Πώς Σπάρθηκαν Μερικοί από τους Σπόρους Της

ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ της δεκαετίας του 1940 οι Ναζιστές κατάκτησαν την Ευρώπη. Οργανώθηκε τότε η Εθνική Αντίσταση. Διάφορα κινήματα υποστηρίχθηκαν από τις συμμαχικές κυβερνήσεις που λειτουργούσαν μέσω της Βρετανίας. Η Βρετανική Βασιλική Αεροπορία έριξε εικονογραφημένα φυλλάδια στην Ευρώπη σε πολλές γλώσσες δείχνοντάς τους πώς να ετοιμάζουν ενέδρες, να ανατινάζουν σιδηροδρομικές γραμμές, να παρενοχλούν το στρατό κατοχής, και να σκοτώνουν τους καταδότες. Δόθηκαν σε παράνομες ομάδες προμήθειες από πολυβόλα, χειροβομβίδες και πλαστικές βόμβες. Οι Ναζιστές θα μπορούσαν να τους ονομάσουν τρομοκράτες. Οι συμπατριώτες τους τούς σέβονταν και τους τιμούσαν. Τα κατορθώματά τους έγιναν ηρωικές πράξεις στον Δυτικό Κόσμο.

Αυτή η πληροφορία αναφέρθηκε από μερικούς για να δείξει πώς μπορεί να δημιουργηθεί ένα πνεύμα ανταρσίας από εκείνα που φαίνονταν κάποτε σαν υψηλά ιδεώδη και ευγενή κίνητρα. Αλλά το καρκίνωμα της τρομοκρατίας δεν έχει σεβασμό για τα θύματά της. Καταβροχθίζει ακόμη κι εκείνους που την προώθησαν. Η Δυτική Γερμανία, η Γαλλία και η Ιταλία σήμερα είναι φυτώρια τρομοκρατών της αριστεράς, της δεξιάς και άλλων ιδεολογιών. Μια γενιά αγωνιστών της ελευθερίας ένα γέννημα που στρέφεται στη βίαιη ανατροπή της ίδιας κοινωνικής τάξεως που αποτίναξε την κυριαρχία του Χίτλερ.

Επαναστατικός Αναβρασμός

Ο Φιντέλ Κάστρο άναψε ένα επαναστατικό πνεύμα που απλώθηκε σε αριστερούς κύκλους σε όλη τη Λατινική Αμερική. Νωρίς στη δεκαετία του 1960 τα αντάρτικα κινήματα αυξήθηκαν στη Βραζιλία, στη Γουατεμάλα, στο Περού κι άλλες χώρες.

«Γεννήθηκα στην Αργεντινή, πολέμησα στην Κούβα κι άρχισα να είμαι επαναστάτης στη Γουατεμάλα,» έγραψε ο Τσε Γκουεβάρα, ένας μαθητής του Κάστρο. Αυτός ο Ισπανό-Ιρλανδός, ένας περιπλανώμενος ιεραπόστολος της επαναστάσεως, σκοτώθηκε τελικά το 1967 στη Βολιβία. Κέρδισε ένα είδος «ιπποτικού φωτοστέφανου» σε όλο τον κόσμο σαν «ένας ένοπλος κοινωνικός μεταρρυθμιστής που πολέμησε μόνο με την υποστήριξη των καταπιεσμένων ανθρώπων.»

Ο Φραντς Φανόν, ένας μαύρος γιατρός, ήταν υπεύθυνος του ψυχιατρικού τμήματος του Νοσοκομείου Μπλίντα στην Αλγερία όταν οι Άραβες άρχισαν να πολεμούν για την απελευθέρωσή τους από τους Γάλλους το 1952. Σε συγγράμματα όπως στο βιβλίο του Της Γης οι Κολασμένοι, ο Φανόν βοήθησε να αποκρυσταλλωθούν οι ιδέες των αριστερών διανοουμένων. Υποστήριξε ότι για πάρα πολύ καιρό, οι αποικιακές δυνάμεις εκμεταλλεύτηκαν τους ανθρώπους στην Αφρική, Ασία, Λατινική Αμερική ή οπουδήποτε άλλου, μέσω εξοριών, ομαδικών σφαγών, καταναγκαστικής εργασίας και δουλείας. Υπήρχε ένας τρομερός λογαριασμός που έπρεπε να τακτοποιηθεί. Διακήρυξε ότι η βία, ‘ελευθερώνει τον αδικημένο και του ξαναδίνει τον αυτοσεβασμό του.’ Τα ρητά του Φανόν δημιούργησαν ένα πρότυπο σκέψεως μεταξύ των διανοουμένων αυτής της ιδεολογίας στη Δύση.

