Απόδειξις Σχεδίου

Η ΥΠΑΡΞΙΣ σχεδίου αμετάβλητα απαιτεί ένα σχεδιαστή με επιδεξιότητα και ικανότητα. Ποιος θα πίστευε για μια στιγμή ότι ένα ρολόι επεξεργασμένο με λεπτό τρόπο είχε σχηματισθή τυχαία; Η ακρίβεια της κινήσεώς του είναι απόδειξις ενός επιδέξιου σχεδιαστή.

Ας δούμε, επίσης, προσεκτικά το ανθρώπινο σώμα για να βρούμε ενδείξεις ενός μεγάλου Σχεδιαστή. Ένα ροδαλό νεογέννητο βρέφος, γεμάτο ζωή, είναι ολόκληρο ένα θαύμα που κόβει την αναπνοή. Επίσης, μέσα σ’ αυτό το μικρό «μπόγο» υπάρχουν αποδείξεις πολύπλοκου σχεδίου που εντυπωσιάζουν ακόμη και μηχανικούς και επιστήμονες με ανώτατη εκπαίδευσι. Έτσι, καθώς αναπτύσσεται το παιδί, ας εξετάσωμε μερικά παραδείγματα έξοχης σχεδιάσεως.

Τα Οστά Μας: «Θρίαμβος Κατασκευής και Σχεδίου»

Γιατί το βιβλίο με τίτλο Το Σώμα, που υποστηρίξει σθεναρά την εξέλιξι, περιγράφει τα οστά με τον ανωτέρω τρόπο; Επειδή τα οστά «στηρίζουν το σώμα με τον τρόπο που ένας χαλύβδινος σκελετός στηρίζει έναν ουρανοξύστη, και προστατεύει τα ζωτικά του όργανα όπως μια στέγη από χυτό μπετόν προστατεύει τους κατοίκους του κτιρίου. Πληρώντας αυτές τις δομικές ανάγκες, το ανθρώπινο σώμα λύνει προβλήματα σχεδίου και κατασκευής που είναι γνωστά στον αρχιτέκτονα και τον μηχανικό.»

Πώς θα νοιώθατε αν ήσαστε κατασκευαστής κτιρίων και σας ζητούσαν να μεγαλώσετε ένα σπίτι, να το κάνετε τρεις φορές ψηλότερο και φαρδύτερο και ωστόσο να μην διαταράξετε τις καθημερινές εργασίες του ενοίκου ούτε τη νυκτερινή του ανάπαυσι, έστω και για μια ώρα; Αδύνατον, θα πήτε. Ωστόσο, αυτό το πράγμα απαιτείται από τα οστά μας. Ο σκελετός μας πρέπει ν’ αυξηθή τριπλάσια από την νηπιακή μας ηλικία ώσπου να φθάσωμε σε ωραιότητα.

Πώς επιτελούν τα οστά μας αυτό το έργον; Φαντασθήτε κάποιον να ξύνη λίγο υλικό από το εσωτερικό των τοίχων και της οροφής ενός δωματίου και ύστερα να εναποθέτη αυτό το υλικό στο εξωτερικό των τοίχων και της οροφής. Κάθε βδομάδα το δωμάτιο «μεγαλώνει» κατά μερικά χιλιοστά ώσπου, τελικά, ύστερ’ από 20 χρόνια, το σπίτι μας είναι τρεις φορές μεγαλύτερο από πριν. Ειδικά κύτταρα στα οστά μας κάνουν το ίδιο έργο «τοιχοποιίας»—οι οστεοκλάστες (οστεοθραύστες) και οστεοβλάστες (οστεοποιοί).

Και τι δύναμις και ευλυγισία υπάρχει στα οστά μας! Η κατασκευή τους είναι όμοια με ενισχυμένο μπετόν (ένα υλικό εκπληκτικής αντοχής που χρησιμοποιείται ευρύτατα στις σύγχρονες κατασκευές με χυμένο μπετόν γύρω από ευλύγιστες ράβδους χάλυβος). Σταυρωτά μέσα από το όμοιο με μπετόν ασβέστιο, περνούν ίνες κολλαγόνου που παρέχουν την ενίσχυσι. Κι ωστόσο, τα οστά είναι οκτώ φορές ισχυρότερα από το ενισχυμένο μπετόν. Η καθ’ έλξιν αντοχή τους είναι μεγαλύτερη από το χυμένο σίδηρο. Το αντικνήμιόν (καλάμι) σας, μπορεί κανονικά να στηρίζη βάρος σχεδόν δυο τόννων και μπορεί να υποστή πίεσι μέχρι 20.000 πάουντς ανά τετραγωνική ίντσα (1.400 κιλά ανά τετραγωνικό εκατοστό). Και, ωστόσο, τα οστά είναι ευλύγιστα και εκπληκτικά ελαφρά. Αν εχρησιμοποιείτο γι’ αυτά σίδηρος, ένας άνδρας βάρους 160 πάουντς (73 κιλών) θα ζύγιζε σχεδόν 800 πάουντς (360 κιλά)! Σκεφθήτε το αυτό την επόμενη φορά που θα επιπλέετε στο νερό. Έτσι, στα οστά μας χρησιμοποιείται ένα τέλειο μίγμα που συνδυάζει τη δύναμι με την ευλυγισία και την ελαφρότητα.

