Η Όρασίς της Είναι Αδύνατη, Αλλά η Πίστις της Λαμπρή
Η ΚΑΡΟΛ ΝΤΙΒΕΡΣ έχει αδύνατη όρασι αλλά έντονη αίσθηση χιούμορ. Έχασε το δεξί της μάτι από διαβήτη το 1976, και έχει μόνο μερική όρασι από το άλλο μάτι. «Θα μπορούσα να το χάσω κι αυτό κάποια στιγμή,» ομολογεί, «αλλά δεν θέλω να σκέφτωμαι αυτή την πιθανότητα.»
Η Κάρολ έπαθε διαβήτη όταν ήταν 11 ετών. Τώρα είναι στα 40 της και έχει μεγαλώσει δυο γιους παρά τα σωματικά της προβλήματα. «Όταν έμαθα ότι είχα διαβήτη σκέφθηκα ότι, όπως η ιλαρά, θα περνούσε. Ο γιατρός μου έδωσε ένα βιβλίο να διαβάσω για την ασθένεια. Το διάβασα και το πέταξα στον τοίχο. Ο διαβήτης μου ποτέ δεν θα περνούσε. Φαινόταν τόσο άδικο. Ήμουν σχεδόν απελπισμένη για το μέλλον μου.
«Όλοι γνωρίζουν ότι οι διαβητικοί έχουν προβλήματα με την ποσότητα ζαχάρου στο αίμα τους,» υπογραμμίζει η Κάρολ. «Εκείνο που είναι λιγώτερο γνωστό είναι ότι ο διαβήτης που αρχίζει από μικρή ηλικία, αυτόν που έχω εγώ, συχνά οδηγεί σε πλήθος σοβαρών προβλημάτων για το σώμα. Η τυφλότης είναι ένα απ’ αυτά, και προκαλείται από μικροσκοπικά πρόσθετα αιμοφόρα αγγεία που δημιουργούνται στον αμφιβληστροειδή χιτώνα των διαβητικών και κατόπιν σπάζουν, γεμίζοντας το μάτι με αίμα. Οι διαβητικοί αντιμετωπίζουν σοβαρά κυκλοφοριακά προβλήματα και μπορούν να χάσουν τα άκρα τους από γάγγραινα. Μπορεί να έχουν προβλήματα με τα νεφρά τους, σκλήρυνσι των αρτηριών, υπερβολική δυσκολία στην τεκνοποιία. Και ο κατάλογος συνεχίζεται.»
Αυτό φαίνεται καταθλιπτικό, έτσι δεν είναι; Αλλά για εκατομμύρια ανθρώπους ο διαβήτης είναι μια σκληρή καθημερινή πραγματικότητα. «Μπορείς να τρελλαθής σκεφτόμενος απλώς τα τρομερά πράγματα που συμβαίνουν μέσα στο σώμα σου, και περιμένοντας την επόμενη αιμορραγία του αμφιβληστροειδούς.» Η λύσις; «Προσπαθήστε να διασκεδάσετε την κατάστασι αν μπορήτε,» συμβουλεύει η Κάρολ, «και μην επιτρέπετε στον εαυτό σας να φιλοξενή αρνητικά πράγματα.»
Να διασκεδάσετε την κατάστασι; «Βέβαια,» λέει χαρούμενα η Κάρολ «θυμάμαι τη φορά που προσπάθησα να τηλεφωνήσω από το πολυτελές τηλέφωνο μιας φίλης μου. Μόνο που το τηλέφωνο αποδείχθηκε ότι ήταν η βουτυριέρα.
«Το σημείο,» προσθέτει η Κάρολ, «είναι ότι το γέλιο μπορεί να σας αφαίρεση το αίσθημα του να λυπάσθε πάρα πολύ τον εαυτό σας. Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται ένας ασθενής είναι η αυτοσυμπόνια.»
Παρόμοια καλή συμβουλή μπορεί να βρεθή στη Βίβλο, ένα βιβλίο του οποίου οι πρακτικές συμβουλές για τη ζωή συχνά υποτιμούνται. Παραδείγματος χάριν: «Η ευφραινομένη καρδία δίδει ευεξίαν ως ιατρικόν· το δε κατατεθλιμμένον πνεύμα ξηραίνει τα οστά.»—Παρ. 17:22.
