Αρχίζοντας μια Εργασία—Τύπου Φιλιππίνων
Από τον ανταποκριτή του «Ξύπνα» στις Φιλιππίνες
ΣΑΣ αρέσει να εργάζεσθε ορισμένες ώρες κάτω από έναν επιεική προϊστάμενο σ’ ένα όμορφο γραφείο στην πόλη; Σε πολλούς ανθρώπους αρέσει αυτό. Ένα άτομο με μια τέτοια εργασία μπορεί ν’ απολαμβάνη μεγαλύτερη ασφάλεια από έναν που αρχίζει μια δική του εργασία.
Στις Φιλιππίνες, ωστόσο, υπάρχουν άτομα που προτιμούν να ριψοκινδυνεύσουν. Επιθυμούν να έχουν εργάσιμες ώρες σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Φυσικά, δεν υπάρχουν προαγωγές, καμμιά αύξησις του μισθού και καμμιά πιθανότης να λάβουν ένα χρυσό ρολόι όταν αποσυρθούν από την εργασία και συνταξιοδοτηθούν. Αλλ’ αυτό δεν ενδιαφέρει ιδιαίτερα αυτά τα άτομα. Βρίσκουν ικανοποίησι με το να βγάζουν τα προς το ζην χρησιμοποιώντας τις δικές τους ικανότητες και οξύ εμπορικό πνεύμα. Γι’ αυτούς, τίποτε δεν μπορεί να συγκριθή με την ευκαιρία που έχουν να εργάζωνται μαζί με τη σύζυγο και τα παιδιά τους όλη την ημέρα και να μετρούν μαζί τα κέρδη της ημέρας όταν έρχεται το βράδυ.
Οι Φιλιππινέζοι συχνά αρχίζουν μια μικρή επιχείρησι στο σπίτι. Εξετάστε μερικές από τις δυνατότητες.
Ποιο Είδος Εργασίας;
Έχετε κανένα ‘χόμπι’ που θα μπορούσε να γίνη ολοχρόνια εργασία; Ίσως φτιάχνετε παιγνίδια για τα παιδιά σας. Αν ναι, μήπως θα μπορούσατε να φτιάχνετε επίσης παιγνίδια και για παιδιά άλλων ανθρώπων; Στην πόλη Σεμπού στις Φιλιππίνες, η παραγωγή παιδικής κιθάρας δεν είναι απλώς ένα ‘χόμπι,’ αλλά μια επικερδής εργασία. Οι τεχνίτες εργάζονται στο σπίτι φτιάχνοντας παιδικές κιθάρες, κιθάρες τετράχορδες (ουκουλελέ), μπαντούριας, καθώς επίσης και επαγγελματικές κιθάρες που πωλούνται στα αεροδρόμια και σε καταστήματα μουσικών ειδών. Συχνά, στο τέλος της εργάσιμης ημέρας, οι λόφοι ζωντανεύουν από τη μουσική χιλιάδων εγχόρδων οργάνων, καθώς οι οικογένειες παίζουν μαζί.
Τα μέλη της εργατικής φυλής Μπίκολ φτιάχνουν τσάντες, παντόφλες, και πολλά γυναικεία αξεσουάρ από Ινδικό λινό. Επιδέξια χέρια στις επαρχίες Μπουλακάν και Κουεζόν υφαίνουν καπέλλα μπουντάλ από τις ίνες των μίσχων του φοινικόδενδρου μπούρι. Δοκιμάστε αυτό. Είναι δροσερό και αξιοπρεπές, δεν είναι; Να και ένα άλλο. Ειλικρινά, σας κάνει να φαίνεσθε 10 χρόνια νεώτερος!
Κάτω από τα ήρεμα μπλε νερά της Ζαμπουάνγκα βρίσκονται τα κωνικά «κέρατα» του μαύρου κοραλλιού. Τεχνίτες στην πόλη Κουεζόν και Μανίλα επεξεργάζονται το κοράλλι και φτιάχνουν καρφίτσες για γραβάτες, μανικετόκουμπα, δακτυλίδια, σκουλαρίκια, βραχιόλια και περιδέραια. Στις αμμώδεις παραλίες του Σουριγκάο του Σάμαρ, του Λέυτε και του Πανάυ, μπορεί κανείς ν’ ανακαλύψη ένα θησαυρό από όστρακο—το μικρό κάουρι (είδος κοχυλιού), την αχιβάδα, το λούπο, και το κάπις. Επιδέξια χέρια κατασκευάζουν απ’ αυτά κουρτίνες, λυχνοστάτες, υαλοπίνακες και κρεμαστά πολύφωτα, τα οποία οι κάτοικοι των Παρισίων, του Λονδίνου ή της πόλεως της Νέας Υόρκης θα ήσαν υπερήφανοι να επιδείξουν στα σπίτια τους.
