Εξετάστε την Απόδειξι από τον Κόσμο των Ζώων

Ο ΚΟΣΜΟΣ των ζώων έχει ν’ αντιμετωπίση ένα πρόβλημα εντελώς διαφορετικό απ’ αυτό που αντιμετωπίζει ο κόσμος των φυτών. Τα φυτά ως επί το πλείστον είναι ακίνητα. Η σταθερή τους θέσι καθιστά ζωτικό γι’ αυτά να έχουν ικανότητα προσαρμογής για να αντέχουν στους μεταβαλλόμενους και εχθρικούς παράγοντες του περιβάλλοντος. Πρέπει επίσης να παράγουν τροφή από ανόργανα υλικά.

Τα ζώα έχουν συνήθως μεγάλη ελευθερία κινήσεως. Δεν μπορούν να κατασκευάσουν την τροφή τους, αλλά πρέπει να την συλλέξουν ή να κυνηγήσουν για να τη βρουν. Έτσι πρέπει να χρησιμοποιήσουν διάφορες μεθόδους για την αναζήτησι της τροφής και για τον πολλαπλασιασμό και την επιβίωσι του είδους των. Αυτές οι μέθοδοι ποικίλλουν ανάλογα με τα είδη και κάθε μία είναι επιτυχής.

Η σωματική κατασκευή και οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν τα ζώα μπορούν να συγκριθούν κατάλληλα με τις εφευρέσεις και τα μηχανήματα που έχει εφεύρει ο άνθρωπος για κυνήγι, προστασία και λοιπά. Στην πραγματικότητα, ο άνθρωπος μπόρεσε να βελτιώση τα σχέδια των εφευρέσεών του όπως του αεροπλάνου, των οπτικών ειδών, των πλοίων και άλλων ειδών «ανεπτυγμένου» εξοπλισμού, μελετώντας την κατασκευή και συμπεριφορά των ζώων. Τα ζώα δεν θεωρούνται ότι έχουν τη νοημοσύνη να επινοήσουν αυτά τα πράγματα και σίγουρα δεν έχουν την ικανότητα να διαμορφώσουν ή να μεταβάλουν τα σώματα τους για ν’ αναπτύξουν αυτά τα πράγματα. Από πού λοιπόν προήλθε αυτή η νοημοσύνη;

Σχέσις της Παραγωγής Μικρών με τον Κίνδυνο Εξαφανίσεως

Υπάρχουν αποδείξεις ότι μεταξύ των ωοτόκωνa ζώων, ο αριθμός των αυγών που παράγει κάθε γονεύς εξαρτάται απ’ τους κινδύνους στους οποίους εκτίθενται τα αυγά ή τα νεογνά. Επί παραδείγματι, το κοινό στρείδι παράγει περίπου 50 εκατομμύρια αυγά κάθε φορά. Για όλα σχεδόν τα θαλάσσια ζώα, αυτά τα αυγά είναι ένα γευστικό φαγητό. Και εκμεταλλεύονται την ευκαιρία να φάνε εκατομμύρια απ’ αυτά επειδή τα αυγά επιπλέουν αρκετές μέρες προτού σταθεροποιηθούν σε μια θέσι, όπου αναπτύσσονται ώσπου να ωριμάσουν. Αν και τρώγωνται εκατομμύρια αυγών, αρκετά επιβιώνουν, έτσι ώστε ο πληθυσμός των στρειδιών διατηρείται. Όμως το στρείδι προφανώς, δεν έχει την ικανότητα να γνωρίζη τι συμβαίνει στα αυγά. Ομοίως, πολλά άλλα θαλάσσια ζώα που δεν έχουν άλλο μέσο προστασίας των αυγών τους, γεννούν τεράστιους αριθμούς αυγών, αν και δεν είναι τόσο παραγωγικά όσο το στρείδι.

Εξ άλλου, ο χρυσαετός γεννά ένα έως τέσσερα αυγά κάθε φορά και ο φαλακρός αετός ένα έως τρία. Αυτά τα πουλιά κατασκευάζουν τις φωλιές τους σε πολύ μεγάλα ύψη και δυσπρόσιτες περιοχές και με την πτητική τους ικανότητα και τα δυνατά τους νύχια μπορούν να προστατεύσουν τις φωλιές τους. Γι’ αυτό τον λόγο, ένας μεγάλος αριθμός αυγών θα ήταν περιττός.

