Η Άποψις της Βίβλου

«Άπαξ Εσώθημεν, Διαπαντός Εσώθημεν»—Πόσο Βέβαιον Είναι;

Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ, «Γιος του Σαμ» τρομοκρατούσε τους κατοίκους της πόλεως της Νέας Υόρκης για ένα έτος και πλέον, φονεύοντας έξη θύματα στην τύχη και τραυματίζοντας μερικούς άλλους. Ωστόσο, το άτομο που κατηγορείται γι’ αυτά τα εγκλήματα, είχε «σωθή» σε μια εκκλησιαστική συγκέντρωσι τέσσερα χρόνια πριν αρχίση το βασίλειο της τρομοκρατίας.

Ένας πρώην στρατιωτικός φίλος του υπόπτου, ο οποίος τον είχε προσκαλέσει στην εκκλησιαστική συγκέντρωσι, αναφέρει ότι ο νέος προσήλυτος «ήλθε σ’ εμένα χαμογελώντας πλατειά και λέγοντας, ‘Φίλε μου, σώθηκα,’ Κατόπιν επιστρέψαμε την ίδια μέρα για την εσπερινή λειτουργία και ανταποκρίθηκε πάλι στην πρόσκλησι [να δεχθή τον Χριστό]. Αργότερα μου είπε ότι ήθελε να βεβαιωθή ότι είχε σωθή.»

Ένα άλλο μέλος που άκουσε τις κατηγορίες εναντίον αυτού του πρώην μέλους της εκκλησίας, είπε στον Ηνωμένο Τύπο: «Είμαι ευχαριστημένη που έχει σωθή.» Γιατί; Εκείνη απήντησε: «Η Βίβλος λέγει, άπαξ εσώθημεν, δια παντός εσώθημεν.»—Νιού Γιόρκ Ποστ, 25 Αυγούστου, 1977, σελ. 2.

Λέγει πράγματι η Βίβλος, «άπαξ εσώθημεν, διαπαντός εσώθημεν;» Όχι, δεν χρησιμοποιεί αυτές τις λέξεις σε κανένα εδάφιο, αλλά πολλοί ειλικρινείς άνθρωποι πιστεύουν ότι αυτό διδάσκεται στη Γραφή. Και είναι αλήθεια ότι πολλά εδάφια της Γραφής δείχνουν ότι η βάσις για σωτηρία δεν είναι μόνο τα έργα κάποιου, αλλά μάλλον η πίστις στον Ιησού Χριστό, συνοδευομένη από τη «χάρι» και το έλεος του Θεού. (Εφεσ. 2:8, 9· 2 Τιμ. 1:9· Τίτον 3:4, 5) Επίσης, ο Ιησούς είπε ότι «όστις πιστεύει εις τον Υιόν έχει ζωήν αιώνιον.»—Ιωάν. 3:36· 1 Ιωάν. 5:13.

Απ’ αυτά τα λόγια συχνά εξάγεται το συμπέρασμα ότι αν κάποιος ‘έχη αιώνια ζωή,’ την κατέχει πράγματι για πάντα· δεν μπορεί να την χάση, ή, όπως πολλοί λέγουν: «Άπαξ εσώθημεν, διαπαντός εσώθημεν.» Εν τούτοις, εκφράζει αυτή η αντίληψις πλήρως τη Γραφική άποψι όσον αφορά την απόκτησι αιωνίου ζωής;

Οι Χριστιανοί, επειδή ενδιαφέρονται για τη σωτηρία τους, μπορούν επίσης να εξετάσουν τη διακήρυξι του Ιησού ότι «ο υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή.» (Ματθ. 10:22· 24:12, 13· Μάρκ. 13:13) Και ο απόστολος Παύλος σχολιάζει με παρόμοιο τρόπο: «Διότι μέτοχοι εγείναμεν του Χριστού, εάν κρατήσωμεν μέχρι τέλους βεβαίαν την αρχήν της πεποιθήσεως.»—Εβρ. 3:14.