Η κατασκευή υποδημάτων πιθανόν να φαίνεται ως μια απίθανη επιχείρησις. Αλλά το 1884, ο νεαρός Κάπιταν Μου αγόρασε ένα γερό ζευγάρι Αγγλικά παπούτσια. Επιστρέφοντας στο σπίτι, ενδιαφέρθηκε περισσότερο για τα παπούτσια. Έτσι, τα αποσυνέδεσε, και κατόπιν τα συναρμολόγησε και πάλι. Σύντομα, δημιούργησε ένα υποδηματοποιείο και άρχισε να μοιράζεται τις νέες του επιδεξιότητες με τους γείτονες. Έναν αιώνα σχεδόν αργότερα, η πόλις Μαρικίνα είναι γεμάτη από βιοτεχνίες κατασκευής υποδημάτων. Σε πάρα πολλά σπίτια αυτής της πόλεως, ο παππούς, η γιαγιά, ο μπαμπάς, η μαμά και τα παιδιά, όταν γυρίζουν στο σπίτι από το σχολείο, με φιλοπονία όπως οι μέλισσες, κατασκευάζουν παπούτσια που μερικοί από μας πιθανόν να φορέσουν αύριο. «Σήμερα,» λέγει ο αντιπρόσωπος του Εμπορίου Υποδημάτων στη Μαρικίνα, «εξάγομε παπούτσια σε πολλές χώρες περιλαμβανομένης και της χώρας απ’ όπου ο Κάπιταν Μόυ αγόρασε το πρώτο ζεύγος υποδημάτων το 1884.»
Η αύξησις του εμπορίου υποδημάτων στη Μαρικίνα έδωσε νέα ώθηση και στο εμπόριο των άλλων πόλεων. Παραδείγματος χάριν, η Μεϋκαουαγιάν στην Μπουλακάν προμηθεύει στην Μαρικίνα δέρματα για παπούτσια. Με τη σειρά τους, η Μαριντούκε, η Μασμπάτε, η Μιντόρο, η Παλάουαν, η Ρομπλόν και άλλα νησιά προμηθεύουν στην Μεϋκαουαγιάν δέρματα από βοοειδή και βουβάλους. Προμηθεύουν επίσης δέρματα κροκοδείλου, γίδας, χοίρου και φιδιού για παπούτσια, τσάντες και ζώνες.
Πολλοί Φιλιππινέζοι ανοίγουν μικρά μαγαζιά ή διατηρούν πάγκους σε δημόσιες αγορές. Τα μέλη της οικογενείας συνήθως με τη σειρά κάθονται σ’ αυτούς τους πάγκους στις αγορές του Καμουνίνγκ, του Σουμπάο, του Τόντο και αλλού. Η αγορά Ντιβιζόρια στη Μανίλα λέγεται ότι είναι η μεγαλύτερη αγορά αυτού του είδους στις Φιλιππίνες. Δεν είναι ένα απέραντο ιδιόκτητο ‘σούπερ μάρκετ’ που διευθύνεται από ένα άτομο ή μια εταιρία, αλλά αποτελείται από χιλιάδες μικρά οικογενειακά καταστήματα που βρίσκονται κάτω από μια στέγη. Το παζάρεμα για τις τιμές εδώ είναι μια τέχνη που συνεχώς βελτιώνεται.
Η Κυβέρνησης Δίδει Χείρα Βοηθείας
Έχοντας υπ’ όψιν τις προοπτικές της «οικιακής βιοτεχνίας» ή «οικοτεχνίας,» η κυβέρνησις των Φιλιππίνων προσφέρει κάποια βοήθεια στους ριψοκίνδυνους Φιλιππινέζους. Υπάρχουν δωρεάν σειρές εκπαιδεύσεως για διάφορες τέχνες. Προσφέρονται ακόμη μαθήματα για την καλλιέργεια μανιταριών.
Η κυβέρνησις επίσης βοηθεί τους ανθρώπους να βελτιώσουν την ποιότητα των προϊόντων τους. Στο Αλμπάυ, παραδείγματος χάριν, μερικοί έχουν προοδεύσει από την κατασκευή πήλινων αγγείων στη μελέτη των κεραμικών. Στο Ιλόκος Νόρτε, οι άνθρωποι μαθαίνουν πώς να κατασκευάζουν πλίνθους και πλακάκια.
Η εφημερίς Ντέυλη Εξπρές των Φιλιππίνων, στις 17 Αυγούστου 1974, ανέφερε σ’ ένα κύριο άρθρο ότι το Εθνικό Συμβούλιο Επιστημονικής Αναπτύξεως έστειλε ειδικούς σε θέματα διατροφής σε 39 επαρχίες των Φιλιππίνων, «για να παρουσιάσουν διαφορετικές μεθόδους επεξεργασίας τροφίμων, έτσι ώστε πράγματα όπως το νερό της Ινδικής καρύδας, τα πλεονάζοντα λαχανικά, τα εποχιακά φρούτα και τα μικρά ψάρια μπορούν να διατίθενται στο εμπόριο και να χρησιμοποιούνται.» Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία «18 συνεταιρικών οικοτεχνιών.»