Σχετικά με το γενικό αποτέλεσμα μιας τέτοιας ποικιλίας παραγωγής από τα διάφορα είδη ζώων, η Βρεταννική Εγκυκλοπαιδείαb λέγει:

«Οι περισσότεροι ζωικοί πληθυσμοί, κατά μέσον όρον, ούτε αυξάνονται ούτε μειώνονται αξιόλογα και σ’ αυτούς τους πληθυσμούς . . . η γεννητικότης ή δείκτης αναπαραγωγής είναι ίση προς τη συνολική θνησιμότητα των αυγών των μικρών και των μεγάλων.»

Μερικοί οπαδοί της εξελίξεως, διακρατούν την άποψι ότι η ισότης ή ισορροπία ανάμεσα στη γεννητικότητα και τη θνησιμότητα, είναι ένας εξελικτικός μηχανισμός που εμποδίζει τον υπερπληθυσμό. Άλλοι επιχειρηματολογούν από την άποψι της φυσικής επιλογής. Αλλά όταν κανείς λάβη υπ’ όψιν όλους τους παράγοντες που περιλαμβάνονται—το κλίμα, την τεκνοποιία, την προμήθεια τροφής και άλλους—μπορεί πραγματικά να πιστέψη, πάνω σε κάποια λογική βάσι, ότι άλογες δυνάμεις υπελόγισαν και κατηύθυναν αυτή την εξαιρετικά πολύπλοκη κατάστασι με τόσο μεγάλη επιτυχία;

Ένα παράδειγμα πολυπλοκότητος στη διατήρησι ισορροπίας στην οικολογία, είναι η θαλάσσια χελώνα, που γεννά 100 περίπου αυγά τον χρόνο. Η θηλυκιά έρχεται στην ακτή όταν σκοτεινιάζη και σκάβει τρύπες στην άμμο, όπου αποθέτει τ’ αυγά της, τα σκεπάζει και τα εγκαταλείπει. Όταν έλθη ο καιρός της εκκολάψεως, το χελωνάκι αισθάνεται την ανάγκη να βγη από το κέλυφος. Γι’ αυτήν την έξοδο έχει ένα ειδικό σκληρό σημείο στο κεφάλι του, με το οποίο τρυπά το κέλυφος. Έπειτα σκάβει για να βγη απ’ την άμμο και, χωρίς να διστάση, σπεύδει βιαστικά προς τη θάλασσα. Καθ’ οδόν, διατρέχει μεγάλο κίνδυνο να πιασθή από αρπακτικά ζώα ιδιαίτερα πουλιά. Αν και δεν το γνωρίζη αυτό, ωστόσο κινείται βιαστικά ξεπερνώντας όλα τα εμπόδια και αν την σηκώση κανείς και την στρέψη πίσω, αμέσως στρέφεται πάλι προς την προστασία του φυσικού της στοιχείου, της θάλασσας. Ακόμη και εκεί διατρέχει κίνδυνο και πολλά χελωνάκια τρώγονται από τα ψάρια. Οι χελώνες λοιπόν αποτελούν ένα μέρος της τροφής των πουλιών και των ψαριών, αλλά αρκετές απ’ αυτές επιβιώνουν για να εξασφαλίσουν τη διαιώνισι του πληθυσμού των χελωνών.

Θα μπορούσε η τυφλή σύμπτωσις να κατευθύνη κάθε χελώνα μ’ έναν τόσο αλάνθαστο και αποφασιστικό τρόπο προς τη θάλασσα; Πώς γνωρίζει ότι πρέπει να βγη απ’ το κέλυφός της σπάζοντάς το, και από την τρύπα επωάσεως μέσα στην άμμο; Μήπως απλώς κατά τύχη είναι εφωδιασμένη με το ειδικό σκληρό σημείο για να σπάση το κέλυφός της; Όλες οι ενέργειες, από τη στιγμή που η μητέρα βγαίνει στην ακτή στο σκοτάδι και θάβει τα αυγά, έτσι ώστε να είναι ασφαλή απ’ τα περισσότερα αρπακτικά ζώα, μέχρις ότου η χελώνα φθάση στη θάλασσα, είναι ουσιώδεις. Αν επρόκειτο να σπάση ένας κρίκος από την αλυσίδα αυτή, το είδος της χελώνας θα εξέλιπε σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Μέτρα Προστασίας

