Βιασμός στο Σπίτι
Η Νέα Ηθική—Θερίζει Ό,τι Έσπειρε
Σήμερα ακόμη και η αιμομειξία ζητάει την κοινωνική αναγνώριση
«ΚΑΘΕ παιδί έχει δικαίωμα στις ερωτικές σχέσεις, ακόμη και στις σεξουαλικές, με έναν γονέα, με τα αδέλφια του, με άλλους υπεύθυνους ενήλικες ή παιδιά.»—Άρθρο Επτά του «Χάρτη Σεξουαλικών Δικαιωμάτων του Παιδιού,» που συνέταξε ο ηγέτης του Κύκλου Παιδικής Σεξουαλικότητας.
Όλο αυτόν τον καιρό η αιμομειξία, το κρυμμένο έγκλημα, περίμενε υπομονετικά στην πάντα, αλλά τώρα πιέζει για να βγει στην επιφάνεια.
Πέντε χιλιάδες νέες περιπτώσεις αναφέρονται κάθε χρόνο σε όλο το έθνος, και οι ειδικοί λένε ότι, για καθεμία περίπτωση που αναφέρεται, υπάρχουν δέκα ή είκοσι που δεν αναφέρονται. Ένας επικεφαλής μιας κλινικής θυμάτων αιμομειξίας λέει: «Πιστεύω ότι η αιμομειξία είναι εξαπλωμένη παντού στην Αμερική.» Μια κοινωνική λειτουργός λέει ότι η αιμομειξία είναι «περισσότερο κοινή από το βιασμό και με τις μικρότερες καταγγελίες.» Μερικοί υπολογίζουν ότι εικοσιπέντε εκατομμύρια γυναίκες στην Αμερική σήμερα υπέστησαν αιμομεικτική επίθεση όταν ήταν παιδιά. Οι εκθέσεις δείχνουν ότι και άλλες χώρες αντιμετωπίζουν το ίδιο αυξανόμενο πρόβλημα. «Η τελευταία λέξη της μόδας σήμερα,» γράφει ένα νέο βιβλίο για την κακοποίηση των παιδιών, «είναι οι σεξουαλικές λέσχες πατέρα-γιου.» «Το ποσοστό της αιμομειξίας είναι τόσο υψηλό,» έγραφε μια πηγή, «ώστε η απαγόρευση μοιάζει παράλογη.» Η περίεργη λογική είναι, αν το έγκλημα είναι τόσο εξαπλωμένο, γιατί να το καταπολεμήσουμε;
Η παραδοξότητα της τελευταίας αυτής γνώμης γίνεται κατανοητή αν δούμε ποια είναι η πηγή της. Είναι ένα από τα πολλά επιχειρήματα που προωθούν οι ομάδες που δρουν παρασκηνιακά υπέρ της αιμομειξίας. Το τεύχος Μαρτίου 1980 της Ψυχολογίας Σήμερα ανέφερε ότι ορισμένα από τα επιχειρήματα της ομάδας για την αιμομειξία είναι τα εξής:
«Ορισμένες εμπειρίες από την αιμομειξία φαίνεται να είναι θετικές και μάλιστα ωφέλιμες.» «Η αιμομειξία σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να είναι είτε μια θετική, υγιής εμπειρία ή, το χειρότερο, ουδέτερη και ανιαρή.»
«Ο φόβος της αιμομειξίας έχει σαν αποτέλεσμα την παγερότητα στην έκφραση των στοργικών συναισθημάτων μέσα στο σπίτι.» Ο συγγραφέας του άρθρου στο Ψυχολογία Σήμερα δεν συμφωνεί μ’ αυτά τα επιχειρήματα υπέρ της αιμομειξίας. Λέει: «Το παιδί έχει απόλυτη ανάγκη για πραγματική αγάπη όπως και για φυσική τροφή και δεν θέλει να το αγαπούν αποβλέποντας στην εκμετάλλευσή του. Αλλά ελάχιστα παιδιά μπορούν να διακρίνουν από την παιδική τους ηλικία τη διαφορά ανάμεσα στην πραγματική αγάπη για το παιδί και στην εκμετάλλευση του από ένα μεγαλύτερο λόγω σεξουαλικού πάθους.
Το περιοδικό Τάιμ της 7 Σεπτεμβρίου, 1981, δημοσίευσε επίσης ένα προπαγανδιστικό άρθρο υπέρ της αιμομειξίας με τον τίτλο «Στενές Σχέσεις από την Κούνια ως τον Τάφο»:
«Θα πρέπει να επιτρέπεται στα πολύ νεαρά παιδιά και ίσως να ενθαρρύνονται να κάνουν μια πλήρη σεξουαλική ζωή χωρίς να παρεμβαίνουν οι γονείς και ο νόμος.» «Οι ανθρώπινες υπάρξεις, όπως και τα άλλα ανθρωποειδή πλάσματα, απαιτούν μια περίοδο πρώιμης σεξουαλικής πρόβας.» «Τα παιδιά στ’ αλήθεια είναι μια στερημένη μειονότητα. Θα πρέπει να έχουν δικαίωμα να εκφράζονται σεξουαλικά, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να έχουν ή και να μην έχουν επαφή με ανθρώπους μεγαλύτερους από τα ίδια.» «Αυτή η μορφή του σεξ είναι κατά βάση αβλαβής στα παιδιά.» «Η αιμομειξία καμιά φορά μπορεί να είναι ωφέλιμη.» «Πιστεύουμε ότι τα παιδιά πρέπει ν’ αρχίζουν το σεξ όταν γεννώνται. Εάν δεν κάνουν αιμομειξία, αυτό τους προξενεί πολλά προβλήματα.»