Συνεταιρικές οικοτεχνίες; Ναι, αυτές σχηματίζονται όταν μερικές μικρές οικοτεχνίες ενώνονται για κοινή προστασία και όφελος. Είναι κατάλληλα καταγεγραμμένες στο αρμόδιο κυβερνητικό γραφείο. Η κυβέρνησις ενθαρρύνει την ίδρυσι συνεταιρικών βιοτεχνιών με το να τους παρέχη απαλλαγή από φόρο και διάφορες μορφές προστασίας. Αυτοί οι συνεταιρισμοί βοηθούν την ομάδα ν’ αγοράζη τα υλικά σε τιμές εργοστασίου, να πουλά σε χαμηλότερες τιμές απ’ όσο θα πωλούσαν ατομικά και κατόπιν, από κοινού, να μοιράζωνται τα κέρδη.
Για τους ανθρώπους οι οποίοι προτιμούν να έχουν μια δική τους εργασία, προσφέρεται βοήθεια μέσω της Εθνικής Διοικήσεως Αναπτύξεως Οικοτεχνιών (NACIDA). Αυτός ο οργανισμός δίνει αξιόλογες πληροφορίες για τη δημιουργία οικοτεχνιών στις Φιλιππίνες. Η κυβέρνησις παρέχει επίσης πενταετή απαλλαγή φόρου σ’ εκείνους οι οποίοι είναι εγγεγραμμένοι ότι έχουν δική τους «οικοτεχνία,» και αυτό βοηθεί πολλούς να συνεχίζουν να εργάζωνται και να ευημερούν.
Χρηματοδότησης της Εργασίας
Αλλά πού βρίσκουν οι άνθρωποι τα χρήματα για ν’ αρχίσουν τη βιοτεχνία; Στην πραγματικότητα, μπορεί ν’ απαιτούνται πολύ λίγα. Παραδείγματος χάριν, ένας νεαρός άνθρωπος πούλησε ένα δαχτυλίδι. Με την είσπραξι άρχισε μια μικρή εργασία κοσμημάτων. Σήμερα μπορεί να πωλή επίσης, όχι μόνο κοσμήματα, αλλά και τη σκόνη στο εργαστήριο του σε μεγάλη τιμή. Γιατί; Υπάρχει χρυσός σε κάθε μόριο σκόνης!
Ένας άλλος άνδρας συζήτησε το ζήτημα με τους συγγενείς της συζύγου του. Τους άρεσε το σχέδιο του και ο καθένας του έδωσαν 200 περίπου πέζος (30 δολλάρια περίπου Η.Π.) Σήμερα η δική του τέχνη επεξεργασίας κοραλλιού δίδει μεγάλα οφέλη και όλοι τα μοιράζονται.
Μερικές τράπεζες διατηρούν γραφεία δανείων σε δημόσιες αγορές για να βοηθούν οικονομικώς εκείνους που διατηρούν πάγκους εκεί. Οι συνετοί Φιλιππινέζοι αποφεύγουν τους ασυνείδητους δανειστάς χρημάτων, των οποίων ο υψηλός συνολικός τόκος μπορεί γρήγορα να καταβροχθίση, όχι μόνο τα κέρδη, αλλά και ολόκληρο το κεφάλαιο της εργασίας.
Είναι για Σας;
Το να έχετε μια δική σας οικοτεχνία έχει μερικά πλεονεκτήματα. Ένα άτομο είναι συνήθως πιο ελεύθερο να κάνη το δικό του καθημερινό πρόγραμμα εργασίας και αναψυχής. Δεν δίνει λογαριασμό σε κανένα προϊστάμενο και μπορεί να έχη περισσότερο χρόνο για ανάπαυσι με την οικογένειά του. Εκλέγοντας κανείς το είδος εργασίας που επιθυμεί, αποφεύγει να περιορίζεται σε μια μονότονη εργασία μόνο και μόνο για να βγάλη τα προς το ζην. Μπορεί επίσης ν’ απολαμβάνη να ‘ακονίζη’ την εφευρετικότητα του, πράγμα που του προσφέρει η εργασία του.
Ωστόσο, υπάρχουν κίνδυνοι. Ένα άτομο μπορεί να χάση το κεφάλαιο του λόγω κακής διαχειρίσεως ή απροβλέπτων προβλημάτων. Ο συναγωνισμός ή ο πληθωρισμός μπορούν να θέσουν τέρμα στα κέρδη. Έπειτα, υπάρχει και η ανησυχία για το αν θα επιτύχη, επειδή με το να έχη κανείς μια ιδιωτική επιχείρησι δεν έχει ίσως την ασφάλεια που θα είχε αν ήταν υπάλληλος κάποιου άλλου. Πιθανόν, επίσης, να πρέπει να δαπανήση περισσότερο χρόνο για την εργασία απ’ ό,τι υπελόγιζε.
Τι θα λεχθεί για σας; Άσχετα με το που ζήτε, αφού εξετάσετε τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα, θα σας άρεσε ν’ αρχίσετε μια εργασία—τύπου Φιλιππίνων;