Ένοπλη Στάσις—Μια Αυξανόμενη Απειλή
«ΕΙΝΑΙ πιθανόν μέσα στη δεκαετία που βρίσκεται μπροστά σας, εμφύλιος πόλεμος και όχι πόλεμος μεταξύ εθνών, να είναι ο κυριώτερος κίνδυνος που πρόκειται ν’ αντιμετωπίσωμε.»
Αυτά τα προειδοποιητικά λόγια προήλθαν από τον πρωθυπουργό της Βρεττανίας Έντουαρντ Χηθ στο τέλος του 1970. Απηυθύνθησαν προς τη Γενική Συνέλευσι των Ηνωμένων Εθνών.
Πόσο έχει εξαπλωθή η ένοπλη στάσις; Το περιοδικό Τάιμ ανέφερε: «Η δραστηριότης των τρομοκρατών είναι παγκόσμιος και το μεγαλύτερο μέρος της διενεργείται μ’ ένα νέο τύπο στην ιστορία των πολιτικών διαπληκτισμών: τον αστικό κλεφτοπόλεμο.»
Ο αριθμός εκείνων που είναι αναμεμιγμένοι στην ένοπλη στάσι σ’ οποιαδήποτε χώρα είναι συνήθως μικρός, ίσως λίγες εκατοντάδες ή λίγες χιλιάδες. Αλλ’ όταν βρουν το κατάλληλο σημείο πιέσεως, τότε μπορούν να επηρεάσουν ολόκληρο το έθνος. Και η ιστορία δείχνει ότι σε πολλές περιπτώσεις ολόκληρες κυβερνήσεις ανετράπησαν και ο ρους της ιστορίας ήλλαξε από μια φούχτα ανθρώπους. Η ομάς του Λένιν που έφερε στη Ρωσία τον Μπολσεβικισμό το 1917 ήταν πολύ μικρή.
Οι πολιτικές ιδεολογίες των συγχρόνων επαναστατών μπορεί να διαφέρουν πάρα πολύ—από την άκρα ‘αριστερά’ ως την άκρα ‘δεξιά’, αλλ’ οι περισσότεροι ‘αριστερίζουν’ μάλλον στον πολιτικό τους προσανατολισμό. Γενικά, έχουν την εντύπωσι ότι η κυβέρνησίς τους είναι ανίκανη να επιφέρη το είδος της αλλαγής που αυτοί θέλουν. Τα πλέον εξτρεμιστικά στοιχεία έχουν τη γνώμη ότι το ‘κατεστημένο’, η κυβερνώσα εξουσία, είναι δυνατόν ν’ ανατραπή μόνο με τη χρήσι των όπλων. Έτσι σκοπός τους είναι να καταστρέψουν εκείνο που αυτοί νομίζουν ότι δεν μπορεί ν’ αναμορφωθή διαφορετικά.
Προβλήματα της Βορείου Αμερικής
Οι περισσότεροι δεν μπορούσαν να φαντασθούν ότι ο Καναδάς αντιμετώπιζε προβλήματα με τους αστικούς επαναστάτας. Αλλά στο τέλος του 1970 τρομοκράται απήγαγαν τον Ντζέιμς Κρος, έναν ανώτερο εμπορικό ακόλουθο της Βρεττανίας στο Κεμπέκ. Πέντε ημέρες αργότερα οι τρομοκράται χτύπησαν και πάλι· ο Υπουργός Εργασίας του Κεμπέκ Πιέρ Λαπόρτ απήχθη επίσης.
Ποιοι ήσαν οι απαγωγείς; Ήσαν μέλη ενός ομίλου που ονομαζόταν Μ.Ν.Κ., Μέτωπο Απελευθερώσεως του Κεμπέκ. Θέλουν η επαρχία του Κεμπέκ να είναι ανεξάρτητη από τον υπόλοιπο Καναδά κι έτσι επί επτά τουλάχιστον χρόνια διενεργούν πράξεις τρομοκρατίας. Ποιο είναι το τίμημα που ζήτησαν για τους ομήρους των; Την απελευθέρωσι είκοσι τριών πολιτικών κρατουμένων, $500.000 σε χρυσό και ένα αεροπλάνο που θα τους μεταφέρη στην Κούβα ή στην Αλγερία.
