Θαύματα της Φύσεως

Πατρική Αγάπη

Η μητρική αγάπη είναι πολυδιαφημισμένη. Όταν η προσοχή μας στρέφεται στον αυτοκρατορικό πιγκουίνο, τον λόγο έχει η πατρική αγάπη. Ο υψηλόσωμος αυτός πιγκουίνος έχει κάπου 1,30 μέτρα ύψος. Γύρω στον Απρίλη—που είναι το τέλος του φθινοπώρου στην πατρίδα τους την Ανταρκτική—όλοι οι πιγκουίνοι συγκεντρώνονται σε έναν συμφωνημένο τόπο. Εκεί ερωτοτροπούν στη στεριά γύρω στους δύο μήνες. Τρέφονται από τον έρωτα, θα μπορούσαμε να πούμε, αφού δεν βάζουν καθόλου στο στόμα τους τροφή όλο το διάστημα. Μετά, το θηλυκό αφήνει ένα αυγό και φεύγει. Το αρσενικό παίρνει το αυγό ανάμεσα στα πόδια του, το καλύπτει με μια δίπλα από το λίπος του, και στέκεται εκεί επί δύο μήνες. Μέχρι τότε, ελπίζει να επιστρέψει η μητέρα πιγκουίνος από το δίμηνο όργιο πολυφαγίας, με εναποθηκευμένη τροφή για το νεοεπωασμένο μικρούλι. Αν αυτή δεν εμφανιστεί, ο πατέρας πιγκουίνος είναι υποχρεωμένος να εξεμέσει το εσωτερικό του λαιμού του και να το ταΐσει στο νέο του βλαστάρι. Μέχρι τη στιγμή αυτή δεν έχει φάει για τέσσερις μήνες και έχει χάσει το 40% του βάρους του. Όμως για κοίτα αυτό το όμορφο μωρό—άξιζε τον κόπο!

Η μυγοπαγίδα της Αράχνης

Από τους ιστογεννητικούς αδένες της αράχνης βγαίνει το υγρό πρωτεϊνούχο υλικό, το οποίο αμέσως στερεοποιείται, καθώς πλέκεται στα υπέροχα εκείνα δίχτυα που βλέπει κανείς φορτωμένα από το πρωινό αγιάζι. Με τον κατάλληλο χειρισμό, οι αδένες παράγουν διάφορα είδη ιστού—άλλοι πλέκονται πυκνοί, άλλοι αραιοί και μερικοί κολλώδεις. Οι περισσότεροι μεταξένιοι ιστοί δεν είναι κολλώδεις, όμως μερικοί ιστοί τοποθετημένοι σε στρατηγικά σημεία είναι. Είναι εκείνοι που στήνονται για να πιάσουν τις άτυχες μύγες—και οι οποίοι ουδέποτε παγιδεύουν την ίδια την αράχνη. Με το στόμα της η αράχνη λαδώνει τα πόδια της και μετά περπατά πάνω στον κολλώδη μεταξένιο ιστό, χωρίς δυσάρεστες συνέπειες.

Ένα Ψάρι Με Προβολείς

Έχετε ποτέ τυφλωθεί προς στιγμή το βράδυ από κάποιον που ρίχνει ένα προβολέα στα μάτια σας; Τότε γνωρίζετε πώς αισθάνονται ορισμένα ψάρια, όταν, την ώρα που ετοιμάζονται να ένα νόστιμο ψαράκι, ξαφνικά αυτό τους ρίχνει μια ακτινοβολία πράσινου φωτός στα μάτια τους και, προς στιγμή, τυφλώνονται. Μέχρι να συνέλθουν, το γεύμα τους έχει «κάνει φτερά». Τα ψάρια-προβολείς, όπως ονομάζονται κοινά αυτοί οι φορείς φωτός, δεν παράγουν τα ίδια το φως τους, όπως συμβαίνει με τις λαμπυρίδες, τις πυγολαμπίδες και πολλά άλλα βιοφωτοβόλα πλάσματα. Το ψάρι-προβολέας φυλάει μέσα σε σακκούλες, κάτω από τα μάτια του, βακτηρίδια, τα οποία στην πραγματικότητα παράγουν το φως. Το ψάρι κανονίζει την ποσότητα του φωτός που παράγουν τα βακτηρίδια, κυρίως με τον έλεγχο του οξυγόνου. Η σακκούλα που περιέχει τα βακτηρίδια έχει το δικό της χωριστό βλέφαρο, με τη βοήθεια του οποίου το ψάρι κρύβει ή αποκαλύπτει το πράσινο φως. Πιστεύεται ότι εκτός που χρησιμοποιεί τους προβολείς αυτούς για να τυφλώνει προσωρινά τα αρπακτικά ψάρια, το ψάρι-προβολέας τους χρησιμοποιεί επίσης για επικοινωνία και για ανεύρεση τροφής.