Και σαν αυτό μόνο να μην ήταν αρκετό το εσωτερικό των οστών είναι σαν ένα «νομισματοκοπείο» όπου «κόβονται και κυκλοφορούν» τα νέα αιμοσφαίρια, η ζωή του σώματος. Όπως λέγει το βιβλίο Ο Άνθρωπος σε Κατασκευή και Λειτουργία: (Man in Structure and Function):

«Όπως οι τραπεζίτες κατασκευάζουν τα θησαυροφυλάκιά τους στα υπόγεια των κτιρίων τους ώστε να έχουν τα αποθέματά τους σε χρυσό στην ασφάλεια των υπογείων τους, έτσι και το σώμα χρησιμοποιεί τα πιο προστατευμένα μέρη του ανθρωπίνου σώματος, το εσωτερικό των οστών, για να εναποθέση εκεί τα νομίσματα και τον χρυσό της κυτταρικής πολιτείας: το αίμα.»

Διόλου παράξενο που το περιοδικό Υγεία του Σήμερα (Today’s Health) λέγει: «Ο ανθρώπινος σκελετός αντιπροσωπεύει ένα αριστούργημα μηχανικού σχεδίου, . . . »

«Το Αυτί: Αριστούργημα Μηχανικής»

Έτσι περιγράφει το όργανο της ακοής το βιβλίο Ήχος και Ακοή (Sound and Hearing). Το βιβλίο προσθέτει: «Ωστόσο πίσω [από το εξωτερικό αυτί] βρίσκονται κατασκευές τόσο λεπτές ώστε καταισχύνουν και τον πιο επιδέξιο τεχνίτη, και τόσο αξιόπιστης αυτόματης λειτουργίας ώστε εμπνέουν δέος και στον πιο ευφυή μηχανικό.»

Σκεφθήτε: σε διαστάσεις μινιατούρας σ’ ένα χώρο περίπου μιας τετραγωνικής ίντσας (6 τετραγωνικών εκατοστών) βρίσκεται ένα ολόκληρο σύστημα λήψεως και μεταδόσεως υψηλής πιστότητος. Από το εξωτερικό αυτί (το οποίο συγκεντρώνει τα ηχητικά κύματα), μέσω του μέσου αυτιού (που μεταβάλλει τα ηχητικά κύματα σε μηχανικές κινήσεις) μέχρι το εσωτερικό αυτί (που μετατρέπει τις μηχανικές κινήσεις σε ηλεκτρικούς παλμούς), βλέπομε αποδείξεις πραγματικά πολύπλοκου σχεδίου.

Το πραγματικό θαύμα συντελείται στον κοχλία (ένα μέρος του εσωτερικού αυτιού που μοιάζει με το κέλυφος του σαλίγκαρου [προσέξτε την εικόνα επάνω]). Εδώ οι μηχανικές κινήσεις μετατρέπονται σε ηλεκτρικούς παλμούς και αποστέλλονται, στον εγκέφαλο, ο οποίος τους αποκρυπτογραφεί ως ήχους. Για να επιτευχθή αυτή η λειτουργία, 24.000 μικροσκοπικές τρίχες μέσα σ’ αυτό το όργανο ενεργούν όπως οι χορδές του πιάνου. Τα ηχητικά κύματα προκαλούν κινήσεις μέσα στον κοχλία, από τις οποίες αυτές οι «χορδές» αναπαράγουν κατόπιν τους διάφορους τόνους. Μέσω νεύρων που είναι προσκολλημένα σ’ αυτές τις τρίχες, στέλλονται στον εγκέφαλο ηλεκτρικοί παλμοί. Ένα σχετικό έργο λέγει: «Αφού ο κοχλίας στο αυτί ενός πιανίστα είναι κατά προσέγγισι ένα εκατομμύριο φορές μικρότερος από το πιάνο στο οποίο παίζει, πρέπει κανείς να φαντασθή τα πλήκτρα και τις χορδές ενός πιάνου για κονσέρτα, σμικρυμένες περίπου 100 εκατομμύρια φορές για να φθάση στις διαστάσεις του ακουστικού ‘πιάνου’ του αυτιού.» Το «πιάνο» μας αναπαράγει τέλεια κάθε ήχο—από τον ελάχιστο ψίθυρο μέχρι το ‘κρεσέντο’ μιας μεγάλης ορχήστρας—και όλ’ αυτά σ’ ένα μέρος που έχει το μέγεθος ενός μπιζελιού. Σχέδιο ή τυχαίο γεγονός; Έχετε ακούσει ποτέ για ένα μεγάλο πιάνο που ήλθε σε ύπαρξι εντελώς τυχαία;