Πώς μπορούμε να συμβιβάσωμε αυτές τις φαινομενικές αντιθέσεις; Ασφαλώς εκείνοι οι δούλοι του Θεού δεν διαφωνούσαν μεταξύ τους. Δεν εκφράζουν, μάλλον, την ίδια αντίληψι από διαφορετικές απόψεις; Ο απόστολος Παύλος μάς βοηθεί να εναρμονίσουμε αυτές τις απόψεις.

Μερικές φορές ο Παύλος παρομοιάζει την πορεία του Χριστιανού μ’ έναν «αγώνα» που πρέπει ο Χριστιανός να τρέξη μέχρι το τέλος. «Ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα,» προέτρεψε τους Εβραίους. (12:1) Οι αμαρτωλοί, για να εισέλθουν στον αγώνα, πρέπει να κάνουν τα αναγκαία βήματα για τη σωτηρία: Ν’ ακούσουν και να δεχθούν τον Λόγο του Θεού, να πιστεύσουν στον Ιησού Χριστό και στην απολυτρωτική θυσία του, να μετανοήσουν για τις αμαρτίες τους και να βαπτισθούν. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, σώζονται «από της διεστραμμένης ταύτης γενεάς,» όπως προέτρεψε ο Πέτρος εκείνους που είχαν συγκεντρωθή την Πεντηκοστή. Οι άπιστοι βρίσκονται εκτός του αγώνος, διότι απέτυχαν να εισέλθουν επειδή θεωρούν τον εαυτό τους ‘σεσωσμένο.’—Πράξ. 2:37-40· 16:31-33· 10:13, 14.

Ο Χριστιανός μόλις εισέλθη στον αγώνα με τον στόχο ν’ αποκτήση σωτηρία έχει την προοπτική να απολαύση την ‘αιώνιον ζωήν.’ Αλλά είναι δυνατόν να χάση αυτή τη προοπτική της ζωής; Ο Παύλος απαντά σ’ αυτή την ερώτησι: «Δεν εξεύρετε ότι οι τρέχοντες εν τω σταδίω πάντες μεν τρέχουσιν, είς όμως λαμβάνει το βραβείον;» Στον Χριστιανικό αγώνα, ο Παύλος δείχνει ότι ο «είς» που λαμβάνει το βραβείον είναι εκείνος ο οποίος φθάνει στο τέρμα του αγώνα. Έτσι, ο Παύλος προτρέπει: «Ούτω τρέχετε, ώστε να λάβητε αυτό.» Κατόπιν, χρησιμοποιούντας τον εαυτό του σαν παράδειγμα, συνεχίζει: «Αλλά δαμάζω το σώμα μου και δουλαγωγώ, μήπως εις άλλους κηρύξας εγώ γείνω αδόκιμος.»—1 Τιμ. 6:19· 1 Κορ. 9:24-27.

Προφανώς, ο απόστολος, ο οποίος βέβαια ήταν ένας «σωσμένος» Χριστιανός, πίστευε ότι ακόμη και ο ίδιος θα μπορούσε να ‘γίνη αδόκιμος’ για τον αγώνα. Εν τούτοις, καθώς συνέχιζε να ‘τρέχη, ώστε να λάβη το βραβείο,’ και, συνεπώς, παραμένοντας στον αγώνα, η σωτηρία ήταν βεβαία. Γι’ αυτό τον λόγο οι Χριστιανοί οι οποίοι παραμένουν στον αγώνα, μπορεί να λεχθή ότι ‘έχουν αιώνια ζωή.’ Αλλ’ αν κάποτε εγκαταλείψουν τον αγώνα, ‘γίνονται αδόκιμοι,’ χάνοντας την προοπτική τους για αιώνια ζωή.