Η κυβέρνησις του Πρωθυπουργού Πιέρ Τρυντώ εκήρυξε ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον των τρομοκρατών με την επαναφορά των Πολεμικών Μέτρων του Καναδά του 1914. Αυτό το δραστικό μέτρο είχε χρησιμοποιηθή προηγουμένως στους δυο παγκοσμίους πολέμους, ποτέ σε ειρηνικούς καιρούς. Ανέστειλε τις πολιτικές ελευθερίες και παρεχώρησε ιδιαίτερες εξουσίες στην αστυνομία.
Σε λιγώτερο από δυο ημέρες αργότερα ο ένας από τους ομήρους, ο Πιέρ Λαπόρτ, βρέθηκε δολοφονημένος. Ολόκληρη η χώρα έμεινε κατάπληκτη. Ο άλλος όμηρος, ο Ντζέιμς Κρος, παρέμεινε κρατούμενος πενήντα εννέα ημέρες και έπειτα απελευθερώθηκε με ανταλλαγή. Η κυβέρνησις του Καναδά επέτρεψε στους απαγωγείς και σε μερικούς από τους συγγενείς των να φύγουν ασφαλείς από τη χώρα.
Αλλά τι μπορεί να λεχθή για τις Ηνωμένες Πολιτείες; Βομβαρδισμοί και άλλες τρομοκρατικές ενέργειες συνετέλεσαν στο να δημιουργηθή αυτό που ένας πολιτικός ηγέτης απεκάλεσε «σαφή και παρόντα κίνδυνο για την κυβέρνησι των Ηνωμένων Πολιτειών.» Ο Γερουσιαστής Τζαίιμς Ήστλαντ είπε σχετικά: «Ένας οργανωμένος ‘πόλεμος κατά της αστυνομίας’ απειλεί να υπονομεύση τον νόμο και την τάξι στις Ηνωμένες Πολιτείες.» Η δολοφονία των αστυνομικών έχει αυξηθή τρομερά. Το περιοδικό Τάιμ ανέφερε ένα μέσον όρο 300 βομβαρδισμών και 5.000 απειλών βομβαρδισμού κάθε μήνα στη διάρκεια του 1970.
Η Λατινική Αμερική σε Αναταραχή
Η ένοπλη αντίστασις έχει αυξηθή στο μεγαλύτερο μέρος της Λατινικής Αμερικής τα τελευταία λίγα χρόνια. Τουλάχιστον είκοσι δύο διπλωμάται υπήρξαν θύματα απαγωγής. Εκατοντάδες άλλων ανθρώπων εφονεύθησαν και ετραυματίσθησαν.
Με την απαγωγή και απελευθέρωσι του πρεσβευτού των Ηνωμένων Πολιτειών στην Βραζιλία με αντάλλαγμα την απόλυσι δεκαπέντε πολιτικών κρατουμένων, οι επαναστάται έμαθαν ότι λίγοι τρομοκράται θα μπορούσαν να εξαναγκάσουν ακόμα και ισχυρές κυβερνήσεις να ενδώσουν σε μερικές από τις απαιτήσεις των. Και στη Βραζιλία το τίμημα έχει ανεβή πολύ. Το περιοδικό Γιουνάιτεντ Σταίητς Νιους εντ Ουώρλντ Ρηπόρτ ανέφερε: ‘Η Βραζιλία μέχρι στιγμής έχει πληρώσει καλά τους τρομοκράτας απαγωγείς’. Αποτέλεσμα: Η τιμή ανήλθε από 15 κρατουμένους για την απελευθέρωσι ενός πρεσβευτού των Ηνωμένων Πολιτειών, σε 40 κρατουμένους για έναν πρεσβευτή της Δυτικής Γερμανίας, και σε 70 κρατουμένους που απεστάλησαν στη Χιλή για έναν Ελβετό πρεσβευτή.
