Αναζητώντας τις Ρίζες του—Ένας Υιοθετημένος Επιθυμούσε να Γνωρίση

Νομικό Τείχος Μυστικότητος

ΤΟ περασμένο έτος, η σύζυγος μου κι εγώ παρακολουθήσαμε μέρη της εβδομαδιαίας τηλεοπτικής εκπομπής, με τον ειδικό τίτλο «Ρίζες.» Εγώ μπορούσα να καταλάβω πλήρως, περισσότερο απ’ όσο οι πιο πολλοί θεατές, γιατί, πολλοί θέλουν να μάθουν τις ρίζες τους. Είναι φυσικό να διερωτάσθε από πού προήλθατε και ποιοι είναι οι γονείς σας και οι άλλοι συγγενείς σας. Αξίζει να σημειωθή, ότι πρόσφατα όλο και πιο πολλοί άνθρωποι αναζητούν τις ρίζες τους.

«Η έρευνα για προσωπική προέλευσι, έχει πάρει, διαστάσεις φαινομένου,» ανέφερε ένα χαρακτηριστικό άρθρο, στο περιοδικό Νιούσγουηκ. Ένας εκπρόσωπος κάποιας γενεαλογικής βιβλιοθήκης ή ληξιαρχείου, παρετήρησε τα εξής, σχετικά μ’ αυτή την αυξανομένη έρευνα: «Η αιτία που αναφέρουν οι άνθρωποι, είναι σχεδόν πάντοτε η ίδια, ‘απλώς θέλω να μάθω ποιος είμαι.’»

Εν τούτοις, υπάρχει ένα μέρος ανθρώπων, που δείχνει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την προέλευσι του. Είμαστε εμείς, που έχομε υιοθετηθή από θετούς γονείς. Αλλά οι πιο πολλοί από μας, αποτύχαμε από κάθε πλευρά στην προσπάθεια μας, ν’ ανακαλύψωμε την ταυτότητα των γονέων, που μας εγέννησαν.

Γνωρίζετε ποιος ευθύνεται γι’ αυτή την μυστικότητα; Υπάρχει εύλογη αιτία γι’ αυτήν;

Νομικό Τείχος Μυστικότητος

Οι νόμοι στις Ηνωμένες Πολιτείες, διατάσσουν μυστικότητα. Όταν υιοθετήται ένα παιδί, εκδίδεται ένα νέο πιστοποιητικό γεννήσεως· η αιτία γι’ αυτό, είναι ότι το παιδί, στην πραγματικότητα, ‘ξαναγεννιέται.’ Τα αρχεία γεννήσεως των υιοθετημένων σφραγίζονται, και παραμένουν σφραγισμένα, παρά τις εκκλήσεις του υιοθετημένου να τα δη. Μερικές φορές επιβάλλονται πρόστιμα και φυλακίσεις σ’ εκείνους οι οποίοι σπάζουν τη σφραγίδα ενεργώντας αντίθετα με την πρόβλεψι του νόμου.

Στην πραγματικότητα, όλες οι πολιτείες των Η.Π., ακόμη και όταν οι υιοθετημένοι φθάσουν στην ενηλικίωσι, δεν τους επιτρέπουν να δουν τα αρχεία της γεννήσεως τους. Οι νόμοι σε άλλες χώρες διαφέρουν. Σε μέρη όπως το Ισραήλ, η Φιλλανδία και η Σκωτία, παραδείγματος χάριν, οι ενήλικοι υιοθετημένοι, μπορούν να πάρουν τα αρχικά πιστοποιητικά γεννήσεως τους.

Οι νόμοι περί υιοθεσίας στις Η.Π., επηρεάζουν στην ουσία εκατομμύρια ανθρώπους, περιλαμβανομένων και τριών έως πέντε εκατομμυρίων περίπου από μας τους υιοθετημένους, καθώς επίσης και τους φυσικούς και θετούς μας γονείς. Λέγεται ότι ο αριθμός των υιοθεσιών εδώ, είναι μεγαλύτερος από τον συνολικό αριθμό υιοθεσιών στον υπόλοιπο κόσμο. Το 1970 έγιναν στις Η.Π. 175.000 υιοθεσίες, αριθμός πολύ μεγάλος, αλλά κατόπιν ο αριθμός άρχισε να μειώνεται.

