Διασχίζοντας τις Πεδιάδες Νουλάρμπορ
Από τον ανταποκριτή του «Ξύπνα!» στην Αυστραλία
ΣΤΙΣ 29 Σεπτεμβρίου του 1976, το κόψιμο μιας κορδέλλας σήμανε το ‘δέσιμο του κόμβου’ που ένωνε τα δύο ήμισυ της πιο ξηράς και αραιοκατωκημένης σε πληθυσμό ηπείρου του κόσμου—της Αυστραλίας. Σε μια χώρα που το 43 τοις εκατό είναι έρημος και το 20 τοις εκατό μισοκατωκοιμένο, η περάτωσις της Λεωφόρου Έυρ—της μόνης απ’ ευθείας συνδέσεως μεταξύ των Ανατολικών και Δυτικών πολιτειών αυτής της αχανούς ηπείρου—έγινε δεκτή με χαρά τόσο από τους τουρίστας όσο και τους κατοίκους της περιοχής.
Η ολοκλήρωσις ενός δρόμου μπορεί να μη φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά σ’ εκείνους οι οποίοι ταξίδεψαν εδώ πριν περατωθή, η ολοκλήρωσις της λεωφόρου αποτελεί το τέλος ενός εφιάλτου. Πριν δεκαπέντε χρόνια, παραδείγματος χάριν, μια απόστασις πάνω από 700 μίλια (1.127 χιλιόμετρα) ήταν χωματόδρομος. Αυτή η απόστασις είναι μακρύτερη από την απόστασι Παρίσι-Βερολίνο ή από τη Νέα Υόρκη στο Ντητρόιτ!
Αυτό το ακάλυπτο τμήμα (μη καλυπτόμενο από πίσσα) διέσχισε την ιδιόρρυθμη Νουλάρμπορ, τη μεγαλύτερη στον κόσμο πεδιάδα σε κοιτάσματα ασβεστολίθου. Το όνομα προέρχεται από τη Λατινική λέξι Νούλλους άρμπορ που σημαίνει «όχι δένδρο» και περιγράφει κατάλληλα το γενικά επίπεδο, άδενδρο και άνυδρο τοπίο. Εκτάσεις από θάμνους είναι σκόρπιες κατά μήκος της αχανούς εκτάσεως σε μια περιοχή που κατά μέσον όρο η βροχή φθάνει το ύψος των είκοσι εκατοστών κάθε χρόνο (8 ίντσες). Και οι άνθρωποι σπανίζουν σαν τα δένδρα, με αναλογία ένα μόνο άτομο σε κάθε 43 τετραγωνικά μίλια (111 τετραγωνικά χιλιόμετρα)!
Φαντασθήτε να ταξιδεύετε σ’ αυτές τις αποστάσεις εκατοντάδων μιλίων πάνω σε μια επιφάνεια που μπορούσε να μετατραπή σε βάλτο από λάσπη ύστερα από μια νεροποντή. Τα αυτοκίνητα θα μπορούσαν να γλιστρήσουν από τη μια πλευρά του δρόμου στην άλλη, αναγκασμένα να ταξιδεύουν με ρυθμό σαλίγκαρου. Αφ’ ετέρου, το καλοκαίρι η καυτή ζεστή που ξεπερνά κατά πολύ τους 100 βαθμούς Φαρενάιτ (38 βαθμούς Κελσίου) θα ήταν σχεδόν αποπνικτική, ιδιαίτερα με τα παράθυρα του αυτοκινήτου κλειστά για να μην εισέρχεται η λεπτή σκόνη της Νουλάρμπορ.
Η σκόνη αυτή αποτελούσε πρόβλημα και με κάποιο άλλο τρόπο, επίσης. Γέμιζε τις πολλές λακκούβες και έκανε τον δρόμο να φαίνεται απατηλά επίπεδος. Η πτώσις σ’ αυτές τις λακκούβες συχνά είχε ως αποτέλεσμα να σκάζουν τα λάστιχα, να σπάζουν τα ελατήρια ή οι άξονες και προξενούσε ζημιές ή κατέστρεφε τα τροχοφόρα. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο εκατοντάδες μίλια μακρυά από μια πόλι, θα εχρειάζοντο πολλές ώρες για να έλθη ένας άλλος οδηγός να προσφέρη βοήθεια ή να πάρη κάποιο μήνυμα. Ακόμη και τότε, μέρες μπορεί να περνούσαν για να φθάσουν τα απαραίτητα υλικά ή τα συνεργεία—μια δαπανηρή εργασία, και σε χρόνο και σε χρήματα. Αν αφήνατε το αυτοκίνητό σας για κάποιο χρονικό διάστημα, θα το βρίσκατε γυμνό όταν θα επιστρέφατε.