Μ’ άλλα λόγια, «μια χαρούμενη καρδιά είναι τέλειο γιατρικό» (Βίβλος της Ιερουσαλήμ), «αλλά το συντετριμμένο πνεύμα αρρωσταίνει.» (Η Ζώσα Βίβλος) Η Κάρολ Ντίβερς δεν εκτιμούσε πάντα αυτή την καλή συμβουλή. Τι άλλαξε την άποψί της;
«Το 1962,» αφηγείται, «μόλις είχα πανδρευθή και είχα δυο μικρά αγόρια όταν μια ηλικιωμένη κυρία μου ζήτησε να γίνω συνδρομήτρια του περιοδικού Σκοπιά. Δεν ενδιαφερόμουν και πολύ για το περιοδικό, αλλά δέχθηκα τη συνδρομή επειδή η κυρία αυτή μου θύμισε δυο θείες μου που ήσαν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Πάντοτε τις θαύμαζα, μολονότι δεν ήξερα πραγματικά τι πίστευαν.
«Το αποτέλεσμα ήταν ότι άρχισα να μαθαίνω τι λέει η Βίβλος για τα ανθρώπινα παθήματα, και κατάλαβα τη μεγάλη σημασία της. Χάρηκα όταν έμαθα ότι η Βίβλος δεν διδάσκει ότι ο Θεός θέλει να υποφέρωμε. Μάλιστα, δεν θα υπήρχε ο διαβήτης ή κάποιο άλλο είδος παθήματος αν οι άνθρωποι υπάκουαν στον Θεό από την αρχή.
«Διαβάζοντας σχετικά με τον Ιώβ βοηθήθηκα να μην αισθάνωμαι λύπη για τον εαυτό μου. Στην αφήγησι του Ιώβ, ο Σατανάς ισχυρίζεται ότι οποιοδήποτε άτομο που θα υπέφερε αρκετά, τελικά θα στρεφόταν εναντίον του Θεού. Ήμουν αποφασισμένη να μην αφήσω το Σατανά να γελάση τελευταίος στην περίπτωσί μου.»
Η Βιβλική γνώσις βοήθησε την Κάρολ να αποφύγη την αυτοσυμπόνια και με έναν άλλο τρόπο επίσης. «Όταν έχετε ένα χρόνιο νόσημα,» λέει, «είναι εύκολο να σκεφθήτε ‘Γιατί σ’ εμένα;’ Γιατί και οι άλλοι άνθρωποι να μην πρέπει να υποφέρουν όπως εγώ; Αλλά η Βίβλος δείχνει ότι όλοι μας στο ίδιο καζάνι βράζομε. Όλοι πεθαίνομε. Απλώς, μερικοί από μας συμβαίνει να πεθαίνουν πιο γρήγορα από άλλους. Η γνώσις τούτου, με κάνει να θέλω να βγω και να βοηθήσω κι άλλους ανθρώπους ν’ αποκτήσουν την ελπίδα για το μέλλον που εγώ έχω, αντί απλώς να περιφέρωμαι, με την ευχή να μην είχα διαβήτη.»
Ποια είναι η ελπίδα της Κάρολ για το μέλλον; «Πρόκειται να θεραπευθώ τελείως,» δηλώνει με βεβαιότητα. «Πρόκειται να αποκτήσω πάλι την όρασί μου, ποτέ δεν θα χρειάζεται να κάνω ενέσεις ινσουλίνης και πραγματικά θα αισθάνομαι υγιής όλη τη διάρκεια της ημέρας, κάθε μέρα.»
Φυσικά, η σύγχρονη ιατρική δεν μπορεί να θεραπεύση τον διαβήτη της Κάρολ ούτε ν’ αντικαταστήση το χαμένο της μάτι. Αλλά η Κάρολ δεν αποβλέπει στην ιατρική για θεραπεία. «Αν ο Ιησούς ήταν στη γη σήμερα θα μπορούσε να με θεραπεύση,» τονίζει. «Θεράπευσε ανθρώπους που ήσαν πιο τυφλοί από μένα. Γιατί το έκανε αυτό; Για να δείξη πώς θα θεραπευθούν οι άνθρωποι κάτω από τη βασιλεία του Θεού.»
Η Κάρολ πιστεύει βαθιά σ’ αυτή τη βασιλεία. «Έχετε ακούσει τους ανθρώπους να προσεύχωνται, ‘Ελθέτω η βασιλεία σου’; Ναι, πιστέψτε με, έρχεται. Ελπίζω να βρίσκωμαι εδώ όταν οι προσευχές αυτές απαντηθούν. Ο Ιησούς έδωσε μια προφητεία για να δείξη πότε θα πλησίαζε η βασιλεία, και περιλαμβάνει γεγονότα σαν αυτά που έχει η πρωινή σας εφημερίδα. Μπορείτε να τα διαβάσετε μόνος σας στο 24 κεφάλαιο του Ματθαίου, 21 του Λουκά και 13 του Μάρκου.»