Το πουλί κασίκ (τροπικός ορίολος του γένους Κασίκους) της Κεντρικής Αμερικής έχει ένα τρόπο να προστατεύη τα μικρά του, που ακόμη και ο πιο νοήμων άνθρωπος θα το θεωρούσε δοκιμασία της εγκεφαλικής του δυνάμεως. Οι αγριόγατες, οι σαύρες-γίγαντες και όλα τα ζώα της ποικιλίας του προκύονος θα μπορούσαν εύκολα να επιτεθούν στις φωλιές των πουλιών αυτών, ακόμη και σ’ αυτές που είναι φτιαγμένες ψηλά στα δέντρα. Αλλ’ αυτά τα πουλιά ανατρέπουν τα σχέδια των εχθρών τους, επιστρατεύοντας τη βοήθεια ενός συμμάχου, χωρίς καν την πρόσκλησί του. Κτίζουν μιαν αποικία φωλιών, συχνά 50 ή και περισσότερες σ’ ένα μόνο κλαδί ενός μεγάλου δένδρου. Επιλέγουν ένα κλαδί που έχει μια μεγάλη φωλιά τροπικών σφηκών. Οι σφήκες δεν φαίνεται να ενοχλούνται απ’ τις φωλιές ή τις δραστηριότητες των πουλιών, αλλά αλλοίμονο στον παρείσακτο που θα προσπαθήση να φθάση στις φωλιές!

Η κάμπια του λεπιδόπτερου της Δυτικής Αφρικής έχει επικίνδυνους παρασιτικούς εχθρούς. Αυτά τα παράσιτα διατρυπούν την πλευρά του κουκουλιού της κάμπιας και αφήνουν τ’ αυγά τους στο σώμα της κάμπιας. Όταν η κάμπια αναπτυχθή πλήρως, οι παρασιτικές προνύμφες την καταβροχθίζουν. Έπειτα, καθώς οι παρασιτικές προνύμφες διατρυπούν το κουκούλι για να βγουν φτιάχνουν δικά τους μικροσκοπικά αφρώδη κουκούλια. Έτσι, η κάμπια, όταν αρχίζη να γνέθη το κουκούλι, παράγει μερικές αφρώδεις φυσαλίδες που προσκολλώνται στην εξωτερική πλευρά ώστε να φαίνεται ότι το σπίτι της έχει ήδη υποστή επίθεσι. Αυτή είναι μια προσπάθεια, που αναμφιβόλως συχνά επιτυγχάνει να αποθαρρύνη τους παρασιτικούς εχθρούς. Πώς θα μπορούσε η σύμπτωσις να κατευθύνη το ένστικτο και να δώση στο σώμα αυτής της κάμπιας την ικανότητα να κάνη ένα τόσο έξυπνο καμουφλάζ;

Εξοπλισμός για Κυνήγι

Ένα μικρό ψάρι της Καραϊβικής που ονομάζεται Ανάβλεψ ντόγουη αρέσκεται να τρέφεται με μεζέδες που επιπλέουν στην επιφάνεια του νερού. Πρέπει να μπορή να βλέπη και πάνω απ’ την επιφάνεια για τροφή και κάτω απ’ την επιφάνεια για εχθρούς. Αυτό θα ήταν αδύνατον για μάτια με μια εστία. Αλλά ο Ανάβλεψ έχει ‘διαθλαστικά’ μάτια. Με τη βοήθεια δύο κορών, μπορεί να δη πάνω απ’ το νερό με την βραχεία διάστασι των φακών και κάτω απ’ το νερό με την μακρά διάστασι των φακών. Με αυτό το μέσο, εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι το φως ταξιδεύει, με διαφορετικές ταχύτητες στον αέρα και στο νερό. Για να διατηρήση τις πάνω κόρες υγρές, κάθε λίγα λεπτά βουτά το κεφάλι του κάτω απ’ το νερό.