Η λεπτή σκόνη επηρέαζε την ορατότητα, και επίσης ζωές εχάνοντο εξ αιτίας συγκρούσεων που συνέβαιναν μέσα σε σύννεφα σκόνης που σήκωναν τα αυτοκίνητα. Έτσι, η προοπτική ενός ταξιδιού δια μέσου της Νουλάρμπορ γέμιζε ακόμη και τον έμπειρο ταξιδιώτη ανησυχία. Διότι, ως το τέλος του 1974, υπήρχε ακόμη ένα τμήμα δρόμου μήκους 250 περίπου μιλίων (400 χιλιομέτρων) σ’ αυτή ακριβώς την κατάστασι. Και ήταν ο μόνος δρόμος που υπήρχε για να μπορέση κανείς να πάη με αυτοκίνητο από την Ανατολική στη Δυτική Αυστραλία!
Το Ανώμαλο Παρελθόν
Το πρώτο ρεκόρ διασχίσεως των πεδιάδων της Νουλάρμπορ από ανατολικά στα Δυτικά επετεύχθη από τον εξερευνητή Τζων Έυρ το 1841. Το 1877 ένα τηλεγραφικό δίκτυο συνέδεσε τα δύο άκρα της ηπείρου. Στις επόμενες δεκαετίες άνδρες διαπέρασαν με άλογα, καμήλες ακόμη και με ποδήλατα τη Νουλάρμπορ, ακολουθώντας τη γραμμή του τηλεγράφου σε αναζήτησι χρυσού που είχε ανακαλυφθή στην Δυτική Αυστραλία.
Αργότερα, το 1912, η κατασκευή μιας σιδηροδρομικής γραμμής άρχισε κατά μήκος της απέραντης πεδιάδας, βορείως της σημερινής λεωφόρου. Τρεις χιλιάδες πεντακόσιοι άνδρες εργάσθηκαν επί πέντε χρόνια για να τοποθετήσουν σιδηροδρομική γραμμή μήκους 1.000 μιλίων (1.600 χιλιόμετρων). Πολλοί πέθαναν και άλλοι παραφρόνησαν από τις άγριες συνθήκες της ερήμου. Το τοπίο εδώ απεικονίζεται καθαρά από το γεγονός ότι ένα τμήμα 300 μιλίων (480 χιλιόμετρων) του σιδηροδρόμου εκτείνεται δίχως καμπή και σχεδόν χωρίς καμμιά ανωφέρεια ή κατωφέρια.
Επί δεκαετίες ο δρόμος που διέσχιζε την ήπειρο δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας καρρόδρομος. Στη διάρκεια του πολέμου στο έτος 1941 η Λεωφόρος Έυρ αντιμετώπισε την απειλή εχθρικής εισβολής, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της παρέμεινε ακάλυπτο. Στο ίδιο εκείνο έτος, μια ομάδα από 54 Μάρτυρες του Ιεχωβά προσπάθησαν να τον διασχίσουν σ’ όλη την έκτασί του από το Περθ μέχρι το Σίδνεϋ για να παρακολουθήσουν μια Χριστιανική συνέλευσι, ταξιδεύοντας περίπου 2.780 μίλια (4.480 χιλιόμετρα) προς μία κατεύθυνσι! Λόγω ελλείψεως πετρελαίου (βενζίνης), που προέκυψε από τον πόλεμο εκείνοι οι Μάρτυρες προχώρησαν με αργό ρυθμό έχοντας προσαρμόσει στα αυτοκίνητα και στα φορτηγά τους βαρειές συσκευές παραγωγής αερίου από άνθρακα για τον εφοδιασμό των απαιτούμενων καυσίμων. Ασφαλώς, θα μπορούσε ο καθένας να διασχίση τη Νουλάρμπορ, αν διέθετε τρομερή αποφασιστικότητα. Αλλά ένα τέτοιο εγχείρημα δεν αποτελούσε μια απλή εκδρομή.