Μόλις τελείωσαν οι αντιαποικιακοί πόλεμοι σε πολλά μέρη της γης στις δεκαετίες του 1950 και 1960 αναπτύχθηκε η ιδέα των φτωχών και άθλιων χωρών του τρίτου Κόσμου. Προσέλκυσε τη συμπάθεια των νέων διανοουμένων. Έλεγαν ότι οι πλουσιότερες χώρες έπρεπε να κάνουν περισσότερα για να βοηθήσουν τους λαούς που ήταν λιγότερο τυχεροί. Άνθρωποι όπως ο Κάστρο, ο Τσε Γκουεβάρα και ο Φανόν έγιναν ήρωες στα πανεπιστήμια. Οι σπουδαστές στην Ευρώπη και στην Αμερική καταπιάστηκαν με τα ανατρεπτικά συγγράμματα.

Ο Χέρμπερτ Μαρκούζε που γεννήθηκε στο Βερολίνο και που είναι καθηγητής της πολιτικής σκέψης στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, σε συμφωνία με τους διανοουμένους στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Δυτικού Βερολίνου, στο Πανεπιστήμιο Τρέντο της Βόρειας Ιταλίας και σε άλλα κέντρα της νέας σκέψης, καλλιέργησε μια τάση προς την επανάσταση. Μετέφερε το στασιασμό της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής και άλλων περιοχών του τρίτου Κόσμου σε ευκατάστατες χώρες. Εκεί οι σπουδαστές αγανακτισμένοι από τον ‘άνετο καταναλωτισμό και τον επιδεικτικό πλούτο,’ βρήκαν αιτία να ξεσηκωθούν και να ανατρέψουν την κατεστημένη τάξη.

Η Επανάσταση Διαδίδεται

«Στη Δυτική Γερμανία οι περισσότεροι από τους πρώτους υποστηρικτές βρέθηκαν στις τάξεις κληρικών, γιατρών, καθηγητών και δημοσιογράφων,» σύμφωνα με τους Κρίστοφερ Ντόμπσον και Ρόναλντ Πέην. Στην ολοκληρωμένη τους μελέτη, οι Τρομοκράτες, αυτοί οι δημοσιογράφοι εξακρίβωσαν την επαναστατική ανάπτυξη (στη Δυτική Γερμανία) μεταξύ αντρών και γυναικών της μεσαίας και της ανωτέρας τάξεως. (Οι μισοί από τους 28 καταζητούμενους αντάρτες πόλεων στον κατάλογο της αστυνομίας το 1979 ήταν γυναίκες.)

Απαλλαγμένοι από το φορτίο των στρατιωτικών δαπανών, μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι Δυτικο-Γερμανοί απήλαυσαν μια καταπληκτική ευημερία ενώ συγχρόνως ο περισσότερος κόσμος υπέφερε από ελλείψεις. Μερικοί νέοι, ιδεαλιστές Γερμανοί έκαναν έντονη διαμαρτυρία. Τα πνεύματα οξύνθηκαν και σε άλλες χώρες. Στο Παρίσι, οι Γάλλοι σπουδαστές παρέλασαν κάτω από την κόκκινη σημαία του κομμουνισμού και τη μαύρη σημαία της αναρχίας. Οι σπουδαστές κέρδισαν μερικές μεταρρυθμίσεις στα «συνωστισμένα και απαρχαιωμένα πανεπιστήμια» της Γαλλίας και της Γερμανίας. Αλλά όταν κάλεσαν τους εργάτες να κατέβουν στους δρόμους και να αποκλείσουν τα εργοστάσια με οδοφράγματα, η μεγάλη σταυροφορία για την ανατροπή του καπιταλισμού απέτυχε.

Ωστόσο η επανάσταση, άναψε από άλλη μεριά. Το 1967 ο Σάχης της Περσίας επισκέφθηκε τη Δυτική Γερμανία. Διαδηλωτές παρέλασαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας, κι ένας αστυνομικός σκότωσε τον Μπένο Όχνεσοργκ, ένα σπουδαστή με καλούς τρόπους από το Ανόβερο. Το 1970 σπουδαστές στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Κεντ του Οχάιο διαμαρτυρήθηκαν για την Αμερικανική εισβολή στην Καμπότζη. Οι εθνοφρουροί άνοιξαν πυρ. Τέσσερις σπουδαστές σκοτώθηκαν και 10 τραυματίστηκαν. Παντού, οι ριζοσπαστικοί σπουδαστές είδαν τις κατεστημένες εξουσίες σαν βίαιους καταπιεστές.