Ένα άλλο ψάρι που είναι θαυμάσια εξοπλισμένο για να αντιμετωπίζη την διάθλασι του φωτός στο νερό, είναι το ψάρι τοξευτής. Σχεδόν όλοι έχομε παρατηρήσει ότι αντικείμενο κάτω απ’ το νερό φαίνεται πλησιέστερα στον θεατή πάνω απ’ το νερό, ή ότι μια βέργα βυθισμένη στο νερό υπό γωνία, φαίνεται λυγισμένη. Αν θέλη κανείς να σκοπεύση μ’ ένα τόξο ή ένα τουφέκι ένα μικρό αντικείμενο μέσα στο νερό, θα χρειαζόταν να κάνη αρκετά πολύπλοκο υπολογισμό για να κτυπήση το αντικείμενο. Το ψάρι τοξευτής έχει το αντίστροφο πρόβλημα. Βλέπει ένα έντομο σ’ ένα αιωρούμενο κλαδί. Προβάλλει γρήγορα το κεφάλι του, ή μόνο το στόμα του, έξω απ’ το νερό και ρίχνει κάτω το έντομο σαν με «αντιαεροπορικό», με μια ριπή νερού. Για να το κάνη αυτό, πρέπει να σκοπεύση καθώς έρχεται προς την επιφάνεια του νερού, αντισταθμίζοντας τη διάθλασι του νερού καθώς το κάνει αυτό. Ενσωματώθηκε με σχεδιασμό αυτή η ικανότης για στιγμιαίο μαθηματικό υπολογισμό στο ψάρι τοξευτής, ή μήπως αυτή η περίπλοκη διάταξις που περιλαμβάνει πολλούς παράγοντες αυτοεντυπώθηκε τυχαία στον σωματικό μηχανισμό κάποιου από τα πρώτα ψάρια τοξευτές και από τότε έμεινε σ’ όλους τους απογόνους του;

Η Αεροδυναμική των Πουλιών

Η αεροδυναμική της πτήσεως των πουλιών έχει μελετηθή πολύ. Κάθε είδος πουλιού είναι εξοπλισμένο ανάλογα με τον ρόλο που παίζει στην οικολογική διευθέτησι. Οι αρκτικές δρεπανίδες οι χελιδονόμορφες διανύουν 10.000 μίλια (16.000 χιλιόμετρα) στις μεταναστευτικές τους πτήσεις. Αυτά τα αποδημητικά πουλιά είναι κατάλληλα εφοδιασμένα για μεγάλες ταχύτητες. Οι φτερούγες μερικών πουλιών δρουν σαν προπέλλες για εμπρόσθια πτήσι. Μερικά μένουν στον αέρα για ώρες με ανεμοπορία ή ολισθαίνουσα πτήσι. Στην κάθοδο τα φτερά κάθε φτερούγας ανοίγουν ή κλείνουν μαζί για μεγίστη δυνατή «ώθησι» του αέρα. Στην άνοδο, τα φτερά στρέφονται και ανοίγουν για να επιτρέψουν στην φτερούγα να φερθή επάνω εύκολα. Μερικά φτερά στο εμπρός άκρο των φτερούγων, εμποδίζουν τον στροβιλισμό που θα μπορούσε να προκαλέση απώλεια ανοδικής ωθήσεως. Οι άνθρωποι αντέγραψαν αυτό το τέχνασμα στα φτερά των αεροπλάνων.