Εξέλιξις των Νόμων Περί Υιοθεσίας

Πριν από λίγα χρόνια, ενδιαφέρθηκα να μάθω περισσότερα πράγματα σχετικά με το θέμα της υιοθεσίας. Απ’ ό,τι διάβασα στην Αγία Γραφή, φαίνεται ότι αυτή η διαδικασία προφανώς ήταν παλιά. Παραδείγματος χάριν, η κόρη του Φαραώ, πήρε τον Ισραηλίτη Μωυσή όταν ήταν μωρό από τον Νείλο Ποταμό και τον υιοθέτησε, «και έγεινεν υιός αυτής.» (Έξοδ. 2:5-10) Αργότερα διάβασα ότι προβλέψεις για υιοθεσία, περιείχοντο στον αρχαίο Βαβυλωνιακό Κώδικα του Χαμμουραμπί, στον Ινδουιστικό Νόμο του Μανού, καθώς επίσης και σε Ασσυριακούς, Αιγυπτιακούς, Ελληνικούς και Ρωμαϊκούς νόμους.

Ένας ειδικός σκοπός αυτών των νόμων περί υιοθεσίας, ήταν να εμποδίση την εξάλειψι των οικογενειακών γραμμών και να δημιουργήση νόμιμους κληρονόμους. Επομένως, είναι ενδιαφέρον να θυμηθούμε ότι ο Αβραάμ, ο πατέρας του Ισραηλιτικού έθνους, προφανώς θεωρούσε τον δούλο του Ελιέζερ, σαν να βρισκόταν σε μια θέσι παρόμοια μ’ εκείνη που βρίσκεται ένας υιοθετημένος γιος. Γι’ αυτό ο Αβραάμ είπε τα εξής: «Εγώ απέρχομαι άτεκνος, ο δε κληρονόμος της οικίας μου είναι ούτος ο εκ Δαμασκού Ελιέζερ;»—Γεν. 15:2-4.

Στα πιο πρόσφατα χρόνια, η υιοθεσία ήταν άγνωστη στο Αγγλικό αστικό δίκαιο, στο οποίο βασίζεται το δίκαιο των Ηνωμένων Πολιτειών. Έτσι, νομική υιοθεσία δεν υπήρχε στις Η,Π., μέχρις ότου η κάθε μια πολιτεία ατομικά, άρχισε να ψηφίζη νόμους που επέτρεπαν την υιοθεσία, στα μέσα περίπου της δεκαετίας του 1800. Από το 1926, η Πράξις Υιοθεσίας Τέκνων, έκανε την υιοθεσία νομικώς δυνατή στην Αγγλία. Όταν το παιδί υιοθετήται, νομικώς δεν έχει καμμιά σχέσι με τους βιολογικούς του γονείς, αλλά μόνο με τους γονείς που το υιοθέτησαν.

Ανθρωπιστική Πρόβλεψις

Εγώ προσωπικά μπορώ να σας βεβαιώσω, για τα οφέλη που προσφέρουν αυτές οι σύγχρονες προβλέψεις περί υιοθεσίας. Στο παρελθόν, τα βρέφη που οι γονείς είτε δεν τα ήθελαν ή δεν μπορούσαν να τα συντηρήσουν, μεγάλωναν σε ιδρύματα. Γενικά, αυτά τα παιδιά δεν ετρέφοντο καλά, και η αναλογία θνησιμότητος ήταν μεγάλη. Πόσο πιο ωραία είναι τώρα που τα ζεύγη που θέλουν πραγματικά παιδιά μπορούν να τα υιοθετήσουν και να τους δώσουν τη στοργική φροντίδα που χρειάζονται!

