Παιδιά σ’ ένα Κλίμα Βιαιότητος
«ΚΑΘΕ χρόνο, περίπου 6,5 εκατομμύρια παιδιά υφίστανται βλάβες από τους γονείς ή άλλα μέλη της οικογενείας. . . . Χιλιάδες παιδιά κάθε χρόνο κακοποιούνται τόσο σοβαρά από τους γονείς τους που χρειάζονται ιατρική περίθαλψι. Αφ’ ετέρου, 700.000 παιδιά στερούνται τροφής, ενδυμασίας και στέγης και κατά μέσον όρο 60.000 έως 100.000 παιδιά κακοποιούνται σεξουαλικά.»—«U.S. NEWS & WORLD REPORT,» 15 Ιανουαρίου 1979.
Η κακοποίησις παιδιών είναι πραγματικά ένα θλιβερό πρόβλημα. Σε μερικές περιπτώσεις, τα παιδιά που πέφτουν θύματα είναι απλώς αδύναμα, διαθέσιμα αντικείμενα πάνω στα οποία οι γονείς ξεσπούν τις απογοητεύσεις τους, τη ζήλεια ή τον θυμό τους. Εν τούτοις, σε πολλές άλλες περιπτώσεις είναι ζήτημα των γονέων αν θα τραβήξουν σε επιβλαβή άκρα κάτι που τα παιδιά το χρειάζονται—την τιμωρία. Ο σοφός και στοργικός Πρωτουργός της οικογενειακής ζωής μάς λέγει: «Παίδευε τον υιόν σου ενόσω είναι ελπίς.» «Η ράβδος και ο έλεγχος δίδουσι σοφίαν· παιδίον δε απολελυμένον καταισχύνει την μητέρα αυτού.»—Παροιμ. 19:18· 29:15.
Μελετώντας το πρόβλημα της κακοποιήσεως παιδιών, ο ψυχολόγος Ντ. Τζ. Μάντεν διεπίστωσε ότι «τα παιδιά μπορεί να αισθάνωνται ότι είναι καταπιεσμένα από την πολλή τιμωρία ή εγκαταλελειμμένα από την πολλή επιείκεια.» Και διευκρινίζει: «Τα παιδιά αναμένουν από τους γονείς να παίρνουν αποφάσεις. Όταν δεν το κάνουν αυτό, το παιδί αμφιβάλλει αν μπορή να εξαρτάται από τους γονείς του. Κι αν το παιδί αναλάβη πρωτοβουλία, μπορεί να γίνη το ίδιο τιμωρός.»
Το «Ξύπνα!» της 22ας Δεκεμβρίου 1976, ανέλυε εκτενώς την κακομεταχείρισι των παιδιών και ανέφερε μεταξύ άλλων τι μπορούν να κάνουν οι γονείς για να είναι βέβαιοι ότι, μολονότι δίδουν στα παιδιά τους την απαραίτητη διαπαιδαγώγηση δεν τα κακομεταχειρίζονται.
Εν τούτοις, ας δώσωμε εδώ προσοχή ως προς το πώς επηρεάζονται τα παιδιά όταν ζουν σ’ ένα κλίμα βιαιότητος εκ μέρους των συζύγων. Θα μπορούσαν τα παιδιά που βλέπουν τέτοια κακομεταχείρισι να πάρουν ουσιώδη μαθήματα κι επομένως, όταν μεγαλώσουν, να υποκινηθούν περισσότερο να αποφύγουν να γίνουν πλήκτες σύζυγοι;
Αν ένα παιδί βλέπη τη μητέρα ή τον πατέρα να υφίσταται κακομεταχείρισι αυτή η εικόνα μένει μέσα του. Αργότερα, όταν εκείνος ή εκείνη θυμώση σαν ενήλικος, είναι εύκολο να επιστρέψη σ’ εκείνο που είχε δει στα παιδικά του χρόνια. Για να τα πούμε απλά, η βία γεννά βία. Προσέξτε το παράδειγμα του Τζων, ενός 26-χρονου συζύγου ο οποίος ωμολόγησε στους συμβούλους ότι χτυπούσε τη σύζυγό του επανειλημμένως στη διάρκεια των επτά ετών του γάμου τους. Όταν ήταν μικρός, η οικογενειακή βία ήταν κάτι συνηθισμένο. Ο πατέρας του έπινε και συχνά επετίθετο στη μητέρα του Τζων, μερικές φορές με μαχαίρι. Ενθυμούμενος τον πατέρα του, ο Τζων είπε με λυγμούς: «Όταν έμπαινα στη μέση, με πετούσε πάνω στον τοίχο. Είπα ότι αυτό ποτέ δεν θα συνέβαινε στο σπίτι μου. Αστείο, ε;» Επίσης, θυμηθήτε την περίπτωσι του συζύγου της Σάρας και του γιου της που αναφέρεται στη σελίδα 5.
Πράγματι η έρευνα δείχνει ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν σ’ ένα κλίμα οικογενειακής βίας, συχνά γίνονται βίαια. Από μια αρνητική άποψι, αυτό επιβεβαιώνει τη Βιβλική αλήθεια: «Δίδαξον το παιδίον εν αρχή της οδού αυτού.»—Παροιμ. 22:6.
Γράφοντας στο περιοδικό «Δε Κανάντιαν» της 1ης Απριλίου 1978, ο Δρ Έλι Κας δηλώνει τα εξής: «Εκεί όπου υπάρχει δυστυχισμένη, βίαιη οικογενειακή ζωή, το παιδί θα καταλήξη, όταν γίνη γονεύς, να χρησιμοποιήση τη μορφή βίας που έμαθε σαν οικογενειακό μέλος, για την επίλυσι προβλημάτων.» Ο ιδρυτής ενός καταφυγίου για κακοποιημένες γυναίκες στο Λονδίνο της Αγγλίας, λέγει τα εξής: «Αν κοιτάξωμε την ιστορία αυτών των ανθρώπων, ή είχαν κακοποιηθή ως παιδιά ή ήσαν πραγματικοί θεατές βίας. . . . κι επομένως η βία μεταπηδά από τη μια γενιά στην άλλη. Γίνεται κανόνας.»
Ακόμη κι αν η παρακολούθησις οικογενειακής βίας σε παιδική ηλικία δεν καταλήξη στο να γίνη το παιδί αργότερα κακοποιός της συζύγου, του συζύγου ή των παιδιών, το άτομο πληρώνει ένα τραγικό τίμημα. Μια έρευνα στη Βόρεια Καρολίνα σχετικά με «παιδιά που δεν κακοποιούνται σωματικώς, αλλά που ζουν σε οικογένειες με βίαιους γονείς. . . . διεπιστώθη ότι το 37 τοις εκατό των παιδιών είχαν κατάθλιψι. . . . Το 40 τοις εκατό, επίσης, υπέφεραν από άγχος, ενώ το 25 τοις εκατό είχε υποβληθή σε θεραπεία για ψυχολογικές διαταραχές.»
Είναι σαφές, λοιπόν, ότι οι οικογένειες που έχουν παιδιά έχουν ένα επιπρόσθετο λόγο για να κάνουν θετικές ενέργειες για την επίλυσι του προβλήματος της βίας ή της προλήψεώς της στο σπίτι. Αν οι γονείς αγνοούν αυτή την ανάγκη και τα παιδιά τους αναγκάζωνται να ζουν σ’ ένα κλίμα οικογενειακής βίας, είναι πολύ πιθανό ότι θα υποστούν συναισθηματική βλάβη και μπορεί να μεταδώσουν αυτή την φοβερή μάστιγα στην επόμενη γενιά.