Η Ιστορία μιας Μητέρας

ΗΜΑΣΤΑΝ περίπου 25 χρόνων, και περιμέναμε να γίνουμε γονείς. Πόσο θέλαμε αυτό το παιδί! Πρόσεχα το διαιτολόγιό μου, φρόντιζα καλά την κατάστασή μου πριν από τη γέννηση και έχανα ό,τι μπορούσα για να είμαι βέβαιη πως το μωρό μου θα ήταν φυσιολογικό και γερό.

Όταν άρχισαν οι πόνοι της γέννας, συγκινημένοι, πήγαμε στο νοσοκομείο. Αλλά πόσες ώρες περιμέναμε! Μετά από 24 και πλέον ώρες, ο γιατρός, επειδή φοβόταν μήπως παρουσιάσει το μωρό σημάδια έντασης διέταξε να μου κάνουν τεχνητούς πόνους.

Αρκετές ώρες αργότερα, όταν ξύπνησα, έμαθα πως είχαμε αποκτήσει ένα κοριτσάκι. Όταν πρωτοείδαμε την Τζέσσικα, πόσο συγκινηθήκαμε! Παρατηρήσαμε, όμως, πως ήταν πολύ κόκκινη—σε αντίθεση με τα άλλα νεογέννητα μωρά. Οι γιατροί μάς διαβεβαίωσαν ότι ήταν και φυσιολογική και γερή· επρόκειτο για μια προσωρινή κατάσταση που προκλήθηκε από τον δύσκολο τοκετό.

Το πρώτο τρίμηνο, όπως συμβαίνει με όλα τα μωρά, μπορεί να είναι το πιο κουραστικό. Αλλά η Τζέσσικα έκλαιγε πάντα για πολλές ώρες. Ο γιατρός δεν έδινε σημασία σ’ αυτό, λέγοντας, «Θα περάσει.» Όταν ήταν έξι μηνών περίπου, η Τζέσσικα άρχισε να μπουσουλάει. Έδειχνε να είναι γεμάτη ενέργεια, και γρήγορα έφευγε από το ένα πράγμα στο άλλο. Όσοι την έβλεπαν έλεγαν, «Πονοκέφαλος σε πιάνει όταν την παρατηρείς.»

Όταν η Τζέσσικα πλησίαζε στα δυο χρόνια, τα πράγματα χειροτέρεψαν. Έπεφτε συνέχεια και χτυπούσε. Έκλαιγε εύκολα και συχνά χωρίς καμιά αιτία. Η ώρα του γεύματος ήταν συνήθως μια θλιβερή στιγμή. Και το χειρότερο απ’ όλα είχε νευρικά ξεσπάσματα. «Γιατί,» ρωτούσαμε, «επειδή απλώς είπαμε, ‘Δεν πρέπει να φας άλλο γλυκό’;»

Από την άλλη μεριά, η συμπεριφορά της είχε και τις αστείες πλευρές της. Μια φορά, μέσα σ’ ένα μεγάλο κατάστημα μπήκε στη βιτρίνα, έγδυσε την κούκλα και άρχισε να τη σέρνει! ‘Πώς τα βλέπει άραγε αυτά τα πράγματα;’ διερωτιόμαστε.

Έπειτα υπήρχαν οι συμφορές στο σπίτι, δηλαδή οι συνεχείς αναστατώσεις. Εγώ είχα λειώσει. Πώς μπορούσα να τα βγάλω πέρα μ’ αυτό το παιδί που ήταν μόλις δύο χρόνων αλλά δεν κοιμόταν αν δεν πήγαινε η ώρα δώδεκα το βράδυ και σηκωνόταν από τα χαράματα; Ακόμη κι αυτοί που την έβλεπαν έλεγαν, «Πολύ μεγάλος μπελάς.» Προσπαθήσαμε να είμαστε σταθεροί, αλλά γιατί κι αυτό δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα;

Υπερδραστήρια;

Εκείνο τον καιρό μας επισκέφθηκε κάποια φίλη, και όταν είδε τη δύσκολη θέση που βρισκόμαστε, μας είπε ότι το παιδί της ήταν υπερδραστήριο και ότι θα έπρεπε να συμβουλευτούμε ένα γιατρό ειδικό για τη θεραπεία της υπερδραστηριότητας. Ήταν βέβαιη πως ο γιος της είχε βοηθηθεί, και μας παρότρυνε να κάνουμε κι εμείς κάτι.