Το πουλί κολύβριον αν και αιωρείται στην πτήσι του με την αρχή του ‘ελικοπτέρου,’ οι φτερούγες του έχουν μερικά χαρακτηριστικά όμοια μ’ εκείνα των άλλων πουλιών. Αλλ’ αντί να περιστρέφεται όπως κάνουν οι έλικες του ελικοπτέρου, κωπηλατεί μπρος και πίσω με τις φτερούγες του κάνοντας μέχρι 60 ή 70 κτυπήματα το δευτερόλεπτο. Κάθε φτερούγα στρέφεται στην άρθρωσι του ώμου και η προσθία άκρη ή χείλος προσβολής είναι στραμμένη προς στην προς τα εμπρός κίνησι, ενώ στην προς τα πίσω κίνησι η φτερούγα στρέφεται σχεδόν κατά 180 μοίρες ώστε η προσθία άκρη (χείλος προσβολής) να στρέφεται προς τα πίσω. Στην πραγματικότητα, οι φτερούγες διαγράφουν ένα οριζόντιο σχέδιο σε σχήμα οκτώ. Κάθε κτύπημα δίνει ανοδική ώθησι, αλλά καθόλου προώθησι. Μ’ αυτό τον τρόπο, το πουλί μπορεί να αιωρήται ακίνητο ενώ ρουφά νέκταρ από ένα λουλούδι.

Το Θαύμα Ρυθμίσεως της Θερμότητος

Το πτηνό Μεγάπους της Αυστραλίας, επιτελεί έναν άθλο που οι άνθρωποι θα τον θεωρούσαν κυριολεκτικά αδύνατο, χωρίς τη χρήσι συγχρόνων πολυπλόκων μηχανημάτων—φτιάχνει δικό του επωαστήρα.

Στην ξερή ημιέρημο που είναι ο τόπος κατοικίας του, όπου οι θερμοκρασίες κυμαίνονται από 17 βαθμούς Φαρενάιτ (-8 βαθμούς Κελσίου) μέχρι 115 βαθμούς Φαρενάιτ (46 βαθμούς Κελσίου), ο αρσενικός Μεγάπους θάβει φύλλα στη διάρκεια του χειμώνος, ενώ είναι ακόμη υγρά, ώστε να μην ξεραθούν, αλλά να αποσυντεθούν. Τον Μάιο, καθώς πλησιάζει ο χειμώνας, σκάβει μια τρύπα διαμέτρου 15 ποδών (4,6 μέτρων) και βάθους 3 έως 4 ποδών (1 έως 1,2 μέτρων), μαζεύει εκεί υπολείμματα φύλλων από απόστασι μέχρι 40 γυαρδών (36,5 μέτρων) γύρω. Έπειτα, στο κρύο του Αυγούστου, καλύπτει τον σωρό με χώμα πάχους μέχρι δύο ποδών (0,6 μέτρων). Το θηλυκό τότε αφήνει τα αυγά του στην τρύπα, στην κορυφή του λοφίσκου.c

Ένας ερευνητής πάνω σ’ αυτό το θέμα ο Χ. Τζ. Φριθ, λέγει όπως ανέγραφε στο Σαϊεντίφικ Αμέρικαν, του Αυγούστου 1959, σ. 54-58:

«Την άνοιξι [ο αρσενικός Μεγάπους], πρέπει να ελαττώση τον βαθμό της θερμότητος που προέρχεται από τη ζύμωσι, που φθάνει στα αυγά. Επισκέπτεται τον λοφίσκο πριν απ’ την αυγή κάθε μέρα, και σκάβει γρήγορα μέχρις ότου πλησιάση τον θάλαμο των αυγών. Αφού αφήνει να διαφύγη αρκετή θερμότης, ξαναγεμίζει την τρύπα με δροσερή άμμο.