Ο Παύλος λοιπόν συνεχίζει τις παρατηρήσεις του για τον αγώνα του Χριστιανού, εφιστώντας την προσοχή στον κίνδυνο της υπερβολικής αυτοπεποιθήσεως. Χρησιμοποιώντας το παράδειγμα των Ισραηλιτών οι οποίοι εσώθησαν μέσω της Ερυθράς Θαλάσσης, και ωστόσο υπέπεσαν σε αδικοπραγία στην έρημο, προειδοποίησε: «Μηδέ ας πειράζωμεν [«οι σωσμένοι»] Χριστιανοί τον Χριστόν.» Κατόπιν, τονίζοντας αυτό το σημείο, είπε: «Ώστε ο νομίζων ότι ίσταται ας βλέπη μη πέση.» Ναι, θα μπορούσε να συμβή, ακόμη και στους «σωσμένους!»—1 Κορ. 10:1-12.

Γι’ αυτό τον λόγο, σ’ όλα τα συγγράμματά του, ο Παύλος τονίζει συνεχώς το πόσο μεγάλη ανάγκη είχε ο ίδιος να παραμείνη στον αγώνα. Παραδείγματος χάριν, για το βραβείο της αναστάσεως που προσδοκούσε να λάβη είπε: «Εγώ δεν στοχάζομαι εμαυτόν ότι έλαβον αυτό· αλλ’ έν πράττω, τα μεν οπίσω λησμονών, εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος, τρέχω προς τον σκοπόν δια το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού.» Μόνο όταν ο Παύλος πλησίαζε στο τέλος της ζωής του είπε: «Τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα.» Στο σημείο αυτό της ζωής του θα μπορούσε τελικώς να πη με πεποίθησι: «Του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής.»—Φιλιππ. 3:11-14· 2 Τιμ. 4:6-8.

Η άποψις λοιπόν του Παύλου για τη σωτηρία του, ήταν σε αρμονία με τα σχόλια του Ιησού που ανεφέρθησαν προηγουμένως σχετικά με το ότι ο «υπομείνας έως τέλους ούτος θέλει σωθή.»—Βλέπε επίσης Αποκάλυψιν 2:10· 3:11, 12.

Τα προηγούμενα μας βοηθούν να δούμε γιατί ο Παύλος επανειλημμένως ικέτευε τους ‘σωσμένους’ Χριστιανούς να παραμένουν άγρυπνοι. Η αιώνια σωτηρία τους εξακολουθούσε να διακυβεύεται. Γράφοντας στους προφανώς «σωσμένους» Εβραίους Χριστιανούς οι οποίοι είχαν ‘φωτισθή’ και οι οποίοι είχαν ‘υπομείνει μέγαν αγώνα παθημάτων,’ προειδοποιεί: «Διότι εάν ημείς αμαρτάνωμεν εκουσίως αφού ελάβομεν την γνώσιν της αληθείας, δεν απολείπεται πλέον θυσία περί αμαρτιών.» Τα οφέλη της θυσίας που «έσωσαν» αυτά τα άτομα, μπορεί λοιπόν να χαθούν. Γιατί; Διότι ένα τέτοιο άτομο, ‘κατεπάτησε τον Υιόν του Θεού και ενόμισε κοινόν το αίμα της διαθήκης, με το οποίον ηγιάσθη και ύβρισε το Πνεύμα της χάριτος.’—Εβρ. 10:26-32.

Ναι, οι Χριστιανοί, οι οποίοι αληθινά εκτιμούν τη σωτηρία που προέρχεται μέσω του Χριστού και του ελέους του Θεού δεν έχουν υπερβολική αυτοπεποίθησι. Αγωνίζονται για να παραμείνουν στον αγώνα όπως ο Παύλος και οι άλλοι πρώτοι Χριστιανοί, τους οποίους ενεθάρρυνε να ‘εργάζονται μετά φόβου και τρόμου την εαυτών σωτηρίαν.’—Φιλιππ. 2:12.