Υπερδραστήριο; διερωτιόμαστε. Δεν θέλαμε να καταλήξουμε σε λάθος συμπέρασμα. Αλλά μετά από μια μακρά επίσκεψη στο γιατρό και αφού παρατηρήσαμε την Τζέσσικα, ήμασταν αρκετά βέβαιοι πως ήταν υπερδραστήρια. Ο γιατρός σύστησε να καταργηθεί τελείως από το διαιτολόγιό της η ζάχαρη και να παίρνει ορισμένες βιταμίνες, υπονοώντας πως η έλλειψη διάφορων θρεπτικών ουσιών από το σώμα της δημιούργησε μια χημική ανισορροπία, η οποία προκάλεσε υπερδραστηριότητα.

Κάνοντας σκέψεις, είχαμε για πολύ καιρό παρατηρήσει ότι όταν έτρωγε ορισμένες τροφές, ιδιαίτερα εκείνες που δεν είχαν θρεπτικά συστατικά, η Τζέσσικα φαινόταν υπερδραστήρια. Τώρα πιστεύαμε πως επί τέλους είχαμε κάτι για να συνεχίσουμε. Αρχίσαμε να κρατάμε ημερολόγιο με τις τροφές που έτρωγε και τη συμπεριφορά της. Δεν έφταιγε μόνο η ζάχαρη· μερικές τροφές που είχαν ζάχαρη δεν φαινόταν να την επηρεάζουν.

Σύντομα μετά απ’ αυτό έπεσαν τα μάτια μας σ’ ένα άρθρο μιας εφημερίδας που έλεγε για κάποιον ειδικό στις αλλεργίες και για ένα πρόσφατο βιβλίο του σχετικά με το πώς συνδέονται οι τεχνητές χρωστικές ουσίες και τα καρυκεύματα με την υπερδραστηριότητα. Σκεφτήκαμε πως τώρα τα πράγματα γίνονταν πιο συγκεκριμένα. Διαβάζοντας το βιβλίο καταλάβαμε πολλά πράγματα. Μήπως αυτό ήταν το πρόβλημα της Τζέσσικα;

Οι υποψίες μας, όπως έδειχναν τα πράγματα, έβγαιναν αληθινές. Τα αποτελέσματα από την κατάργηση κάθε τεχνητής χρωστικής ουσίας και κάθε καρυκεύματος ήταν καταπληκτικά! Ο ρυθμός της Τζέσσικα επιβραδύνθηκε πολύ. Ήταν σαν να λέγαμε πως η μηχανή της, η οποία κάποτε έτρεχε πάρα πολύ για το σώμα της, τώρα είχε επανέλθει στον φυσιολογικό της ρυθμό.

Σκεφτήκαμε πως ήταν πολύ εύκολο να καταργήσουμε κάθε τεχνητή χρωστική ουσία και τα καρυκεύματα . . . ωσότου αρχίσαμε να διαβάζουμε τις ετικέτες! Αυτές οι ουσίες υπήρχαν παντού! Και εκτός απ’ αυτό, το φαγητό σε εστιατόρια, σε φιλικά σπίτια—δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα. Όμως υπήρξαν φορές που η Τζέσσικα έτρωγε φαγητά με τέτοιες τεχνητές χημικές ουσίες και δε συνέβαινε τίποτα. Έτσι, αποδείχτηκε πως δεν ήταν αλλεργική σε όλες τις τεχνητές χρωστικές ουσίες και τα καρυκεύματα.

Προβλήματα στο Σχολείο

Ο καιρός περνούσε. Όταν η Τζέσσικα ήταν τεσσεράμισι χρόνων, γεννήθηκε ο αδελφός της ο Κρίστοφερ. Νομίζαμε πως είχαμε τελικά κατασταλάξει σε μια πιο φυσιολογική ζωή. Και οι άλλοι έβλεπαν την αλλαγή στη συμπεριφορά της Τζέσσικα. Για πρώτη φορά άρχισε να εμφανίζεται η πραγματική της προσωπικότητα.

