντόναλντ Π. Μέρριφιλντ, Ιησουίτης Πρόεδρος του Πανεπιστημίου Λογιόλα, ο οποίος προσεύχεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, λέγει ότι οι γλώσσες είναι «ένα καλό είδος προσευχής και ύμνου στον Θεό.»

Εν τούτοις, αφού ο θεόπνευστος απόστολος είπε ότι αυτό το χάρισμα θα έπαυε, η σύγχρονη συνήθεια της ομιλίας γλωσσών δεν μπορούσε να προέρχεται από την ίδια πηγή από την οποία προήρχοντο οι γλώσσες των πρώτων Χριστιανών. Δεν προέρχονται από τον Ιησού όλα τα θαυματουργικά έργα που γίνονται εν ονόματί του. Ο ίδιος προείπε: «Πολλοί θέλουσιν ειπεί, προς εμέ εν εκείνη τη ημέρα, Κύριε, Κύριε, δεν προεφητεύσαμεν εν τω ονόματί σου, και εν τω ονόματί σου εξεβάλομεν δαιμόνια, και εν τω ονόματί σου εκάμομεν θαύματα πολλά; Και θέλω ομολογήσει προς αυτούς ότι ποτέ δεν σας εγνώρισα.»—Ματθ. 7:22, 23.

Ο Πρόεδρος Μέρριφιλντ του Πανεπιστημίου Λογιόλα, ο οποίος ομιλεί γλώσσες πολλά χρόνια, λέγει: «Οι γλώσσες θα μπορούσαν να είναι υστερική πείρα, ή, σύμφωνα με μερικούς, διαβολική πείρα.»

Ο Τοντ Χ. Φαστ, εφημέριος της Επισκοπελιανής Εκκλησίας του Αγ. Κλήμεντος, στο Χάντινγκτον Παρκ, της Καλιφόρνιας, ο οποίος μιλεί σε γλώσσες από το 1969, είπε: «Οι γλώσσες είναι υπό αμφισβήτησι. Ο διάβολος έχει πολλούς τρόπους για να μας επηρεάζη όταν βαπτιζώμεθα στο άγιο Πνεύμα [του οποίου σημείο οι Πεντηκοστιανοί θεωρούν την ομιλία γλωσσών] αυτός πραγματικά επιτίθεται.» Μπορούμε λοιπόν να υποθέτωμε ότι ο Ιησούς Χριστός θα ‘εγνώριζε’ ή θα ανεγνώριζε εκείνους που θα ασχολούντο μ’ αυτή την συνήθεια;

Οι Γραφές προειδοποιούν για την «ενέργειαν του Σατανά εν πάση δυνάμει και σημείοις και τέρασι ψεύδους.»—2 Θεσσ. 2:9.

Από τους Χριστιανούς Απαιτείται Ευκρινής Ομιλία, Όχι Απλό Μουρμουρητό

Το ότι η «ομιλία γλωσσών» που χρησιμοποιούν οι «Πεντηκοστιανοί» σήμερα είναι αντιγραφική το ωμολόγησαν ο Ναζωραίος κληρικός Τιμόθεος Σμιθ, ο γνωστός ιστορικός του Πανεπιστημίου Τζωνς Χόπκινς, στην πέμπτη ετήσια συνέλευσι της Εταιρίας των Πεντηκοστιανών Μελετών, η οποία έλαβε χώρα στο Αν Άρμπορ του Μίσιγκαν, το Δεκέμβριο του 1975. Παραδέχθηκε ότι η ομιλία γλωσσών είναι ελκυστική «λόγω του μυστηρίου της» και λόγω του ότι «ξεπερνά τη λογική.» Διεκήρυξε, εν τούτοις, ότι η σύγχρονη χρήσις γλωσσών αποτελεί μια «εσφαλμένη δίοδο» η οποία βασίζεται σε παρανόησι της Γραφής. Ο Σμιθ υποστήριξε ότι οι «γλώσσες» στην «Καινή Διαθήκη» αναφέρονται σε γνωστές διαλέκτους, όχι σε άγνωστες γλώσσες. Έδειξε ότι η όλη ώθησις της Γραφής είναι «λογική και καθαρά,» και ότι η ακατανόητη ομιλία γλωσσών θα ανέτρεπε την κατανόησι. Ο Σμιθ κατέληξε με το ότι δεν υπάρχει «καμμιά απόδειξις τέτοιας θρησκευτικής ομιλίας γλωσσών στην Καινή Διαθήκη, ούτε στην πρώτη Εκκλησία, ούτε στην ιστορία,» και έκαμε έκκλησι στους Πεντηκοστιανούς ηγέτες να «κάνουν χρήσι συνετής εντιμότητος για να αντιμετωπίσουν υπεύθυνα αυτή την κακή χρήσι.»—Η Χριστιανοσύνη Σήμερα, 2 Ιανουαρίου 1976.

Ναι, θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν επίσης εντιμότητα για να παρουσιάσουν όσα λέγουν οι Γραφές. Πολύ περισσότερο, οι αληθινοί ακόλουθοι του Ιησού Χριστού θα πρέπει να μιλούν από καρδιάς και διανοίας, όχι μουρμουρίζοντας πράγματα που και οι ίδιοι και οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν. Οι Χριστιανοί θα χρησιμοποιούν λόγια που θα φθάνουν στη διάνοια και στην καρδιά, ώστε εκείνοι που ακούουν, να μπορούν να πουν, όχι από ενθουσιασμό ή από απλή συγκίνησι, αλλά με πλήρη γνώσι, ότι «ο Θεός είναι τωόντι εν μέσω ημών.»—1 Κορ. 14:24, 25.

[Υποσημειώσεις]