Αντιδραστικοί αντεκδικήθηκαν όταν Γερμανοί ριζοσπάστες έβαλαν φωτιά σ’ ένα κατάστημα στη Φρανκφούρτη—«για να δείξουν στους αμέριμνους πολίτες με τι έμοιαζαν οι φρικαλεότητες του πολέμου στο Βιετνάμ.» Για να προστατευθούν προμηθεύτηκαν όπλα. Για να πληρώσουν για τα όπλα λήστεψαν τράπεζες. Από τις ληστείες των τραπεζών η φρενίτιδα τους οδήγησε σε περισσότερη βία. Ήταν μια σειρά γεγονότων που έδωσε στους σπουδαστές το φοβερό όνομα: Τρομοκράτες.

Μερικοί οδηγήθηκαν σ’ ένα είδος κοινοβιακής ζωής, ανταλλαγής γαμηλίων συντρόφων, καπνίσματος μαριχουάνας, αισθησιακών ηδονών. Ανάμεσα σε όλα αυτά υπήρχε η αυταπάτη ότι διακρατούσαν υψηλά ιδανικά. Το γεγονός ότι ακολουθούσαν τις παρορμήσεις των αισθήσεων προσέλκυσε κι άλλους, ακόμη και νεαρές με αριστοκρατική καταγωγή. Αλλά το δόλωμα της συγκίνησης και των ανταμοιβών προσέλκυσε επίσης μερικούς που ήταν κοινοί εγκληματίες που σαν ιδανικά τους είχαν την απανθρωπιά.

Είναι οι Τρομοκράτες Αποτέλεσμα Κακών Κυβερνήσεων;

Ο ιστορικός Χένρυ Στηλ Κομμάτζερ κατηγόρησε την κυβέρνηση με το κακό της παράδειγμα για την άνοδο της ‘κρίσεως της βίας’ στην Αμερική στη δεκαετία του 1970. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είπε, έριχναν εννιά φορές περισσότερες βόμβες στην Ινδοκίνα, από όλες τις βόμβες που έπεσαν στη διάρκεια τον Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στο Νότιο Ειρηνικό. «Ποια πρακτική αξία έχει για τον Πρόεδρο να εξουσιοδοτεί και να συνεχίζει αυτή τη βία υπό την αρμοδιότητά του σαν αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων», ρώτησε ο Κομμάτζερ, «και συγχρόνως να θρηνεί για τη βία στα πανεπιστήμια στην αρμοδιότητά του ως Προέδρου;»

Μετά από τη δολοφονία του Ρόμπερτ Φ. Κέννεντυ η Εθνική Επιτροπή για τη Βία δημοσίευσε τα αποτελέσματα μιας μελέτης του παγκοσμίου εμφυλίου αγώνα. Για κάθε 1.000 Αμερικανούς βρήκε ότι 11 πήραν μέρος σε εμφύλιο αγώνα μεταξύ του 1963 και 1968. Οι Αμερικανοί ήρθαν πρώτοι μεταξύ 17 Δυτικών δημοκρατιών και 24οι μεταξύ 114 μεγάλων εθνών και αποικιών του κόσμου. Κι εντούτοις παρ’ όλες τις αντικυβερνητικές τους διαδηλώσεις και τις φυλετικές τους οχλοκρατίες, οι Αμερικανοί δεν έχουν ακόμη οργανωμένη βία, σύμφωνα με την τακτική των σκληρών τρομοκρατικών ομάδων που λειτουργούν στη Δυτική Ευρώπη. Όχι ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί, συμπέρανε η μελέτη, γιατί οι «Αμερικανοί ήταν πάντοτε ένας βίαιος λαός.»

Τι λένε Για τον Εαυτό Τους;

Είτε κρυφά είτε φανερά υπάρχουν οργανωμένα κινήματα για να κάνουν ανταρτοπόλεμο με οποιονδήποτε τρόπο μπορούν, το καθένα για το δικό του σκοπό. Για τους Παλαιστινίους ο σκοπός είναι ο εθνικισμός-θέλουν μια πατρίδα για δική τους. Η ΕΤΑ (Το Κόμμα Αυτονομίας των Βάσκων) ζητάει ένα ανεξάρτητο κράτος που θ’ αποτελείται από τέσσερις επαρχίες που θα επικρατούν οι Βάσκοι στην Ισπανία και τρεις στη Γαλλία. Ο Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός πολεμάει για ν’ αποτινάξει τη Βρετανική Κυριαρχία και να ιδρύσει μια μορφή Ιρλανδικής ανεξαρτησίας.