Τώρα μια καινούργια διάσταση ήρθε στην επιφάνεια. Ξέραμε ήδη πως η Τζέσσικα ήταν πολύ αδέξια, ότι έπεφτε συχνά και συνήθως έριχνε κάτω πράγματα· ήταν όλο πληγές και μελανιές. Αλλά σύντομα θα άρχιζε να πηγαίνει στο σχολείο. Ανησυχούσαμε. Γιατί, σε ηλικία πέντε χρόνων, δυσκολευόταν τόσο να κρατήσει το μολύβι και να ζωγραφίσει πάνω στο χαρτί; Θα αντιμετώπιζε προβλήματα με τη μάθηση;

Άρχισε το σχολείο. Συνεπαρμένη και ευτυχισμένη η Τζέσσικα ήταν πρόθυμη για να μάθει. Κι έτσι άρχισε να μπογιατίζει, να κολλάει και να κόβει, πράγματα που γίνονται στο νηπιαγωγείο. Αλλά γρήγορα φάνηκε η δυσκολία της σ’ αυτές τις ικανότητες.

Συνεργαζόμαστε μαζί της πολλές ώρες στο σπίτι. Αυτές οι ώρες δουλειάς στο σπίτι ήταν συχνά οδυνηρές και για εκείνη και για μας. Όταν τελείωσε ο χρόνος εκείνος σκεφτόμαστε: Γιατί να είναι τόσο δύσκολο για ένα παιδί που σε όλα τα άλλα πράγματα είναι έξυπνο, να μάθει να γράφει τα γράμματα του αλφάβητου; Επίσης μας προβλημάτιζαν και άλλα πράγματα: Γιατί πάντα έγραφε το όνομά της Τζέσσκια; Και γιατί συχνά αντέστρεφε γράμματα όπως είναι το β και το δ;

Στην πρώτη τάξη η Τζέσσικα σημείωσε γρήγορα πρόοδο σε μερικούς τομείς. Έδειχνε να διαβάζει αρκετά εύκολα, αλλά στα μαθηματικά και στην ορθογραφία ήταν πολύ αδύνατη. Ήταν παράξενο που τα γραπτά της είχαν σαν σημείωση ή πολύ καλά ή κάτω από τη βάση. «Δεν το κατάλαβα,» ή «Δεν έβλεπα τα γράμματα στον πίνακα,» εξηγούσε.

Αμέσως, την πήγαμε για ακουστικές και οπτικές εξετάσεις, οι οποίες, προς μεγάλη έκπληξη, αποκάλυψαν ότι και η ακοή της και η όρασή της ήταν φυσιολογικές. Η κατάσταση, όμως, χειροτέρευε. Είχε πάρα πολλούς πονοκεφάλους και πόνους στο στομάχι που σχετίζονταν με το σχολείο, καθώς επίσης και επανειλημμένα κλάματα στην τάξη και στο σπίτι.

Στο σπίτι μάλιστα είχαμε παρατηρήσει ότι αν και ήταν εφτά χρόνων έπρεπε να της λέμε επανειλημμένα να κάνει κάτι, σαν να μη μας άκουγε. Φαινόταν πολύ αφηρημένη. Τα παπούτσια πάντα τα φορούσε στο λάθος πόδι και τα ρούχα της ανάποδα. Οι μέρες της εβδομάδας δεν είχαν κανένα νόημα γι’ αυτή και δεν ήξερε ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο χτες, στο σήμερα και στο αύριο.

Στη δεύτερη τάξη τα προβλήματα της Τζέσσικα στο σχολείο έγιναν ακόμη χειρότερα. Πώς μπορούσε να ξέρει τις λέξεις τη μια μέρα κι έπειτα, στο τεστ της ορθογραφίας, να αντιστρέφει τα γράμματα, όπως πιαδί αντί για παιδί; Το ίδιο και στα μαθηματικά. Απλές έννοιες όπως 2+2 = 4 λίγο νόημα είχαν γι’ αυτή για να μην πούμε καθόλου. Ο δάσκαλος συνέχιζε να γράφει, «Πρέπει να βοηθάτε την Τζέσσικα στο σπίτι.» Εμείς εξοργιζόμασταν!