Άνδρες γυναίκες και παιδιά αποτελούσαν μέρος εκείνης της συνοδείας που διέσχισε την Αυστραλία το 1941 για να παρευρεθή σε μία συνέλευσι Μαρτύρων του Ιεχωβά. Σχετικά με το κοπιαστικό ταξίδι τους, το Βιβλίο του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά του 1948 λέγει:
«Για μια ολόκληρη εβδομάδα, οι ταξιδιώτες χρειάσθηκε να εγκαρτερήσουν στις κακουχίες της ερήμου στη Νουλάρμπορ. Τα μαλλιά και τα ρούχα είχαν βρωμίσει και το πλύσιμο με την περιορισμένη ποσότητα νερού αρκούσε μόνο για να μετατρέψη τη βρώμα σε λάσπη. Τα αυτοκίνητα έπρεπε κατ’ ανάγκη να σταματούν και ν’ ανεφοδιάζωνται κάθε πενήντα μίλια [80 χιλιόμετρα]. Μερικά από τα μικρής ταχύτητος οχήματα τα ωδηγούσαν 24 ώρες την ημέρα, και οι οδηγοί τους κρατούσαν βάρδιες, ενώ έτρωγαν και κοιμόνταν καθώς η συνοδεία συνέχιζε το δρόμο της.
Όταν άρχισαν να διασχίζουν την έρημο, και μέσα στο κατασκόταδο, στρατιώτες, αστυνομικοί και υπάλληλοι του κλιμακίου καυσίμων εφόρμησαν εκεί που είχε κατασκηνώσει η συνοδεία, αφαιρώντας και την τελευταία σταγόνα πετρελαίου που υπήρχε για ώρα ανάγκης. Η μικροπρέπεια και η καθαρή ανοησία αυτής της πράξεως φαίνεται από το γεγονός ότι οι υπάλληλοι αυτοί είχαν δαπανήσει 50 γαλλόνια [190 λίτρα] βενζίνης ταξιδεύοντας από το Περθ. Και κατάσχεσαν μόνο 6 γαλλόνια [22 λίτρα]! Άφοβα, η μικρή ομάδα των ευαγγελιζομένων επωμίσθηκε το έργο που τους επεβλήθη, σπρώχνοντας το πρώτο αυτοκίνητο δύο ή τρία μίλια 3 έως 5 χιλιόμετρα κάθε πρωί μέχρις ότου ν’ αρχίση να λειτουργή με το αέριο, και κατόπιν επέστρεφαν για να προσφέρουν βοήθεια ρυμουλκώντας τα άλλα μ’ αυτό το αυτοκίνητο από την αρχή. . . .
«Η φροντίδα και, η προστασία του Ιεχωβά έγινε φανερή μ’ ένα κατακλυσμό βροχής που είχε γίνει μερικές μέρες πριν φθάσουν εκεί οι ταξιδιώτες αυτοί της ερήμου και συνωδεύετο από πλάγιους ανέμους ασυνήθιστους σ’ αυτήν την εποχή του έτους χωρίς τους οποίους οι επιβάτες και τα οχήματα θα είχαν ταφή στη σκόνη. Μεγάλη κατάπληξι προκάλεσε στον ‘κόσμο’ το ότι οι «Δυτικοί Αυστραλιανοί» παρευρέθησαν εγκαίρως τη ώρα που άρχιζε η Συνέλευσις!»
Η Διάβασις της Νουλλάρμπορ Σήμερα
Στην όμορφη, άνετη, οδοστρωμένη λεωφόρο των ημερών μας τα 1.039 μίλια (1.672 χιλιόμετρα) κατά μήκος της Νουλλάρμπορ είναι πολύ πιο εύκολο να καλυφθούν. Αλλά συνεχίζει ακόμη να είναι ένα μακρύ, κουραστικό και μοναχικό ταξίδι, και στα 750 μίλια (1.207 χιλιόμετρα) αυτής της αποστάσεως, υπάρχουν μόνο λίγα μέρη παραπλεύρως του δρόμου για να σταθμεύση κανείς προς ανεφοδιασμό, καθώς επίσης και μερικά τεπόζιτα νερού (που εξαντλούνται το καλοκαίρι). Δεν υπάρχει ούτε μία πόλις. Κάπου-κάπου, βλέπει κανείς μια διακλάδωσι που οδηγεί σε κάποιο κτηνοτροφικό κτήμα κατά μήκος του δρόμου. Ένα απ’ αυτά καλύπτει 800.000 έηκερς (324.000 εκτάρια) και περιφρουρείται για 300 μίλια (483 χιλιόμετρα) από ντίνγκο (άγρια σκυλιά της Αυστραλίας), αν και συντηρούσε μόνο 3.000 περίπου πρόβατα το 1976. Η συνήθης αναλογία του ζώου αυτού ως προς την έκτασι είναι περίπου ένα πρόβατο για κάθε 34 έηκερς (14 εκτάρια). Επίσης, τα κουνέλια και οι μύγες φαίνονται να είναι αναρίθμητες!