«Αργότερα, κατά το καλοκαίρι, ο ήλιος γίνεται πολύ θερμός και μεγάλη θερμότης κινείται δια μεταγωγής απ’ την επιφάνεια του λοφίσκου στον θάλαμο των αυγών. Αρκετή θερμότης ακόμη κινείται προς τα επάνω απ’ την οργανική ύλη, αν και η ζύμωσις επιβραδύνεται αυτή την εποχή. Τα αυγά έτσι τείνουν να υπερθερμανθούν και το πουλί πρέπει να κάνη κάτι για να μειώση τη θερμοκρασία. Δεν μπορεί να κάνη πολλά για να επιβραδύνη τον δείκτη της ζυμώσεως, αλλά χαμηλώνει τον δείκτη της ηλιακής μεταγωγής. Προσθέτει καθημερινά περισσότερο χώμα στο λοφίσκο. Καθώς ο λοφίσκος συνεχώς μεγαλώνει, τα αυγά είναι για λίγο καλύτερα μονωμένα απ’ τον ήλιο. Μετά από ένα χρονικό διάστημα, το πουλί δεν μπορεί προφανώς να κτίση τον λοφίσκο ψηλότερα, και ένα κύμα θερμότητας αρχίζει να κατεβαίνη προς τα αυγά και πάλι. Τώρα το αρσενικό επισκέπτεται τον λοφίσκο περίπου κάθε εβδομάδα πολύ πρωί βγάζει όλο το χώμα και το διασκορπίζει στον δροσερό πρωινό αέρα. Όταν δροσισθή το συλλέγει και το εναποθέτει και πάλι στον λοφίσκο. Αυτό είναι μια επίπονη εργασία, αλλά πολύ αποτελεσματική στο να εμποδίση το κύμα θερμότητος να φθάση στον επωαστήρα. Η θερμοκρασία στον θάλαμο των αυγών παραμένει σταθερή στους 92 βαθμούς [33 βαθμούς Κελσίου].

«Όταν έρχεται το φθινόπωρο, το πουλί αντιμετωπίζει το αντίθετο πρόβλημα: την πτώσι της θερμοκρασίας στον λοφίσκο. Ο λοφίσκος δεν δημιουργεί πλέον θερμότητα ζυμώσεως και η καθημερινή είσοδος, ηλιακής θερμότητος ελαττώνεται. Το πουλί τώρα αλλάζει τις ενέργειές του για ν’ αντιμετωπίση την πρόκλησι. Ενώ πριν σκάλιζε και σκόρπιζε την άμμο για να την δροσίση νωρίς το πρωί, συχνά πριν από την αυγή τώρα έρχεται στο λοφίσκο κάθε ημέρα στις 10 π.μ. περίπου, όταν ο ήλιος πέφτει πάνω σ’ αυτόν. Σκάβει σχεδόν όλο το χώμα και το απομακρύνει και το διασκορπίζει, έτσι ώστε ο λοφίσκος να μοιάζη με έναν μεγάλο δίσκο, ενώ τα αυγά βρίσκονται λίγες μόνο ίντσες κάτω απ’ την επιφάνεια. Αυτό το λεπτό στρώμα χώματος καθώς εκτίθεται στον ήλιο του μεσημεριού, απορροφά θερμότητα, αλλά όχι αρκετή για να διατηρηθή η θερμοκρασία και κατά τη νύκτα. Ο δίσκος πρέπει να ξαναγεμίση με την ζεσταμένη άμμο. Σ’ όλη τη διάρκεια του θερμού μέρους της ημέρας, το πουλί σκαλίζει την άμμο που έβγαλε απ’ τον λοφίσκο, εκθέτοντάς την όλη στον ήλιο. Κάθε στρώμα που θερμαίνεται το επαναφέρει στον λοφίσκο. Ρυθμίζει τον χρόνο της εργασίας του έτσι, ώστε ο λοφίσκος να έχη αναπληρωθή με στρώματα ζεσταμένης άμμου μέχρι τις 4 μ.μ., όποτε ο ήλιος χαμηλώνει.»

Αυτός ο ερευνητής πειραματίσθηκε τοποθετώντας στο λοφίσκο ένα θερμαντικό στοιχείο, που ενεργοποιείτο από μια γεννήτρια 240 βολτ και ανέβαζε και κατέβαζε τη θερμότητα. Αυτό κράτησε το αρσενικό πουλί απασχολημένο, αλλά κατώρθωσε να διατηρήση τη θερμοκρασία στους 92 βαθμούς περίπου.

Ποια δύναμι τυφλής συμπτώσεως θα μπορούσε να πληροφορήση το πουλί ότι ήταν απολύτως αναγκαία θερμοκρασία 92 βαθμών Φαρενάιτ (33 βαθμών Κελσίου) για την εκκόλαψι των αυγών, και ακόμη περισσότερο, γιατί θα ήθελε αυτό το πουλί να παραγάγη απογόνους; Στην περίπτωσι του Μεγάποδος είναι κάτι περισσότερο από εκπληκτικό επειδή, όταν το πουλάκι εκκολάπτεται και βγαίνη απ’ τον λοφίσκο, οι γονείς το αφήνουν εντελώς μόνο του. Δεν του δίνουν καθόλου βοήθεια. Και όμως το αρσενικό πουλί έχει κάνει μια απ’ τις πιο βαρειές εργασίες κάτω απ’ τον φλογερό ήλιο για να εκκολαφθούν τα αυγά, σαν να ήταν σημαντική για την οικολογία η διαιώνισις του είδους των Μεγαπόδων, που χωρίς αμφιβολία είναι.