Είχε και Αδυναμία Μάθησης;

Τελικά, σε μια από τις πολλές μας επισκέψεις στο σχολείο, ζητήσαμε να δούμε τον ειδικό για τις αδυναμίες μάθησης. Περιγράψαμε την Τζέσσικα και τα προβλήματά της με τη μάθηση. Διατάχτηκε να γίνει ψυχολογική αξιολόγηση. Ήμασταν σε ένταση περιμένοντας τα αποτελέσματα.

Τα αποτελέσματα ήταν πειστικά. Η Τζέσσικα είχε πράγματι αδυναμία μάθησης. Είχε προβλήματα και με την ακουστική και με την οπτική αντίληψη. Η οπτική και η ακουστική μνήμη ήταν πολύ κάτω από το μέσο όρο, και υπήρχαν σημαντικά προβλήματα με το συντονισμό των μυών.

Ήταν πολύ οδυνηρό για εμάς όταν είδαμε αυτές τις πραγματικότητες, αλλά τις δεχτήκαμε. Ο ψυχολόγος μας εξήγησε τι σήμαιναν αυτές οι διαπιστώσεις στην περίπτωση της Τζέσσικα. Με κατάλληλη βοήθεια, μέσω ειδικών διδακτικών μεθόδων, μπόρεσε να διδαχτεί τα πράγματα που δεν μπορούσε να συλλάβει και με τον καιρό να μπορέσει να συμβαδίσει με την τάξη της.

Ασφαλώς νιώσαμε ανακούφιση. Από την αρχή πραγματικά πρόσεχε! Δεν έφταιγε αυτή που ο εγκέφαλός της δεν ερμήνευε σωστά τα σήματα που έπαιρναν τα μάτια της και τα αυτιά της. Για πρώτη φορά καταλάβαμε τώρα πράγματι την κόρη μας.

Λίγα χρόνια έχουν περάσει από τότε που διαγνώστηκε η αδυναμία για μάθηση της Τζέσσικα. Το μόνο για το οποίο λυπόμαστε είναι που χάσαμε πολύτιμα χρόνια ψάχνοντας να βρούμε από πού προέρχονταν τα προβλήματά της. Εκτός από την ειδική βοήθεια που της δόθηκε στο σχολείο, διαπιστώσαμε πόσο πολύ βοηθητικό ήταν ένας δάσκαλος για το σπίτι. Η πρόοδος ήταν πολύ μεγαλύτερη απ’ όση περιμέναμε. Ένιωσε τι πάει να πει αυτοαξία. Αντί να είναι ένα απογοητευμένο παραπεταμένο παιδί γεμάτο σοβαρά συναισθηματικά προβλήματα, ξέρει τώρα ότι μπορεί να μάθει. Είναι πολύ πιο ευτυχισμένη, και ο δεσμός της αγάπης ανάμεσά μας έχει βαθύνει.

Όσο για το μέλλον, καταλαβαίνουμε ότι ίσως χρειαστεί περισσότερος χρόνος για να φτάσει η Τζέσσικα στην ωριμότητα της ενηλικίωσης. Αλλά έχοντας εντοπίσει το πρόβλημα και έχοντας μάθει πώς να το χειριζόμαστε, θα κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για να τη βοηθήσουμε να φτάσει στην πλήρη δυνατότητά της.—Από συνεργάτη.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 12]

Είχαμε παρατηρήσει από πολύ καιρό ότι όταν έτρωγε τροφές που δεν είχαν καμιά θρεπτική ουσία η Τζέσσικα έδειχνε να είναι υπερδραστήρια

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 13]

Πώς μπορούσε να ξέρει τις λέξεις τη μια μέρα και μετά, στο τεστ της ορθογραφίας, να αντιστρέφει τα γράμματα, όπως πιαδί αντί για παιδί;