Εκτιμώντας τα Δημιουργήματα του Ιεχωβά

ΠΟΤΕ δεν είχα αληθινά εντυπωσιαστεί, όπως ο Δαβίδ με τα αστέρια—δεν είχα δει τόσα πολλά μαζί, γιατί τα φώτα της πόλης δεν μου το επέτρεπαν. Αλλά τώρα ήταν εκπληκτικό να στέκομαι μέσα σε τέλειο σκοτάδι και, όσο μπορούσα να δω, να βρίσκομαι μέσα στο μαύρο βελούδινο στερέωμα, γεμάτο με αστραφτερά, σαν τα διαμάντια, αστέρια. Μετά να στρέφεις και να βλέπεις ένα φωτοστέφανο να ακτινοβολεί πάνω από το βουνό και σύντομα μετά να εμφανίζεται η ασημένια άκρη του φεγγαριού, και μετά να το βλέπεις ν’ ανατέλλει τόσο γρήγορα, λες και κάποιος είχε βουτήξει και το είχε σύρει προς τα πάνω, και να είναι τόσο κοντά σου λες και θ’ άπλωνες το χέρι σου και θα το άγγιζες—όλα αυτά με γέμιζαν δέος. Και μόνο τότε ένιωσα τέτοια συγκίνηση, ώστε κατάλαβα γιατί ο Δαβίδ έγραψε: «Οι ουρανοί διηγούνται την δόξαν του Θεού, και το στερέωμα αναγγέλλει το έργον των χειρών αυτού . . . η νυξ προς την νύκτα αναγγέλλει γνώσιν.»—Ψαλμοί 19:1, 2.

Και ποιος κάτοικος της πόλης έχει δει ποτέ ένα κολιμπρί; Αλλά το έχετε δει ποτέ να κάθεται πάνω στην ταΐστρα, ακριβώς πάνω από το κεφάλι σας, να απλώνει τη μακριά σαν άχυρο γλώσσα του για να πιει νερό με ζάχαρη από το ειδικό μπωλ; Και έχετε δει ποτέ ένα αρσενικό κολιμπρί να πετάει προς τα πίσω και πάνω τόσο ψηλά, ώστε σχεδόν να το χάνεις απ’ τα μάτια σου, μετά να βουτάει κάτω με απίστευτη ταχύτητα και να κάνει ένα οξύ «Ποπ» πάνω από το κεφάλι του θηλυκού, που το φλερτάρει για να προσελκύσει την προσοχή του, και μετά να εξακοντίζεται ξανά προς τα πάνω, ξαναρχίζοντας την ίδια διαδικασία, ξανά και ξανά; Και έχετε δει ποτέ μια ντουζίνα από μωρά κολιμπρί να περιστοιχίζουν την ταΐστρα, αιωρούμενα στον αέρα, τόσο ανυπόμονα να φάνε ώστε να κάθεται το ένα πάνω στην πλάτη ενός άλλου, που κάθεται πάνω στο στήριγμα, και τα δυο μετά να τρώνε μαζί από το ίδιο άνοιγμα; Μπορείτε να φανταστείτε πόσο συγκλονιστικό είναι να κάθεται ένα κολιμπρί πάνω στο δάχτυλο σου;

Και το πρωί, όταν τρως πρωινό, να παρατηρείς πάνω στο πεζούλι του παραθύρου σου τον πατέρα ορτύκι να ελέγχει την κατάσταση, μετά να φωνάζει με την ειδική κλήση του τη σύντροφο του, που απαντάει με τη δική της ιδιαίτερη απάντηση και μετά να εμφανίζεται κι αυτή, ακολουθούμενη από 15 ή 16 μωρά, εφ’ ενός ζυγού;

Και το απόγευμα, έχετε δει ποτέ ένα ρακκούν στο παράθυρο σας, να στέκεται εκεί μέχρις ότου το ταΐσετε με το χέρι σας; Ή να σας χτυπάει πάνω στη συρτή πόρτα στη μέση της νύχτας για να σας ξυπνήσει επειδή θέλει να φάει; Ή πήδησε ποτέ ένα αξιαγάπητο μωρό ρακκούν μέσα στην αγκαλιά σας από περιέργεια ώστε να μπορέσετε μετά να το αγκαλιάσετε;

Ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν να απαντήσουν καταφατικά στις ερωτήσεις αυτές, αλλά εγώ είχα το προνόμιο να δοκιμάσω όλ’ αυτά τα πράγματα και πολλά περισσότερα. Και αυτό που με δίδαξαν αποκρυσταλλώθηκε μέσα μου μια βροχερή μέρα. Έβρεχε επί μέρες, αλλά εκείνο ειδικά το απόγευμα τα σύννεφα ξαφνικά άρχισαν να διαλύονται και η βροχή ελάττωσε μέχρι που έπεφτε περιοδικά. Γιαυτό άνοιξα τη συρτή πόρτα και άρχισα να κατεβαίνω στο μικρό μονοπάτι μέσα στο φαράγγι. Και ξαφνικά είδα γύρω μου τις αποδείξεις της αγάπης του Ιεχωβά.

Τα μάτια μου είδαν τα μαύρα σύννεφα να κινούνται πίσω από το βουνό, ένα λυγερό διπλό ουράνιο τόξο να καλύπτει όλο το φαράγγι, και δέσμες από φως να έρχονται από τον ήλιο πίσω από το βουνό. Τα αυτιά μου δεν άκουγαν τους ενοχλητικούς ανθρωποποίητους ήχους, αλλά αντί γι’ αυτούς το ευγενικό ψιθύρισμα του αέρα μέσα από τα πεύκα και τη συμφωνία πουλιών κάθε είδους που τραγουδούσαν, τιτίβιζαν και φώναζαν. Μύριζα τον όμορφο φρέσκο αέρα και τη διαπεραστική ευωδία του μυρωδάτου και υγρού χώματος. Το δέρμα μου αισθανόταν την ψυχρή, υγρή αύρα, με τον ζεστό ήλιο στην πλάτη μου. Η καρδιά μου, πλημμυρισμένη με ευγνωμοσύνη, με έκανε χωρίς να το θέλω να ξεφωνίσω: «Ω, Ιεχωβά, σε ευχαριστώ για την υπέροχη αυτή γη! Σε παρακαλώ άσε με να ζήσω πάνω σ’ αυτή για πάντα!»—Από Συνεργάτη μας.