Αλλά τι μπορεί να συμβή όταν οι κυβερνήσεις αρνηθούν να διαπραγματευθούν; Το ίδιο που συνέβη στον Υπουργό Εργασίας του Κεμπέκ Λαπόρτ· ο όμηρος μπορεί να πληρώση το πιο μεγάλο τίμημα—τη ζωή του. Παρομοίως, όταν η Ουρουγουάη ηρνήθη να έλθη σε συμβιβασμό με τους τρομοκράτες, ένας ανώτατος αστυνομικός των Ηνωμένων Πολιτειών εδολοφονήθη. Στην Αργεντινή εδολοφονήθησαν ένας πρώην πρόεδρος και δύο άλλοι πολιτικοί. Στη Γουατεμάλα οι τρομοκράται εφόνευσαν έναν Αμερικανό πρεσβευτή και επίσης έναν πρεσβευτή της Δυτικής Γερμανίας.
Στην Άλλη Πλευρά του Ατλαντικού
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού Ωκεανού οργανώνεται ένοπλη στάσις σε πολλά μέρη. Στη Μέση Ανατολή στο τέλος του 1970 ομάδες Παλαιστινίων τρομοκρατών απήγαγαν τέσσερα τεράστια αεριωθούμενα αεροπλάνα μαζί με τους επιβάτες των. Ένα τζάμπο Τζετ 747, αξίας $24 εκατομμυρίων, ανετινάχθη στο Αεροδρόμιο του Καΐρου λίγα λεπτά μετά την απελευθέρωσι των επιβατών του. Τρία άλλα τζετ εξηναγκάσθησαν να προσγειωθούν σ’ ένα εγκαταλελειμμένο αεροδρόμιο της Ιορδανίας και οι εκατοντάδες των επιβατών των εκρατήθησαν ως όμηροι. Οι τρομοκράται απήτησαν την απελευθέρωσι επτά συναδέλφων των οι οποίοι εκρατούντο στην Ευρώπη. Τους πήραν πίσω, άφησαν ελευθέρους τους ομήρους και έπειτα ανετίναξαν τα τζετ.
Και η Ευρώπη επίσης έχει τη συμμετοχή της στην τρομοκρατία. Στην Ιταλική επαρχία Άλτο Αντίτζε στα σύνορα μεταξύ Ιταλίας και Αυστρίας εξερράγησαν διακόσιες βόμβες και δέκα αστυνομικοί εφονεύθησαν τα τελευταία πέντε χρόνια. Στην περιοχή αυτή οι Γερμανόφωνοι χωριστικοί ζητούν νέα ένωσι με την Αυστρία.
Τα προβλήματα της Ισπανίας συγκεντρώνονται στη βόρεια περιοχή των Βάσκων. Η απαγωγή του προξένου της Δυτικής Γερμανίας στο τέλος του 1970 έφερε την περιοχή αυτή σε αναταραχή και η Ισπανική κυβέρνησις απέστειλε πρόσθετη αστυνομική δύναμι στις επαρχίες των Βάσκων. Οι τρομοκράται εκεί θέλουν «τη χώρα των Βάσκων και Ελευθερία,» δηλαδή μια ξεχωριστή κυβέρνησι στην περιοχή των Βάσκων.
Στη Βόρειο Ιρλανδία και αλλού είναι ομοία η τάσις—να τακτοποιούν τις διαφορές με την ένοπλη στάσι. Στην Αφρική τα τριάντα από τα τριάντα έξη κράτη των μαύρων έχουν δοκιμάσει στάσεις στα τελευταία χρόνια.
Πώς Σκέπτονται
Τι είδους άνθρωποι όμως είναι αυτοί οι σύγχρονοι τρομοκράται; Πώς σκέπτονται;
Η εφημερίς του Τορόντο Νταίηλυ Στάρ ανέφερε: «Η τρομοκρατία αρχίζει στις διάνοιες των νέων που βλέπουν τα πράγματα του κόσμου μ’ ένα ψυχρό και αυστηρό μάτι. Ο σκοπός τους είναι δίκαιος και οτιδήποτε θα μπορούσε να τον ματαιώση είναι κακό. Ως εκ τούτου νομίζουν ότι έχουν το δικαίωμα να καταστρέψουν οτιδήποτε και οποιονδήποτε με οποιοδήποτε μέσον, αν αυτό πρόκειται να προωθήση τον σκοπό τους.