Το Ανθρώπινο Χέρι: «Το Όργανο των Οργάνων»

Έτσι είπε ένας αρχαίος γιατρός γι’ αυτό που κατέστησε δυνατά τόσα επιτεύγματα του ανθρώπου. Ο βιοχημικός Ισαάκ Ασήμωφ απηχούσε παρόμοια αισθήματα όταν είπε για το χέρι τα εξής:

«. . . έξοχο όργανο για χειρισμούς, ασύγκριτο στο είδος του σ’ όλο το βασίλειο της ζωής—με τέσσερα δάχτυλα και ένα αντίχειρα ώστε να μπορή ολόκληρο να χρησιμοποιηθή σαν μια λεπτή πένσα ή μια ισχυρή λαβίδα, να χρησιμοποιηθή για να στρίβη, να κάμπτη, να σύρη, να σπρώχνη και να χειρίζεται τα πλήκτρα του πιάνου και της γραφομηχανής.»

Πράγματι, το χέρι δεν είναι μόνο ισχυρό, αλλά και εκπληκτικά εύκαμπτο. Μ’ αυτό μπορούμε να χτυπούμε μ’ ένα σφυρί και ωστόσο να πιάνωμε επίσης μια μικρή καρφίτσα.

Πού βρίσκονται οι ισχυροί μυς που ελέγχουν τα δάχτυλά μας; Αν σεις σχεδιάζατε ένα χέρι, που θα βάζατε τους μυς; Ίσως στα ίδια τα δάχτυλα; Πόσο τρομερό θα ήταν αυτό! Διότι μολονότι τα δάχτυλα θα ήταν δυνατά, θα έμοιαζαν σαν χοντρά λουκάνικα. Προσπαθήσατε ποτέ να πιάσετε μια καρφίτσα μ’ ένα χοντρό λουκάνικο; Αλλά οι καμπτήρες μυς των δαχτύλων ως επί το πλείστον είναι τοποθετημένοι στο βραχίονα. Κινήστε τα δάχτυλά σας και προσέξτε τον βραχίονά σας. Νοιώθετε τους μυς που κινούνται; Αυτοί συνδέονται με τις άκρες των δαχτύλων σας με «χορδές» ή τένοντες, πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα μεγάλη δύναμι, αλλά και πραγματική ευλυγισία. Τι σπουδαίο σχέδιο! Από απλή τύχη;

Ο Εγκέφαλος: «Το Πιο Θαυμαστό Δημιούργημα του Κόσμου»

Έτσι χαρακτήρισε τον εγκέφαλο μας το 1955 ένας εξέχων ανθρωπολόγος, ο Λώρεν Σ. Αϊσελέυ, εξελικτής. Ο άνθρωπος σήμερα, παρ’ όλη την ανεπτυγμένη τεχνολογία του εξακολουθεί να μένη εμβρόντητος με όσα είναι ικανός να κάνη ο εγκέφαλός μας. Έχει «10 δισεκατομμύρια νευρικά κύτταρα, το καθένα από τα οποία μπορεί να συνδέεται με 25.000 άλλα νευρικά κύτταρα. Ο αριθμός των διασυνδέσεων (αλληλοσυνδέσεων) που προστίθενται έτσι, θα ζάλιζε ακόμη κι ένα αστρονόμο—και οι αστρονόμοι είναι συνηθισμένοι να χειρίζωνται αστρονομικούς αριθμούς,» γράφει κάποια σχετική έκδοσις και προσθέτει: «Ένας υπολογιστής αρκετά πολύπλοκος ώστε να χειρίζεται αυτό τον αριθμό των διασυνδέσεων, θα έπρεπε να είναι τόσο μεγάλος ώστε να καλύπτη όλη τη γη.»

Και, όμως, όλα αυτά είναι σμικρυμένα σε μια μάζα που ζυγίζει περίπου τρία πάουντς (1.360 γραμμάρια), τόσο μικρή ώστε χωράει στα δυο σας χέρια. Κατάλληλα χαρακτηρίζεται ως «το πιο ωργανωμένο κομμάτι ύλης στο σύμπαν.»