Οι αριστεροί τρομοκράτες στην Ιταλία θέλουν να βάλουν την Ιταλική Κοινωνία σε καλούπι πιο ακραίο από το «μαλακό» κομμουνιστικό καλούπι. Οι δεξιές ομάδες θέλουν να ξαναφέρουν την Ιταλία πίσω στο Φασισμό.

Οι Δυτικο-Γερμανοί και οι Ιάπωνες τρομοκράτες συνηγορούν για μια παγκόσμια επανάσταση κι ευνοούν μια ριζοσπαστική νέα τάξη. Άλλοι πάλι, όπως οι Μουσουλμάνοι αντάρτες στις Φιλιππίνες και οι στρατιώτες του Χριστού του Βασιλιά στη Ισπανία, αγωνίζονται για θρησκευτική απελευθέρωση. Άλλοι πάλι φαίνεται ότι έχουν στόχους πολιτικοθρησκευτικούς. Οι στρατιώτες που φώναξαν «Δόξα στην Αίγυπτο, επιτεθείτε!» καθώς οι πυροβολισμοί τους θέρισαν τον Πρόεδρο Ανουάρ Σαντάτ στο Κάιρο, εκτελέστηκαν σαν μέλη μιας ομάδας τρομοκρατών θρησκευτικών ζηλωτών που κατηγορήθηκαν ότι ήθελαν να δημιουργήσουν ένα αποκλειστικά Ισλαμικό κράτος στην Αίγυπτο. Μετά υπάρχουν κι εκείνοι που χαρακτηρίζονται τρομοκράτες των οποίων τα κίνητρα δεν φαίνεται να είναι ανώτερα από το όφελος που αποκομίζουν από το έγκλημα.

Αλλά, ως επί το πλείστον, εκείνοι που οι άλλοι τους βλέπουν και τους φοβούνται σαν τρομοκράτες, οι ίδιοι βλέπουν τον εαυτό τους σαν ιδεαλιστή, οραματιστή, επαναστάτη. «Ας ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα. Θα απλώσουμε την επανάστασή μας παντού, σε κάθε χώρα που μας αντιστέκεται.» Αυτή η διακήρυξη αποδίδεται στον αρχηγό της Λιβύης Μουαμάρ ελ—Καντάφι. Για τους Δυτικούς αυτός θεωρείται φανατικός Μουσουλμάνος που θέλει «ιερό πόλεμο» εναντίον του Σιωνισμού και ονειρεύεται να ενώσει τα 160 εκατομμύρια Άραβες σε όλο τον κόσμο κάτω από την αρχηγία του. Με τα εκατομμύρια δολλάρια που παίρνει από το πετρέλαιο, ο συνταγματάρχης Καντάφι είναι κάποιος για να τον υπολογίζουν οι πολιτικοί αρχηγοί των Ηνωμένων Πολιτειών. Πιστεύουν ότι είναι ικανός να εισχωρήσει σε μια χώρα με εκπαιδευμένους επαναστάτες. Αλλά ο Καντάφι δεν βλέπει τον εαυτό του σαν τρομοκράτη. Οι τρομοκράτες, λέει, βρίσκονται άλλου. «Το Ισραήλ τρομοκρατεί τους Άραβες με το πυρηνικό του πρόγραμμα. Ο Δυτικο—Γερμανικός λαός τρομοκρατείται γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες βάζουν πυρηνικά όπλα στη χώρα τους. Εμείς στη Λιβύη, τρομοκρατούμαστε από την παρουσία του Αμερικανικού στόλου στη Μεσόγειο. Αυτή είναι η αληθινή τρομοκρατία.»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 6]

‘Ποια πρακτική αξία έχει για τον Πρόεδρο να εξουσιοδοτεί και να συνεχίζει τη βία στην Ινδοκίνα και συγχρόνως να θρηνεί για τη βία στα πανεπιστήμια;’

[Εικόνα στη σελίδα 5]

‘Αυτόν που ένας τον λέει ότι είναι τρομοκράτης, ένας άλλος τον λέει ότι είναι αγωνιστής της ελευθερίας’

[Εικόνα στη σελίδα 7]

Ολοένα και περισσότερες γυναίκες παίρνουν μέρος στην τρομοκρατία

[Εικόνα στη σελίδα 8]

Μερικοί ισχυρίζονται ότι ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος έσπειρε τους σπόρους της σημερινής τρομοκρατίας