Γιατί Αυτή Είναι μια ‘Ανασφαλής Γενεά;’
«ΥΠΑΡΧΕΙ ένα ρεύμα φόβου, το οποίο κάνει τους ανθρώπους να θέλουν να πιστεύουν σε κάποια ανώτερη δύναμι στην οποία να ελπίζουν για προστασία.»
Παραθέτοντας τα λόγια αυτά που είπε ένας φοιτητής του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, Το Σάντεη Τέλεγκραφ του Λονδίνου τον περασμένο Απρίλιο απεκάλυψε μια ξαφνική αύξησι θρησκευτικού τρόπου σκέψεως μεταξύ των φοιτητών. Αυτή η τάσις, που τόσο πολύ διαφέρει από την υπερβολική πολιτική ανάμιξι των περασμένων ετών, αντανακλά εκείνο που οι εφημερίδες αποκαλούν «αβεβαιότητες μιας ανασφαλούς γενεάς.»
Σ’ έναν αιώνα πρωτάκουστης ευημερίας, μια τέτοια κατάστασις είναι κάτι παράδοξο. Μοιάζει μ’ ένα σπίτι κτισμένο με χαρτιά τράπουλας, λαμπερό και φανταχτερό, το οποίο όμως είναι ευαίσθητα συναρμολογημένο και είναι καταδικασμένο να πέση. Οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται αυτή την αστάθεια. Τι είναι εκείνο που κάνει αυτή την παρούσα γενεά να αισθάνεται τόσο «ανασφαλής»; Είναι δυνατόν να προσδιορίσετε την πηγή αυτού του ‘ρεύματος του φόβου’—και να την υπερπηδήσετε;
Η Αξία της Εκπαιδεύσεως
Από το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, οι δυνατότητες για εκπαίδευσι έχουν επεκταθή πάρα πολύ στις προηγμένες χώρες. Ωστόσο, δεν μπορεί να λεχθη ότι αυτή καθ’ εαυτή η εκπαίδευσις προσφέρει ασφάλεια. Ως μέσο για ένα σκοπό ή τέρμα, πού οδηγεί; Αυτό είναι το σπουδαίο ερώτημα. Αλλοίμονο! Για πάρα πολλούς σήμερα ο σκοπός ή το τέρμα του εκπαιδευτικού τους δρόμου είναι νεκρό, χωρίς καμμιά εργασία και με σκοτεινές προοπτικές—μόνο με μια λέξι, ανασφάλεια.
Λέγεται ότι στις Βρεταννικές Νήσους υπάρχουν ενάμισυ εκατομμύριο άνεργοι και ο αριθμός αυτός εξακολουθεί ν’ αυξάνη. Ήδη υπάρχουν πιο πολλοί νεαροί άνεργοι απ’ όσους υπήρχαν σε οποιαδήποτε άλλη περίοδο μετά τον πόλεμο. Ένα νεαρό αγόρι 16 ετών, απογοητευμένο επειδή δεν μπορούσε να βρη εργασία παρά τη μεγάλη προσπάθεια που κατέβαλε, κρεμάσθηκε. Ένα μέλος της τοπικής εκπαιδευτικής Επιτροπής είπε τα εξής: «Αυτή ήταν μια εξαιρετική περίπτωσις, αλλά δείχνει το άγχος που αντιμετωπίζουν πολλοί νεαροί.» Η απ’ ευθείας μετάβασις από το σχολείο στην τάξι των ανέργων—αποτελεί τον πραγματικό φόβο πολλών νέων ανθρώπων, ένα φόβο που συνδέεται με το αίσθημα της ανασφάλειας.
Το Χονγκ Κονγκ έχει επίσης μια προοδευτική κοινωνία στην οποία οι συνθήκες πιέζουν υπερβολικά τους νέους. Για την πλειονότητα, η μόρφωσις με σκοπό την εξεύρεσι μιας εργασίας που να αποδίδη καλά, είναι αυτό που αναζητούν για ασφάλεια. Αναπόφευκτα, η αποτυχία φέρνει την καταστροφή. Αυτό το γεγονός δεν οδηγεί μόνο σε ματαίωσι των σχεδίων αλλά, κατά κάποιον τρόπο, σε απογοήτευσι και τραγωδία.
Μια ομάδα, που φέρει το όνομα Σαμαρείτες του Χονγκ Κονγκ, αναφέρεται ότι παρακολούθησαν 1.225 τηλεφωνικές κλήσεις από απογοητευμένους φοιτητές σε διάστημα έξη ημερών τον Αύγουστο του 1977. Η εφημερίδα Χονγκ Κονγκ Στάνταρντ της 13 Αυγούστου 1977, συνώψισε την κατάστασι ως εξής: «Το εκπαιδευτικό μας σύστημα, καθώς επίσης και η υλιστική στάσις της κοινωνίας μας που έχει επιδοθή σ’ ένα κυνήγι δολλαρίων, μας τυφλώνει για να μη βλέπωμε τις βασικές ανθρώπινες αξίες από την ορθή τους άποψι, κι έτσι συμβάλλει πολύ στην οδήγησι των νέων στην αυτοκτονία.» Ωστόσο, με το να αυξάνη συνεχώς ο αριθμός των φοιτητών και να μειώνεται συνεχώς ο αριθμός των ευκαιριών για εργασία, η πίεσις για να φθάση κανείς στην κορυφή του δένδρου δύσκολα μπορεί να μειωθή.
