Θα Σταματήση ο Μουσουλμανικός Νόμος το Έγκλημα;

Τα Προκαταρκτικά Αποτελέσματα όπως Παρατηρούνται στην Περσία

Η ΠΛΗΜΜΥΡΑ των επαναστάσεων και των κινημάτων για ελευθερία σ’ ολόκληρο τον κόσμο έφερε στο προσκήνιο τους νόμους των εθνών που έχουν προβλήματα. Ο Ισλαμικός νόμος, ιδιαίτερα, έχει γίνει θέμα συζητήσεων στο δημόσιο τύπο ύστερα από την πρόσφατη πτώσι του Σάχη της Περσίας. Σχετικά μ’ αυτό το σημείο, η Εφημερίδα Δε Γουώλ Στρητ Τζώρναλ έκανε τα εξής σχόλια:

«Ο Ισλαμισμός βρίσκεται σε πορεία σ’ ολόκληρο το Μουσουλμανικό κόσμο. Επηρεάζει τις κυβερνήσεις στην Περσία, στο Πακιστάν, στην Αλγερία, στην Τυνησία, στη Λιβύη και σε άλλα μέρη. . . . Ο Ισλαμικός ‘νόμος Σάρια’ οφθαλμόν αντί οφθαλμού, εφαρμόζεται στο Πακιστάν και στο Αμπού Ντάμπι. . . . Το σύνταγμα [της Αλγερίας] επίσης τονίζει με έμφασι ότι είναι ‘Ισλαμικό κράτος.’»

Οι λόγοι του Πέρση επαναστάτη ηγέτη Αγιατολλάχ Ρουχαλλά Χομεϊνί, αποκαλύπτουν ότι η νέα επαναστατική κυβέρνησις δεν είναι απλώς μια «κοινωνική επανάστασις» ή μια πολιτική κυβέρνησις που αποτελείται από λαϊκές συνελεύσεις ή ένα κοινοβουλευτικό σύστημα. Είναι κυρίως θρησκευτική κυβέρνησις. Στην «Ισλαμική Κυβέρνησι» του Χομεϊνί, μια σειρά διαλέξεων που δόθηκαν το 1970, ο Χομεϊνί περιγράφει τη διαφορά:

«Η Ισλαμική κυβέρνησις είναι μια κυβέρνησις του θείου νόμου. . . . Η διαφορά ανάμεσα στην Ισλαμική κυβέρνησι και τη συνταγματική κυβέρνησι—είτε πρόκειται για μοναρχία είτε για δημοκρατία—βρίσκεται στο γεγονός ότι, στο δεύτερο σύστημα, οι αντιπρόσωποι του λαού ή του βασιλέως είναι εκείνοι που συνθέτουν και θεσπίζουν τους νόμους. Ενώ, η πραγματική εξουσία για τη νομοθεσία ανήκει αποκλειστικά στον Θεό. . . . Επειδή η Ισλαμική κυβέρνησις είναι μια κυβέρνησις νόμων, ο θρησκευτικός ηγέτης (ο φακίχ), και κανείς άλλος, είναι ο μόνος που έχει το δικαίωμα να ενασχολήται στις υποθέσεις της κυβερνήσεως. Αυτός είναι εκείνος που πρέπει να λειτουργή σε όλους τους τομείς στους οποίους ο Προφήτης (ο ίδιος ο Μωάμεθ) λειτουργούσε—χωρίς να προσθέτη ούτε να αφαιρή απ’ αυτά το παραμικρό. Αυτός πρέπει να επιβάλλη τις κανονικές τιμωρίες, όπως ακριβώς έκανε ο Προφήτης, και αυτός πρέπει να κυβερνά σύμφωνα με την αποκάλυψι του Θεού.»

Τα ερωτήματα που πολλά άτομα (ως επί το πλείστον όχι Μουσουλμάνοι) υποβάλλουν, είναι τα εξής: Μπορεί μια καθαρώς Ισλαμική κυβέρνησις να λειτουργήση και να επιζήση στο σύγχρονο κόσμο; Μπορεί να προσαρμοσθή στη σύγχρονη τεχνολογία και στις διεθνείς σχέσεις; Οι Μουσουλμάνοι λέγουν ότι μπορεί. Μολονότι η Περσία ήταν ένα υλιστικό έθνος, έχοντας υιοθετήσει πολλούς Δυτικούς τρόπους και απολαμβάνοντας τα σύγχρονα επιτεύγματά του, ο Μουσουλμάνος πιστεύει ότι μπορεί να κάνη και χωρίς αυτά, αν αυτά διαφθείρουν τον Ισλαμικό τρόπο ζωής. Είναι αυτή η πρόβλεψις ορθή;

Αυτό το ερώτημα πήρε επείγουσα μορφή όταν ο Χομεϊνί ερμήνευσε το Μουσουλμανικό νόμο σχετικά με την ενδυμασία των γυναικών. Σχετικά με τις γυναίκες που εργάζονται «στα Ισλαμικά υπουργεία,» είπε: «Οι γυναίκες δεν πρέπει να ντύνωνται άσεμνα σ’ αυτά τα υπουργεία. Δεν υπάρχει τίποτα το εσφαλμένο στο να εργάζωνται οι γυναίκες. Αλλά πρέπει να ντύνωνται σύμφωνα με τους θρησκευτικούς κανόνες.»