Λόγω των μεγάλων ακατοικήτων εκτάσεων, οι ταξιδιώτες προειδοποιούνται πάντοτε να μεταφέρουν επιπλέον καύσιμα, εφεδρικό νερό και κονσερβοποιημένες τροφές. Εκτός από το να έχουν τα αυτοκίνητά τους σε άριστη κατάστασι για το ταξίδι, οι οδηγοί πρέπει να διαθέτουν τα βασικά ανταλλακτικά και τα αναγκαία εργαλεία για τυχόν πρόχειρες επιδιορθώσεις.
Τι θα γίνη αν υπάρξη κάποια ανάγκη κατά μήκος του δρόμου; Υπάρχουν τηλέφωνα επειγούσης ανάγκης σε διαστήματα ολίγων μιλίων. Συνδέονται με ψηλούς πύργους και λειτουργούν με ηλεκτρισμό που παράγεται από μικρούς ανεμόμυλους—μια ιδανική καινοτομία που απαιτεί ελάχιστη παρακολούθησι. Επείγουσα ιατρική βοήθεια μπορεί να παρασχεθή από την υπηρεσία του «Ιπταμένου Ιατρού» που χρησιμοποιεί μικρά αεροπλάνα που μπορούν να προσγειωθούν στη λεωφόρο.
Στην αρχή του ταξιδιού κατά μήκος της Νουλλάρμπορ, διασχίζομε την τοποθεσία Γιαλάτα, όπου ζουν οι αυτόχθονες κάτοικοι της Αυστραλίας. Εδώ μπορεί να δη κανείς κάποια ομάδα κατοίκων με το τυπικό σκούρο χρώμα. Λίγες ώρες αργότερα, ο δρόμος τελειώνει και απ’ εκεί αρχίζει η παραλία. Τι τρομερό θέαμα ανοίγεται μπροστά μας! Το βαθύ μπλε του Μεγάλου Κόλπου της Αυστραλίας φαίνεται να ορμά με δύναμι μέσα στους κατακόρυφους βράχους που υψώνονται θεαματικά σε ύψος 300 ποδών (91 μέτρων). Βλέπομε τη μακρύτερη σειρά θαλασσίων βράχων στον κόσμο!
Κατά μήκος του δρόμου, υπάρχουν προειδοποιητικά σήματα κινδύνων. Βλέπει κανείς εδώ κι εκεί άγριες καμήλες, απόγονοι εκείνων που εφέρθησαν εδώ στη διάρκεια του δεκάτου ενάτου αιώνος για να βοηθήσουν στην εξερεύνησι και μεταφορά. Αλλά δεν είναι πάντα επικίνδυνες. Μερικές φορές είναι απλώς περίεργες. Αν σταματήσετε να φάτε κάτι, κάποια μπορεί να χώση το αστείο κεφάλι της μέσα από το παράθυρο και να προσκληθή μόνη της σε γεύμα!
Έπειτα υπάρχουν τα καγκουρώ. Μπορεί να προβάλουν ξαφνικά από τις θαμνώδεις περιοχές κοντά στη λεωφόρο, προξενώντας σοβαρές συγκρούσεις. Εξ άλλου, μπορεί να πηδούν κατά μήκος του δρόμου ακολουθώντας το αυτοκίνητο, ή να κάθωνται ακριβώς εκεί τη νύχτα στο μέσον του δρόμου, προφανώς ζαλισμένα από τα φώτα του αυτοκινήτου. Έτσι, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί.
Εν τούτοις, ο μεγαλύτερος κίνδυνος—εκείνος ο παλαιός, πρόχειρος γεμάτος σκόνη δρόμος—έχει παρέλθει. Αν και ατυχήματα μπορεί να συμβούν λόγω ταχύτητας ή απροσεξίας, η πλατειά, καλοστρωμένη λεωφόρος Έυρ κάνει το πέρασμα της Νουλλάρμπορ ένα ασφαλές κι ευχάριστο ταξίδι.
[Χάρτης/Εικόνα στη σελίδα 9]
(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)
Περθ
Κωλγκαρντί
Νόρσμαν
ΠΕΔΙΑΣ ΝΟΥΛΑΡΜΠΟΡ
Αδελαΐς
Μπρισμπαίην
Σίδνεϋ
Μελβούρνη