Οι θετοί μου γονείς μού έδωσαν τέτοια στοργική φροντίδα, και θα τους είμαι πάντοτε ευγνώμων. Με μεγάλωσαν, σαν να ήμουν πραγματικό τους παιδί. Εν τούτοις, ταυτοχρόνως, μου είπαν από πολύ μικρή ηλικία ότι ήμουν θετός τους γιος. Οι θετοί γονείς δείχνουν σοφία όταν λέγουν στα παιδιά τους αυτό το γεγονός. Όταν τα παιδιά το μαθαίνουν από άλλους—και είναι πιθανόν να το μάθουν—συνήθως, όχι μόνο κλονίζονται, αλλά νοιώθουν ότι οι θετοί τους γονείς τους έχουν εξαπατήσει, προσπαθώντας να κρατήσουν μυστική την υιοθεσία. Εν τούτοις, ο καλύτερος καιρός για να τους εξηγήση κανείς ότι έχουν υιοθετηθή, είναι όταν μπορούν να το καταλάβουν αυτό καλύτερα, ίσως στην ηλικία των έξη έως οκτώ ετών.

Τα πρόσφατα χρόνια, έμαθα πόσο μεγάλη σημασία έχει το περιβάλλον στην αρχική ανάπτυξι του παιδιού· αυτό με κάνει να εκτιμώ ακόμη πιο πολύ τους θετούς μου γονείς. Παραδείγματος χάριν, στις Ηνωμένες Πολιτείες τα παιδιά των μαύρων, χαρακτηριστικά, δεν απολαμβάνουν τα ίδια εκπαιδευτικά και πολιτιστικά πλεονεκτήματα, όπως τα παιδιά των λευκών. Επομένως, τα νεγράκια που ανατρέφονται σε σπίτια λευκών, όπου απολαμβάνουν περισσότερα εκπαιδευτικά οφέλη, συνήθως παίρνουν υψηλότερους βαθμούς σε τεστ νοημοσύνης, από τα άλλα νεγράκια.

Πηγή Βρεφών προς Υιοθεσία

Στο τέλος της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970, πολλοί λευκοί γονείς υιοθέτησαν νεγράκια. Στην πραγματικότητα, το ένα τρίτο και πλέον των μαύρων θετών παιδιών, εδίδοντο κάποτε σε λευκούς γονείς. Αλλά, κατόπιν, οι ηγέτες των μαύρων, άρχισαν να διαμαρτυρούνται εντόνως. Είπαν ότι, τελικά, αυτά τα παιδιά, θα είχαν μεγαλύτερα προβλήματα όταν θα μεγάλωναν και θ’ αντιμετώπιζαν τον πραγματικό κόσμο. Οι κριτικοί είπαν ότι θ’ απωθούντο από τους λευκούς, λόγω του χρώματος του δέρματος των, και από τους μαύρους, λόγω της τεραστίας διαφοράς των στις αξίες και στη συμπεριφορά.

Πιθανώς όμως διερωτάσθε, γιατί, προθυμοποιούνται τόσο πολλοί λευκοί, να υιοθετήσουν βρέφη που προέρχονται από μαύρους γονείς ή από ένα γονέα μαύρο και ένα λευκό; Λόγω της σοβαρής ελλείψεως λευκών βρεφών για υιοθεσία. Στις αρμόδιες υπηρεσίες, οι κατάλογοι των υποψηφίων θετών γονέων, παραμένουν επί πολλά χρόνια και μερικές υπηρεσίες, δεν δέχονται νέες αιτήσεις. Αλλά γιατί υπάρχει τέτοια έλλειψις; Αφού η μεγαλύτερη πηγή θετών παιδιών ήταν πάντοτε τα παράνομα βρέφη, γιατί, παρά την αυξημένη αναλογία παρανομίας, υπάρχουν λιγότερα βρέφη προς υιοθεσίαν;

Ιδιαιτέρως, αυτό συμβαίνει επειδή μια ανύπανδρη μητέρα δεν αποδοκιμάζεται πια από τη σημερινή μεταβαλλόμενη κοινωνία. Διάσημοι αστέρες της μουσικής «ροκ» και του κινηματογράφου ανατρέφουν τα παράνομα παιδιά τους, και γνωστά τραγούδια, όπως το «Έχοντας το Μωρό Μου», έχουν καταστήσει γοητευτική αυτή την τάσι. Έτσι, πριν από λίγα χρόνια, το 80 τοις εκατό περίπου των άγαμων γυναικών που εγίνοντο μητέρες στις Η.Π., έδιναν τα βρέφη τους για υιοθεσία. Εν τούτοις, πια πρόσφατα, μόνο το 20 τοις εκατό περίπου εγκαταλείπουν τα βρέφη τους—κι έτσι λιγοστεύουν τα βρέφη προς υιοθεσία.