Μερικοί απ’ αυτούς είναι εργάτες, άλλοι υπάλληλοι, άλλοι είναι ιδεαλισταί νέοι. Πολλοί προέρχονται από τη ‘μεσαία τάξι’ ή ακόμα και από την ‘ανώτερη τάξι’. Μερικοί είναι ρωμαντικοί και φίλοι των περιπετειών. Αλλ’ εκείνο που οδηγεί τους περισσοτέρους απ’ αυτούς σε επαναστατική δράσι, είναι οι απάνθρωπες συνθήκες διαβιώσεως που παρατηρούνται σε πολλά μέρη και ιδιαιτέρως στις μεγάλες πόλεις.
Ένας ιστορικός στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυττού στο Λίβανο είπε: «Το άτομο καταβάλλεται από απελπισία ότι ποτέ δεν θα καταφέρη κάτι με τα συμβατικά μέσα.» Έτσι στρέφεται στην ένοπλη στάσι. Η Λεϊλά Χάλεντ, ένα μέλος της ομάδος Απελευθερώσεως της Παλαιστίνης, είπε σχετικά: «Δεν ευθυνόμεθα εμείς αν ρίχνωμε βόμβες. Μπορεί να νοιάζεσθε για το φόνο ενός μικρού παιδιού, άλλα ολόκληρος ο κόσμος αγνόησε τον θάνατο των Παλαιστινίων παιδιών επί 22 έτη. Δεν είμεθα εμείς υπεύθυνοι.»
Ένας νεαρός στασιαστής στις Ηνωμένες Πολιτείες ηρωτήθη τι ήλπιζε να κερδίση με την ένοπλη αντίστασι εφόσον αυτός αντιπροσωπεύει μια τόσο μικρή μειονότητα στη χώρα. Αυτός απήντησε: «Δεν μπορείς να πης. Δεν μπορείς να σχεδιάσης μια επανάστασι. Νομίζεις ότι ο Στάλιν ήξερε όταν ελήστευε μια τράπεζα ότι αυτό θα ωδηγούσε σε μια επανάστασι; Όταν εσπούδαζε ο Λένιν, μήπως οραματίσθηκε τον εαυτό του ως ένα ηγέτη επαναστάσεως; Κάνεις προσπάθειες. Ανατινάσσεις πράγματα. Αν αυτό δεν βγάλη τίποτα, τότε επιχειρούμε κάτι άλλο.» Ο νεαρός αυτός κατήγετο από μια εύπορη οικογένεια και οι γονείς του εδίδαξαν τα παιδιά τους να μισούν το «κατεστημένο.» Ο πατέρας διεκήρυξε: «το σύστημα είναι σάπιο στον πυρήνα του.»
Μολονότι ο πραγματικός αριθμός εκείνων που μετέχουν στη βία είναι μικρός, εν τούτοις πολλοί είναι εκείνοι που τους συμπαθούν. Οι αρχές φοβούνται ότι μερικοί απ’ αυτούς τους συμπαθούντας μπορούν να παρασυρθούν σε δράσι, όταν μια επαναστατική κίνησις φανή να έχη πολλές πιθανότητες επιτυχίας.
Η Αντίδρασις
Είναι φανερό ότι οι σημερινές κυβερνήσεις και αυτοί που τις υποστηρίζουν δεν φαίνονται διατεθειμένοι να παραδώσουν την εξουσία σε μια επαναστατική ομάδα. Θα αντιδράσουν για να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους.