«Σε πολλά μέρη,» ανέφεραν οι Τάιμς της Νέας Υόρκης, σε τηλεγράφημα της 8^ης Μαρτίου, «οι δηλώσεις των θρησκευτικών ηγετών ελήφθησαν σαν εντολή για τις Μουσουλμάνες να φορούν ένα πέπλο από το κεφάλι μέχρι τα πόδια όπως υπαγορεύει η ορθόδοξη συνήθεια. Σήμερα, στη Διεθνή Ημέρα των Γυναικών, έγιναν μερικές διαδηλώσεις στην πρωτεύουσα με διαμαρτυρίες για την ερμηνεία του Αγιατολλάχ Χομεϊνί. Μέσα σε πυκνό χιόνι, περισσότερες από 6.000 γυναίκες, πολλές από τις οποίες φορούσαν ‘τζηνς’ ή Δυτικές ενδυμασίες και μπότες, ωργάνωσαν μια τετράωρη πορεία από το Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης ως το υπουργείο του Μπαζαρκάν [του πρωθυπουργού]. Μερικές τραγουδούσαν: ‘Στην αυγή της ελευθερίας, δεν υπάρχει καθόλου ελευθερία.’»

Θα αισθάνωνται οι Περσίδες πιο ελεύθερες, πιο ευτυχείς, αν εφαρμοσθή ο Ισλαμικός νόμος με όλη του την αυστηρότητα, όπως υποστηρίζει ο Χομεϊνί; «Δεν υπάρχει περιθώριο,» είπε, «για γνώμες ή αισθήματα στο σύστημα της Ισλαμικής κυβερνήσεως· αντιθέτως, ο Προφήτης και οι ‘Ιμάμηδες’ (Μουσουλμάνοι ηγέτες) και ο λαός, όλοι ακολουθούν την επιθυμία του Θεού και τους νόμους του . . . Επιθυμούμε έναν ηγέτη ο οποίος θα έκοβε το χέρι του ίδιου του γιου του αν έκλεβε, και θα μαστίγωνε και θα λιθοβολούσε τον πιο στενό του συγγενή αν διέπραττε πορνεία.»

Σ’ έναν κόσμο που τα περισσότερα έθνη έχουν γίνει πιο επιεική—μερικά μάλιστα υπερβολικά επιεική—στην επιβολή ποινών για το έγκλημα, θα υπάρξουν αλήθεια φιλικές εμπορικές σχέσεις και τουριστικές συναλλαγές με τις άλλες χώρες; Θα υπάρξη περαιτέρω ανησυχία ανάμεσα στους ίδιους τους Πέρσες; Ο Χομεϊνί το έλαβε αυτό υπ’ όψιν του όταν είπε:

«[Οι Ισλαμικοί μεταρρυθμιστές] φωνάζουν, ‘Αλλοίμονο στο Ισλάμ,’ όταν διατάξη 80 μαστιγώσεις σαν τιμωρία για τους μέθυσους, ή 100 μαστιγώσεις για τους κακόφημους πόρνους, ή όταν το Ισλάμ αξιώση τον δια λιθοβολισμού θάνατο αρρένων ή θηλέων οι οποίοι διέπραξαν μοιχεία, ενώ προηγουμένως είχαν καλή υπόληψι.»

Από τότε που πέτυχε η επανάστασις, ο Ισλαμικός νόμος άρχισε προφανώς να επιβάλλεται. Ένα τηλεγράφημα από την Τεχεράνη της Περσίας με ημερομηνία 25 Φεβρουαρίου 1979 έλεγε τα εξής:

«Ένας κλέφτης ο οποίος παραβίασε το σπίτι μιας χήρας στη Ζενγιάν, βορειοδυτικά της Τεχεράνης, υπεβλήθη σε 25 μαστιγώσεις στην κεντρική πλατεία, μετά την επιβολή της ποινής από τους ντόπιους Ισλαμικούς ηγέτες. Στην αρχή της εβδομάδος δύο άνδρες, ηλικίας 20 και 22 ετών, υπεβλήθησαν σε 80 μαστιγώσεις ο καθένας για κατανάλωσι οινοπνεύματος στην Κερμάν, στη νοτιοανατολική Περσία.»

Ένα τηλεγράφημα στους Τάιμς της Νέας Υόρκης με ημερομηνία 6 Μαρτίου, έλεγε τα εξής: «Αργά χθες το βράδυ, για πρώτη φορά, έγιναν εκτελέσεις για παραβιάσεις του Μουσουλμανικού νόμου. Επτά άνδρες εξετελέσθησαν δια πυροβολισμού εδώ, για δυο περιπτώσεις που περιελάμβαναν βιασμό νεαρών αγοριών. Σε μια από τις περιπτώσεις, το υποτιθέμενο θύμα βιασμού, το οποίο ήταν 16 ετών, υπεβλήθη επίσης σε 100 μαστιγώσεις. Το Επαναστατικό Δικαστήριο δεν έδωσε εξηγήσεις για την ποινή του υποτιθέμενου θύματος.»

Άλλες κυβερνήσεις, μη Μουσουλμανικές, επιβάλλουν επίσης τιμωρίες με πιο αυστηρές ποινές, σε μια προσπάθεια να αναχαιτίσουν το κύμα του εγκλήματος. Αυτές οι τιμωρίες μπορεί να φαίνωνται υπερβολικές και άτοπες στους εξωτερικούς παρατηρητές. Αλλ’ αυτοί οι παρατηρητές πρέπει να λάβουν υπ’ όψιν τους το γεγονός ότι, από το άλλο μέρος, εκεί όπου έχει ασκηθή επιείκεια στους εγκληματίες, υπάρχουν τα ίδια ή και χειρότερα προβλήματα ως προς την εγκληματικότητα. Τι, μπορούμε να πούμε λοιπόν, για το νόμο σαν προληπτικό του εγκλήματος, και υπάρχει κανένας τρόπος ώστε να μπορέση να εξαλειφθή ολοκληρωτικά το έγκλημα;