Οι μητέρες που δίνουν τα βρέφη τους, ενδιαφέρονται ποτέ γι’ αυτά; Γιατί τα υιοθετημένα παιδιά θέλουν να βρουν αυτούς τους βιολογικούς γονείς;

Η Επιθυμία να Μάθουν

Από τότε που ήμουν παιδί, αναρωτιόμουν πώς θα ήταν η μητέρα μου και ο πατέρας μου, και αυτό, παρά τη θαυμάσια σχέσι που είχα με τους θετούς μου γονείς. Από τότε, έμαθα ότι οι πιο πολλοί από τους άλλους υιοθετημένους αισθάνονται το ίδιο, σαν να «λείπη ένα κομμάτι από τον εαυτόν τους.» Αυτό συμφωνεί μ’ εκείνο που είπε ο Δρ Ντ. Σορόσκυ, ο οποίος αφού μελέτησε το ζήτημα εκτενώς, λέγει:

«Διαπιστώσαμε, ότι η περιέργεια ενός υιοθετημένου παιδιού, δεν εξαρτάται από το αν έχη ή δεν έχη μια καλή σχέσι με τους γονείς του. Είναι μια απλή, γενική ανάγκη να γνωρίση κανείς τις ρίζες του. Η επιθυμία του υιοθετημένου να πάρη πληροφορίες για το γενεαλογικό του δένδρο—ή ακόμη και να συναντήση τους φυσικούς του γονείς—είναι μια ανάγκη που δεν μπορεί να κατανοηθή πράγματι από ένα άτομο που δεν είναι υιοθετημένο. Ούτε μπορεί να την περιφρονήση, κανείς με το πρόσχημα ότι συμβαίνει μόνο σε άτομα συναισθηματικώς ταραγμένα.»

Επίσης, από τότε έχω μάθει, ότι οι βιολογικές μητέρες, συχνά ενδιαφέρονται να μάθουν για το παιδί που έδωσαν. Θυμάμαι τη θετή μου μητέρα, μια πολύ ευαίσθητη και λογική γυναίκα, που μου έλεγε στα γενέθλια μου, ‘Η μητέρα σου, όπου κι αν βρίσκεται, είναι πολύ πιθανόν να σε σκέπτεται σήμερα.’ Είμαι ευγνώμων που και η Μητέρα και ο Πατέρας, έδειχνε τόση κατανόησι. Όταν τελικά αποφάσισα να ερευνήσω, με βοήθησαν.

Μια μελέτη απεκάλυψε ότι οι πιο πολλοί υιοθετημένοι που βρήκαν τους βιολογικούς των γονείς, είναι ευτυχισμένοι που έκαναν αυτή την έρευνα. Ακόμη και όταν εκείνο που ανακάλυψαν δεν ήταν ευχάριστο, το να μη γνωρίζουν τίποτε γι’ αυτό εθεωρείτο ακόμη χειρότερο. Μπορώ να σας βεβαιώσω γι’ αυτό.

Αλλά κατάλαβα, ότι η ανακάλυψις των φυσικών μου ριζών, δεν ήταν πρωταρχικής σπουδαιότητας για την εξεύρεσι πραγματικής ευτυχίας. Διότι, τελικά, όταν ανατρέξη κανείς στο παρελθόν, θα δη ότι οι ρίζες ολόκληρης της ανθρώπινης οικογενείας, οδηγούν στον πατριάρχη Νώε, ο οποίος επέζησε από τον παγγήινο κατακλυσμό. Έτσι, εκείνο που είναι αληθινά ζωτικό, είναι η εξεύρεσις, όχι των φυσικών μας ριζών, αλλά μιας ευνοϊκής σχέσεως με τον Θεό, τον πνευματικό μας Πατέρα. Μολονότι, θεωρούσα αυτή τη σχέσι με τον Ιεχωβά Θεό ως την πιο σπουδαία, εν τούτοις, επιθυμούσα να βρω τους φυσικούς μου γονείς. Θα ήθελα εν συνεχεία να σας διηγηθώ τα αποτελέσματα της ερεύνης που έκανα για να βρω τις ρίζες μου.