Στον Θάνατο και Πίσω;
ΜΠΟΡΕΙ ένα άτομο που πεθαίνει, να επανέλθη πάλι σε ζωή; Πολλές ειδησεογραφίες απ’ όλο τον κόσμο λέγουν ότι συμβαίνει αυτό. Η εφημερίδα Σταρ του Τορόντο της 20ης Φεβρουαρίου 1976, είχε τον εξής εκπληκτικό τίτλο:
«Οι γιατροί ξαναζωντανεύουν αγόρι που ήταν ‘νεκρό’ 105 λεπτά»
Η Καναδέζικη εφημερίδα εξηγούσε τα εξής:
«Ένα 16-χρονο αγόρι που ήταν ‘νεκρό’ επί 105 λεπτά πριν από τρεις εβδομάδες, τώρα επιθυμεί να πάη πάλι στο σχολείο.
«Ο Έντουαρντ Μίλλιγκαν έπεσε κάτω σε μια εκδρομή του σχολείου κάνοντας σκι πάνω στο χιόνι· η καρδιά του δεν χτυπούσε, δεν είχε σφυγμούς και δεν ανέπνεε 105 λεπτά τουλάχιστον. . . .
«Ο Δρ Άρνολντ Τουήντ, γιατρός στο [Γενικό Νοσοκομείο του Σέλκιρκ], είπε ότι ‘αυτό είναι το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα που γνωρίζομε’ που η καρδιά ενός ασθενούς σταμάτησε να χτυπά και ο ασθενής ανέρρωσε χωρίς καμμιά εμφανή βλάβη του εγκεφάλου.»
Περίπου ένα χρόνο αργότερα, στις 20 Ιανουαρίου 1977, η εφημερίδα Ποστ της Νέας Υόρκης ανέφερε μια ακόμη πιο εκπληκτική είδησι. Ο τίτλος της εφημερίδας ήταν:
«Ο Μακρύτερος Θάνατος: Ανέζησε Μετά από 4 Ώρες»
Το άρθρο μιλούσε για μια 20-χρονη Ινδιάνα, την Ζαν Τζώμπον, η οποία βρέθηκε αναίσθητη σε μια χιονισμένη περιοχή. Βρισκόταν εκεί περίπου δύο ώρες σε θερμοκρασία χαμηλότερη των 36° Κ κάτω του μηδενός (-33° Φ)! Η καρδιά της είχε σταματήσει, και η θερμοκρασία του σώματός της ήταν μόνο 24° Κ (75° Φ), περισσότερο από 13° Κ (23° Φ) κάτω από το φυσιολογικό όριο! Η εφημερίδα Ποστ ανέφερε:
«Οι γιατροί έκαναν συνεχείς μαλάξεις στην καρδιά, πιέζοντας το στέρνο και την καρδιά επί δυο ώρες χωρίς να έχουν κανένα σημείο επιστροφής στη ζωή.
«Εισήγαγαν ένα σωλήνα στην τραχεία της για να τροφοδοτή αέρα.
«Τελικά, χρησιμοποίησαν μια σπάνια μέθοδο που είναι γνωστή ως περιτοναϊκή διάλυσις—εισάγοντας με σύριγγα στην περιτοναϊκή κοιλότητα ένα θερμό διάλυμα.
«Όταν η θερμοκρασία του σώματος της γυναίκας αυξήθηκε αρκετά, χρησιμοποίησαν ένα μηχάνημα απινιδώσεως του αίματος για να δώση στην καρδιά της ένα ηλεκτρικό τράνταγμα ώστε να σταθεροποιηθή ο κανονικός χτύπος.
«Η γυναίκα συνήλθε, μπόρεσε να μιλήση, και συμπεριφερόταν σαν ένα άτομο μετά από αναισθησία, είπε ο [Δρ Μπράιαν] Πίκερινγκ.
«Χθες, η Δεσποινίς Τζώμπον ‘περίμενε να πάη στο σπίτι της.’»
Ασφαλώς αυτές είναι αξιόλογες αναρρώσεις. Και με τις σύγχρονες ιατρικές μεθόδους, αναρρώσεις σαν κι αυτές συμβαίνουν με μεγαλύτερη συχνότητα. Αλλά μπορούν να εγείρουν περίεργα ερωτήματα, όπως παρατηρούμε σ’ ένα άρθρο της εφημερίδας Γιούνιον του Σαν Ντιέγκο, της 1ης Οκτωβρίου 1978:
«Η Υπόθεσις Ενός ‘Θανάτου’ στο Τέξας Δημιουργεί Προβλήματα»
Η εφημερίδα εξηγεί:
«Η εκπληκτική επιστροφή στη ζωή του Ρότζερ Ράγκλαντ μετά από 12 ώρες φαινομενικού κλινικού θανάτου έγινε αιτία να αναζωπυρωθούν οι συζητήσεις σχετικά με το πώς ακριβώς ορίζεται ο θάνατος στο Τέξας. . . .
«‘Ο νεαρός είχε όλα τα νευρολογικά σημεία εγκεφαλικού θανάτου’ είπε ο Δρ. Τζέιμς Λίντλεϋ, ο οποίος εξέτασε τον νέο στο θάλαμο εντατικής παρακολουθήσεως στο Νοσοκομείο Μπράκεντριντζ.
«Οι γιατροί είχαν πάρει την άδεια από την οικογένειά του να χρησιμοποιήσουν τους νεφρούς του νεαρού για μεταμόσχευσι, και τον τοποθέτησαν σε μια αναπνευστική συσκευή για να συνεχισθή η κυκλοφορία του αίματος και του αέρα στους ιστούς του σώματος. Η οικογένεια είχε ειδοποιήσει το γραφείο κηδειών.
«Την επομένη του ατυχήματος, όμως, ο νευροχειρουργός Μπράυον Νήλυ παρατήρησε κάποια κίνησι στα πόδια του Ράγκλαντ και κατόπιν διεπίστωσε κάποια εγκεφαλική δράσι. . . .
«Στο Τέξας σήμερα δεν υπάρχει κανένας νομικός ορισμός του θανάτου. Μια τέτοια νομοθεσία θα μπορούσε να φερθή ενώπιον του Νομοθετικού σώματος όταν συνεδριάση τον Ιανουάριο.»
Επέστρεψαν πράγματι από τους νεκρούς αυτά τα άτομα; Μπορούν να δώσουν στους ζώντες κάποια πληροφορία σχετικά με την κατάστασι στην οποία βρίσκονται εκείνοι που έχουν πεθάνει; Τι είναι αλήθεια θάνατος;