Σε μια δικτατορική χώρα η αντίδρασις μπορεί να είναι ταχεία και θανάσιμη. Αυτοί που είναι στην εξουσία χρησιμοποιούν κάθε μέσο που έχουν στη διάθεσί τους για να εξαλείψουν τους στασιαστάς. Η απειλή μιας τέτοιας δυναμικής επεμβάσεως είναι εκείνο που έχει εμποδίσει την ένοπλη αντίστασι να κερδίση έδαφος στις Κομμουνιστικές χώρες μέχρι στιγμής. Είναι ακόμα νωπή στο νου η επέμβασις των Ρωσικών στρατευμάτων για την καταστολή των επαναστάσεων στην Ουγγαρία και την Τσεχοσλοβακία.
Σε έθνη που είναι γνωστά ως δημοκρατίες, συνήθως οι κυβερνήσεις δεν λαμβάνουν τόσο δραστικά μέτρα. Αλλ’ όταν απήχθησαν οι δύο εκείνοι επίσημοι στο Καναδά και εφηρμόσθησαν τα Πολεμικά Μέτρα, κάθε αξιωματούχος εν ειρήνη εξουσιοδοτήθη να ερευνά και να συλλαμβάνη ένα πρόσωπο χωρίς ένταλμα συλλήψεως. Θα μπορούσαν να κρατήσουν οποιονδήποτε έως ενενήντα ημέρες χωρίς εγγύησι και επί τρεις εβδομάδες χωρίς καμμιά κατηγορία να διατυπωθή.
Το ότι μια φιλελεύθερη χώρα όπως ο Καναδάς κατέφυγε σε τέτοια δραστικά μέτρα είναι κάτι που εξέπληξε πολλούς. Μερικοί εθεώρησαν ότι θα μπορούσε να γίνη κακή χρήσις αυτής της εξουσίας. Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης ανέφεραν τον Δεκέμβριο του 1970: «Είναι δύσκολο ν’ αμφισβητήση κανείς το ότι η νόμιμη πολιτική διαφωνία στον Καναδά είναι σήμερα πολύ πιο δύσκολη απ’ ότι ήταν προ διμήνου.»
Πολλοί αντιλαμβάνονται ότι η νίκη κατά του τρόμου πολύ λίγο ωφελεί, αν οδηγή σ’ ένα αστυνομικό κράτος, όπου τα δικαιώματα των πολιτών περιορίζονται μονίμως.
Τι Είναι Νόμιμο;
Αλλά μ’ όσα λέγονται και γίνονται ποιο είναι νόμιμο: οι στασιασταί ή οι κυβερνήσεις έναντι των οποίων αυτοί στασιάζουν; Βέβαια όλες οι κυβερνήσεις θ’ απαντήσουν ότι οι παρούσες κυβερνήσεις είναι νόμιμες.
Εν τούτοις πώς ήλθαν στην εξουσία πολλές από τις παρούσες κυβερνήσεις; Τα Κομμουνιστικά καθεστώτα που κατέστειλαν ένοπλες στάσεις στη χώρα τους—πώς προήλθαν; Μήπως ο Κομμουνισμός στη Ρωσία, την Κίνα και την Κούβα δεν ανήλθε στην εξουσία με τα όπλα και στην Ανατολική Ευρώπη με τη χρήσι των Σοβιετικών στρατευμάτων;
Πώς ανέλαβε την εξουσία η κυβέρνησις των Ην. Πολιτειών; Με μια επανάστασι κατά του ‘κατεστημενου’ της δεκαετίας του 1770—της Βρετ. Κυβερνήσεως. Τι θα λεχθή για τη Γαλλία; Μήπως αυτή δεν είναι το προϊόν της Γαλλικής Επαναστάσεως του 1789; Πολλές κυβερνήσεις στην Ασία, στην Αφρική, τη Λατινική Αμερική και αλλού, ανήλθαν στην εξουσία ως το άμεσο αποτέλεσμα ενόπλων στάσεων κατά του πρώην ‘κατεστημένου’.