Ο εγκέφαλός μας είναι ικανός για κάτι που κανένας ανθρωποποίητος υπολογιστής δεν έχει την ικανότητα να κάνη: τη δημιουργική φαντασία. Αυτό είναι ιδιαίτερα φανερό στην περίπτωσι του συνθέτη Λούντβιχ βαν Μπετόβεν. Όταν παίχθηκε ένα από τα μεγαλύτερα έργα του, η Ενάτη Συμφωνία, το ακροατήριο ξέσπασε σε «φρενιτιώδη χειροκροτήματα,» το έργο τούς άρεσε εξαιρετικά. Ο Μπετόβεν δεν το αντιλήφθηκε αυτό ακουστικά, ήταν εντελώς κουφός! Σκεφθήτε, «άκουσε» όλο τον πλούτο της συνθέσεώς του πρώτα με τη φαντασία του και ύστερα την κατέγραψε με νότες και ποτέ δεν άκουσε πραγματικά ούτε ένα τόνο. Τι δύναμι δημιουργικής φαντασίας έχει ο εγκέφαλός μας!

Δεν είναι ολοφάνερο ότι υπάρχουν παραδείγματα εξαιρετικού σχεδίου στο σώμα μας; Δεν θάπρεπε να οδηγηθούμε στο ίδιο λογικό συμπέρασμα στο οποίο ωδηγήθηκε ένας εξέχων σύμβουλος μηχανικός, ο οποίος αγωνιζόταν επί δύο χρόνια να σχεδιάση έναν «ηλεκτρονικό εγκέφαλο»; Είπε: «Αφού αντιμετώπισα και έλυσα τα πολλά προβλήματα σχεδίου που παρουσίασε [ο υπολογιστής], είναι εντελώς παράλογο για μένα να πιστεύω ότι ένα τέτοιο μηχάνημα θα μπορούσε να έλθη σε ύπαρξι με κάποιον άλλο τρόπο εκτός μέσω . . . ενός νοήμονος σχεδιαστού . . . Αν ο υπολογιστής μου απαιτούσε ένα σχεδιαστή, πόσο περισσότερο αυτό το πολύπλοκο . . . μηχάνημα που είναι το ανθρώπινο σώμα μου.»

Θα μπορούσαν όλα αυτά τα παραδείγματα σχεδίου να «συμβούν απλώς;» Ο Τζωρτζ Γκάλλοπ, ένας ονομαστός στατιστικολόγος, ο οποίος συγκεντρώνει προσεκτικά στοιχεία και γεγονότα για ορισμένα θέματα, είπε κάποτε: «Θα μπορούσα να αποδείξω τον Θεό στατιστικώς. Πάρτε μόνο το ανθρώπινο σώμα—η πιθανότης να συνέβησαν απλώς όλες οι λειτουργίες του ατόμου είναι στατιστική τερατωδία.» Με άλλα λόγια, η πιθανότης ότι όλα αυτά μπορούσαν «απλώς να συμβούν,» χωρίς κάποια κατευθυντήρια δύναμι, είναι στην πραγματικότητα αδύνατη, «στατιστική τερατωδία.»

Ο μεγάλος φυσικός Λόρδος Κέλβιν, που στον καιρό του θανάτου του «ήταν αναμφισβήτητα η μεγαλύτερη επιστημονική φυσιογνωμία του κόσμου,» έβγαλε το ίδιο συμπέρασμα: «Είμαστε εντελώς αναγκασμένοι από την επιστήμη να πιστέψωμε με τέλεια εμπιστοσύνη σε μια Κατευθυντήρια Δύναμι—σε μία επιρροή ξέχωρη από τις φυσικές ή δυναμικές ή ηλεκτρικές δυνάμεις . . . Η επιστήμη σάς αναγκάζει να πιστέψετε στον Θεό.» (Τα πλάγια γράμματα δικά μας)

Μπορούμε να δούμε πειστική απόδειξι της υπάρξεως του Θεού μέσω (1) υγιούς επιστημονικής λογικής και (2) υπάρξεως σχεδίου στον κόσμο που μας περιβάλλει. Ωστόσο, στο νου μας έρχεται ένα ερώτημα: Με τι μοιάζει αυτός ο Θεός; Για να βρήτε ικανοποιητική απάντησι, παρακαλούμε διαβάστε το επόμενο άρθρο.

[Εικόνα στη σελίδα 9]

Τα θαυμάσια του ανθρωπίνου σώματος μπορούν να παρατηρηθούν από τη δομή του αυτιού, του εγκεφάλου και των οστών

[Εικόνα στη σελίδα 9]

«Ο κοχλίας [ένα μέρος του αυτιού] . . . είναι ένα μουσικό όργανο πολύπλοκης δομής που μοιάζει με τη δομή του πιάνου»