Η πίστις της Κάρολ που βασίζεται στη Βίβλο της έχει δώσει κάτι περισσότερο από ελπίδα για το μέλλον. Τη βοήθησε να αποφύγη προβλήματα υγείας τώρα. Πώς;
«Η Βίβλος με δίδαξε ότι ο Ιεχωβά Θεός θεωρεί τη ζωή ιερή,» λέει. «Καθώς μελετούσα τη Βίβλο κατανοούσα ότι ήμουν υποχρεωμένη να φροντίζω καλύτερα τον εαυτό μου. Πώς θα πίστευε ο Ιεχωβά ότι ήθελα να ζήσω για πάντα αν δεν πρόσεχα το διαιτολόγιό μου και παραμελούσα την τωρινή μου υγεία;
«Φυσικά, η φροντίδα του εαυτού σας απαιτεί εγκράτεια, αλλ’ η Βίβλος βοηθά το άτομο να ανάπτυξη αυτή την ιδιότητα. Επίσης, η εγκράτεια είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου για έναν διαβητικό.»
Γιατί συμβαίνει αυτό; «Όταν το σώμα βρίσκεται κάτω από πίεσι ελευθερώνει το αποθηκευμένο ζάχαρο από το συκώτι. Έτσι, όταν ένας διαβητικός εξάπτεται, είναι σαν να καταπίνη κουταλιές ζάχαρη, που είναι το χειρότερο πράγμα για ένα διαβητικό! Πάντα ήμουν συναισθηματικό άτομο, αλλά έπρεπε να μάθω να δαγκώνω τη γλώσσα μου προτού πω κάτι που θα άρχιζε μια φιλονεικία. Έπρεπε να μάθω να είμαι ειρηνοποιός. Χρειάσθηκε να περάσουν χρόνια. Αλλά τώρα τα πράγματα απλώς δεν με εξαγριώνουν τόσο όσο στο παρελθόν.
«Η Βίβλος λέει ότι η ειρήνη του Θεού θα διαφυλάξη τις καρδιές μας και τις διανοητικές μας δυνάμεις,» λέει γελώντας η Κάρολ, «αλλά διαφυλάττει επίσης και το επίπεδο ζαχάρου του αίματός μας!»
Δεν απελπίσθηκε ποτέ η Κάρολ Ντίβερς; «Ασφαλώς, απελπίσθηκα,» απάντησε με ειλικρίνεια, «αλλά ποτέ η απελπισία δεν λύνει τα προβλήματα. Με την πάροδο των ετών έμαθα ότι όταν είμαι απογοητευμένη το καλύτερο πράγμα που μπορώ να κάνω είναι να δείξω ενδιαφέρον για τους άλλους ανθρώπους και να μη σκέφτωμαι τον εαυτό μου.
«Η όρασίς μου άρχισε να χάνεται το 1970, και αυτό ήταν πολύ θλιβερό. Αλλά περίπου εκείνο τον ίδιο καιρό φαινόταν σαν να αναζητούσα συνεχώς ευκαιρίες να βοηθήσω άλλους ανθρώπους να μάθουν περισσότερα για τη Βίβλο. Ξέρετε, το ότι ασχολούμουν περισσότερο στη διδασκαλία της Βίβλου ήταν η καλύτερη θεραπεία που θα μπορούσα να έχω. Όταν άρχισα να τυφλώνομαι μελετούσα με 11 άτομα που δέχθηκαν πραγματικά το άγγελμα, και τώρα διδάσκουν άλλους.»
Καθώς η όρασίς της χειροτέρευε, η Κάρολ γινόταν σταθερά πιο δραστήρια σ’ αυτό το έργο διδασκαλίας της Βίβλου. «Οι δυο μου γιοι δεν μένουν στο σπίτι, υπηρετούν στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά,» λέει περήφανα. «Δηλαδή έχω περισσότερο χρόνο από προηγουμένως. Γι’ αυτό, πέρυσι το Σεπτέμβριο μπόρεσα ν’ αρχίσω να υπηρετώ σαν τακτική σκαπάνισσα, δηλαδή να δαπανώ πολύ από το χρόνο μου τώρα επισκεπτόμενη τους ανθρώπους και μοιραζόμενη μαζί τους πράγματα από τις Γραφές. Είναι κάτι που ήθελα να κάνω εδώ και πολύ καιρό.