Βλέποντας τετραγωνικά αυτό το γεγονός, ο αρθρογράφος Σίδνεϊ Χάρρις σ’ ένα κύριον άρθρο στην εφημερίδα Εξάμινερ του Σαν Φρανσίσκο με τίτλο «Είμεθα Όλοι Εκτός Νόμου,» σχολιάζει ως ακολούθως:
«Δεν υπάρχει παγκόσμιος νόμος. Κάθε έθνος είναι ένας νόμος για τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει στην πραγματικότητα ότι κάθε έθνος είναι εκτός νόμου στην κατά γράμμα σημασία της λέξεως.»
«Αν θέλωμε κάτι, το αρπάζομε, και κατόπιν προσπαθούμε να δικαιολογήσωμε την πράξι μας. Πηγαίνομε στον πόλεμο όταν τον θέλωμε, και κάνομε ‘ειρήνη’ όταν την θέλωμε. Η ιδιοτέλεια είναι η μόνη κινητήριος δύναμις των εθνών. . . .
«Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ μιας ομάδος εθνικιστών ή επαναστατών τρομοκρατών και μιας ‘κανονικής κατεστημένης’ κυβερνήσεως. Η επιτυχία καθαγιάζει τη νομιμότητα. Όταν η επαναστατική ομάς καταλαμβάνη την εξουσία (όπως έγινε με τους αποίκους μας το 1776), τότε αυτή γίνεται η ‘κατεστημένη κυβέρνησις.’ . . .
«Μόνο οι αδύνατοι κάνουν έκκλησι στην ‘ηθική’· όταν αυτοί αποκτούν δύναμι, συμπεριφέρονται τόσο ανηλεώς όσο και οι καταπιεσταί εναντίον των οποίων εστασίασαν. . ..
«Οι σημερινοί τρομοκράται. . . είναι ακριβώς οι «πατριωτικοί πρόγονοι» της αύριον.
«Ο κόσμος θα ελευθερωθή από τον πόλεμο μόνο όταν θα ζούμε κάτω από ίσους νόμους. Έως τότε ένα όπλο είναι τόσο καλό όσο και ένα άλλο και ο αεροπειρατής δεν είναι περισσότερο ‘εγκληματίας’ από ότι ένας αρχιστράτηγος ενός λαμπρού στρατού.»
Από τα στοιχεία της ιστορίας και από την αυξανόμενη τάσι προς την ένοπλη στάσι σήμερα, γίνεται φανερό σε όλο και περισσοτέρους σκεπτόμενους ανθρώπους ότι αυτό το σύστημα της ανθρωπίνης διακυβερνήσεως μεταξύ των εθνών δεν εργάσθηκε και δεν εργάζεται για το καλό όλου του ανθρωπίνου γένους. Κάτι καλύτερο χρειάζεται πάρα πολύ.
Θα υπάρξη ποτέ μια ανώτερη κυβέρνησις που να μπορέση να εγκαθιδρύση δίκαιες συνθήκες με νόμο, τάξι και δικαιοσύνη για όλους; Βεβαίως, και αυτό θα γίνη οπωσδήποτε. Πολύ πριν, η Βιβλική προφητεία προείπε ότι μια τέτοια κυβέρνησις θα διακυβερνήση όλη τη γη με αυτά τα λόγια που αναφέρονται στο Δανιήλ κεφάλαιο 2 και εδάφιο 44: «Και εν ταις ημέραις των βασιλέων εκείνων, θέλει αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν, ήτις εις τον αιώνα δεν θέλει φθαρή· και η βασιλεία αυτή δεν θέλει περάσει εις άλλον λαόν· θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας.» Αυτή είναι η δικαία κυβέρνησις για την οποία ο Ιησούς Χριστός εδίδαξε τους Χριστιανούς να προσεύχωνται.—Ματθ. 6:9,10.
Ο καιρός που η βασιλεία του Θεού θα διακυβερνήση χωρίς κανέναν ανταγωνιστή πλησιάζει γοργά. Και άτομα με ειλικρινή καρδιά την επιθυμούν, επειδή κάτω από την διακυβέρνησί της οι ένοπλες συγκρούσεις θα είναι πράγματα του παρελθόντος.—Ψαλμ. 46:8,9.