Συμπεριφορά Που Είναι Απόδειξις Σχεδιασμού

Υπάρχουν χιλιάδες άλλα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς των ζώων που μπορούν εύκολα να γίνουν κατανοητά ως αποτέλεσμα σχεδιασμού μιας μεγαλοφυΐας, αλλά που απαιτούν χιλιάδες υποθέσεων για να δικαιολογήσουν τη θεωρία της τύχης ή της συμπτώσεως. Επί παραδείγματι, πώς έφθασε ο κάστορας στο σημείο να έχη ουρά τόσο κατάλληλη για το έργο ‘σοβατίσματος’ που κάνει, δόντια που μπορούν να κόψουν δέντρα και το κίνητρο να κατασκευάζη πρώτα ένα φράγμα και έπειτα ένα ασφαλές, άνετο σπίτι στο οποίο υπάρχει αποθηκευμένη προμήθεια τροφής; Πώς συμβαίνει ώστε τα φράγματα που κατασκευάζει είναι μια βοήθεια, ναι, αναγκαιότης, για την ζωή άλλων στη περιοχή; Δύσκολα μπορούμε να πούμε ότι ο κάστορας εργάζεται συνειδητά για το καλό των άλλων ζώων.

Πώς έφθασε ο Ασιατικός ιάκουλος με τα τρία δάκτυλα σε κάθε πόδι να κάνη τη μόνιμη φωλιά του με μια κυρία είσοδο που την κλείνει με άμμο κατά τη διάρκεια της ημέρας και με μερικές εξόδους κινδύνου; Πώς έμαθε το πουλί τακάχε της Νέας Ζηλανδίας να κτίζη αρκετές φωλιές, κάθε μια με δύο εξόδους, ώστε να μπορή να κινήται από φωλιά σε φωλιά; Ακόμη κι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να ξεφύγη απ’ τους διώκτες του, ίσως να παράβλεπε να κάνη ένα τέτοιο σχέδιο εκ των προτέρων. Είναι ανάγκη να σημειώσουμε επίσης ότι τα ζώα δεν μαθαίνουν τα βασικά πρότυπα απ’ τους γονείς τους, αν και σε μερικές περιπτώσεις οι γονείς διδάσκουν τα μικρά τους λίγα πράγματα, περιλαμβανομένου των μέτρων προφυλάξεως, της κυνηγετικής και αμυντικής συμπεριφοράς. Σίγουρα δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι τα ζώα στηρίζονται στη γνώσι ή τις ανακαλύψεις των προγόνων τους, όπως κάνουν οι άνθρωποι. Ωστόσο, κάθε ζώο έχει το είδος συμπεριφοράς που είναι απαραίτητο για την επιβίωσι του είδους του.

Ο Σχεδιασμός Έκδηλος στη Διαφοροποίηση των Ειδών

Αν και ο μέσος αναγνώστης μπορεί να μη το γνωρίζη, είναι γεγονός ότι ο Κάρολος Δαρβίνος δεν πίστευε στην εξέλιξι υπό την απόλυτη έννοια. Στον επίλογο του έργου του Η Προέλευσις των Ειδών λέγει: «Υπάρχει μεγαλείο σ’ αυτήν την άποψι της ζωής, με τις διάφορες δυνάμεις της, η οποία ζωή έχει αρχικά εμφυσηθή απ’ τον Δημιουργό σε λίγες μορφές ή σε μία.»