«Δεν είμαι υπεράνθρωπος,» ομολογεί η Κάρολ. ποτέ δεν θα μπορούσα να τα βγάλω πέρα μόνη μου χωρίς τη βοήθεια της οικογένειάς μου και των φίλων στην εκκλησία. Πάντοτε ήμουν ανεξάρτητο άτομο, και όταν άρχισα να τυφλώνωμαι δυσκολεύθηκα πολύ να πείσω τον εαυτό μου ότι, είτε μου άρεσε είτε όχι, βρισκόμουν σε μειονεκτική θέσι. Ποτέ δεν σκεφτόμουν για τον εαυτό μου έτσι. Δεν μου ερχόταν εύκολο να ζητήσω βοήθεια, αλλά έμαθα ότι μπορώ να ζητώ βοήθεια, και από τους άλλους ανθρώπους και από τον Ιεχωβά Θεό. Ο Ιεχωβά προμηθεύει και τους ανθρώπους και τη βοήθεια. Αυτό ήταν ένα θαυμάσιο μάθημα για μένα.
«Διαπιστώνω ότι η απογοήτευσις έρχεται όταν σκέφτωμαι πράγματα που συνήθιζα να κάνω και δεν μπορώ πια να τα κάνω. Η λύσις είναι απλή. Κάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται τι μπορεί να κάνη, και κατόπιν προσπαθώ να βρω έναν καινούργιο τρόπο ή και καλύτερο τρόπο για να το κάνω αυτό.
«Παραδείγματος χάριν, ήμουν αποθαρρυμένη ένα καλοκαίρι επειδή έπρεπε να περάσω αρκετό διάστημα στο σπίτι. Άρχισα, λοιπόν, ένα μικρό ‘Σχολείο Βασιλείας’ για τα παιδιά της εκκλησίας μια μέρα τη βδομάδα στο σπίτι μου. Αυτό με χαροποιούσε επειδή αγαπώ τα παιδιά, και τα παιδιά αγαπούν το σχολείο. Παίζομε Βιβλικά δράματα, παιχνίδια, θυμόμαστε εδάφια. Κάποτε προσπαθήσαμε μάλιστα να φτιάξωμε την κιβωτό του Νώε με ακτίνες Ποδηλάτου!
«Υπήρξαν φορές που το μάτι που μου απέμεινε αιμορράγησε και τυφλώθηκα τελείως και περιορίσθηκα στο κρεββάτι μέρες ή βδομάδες. Η προσευχή είναι πολύ σπουδαία σε τέτοιες περιπτώσεις. Το ίδιο και οι θαυμάσιες μαγνητοταινίες από τη Βίβλο που παρέχει η Εταιρία Σκοπιά, καθώς και το τηλέφωνο. Ακόμη και αν δεν μπορώ να βγω έξω, μπορώ να τηλεφωνήσω στους ανθρώπους. Αν και αυτό είναι αρκετά δύσκολο, μπορώ πάντα να θυμάμαι κάποιον που είναι σε πολύ χειρότερη κατάστασι από μένα, και που θα εκτιμούσε ένα τηλεφώνημα.»
Σε κανέναν δεν αρέσει να υποφέρει, όπως και στην Κάρολ Ντίβερς, που υποφέρει περισσότερο από πολλούς ανθρώπους. Μολονότι δεν εκλέγομε το να υποφέρομε, μπορούμε να εκλέξωμε πώς θα αντιδράσωμε στο πάθημά μας. Θα γίνωμε πιο πικροί, θα κατηγορήσωμε τον Θεό και θα επιμένωμε σε κάτι που μπορούσε να έχει γίνει; Ή θα επωφεληθούμε από την ευκαιρία που έχομε να στηριχθούμε στον Θεό για βοήθεια, πλησιάζοντας πιο κοντά του;
Η Κάρολ εκφράζεται ως εξής: «Δεν ξέρω τι θα μου συμβή αύριο—τι άλλο ακόμη θα συναντήσω—αλλά γνωρίζω ότι οτιδήποτε επιτρέπει ο Ιεχωβά, θα είναι σωστό. Γνωρίζω ότι θα μου δώση την αναγκαία δύναμι. Αυτός πάντοτε την έχει.»
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 28]
«Όταν έχετε χρόνιο νόσημα, είναι εύκολο να σκεφθείτε, ‘Γιατί σ’ εμένα;’»