Σύγχρονη Τεχνολογία
Τι μπορεί να λεχθή, όμως, για την σύγχρονη τεχνολογία; Δεν μπορεί αυτή η σύγχρονη τεχνολογία να διανοίξη νέους τομείς προσπαθείας και εργασίας; Πολλοί απέβλεπαν σ’ αυτό με λαχτάρα τις περασμένες δεκαετίες, αλλά όχι τώρα πια. Στην πραγματικότητα, οι ιθύνοντες προειδοποιούν ζωηρά για τη δραματική αύξησι της ανεργίας στα προσεχή χρόνια. Μια ομάδα οικονομολόγων του Καίμπριτζ στην Αγγλία, πρόσφατα έφθασε στο σημείο να προείπη ότι οι άνεργοι στις Βρεταννικές Νήσους θα ήσαν περίπου πέντε εκατομμύρια, πιθανώς σε διάστημα 10 ετών. Γιατί αυτή η θλιβερή πρόβλεψις;
Ραγδαίες εξελίξεις στα μικροηλεκτρονική συστήματα έχουν επιταχύνει τον αυτοματισμό σ’ ένα βαθμό που δεν θα μπορούσε κανείς να υποψιασθή πριν. Πολλοί αντιλαμβάνονται τώρα ότι η τεχνολογία των υπολογιστών, που αρχικά είχε χαρακτηρισθή ως το μέσον που θα έσπαζε τη ρουτίνα της επαναληπτικής εργασίας, μπορεί να αντικαταστήση αποτελεσματικά τη διανοητική εργασία. Ένας επιδέξιος σχεδιαστής, παραδείγματος χάριν, μπορεί να χρειασθή για ένα σχέδιο, χρόνο 25 φορές περισσότερο απ’ ό,τι ένας υπολογιστής, προγραμματισμένος να σχεδιάζη. Έχοντας κανείς υπ’ όψιν την αποτελεσματικότητα και τα οφέλη που προκύπτουν, δεν είναι δύσκολο να μαντέψη τι συμβαίνει στο ανθρώπινο στοιχείο.
Διάφορες λύσεις έχουν τεθή σε ενέργεια—συνταξιοδότησι σε μικρή ηλικία, εβδομάδες εργασίας μικρότερης διαρκείας, περισσότερες και μεγαλύτερες διακοπές κάθε χρόνο, καθώς επίσης και η αναπόφευκτη αύξησις στην ηλικία που τελειώνει κανείς το σχολείο. Ωστόσο, όλες, ή κάποια απ’ αυτές τις λύσεις δεν μπορεί να επιλύση το πρόβλημα, και η βασική ανασφάλεια της εργασίας εξακολουθεί να υπάρχη.
Κάτω από φυσιολογικές συνθήκες είναι δίκαιο να λέγη κανείς, όπως και η Αγία Γραφή, ότι «εάν τις δεν θέλη να εργάζηται, μηδέ ας τρώγη,» αλλά τι θα λεχθή για κάποιον που είναι πρόθυμος να εργασθή, αλλά δεν βρίσκει εργασία; (2 Θεσσ. 3:10) Δυστυχώς, σήμερα πολλοί ανήκουν σ’ αυτή την κατηγορία, και σε χώρες όπου δεν υπάρχει κανένα σύστημα κοινωνικής βοηθείας, κατορθώνουν μόλις και μετά βίας να επιζούν σε μια κατάστασι, συνεχούς ανασφάλειας.
Εγκληματικότης
«Η εργασία εκτοπίζει τρία μεγάλα κακά, την ανία, την ακολασία και την φτώχεια.» Αυτά είπε φιλοσοφώντας ο Γάλλος συγγραφεύς του 18ου αιώνος Βολταίρος. Αν ικανοί, μορφωμένοι άνδρες και γυναίκες δεν μπορούν να βρουν μια έντιμη εργασία στην οποία να ενασχολούνται καθημερινώς, δεν πρέπει ν’ απορή κανείς όταν βλέπη σήμερα πολλούς να στρέφωνται σε μια ζωή εγκλήματος. Η διάψευσις των ελπίδων βρίσκει κάποια διέξοδο, όπως φαίνεται στις Βρεταννικές Νήσους όπου το 38 περίπου τοις εκατό όλων των εγκλημάτων διαπράττεται από ανέργους.