Αλλά δεν υπάρχει απόδειξις ότι η παρούσα μεγάλη ποικιλία πολύ διαφορετικών «ειδών» ζώων πάνω στην γη, προήλθε από μια ή λίγες μόνο αρχικά δημιουργημένες μορφές, αν και πολλές ποικιλίες έχουν προέλθει απ’ τα «είδη» που δεν μπορούν να διασταυρωθούν. Σ’ αυτό το σημείο ο Χ. Γ. Τσάτφηλντ, στο βιβλίο του Ένας Επιστήμων σε Αναζήτησι του Θεού, γράφει:

«Ένα τραχύ, ανεξέλεγκτο ένστικτο ζευγαρώματος θα σκόρπιζε όλεθρο στο ζωικό βασίλειο, αλλά πώς καθοδηγείται ο κόσμος των ζώων στον ενάρετο και υπεύθυνο δρόμο του, αν όχι από την σοφή παρέμβασι μιας κατευθυντηρίου δυνάμεως, η οποία, με κάποιον τρόπο που δεν είναι κατανοητός σ’ εμάς, έχει θέσει ένα όριο ασφαλείας για να διατηρήση την τάξι της δημιουργίας; Αυτή η δύναμις έχει παράσχει στον κόσμο των ζώων δύο φύλα με την ουσιώδη έλξι μεταξύ τους για να διατηρήση τη ζωή, αλλά καθώρισε με σοφία αυτή την έλξι για να εμποδίση την παροδήγησί τους.

«Μπορεί κάποιος να υποστηρίξη, ότι τα 800.000 περίπου γνωστά είδη ζώων είναι το αποτέλεσμα παλαιοτέρων διασταυρώσεων και είτε αυτό ισχύει είτε όχι, γεγονός παραμένει ότι είμαστε σε θέσι να χαρακτηρίζωμε αυτά τα διακεκριμένα είδη τώρα. Αν είχε λάβει χώρα χωρίς διάκρισι διασταύρωσι όλα τα εκατομμύρια χρόνια, με τα οποία αρέσκονται οι ζωολόγοι και οι εξελικταί να παίζουν, θα ήμαστε πολύ ευτυχείς αν μπορούσαμε να αναγνωρίσωμε κάποιο διακεκριμένο είδος. Το εκπληκτικό είναι ότι μετά απ’ όλον αυτό τον χρόνο, είμαστε σε θέσι να διαιρούμε τη ζωική κτίσι σε ακριβείς κατηγορίες και εύκολα ταυτιζόμενα είδη.»—Σ. 138, 139.

Όσον αφορά τη ζωή πάνω στη γη, η Βίβλος δίνει την απάντησι ότι η ζωή είναι το προϊόν ενός Αριστοτέχνου Σχεδιαστού, και όχι προϊόν συμπτώσεως. Διαβάζομε: «Άξιος είσαι, Ιεχωβά, να λάβης την δόξαν και την τιμήν και την δύναμιν, διότι συ έκτισας τα πάντα, και δια το θέλημά σου υπάρχουσι και εκτίσθησαν.»—Αποκάλ. 4:11, ΜΝΚ.

Και σχετικά με την αναπαραγωγή των διαφόρων ειδών, υπάρχει ένας νόμος που τα διέπει και γνωρίζομε ότι κανένας νόμος δεν προήλθε από τύχη ή σύμπτωσι, αλλά είναι προϊόν ενός νομοθέτου. Αυτός ο νόμος είναι ότι κάθε είδος βλαστήσεως και ζώου, πρέπει να αναπαράγη «κατά το είδος αυτού.» Τι λέτε, τα γεγονότα μαρτυρούν σύμπτωσι ή σχεδιασμό της ζωής επάνω στη γη;—Γεν. 1:11, 12, 21, 24, 25.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 12]

Ο «Ανάφλεψ ντόγουη» είναι εφωδιασμένος με διαθλαστικούς φακούς—μπορεί να βλέπη την τροφή στην επιφάνεια του νερού ενώ συγχρόνως παρακολουθεί για εχθρούς κάτω από την επιφάνεια.

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Πώς το ψάρι τοξευτής αντισταθμίζει τη διάθλασι του νερού ώστε να «καταρρίπτη» με ακρίβεια τα έντομα;

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Πώς ο Μεγάπους «γνωρίζει» τόσα πολλά για τον έλεγχο της θερμοκρασίας;