Το άρθρο του Τάιμ κλείνει με ορισμένες δηλώσεις από ψυχιάτρους. Η μία έλεγε: «Η πρώιμη σεξουαλική συμπεριφορά ανάμεσα στα παιδιά σ’ αυτή την κοινωνία σχεδόν πάντα οδηγεί σε ψυχολογικές διαταραχές,» Ένας άλλος που εργάζεται με τα παιδιά συμπεραίνει: «Η παιδική σεξουαλικότητα είναι σαν να παίζει κανείς μ’ ένα γεμάτο όπλο.»
Το δημοφιλές σλόγκαν, Κάνε αυτό που σ’ αρέσει, είναι επίσης ένα γεμάτο όπλο. Ο μαστροπός μπορεί να κάνει αυτό που του αρέσει, αλλά δεν κάνει τίποτα που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του βρέφους που χρησιμοποιεί για πόρνη. Ο σοδομίτης μπορεί να κάνει αυτό που του αρέσει, αλλά δεν κάνει τίποτα που να εξυπηρετεί το νεαρό του θύμα. Ο αιμομείκτης γονέας μπορεί να κάνει αυτό που του αρέσει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εξυπηρετεί τα συμφέροντα του μικρού του παιδιού. Το συμφέρον του παιδιού είναι να παραμένει παιδί, να αισθάνεται ασφάλεια στην παιδική του ηλικία, να αγαπιέται από παντρεμένους γονείς. Αγάπη είναι να σκέφτεσαι τους άλλους· όταν κάνεις αυτό που σου αρέσει σκέφτεσαι τον εαυτό σου.
Η αιμομειξία είναι πιθανώς το πιο ιδιοτελές και αξιόμεμπτο είδος κακοποιήσεως του παιδιού. Είναι μια παράλογη παραβίαση της εμπιστοσύνης και της εξαρτήσεως του παιδιού, γιατί στρέφεται εναντίον του ο πιο στενός του προστάτης. Και το παιδί είναι ένα πληγωμένο θύμα. «Δεν θυμάμαι να μίλησα ποτέ σε κανένα ευτυχισμένο, κοινωνικά προσαρμοσμένο, ατάραχο θύμα αιμομειξίας,» είπε η Δρ Σουζάν Σγκρόι, τέως πρόεδρος του Προγράμματος Θεραπείας Σεξουαλικών Τραυμάτων.
Η Δρ Τζουντιάν Ντένσεν-Γκέρμπερ, διευθυντής του Ινστιτούτου Οντύσυ στη Νέα Υόρκη, λέει: «Από την πείρα μου, τις δυσκολότερες ώρες, τις πέρασα όταν θεράπευα αυτά τα παιδιά που ήταν θύματα αιμομειξίας, ακόμη περισσότερο κι από τα παιδιά που τα τσακίζουν στο ξύλο, που τα κακοποιούν, που τα καίνε και τα μαστιγώνουν, γιατί τουλάχιστον αυτά τα παιδιά ξέρουν ότι αυτό που τους έκαναν δεν ήταν από αγάπη. Ο γονέας που χρησιμοποιεί σεξουαλικά ένα παιδί ενώ του λέει ‘σε αγαπώ’, ανατρέφει ένα παιδί που θα φοβάται να έχει αρμονία σχέσεων, εμπιστοσύνη, και ανάληψη υποχρεώσεων με οποιοδήποτε άλλο άτομο στη ζωή του, ακόμη και με το θεραπευτή του, γιατί αντίθετα με το δαρμένο παιδί, αυτό δεν αποζητάει τη στοργή, απεναντίας φοβάται τη στοργή και γίνεται εξαιρετικά απομονωμένο.»
Στη σελίδα 129 του βιβλίου Ο Θάνατος της Αθωότητας, διαβάζουμε: «απ’ αυτές που κατάντησαν πόρνες, το 92 τα εκατό είχαν κακοποιηθεί σεξουαλικά στην παιδική τους ηλικία· το 67 τα εκατό από αυτές δοκίμασαν κάποια μορφή αιμομειξίας . . . Τουλάχιστον το 75 τα εκατό απ’ αυτές που έφυγαν από τα σπίτια τους σε πανεθνική κλίμακα, είναι εκείνες που φεύγουν για ν’ αποφύγουν την αιμομειξία. Οι ίδιοι αριθμοί εφαρμόζονται στις περιπτώσεις έφηβων που χρησιμοποιούν ναρκωτικά: Γύρω στο 70 τα εκατό είναι θύματα αιμομειξίας.»
Και πάλι, όπως και στην περίπτωση της ομοφυλοφιλίας, η Γραφή θεωρεί την αιμομειξία σαν έγκλημα άξιο θανάτου: «Ουδείς άνθρωπος θέλει πλησιάσει εις ουδένα συγγενή αυτού κατά σάρκα, δια να αποκαλύψη την ασχημοσύνην αυτού. Εγώ είμαι ο Κύριος. Διότι πας όστις πράξη τι εκ των βδελυγμάτων τούτων, αι ψυχαί αίτινες ήθελον πράξει αυτά θέλουσιν εξολοθρευθή εκ μέσου του λαού αυτών.»—Λευιτικόν 18:6, 29.