Μεγαλύτερη ακόμη ανησυχία έχει προκαλέσει η σχετική ώθησις της βίαιης τρομοκρατίας σ’ όλο τον κόσμο. Η αναταραχή στην Ιταλία έχει υποδαυλισθή από μια ανασφαλή και αποξενωμένη νέα γενεά (20 τοις εκατό των αποφοίτων κολλεγίων της Ιταλίας έχουν προσόντα για θέσεις που απλώς δεν υπάρχουν) και αντικατοπτρίζει τη θλιβερή κατάστασι που επικρατεί σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες. Ωστόσο, με το να εκζητή κανείς ν’ αλλάξη το «σύστημα» μέσω βίας και εκφοβισμού, το μόνο που μπορεί να προκαλέση είναι η δική του ανασφάλεια.
Πολλοί ιθύνοντες στρέφονται σε μεγαλύτερες και ισχυρότερες αστυνομικές δυνάμεις και αυστηρότερους νόμους για την αναχαίτισι του εγκλήματος. Αυτά τα περιοριστικά μέτρα ασφαλώς συμβάλλουν στη συγκράτησι της εγκληματικής δραστηριότητος, αλλά αναπόφευκτα οι άνθρωποι της ευπρεπούς κοινωνίας πληρώνουν ακριβά την ασφάλειά τους. Όχι μόνο υφίστανται το βάρος του νόμου υπό μορφή φορολογίας, αλλ’ αυτοί οι περιορισμοί περικόπτουν επίσης την ελευθερία όλης της κοινωνίας σε κάποιο βαθμό. Δεν υπάρχει υποκατάστατο της εντιμότητος και της ακεραιότητος για ν’ αποκαταστήση την ποθητή ασφάλεια.
Διεθνής Έντασις
Θα ξεφύγουν ποτέ από τον έλεγχο τα διεθνή προβλήματα; Αυτός ο φόβος επηρεάζει και τα άτομα της νέας γενεάς επίσης, καθώς προσπαθούν να διαμορφώσουν τη ζωή τους. Γνωρίζουν ότι οι πατέρες τους και οι παππούδες τους επέζησαν από την ανασφάλεια που δημιούργησε ο πόλεμος. Ωστόσο βλέπουν τους ηγέτες απρόθυμους να συμφωνήσουν μαζί τους, και βλέπουν ότι η διεθνής απάτη και δολοπλοκία εξακολουθεί να θέτη την ειρήνη σε κίνδυνο.
Ο εξοπλισμός συνεχίζει αμείωτος και οι φοιτητές γνωρίζουν καλά ότι το ένα τέταρτο όλων των επιστημόνων δαπανούν τον χρόνο τους στη βελτίωσι των επιθετικών όπλων. Ίσως να μην είναι πολύ γνωστό το γεγονός ότι κάθε χρόνο ο μέσος εργάτης πληρώνει αναγκαστικά το αντίστοιχο δύο εβδομάδων μισθού για τον εξοπλισμό. Η παρούσα γενεά μπορεί να λέγη ότι επιθυμεί να ‘Έχη Αγάπη—Όχι Πόλεμο,’ αλλά γνωρίζει πολύ καλά ότι άλλοι ορίζουν το πεπρωμένο της στο σπουδαίο ζήτημα της παγκοσμίου διεθνούς ασφαλείας.
Συνταξιοδοτικά Προβλήματα
Εκείνοι που βρίσκονται στο άλλο άκρο του σύντομου διαστήματος ζωής του ανθρώπου, δεν αισθάνονται λιγώτερο ανασφαλείς. Πόσοι γηραιοί πολίτες ανησυχούν καθώς βλέπουν τις οικονομίες όλης των της ζωής να κατατρώγωνται από τον συνεχή πληθωρισμό; Η αποταμίευσις και η οικονομία δεν αποτελούν πια αξίες που πρέπει να εξυμνούνται. Όπως είπε ένας διαφημιστής εν συντομία για να ενθαρρύνη τους αναγνώστες να χρεώνωνται και να παίρνουν δάνειο: «Έχοντας υπ’ όψιν τον τρόπο με τον οποίον αυξάνονται οι τιμές στις μέρες μας, δεν αξίζει να αποταμιεύης χρήματα για πράγματα που επιθυμείς.»
Αυτή η φιλοσοφία της ζωής μπορεί να εφαρμόζεται κατάλληλα στη νέα γενεά, αλλά τι μπορεί να λεχθή για κείνους των οποίων η σύνταξις είναι περιωρισμένη και οι οποίοι έχουν την τάσι να βασίζωνται στις οικονομίες τους; Ακόμη και σε χώρες όπου το Κρατικό βοήθημα διατίθεται με μεγάλη ευκολία, η απελπισία μεταξύ των ηλικιωμένων παίρνει τον φόρο της. Στις Ηνωμένες Πολιτείες η μια αυτοκτονία στις τέσσερις γίνεται από άτομα άνω των 65 ετών.
Υπάρχει τίποτε σταθερό στη ζωή αυτής της γενεάς με όλα τα προβλήματά της και τις αβεβαιότητές της; Τι μπορεί να είναι ασφαλές; Σας προσκαλούμε να εξετάσετε τις αποδείξεις καθώς διερωτάσθε: