Ο Ρόλος του Κυνηγού στο Βασίλειο των Άγριων Ζώων

ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ τη σκηνή. Ο ουρανός σκοτεινιάζει πολύ γρήγορα, αν και έχουν περάσει λίγες μόνο ώρες μετά την ανατολή του ήλιου. Καθώς συνεχίζετε να βλέπετε, η σκοτεινιά σιγά-σιγά σκεπάζει όλη την περιοχή από τη μια άκρη του ορίζοντα ως την άλλη. Κι όμως δεν υπάρχει ούτε ένα σύννεφο στον ουρανό. Ακούγεται ένας ανησυχητικός ήχος σαν βροντή που σας ξεκουφαίνει, και κλείνετε τα αυτιά σας. Η γη κάτω από τα πόδια σας αντηχεί από τη βοή. Μα ποια βίαιη καταιγίδα εξαπέλυσε η φύση; Μη φοβάστε. Είναι απλώς πουλιά.

Ναι, ποτέ δεν είδατε τέτοιο μεγαλοπρεπές θέαμα με πουλιά. Ούτε κανείς άλλος που ζει σήμερα. Αλλά το 1813 ο γνωστός Αμερικανός φυσιοδίφης και καλλιτέχνης Τζων Όντιουμπον περιέγραψε ένα έξοχο θέαμα ακριβώς σαν αυτό. Είδε τα όμορφα αποδημητικά περιστέρια που περνούσαν σε τόσο μεγάλους αριθμούς που σκοτείνιασαν τον ήλιο επί τρεις μέρες!

Ζαλίζεστε μόνο με το να σκεφτείτε ένα τόσο μεγάλο σμήνος από πουλιά. Εντούτοις κάποτε υπήρχαν τέτοια σμήνη. Χρόνια πριν από το περιστατικό του Όντιουμπον, ένα μεγάλο σμήνος θεάθηκε στο Κεντάκι των ΗΠΑ, που πιστεύεται ότι είχε περισσότερα από 2.230.000.000 αποδημητικά περιστέρια. Οι ειδήμονες πιστεύουν ότι υπήρχαν 6 δισεκατομμύρια από αυτά τα πουλιά στις Ηνωμένες Πολιτείες ακόμη μέχρι το 1885.

Βέβαια, ένας ανεξάντλητος αριθμός, μπορεί να σκεφτείτε. Το αποδημητικό περιστέρι ποτέ δεν θα αντιμετώπιζε τον κίνδυνο εξάλειψης. Κι όμως—ο άνθρωπος κυνηγός πέτυχε το φαινομενικά αδύνατο. Σκοτώνοντας κατά μέσο όρο περισσότερα από 566.000 απ’ αυτά τα όμορφα πουλιά κάθε μέρα της εβδομάδας επί 29 χρόνια, το πέτυχε. Την 1 Σεπτεμβρίου 1914, η Μάρθα, το τελευταίο αποδημητικό περιστέρι που υπήρχε σε ολόκληρη τη γη, ψόφησε στον ζωολογικό κήπο του Οχάιο των ΗΠΑ.

Έτσι το αποδημητικό περιστέρι χάθηκε από τον κόσμο. Για το λόγο που κάποιος αποκάλεσε «απληστία και σπατάλη των κυνηγών» ένα είδος ζώου που φαινόταν ότι δεν κινδύνευε κυνηγήθηκε μέχρι εξαλείψεως. Μήπως έχει ο άνθρωπος το δικαίωμα να παίρνει στα ελαφρά τη ζωή των άλλων πλασμάτων και να καταστρέφει ολόκληρα είδη απ’ αυτά, το ένα μετά το άλλο; Στο κάτω-κάτω, γιατί να έχουν το δικαίωμα τέτοιοι καταστροφείς να αρνηθούν σε μελλοντικές γενιές την ευχαρίστηση του να βλέπουν το βασίλειο των ζώων;

Η Ευθύνη του Ανθρώπου

Ο Δημιουργός αυτής της γης που είναι γεμάτη από πολλές μορφές ζωής δεν βλέπει αδιάφορα την καταστροφή τους. Ο Ιησούς είπε κάποτε: «Δύο στρουθία δεν πωλούνται δι’ εν ασσάριον; και έν εξ αυτών δεν θέλει πέσει επί την γην άνευ του θελήματος του Πατρός σας·» «και έν εξ αυτών δεν είναι λελησμονημένον ενώπιον του Θεού.» (Ματθαίος 10:29· Λουκάς 12:6) Οπωσδήποτε, ο Θεός δεν έχει κλείσει τα μάτια του στην καταστροφή των 6 δισεκατομμυρίων αποδημητικών περιστεριών.

Δεν συμφωνούν όμως όλοι με την ανήλεη εξόντωση των άγριων ζώων. Σε μια επιστολή που γράφτηκε προς τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών το 1855, ένας Ινδιάνος αρχηγός της φυλής Ντουγουάμις, στην πολιτεία της Ουάσιγκτον, έδειξε το βαθύ ενδιαφέρον του για την αχαλίνωτη σφαγή ζώων: «Ο λευκός άνθρωπος θα πρέπει να μεταχειρίζεται τα άγρια ζώα αυτής της χώρας σαν αδέλφια του. Είμαι ένας απολίτιστος άνθρωπος και δεν γνωρίζω άλλον τρόπο. Έχω δει χίλια βουβάλια να σαπίζουν μέσα στα λιβάδια που τα σκότωσαν λευκοί πυροβολώντας από περαστικό τρένο. . . . Τι είναι ο άνθρωπος χωρίς τα άγρια ζώα; Εάν επρόκειτο να εξαλειφθούν όλα τα άγρια ζώα, οι άνθρωποι θα πέθαιναν από μεγάλη μοναξιά, γιατί ό,τι συμβαίνει στα άγρια ζώα συμβαίνει επίσης και στον άνθρωπο. . . . Ένα πράγμα γνωρίζουμε το οποίο και ο λευκός άνθρωπος θα ανακαλύψει. Ότι ο Θεός μας είναι ο ίδιος Θεός. . . . Αυτή η γη είναι πολύτιμη σ’ αυτόν. Και το να τη βλάπτει κάποιος είναι σαν να καταφρονεί τον δημιουργό της.»

Αυτός ο Ινδιάνος αρχηγός φαίνεται ότι είχε συλλάβει ενστικτωδώς κάτι που μας λέει η Γραφή: Ότι ο Θεός εμπιστεύθηκε στον άνθρωπο τη φροντίδα για τα ζώα. Το πρώτο βιβλίο της Γραφής μάς λέει γι’ αυτή την εντολή στον άνθρωπο: «Σου αναθέτω την ευθύνη των ψαριών, των πουλιών, και όλων των άγριων ζώων.» (Γένεσις 1:28, Σημερινή Αγγλική Μετάφραση) Η αχαλίνωτη και άμυαλη καταστροφή του βασιλείου των άγριων ζώων από τον άνθρωπο είναι μια κατάφορη κατάχρηση των πραγμάτων που του εμπιστεύτηκε ο Θεός.

Το Σύνδρομο του Νεβρώδ

Μήπως το γεγονός ότι ο άνθρωπος έχει τη διαχείριση των ζώων σημαίνει ότι του απαγορεύεται εντελώς να τα σκοτώνει; Όχι. Να θυμάστε ότι ο Θεός ο ίδιος ετοίμασε ενδύματα από δέρματα ζώων για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι και δέχτηκε τη θυσία ενός αρνιού από το γιο τους τον Άβελ. Και μετά τον Κατακλυσμό του Νώε επέτρεψε στον Νώε και στους απογόνους του να τρώνε το κρέας των ζώων για τροφή.—Γένεσις 3:21· 4:4, 5· 9:3.

Όμως, κάνοντας αυτές τις παραχωρήσεις ο Ιεχωβά Θεός δεν εννοούσε ότι θα έπρεπε να παίρνουμε στα ελαφρά τη ζωή των ζώων. Για να τονίσει την ιερότητα της ζωής εκείνων των ζώων που θα σκοτώνονταν για τροφή, ο Θεός διέταξε τον άνθρωπο να μην τρώει το αίμα οποιουδήποτε ζώου μαζί με τη σάρκα του. Το αίμα συμβόλιζε τη ζωή του ζώου, και αυτή ανήκε στον Θεό. (Γένεσις 9:4, 5) Ο Θεός ποτέ δεν έδωσε στον άνθρωπο την εξουσία να σκοτώνει ζώα απλώς για ευχαρίστηση. Πού λοιπόν, έμαθε ο άνθρωπος να το κάνει αυτό;

Λίγο μετά τον Κατακλυσμό, ένας πασίγνωστος άνθρωπος εκείνων των ημερών, ο Νεβρώδ, άρχισε να διακρίνεται σαν κυνηγός. Αυτός έγινε «ένας ισχυρός κυνηγός ενώπιον του Κυρίου [σ’ εναντίωση στον Ιεχωβά, ΜΝΚ].» (Γένεσις 10:8, 9) Αυτός προφανώς παραβίασε τη θεόδοτη διαχείριση πάνω στα ζώα σκοτώνοντάς τα αχαλίνωτα. Άλλοι ακολούθησαν το παράδειγμά του, και σύντομα το σπορ αυτό διαδόθηκε πάρα πολύ. Το κυνήγι έγινε το σπορ των βασιλιάδων.

Οι αρχαιολόγοι στις ανασκαφές βρήκαν πολλές αποδείξεις ότι οι βασιλιάδες του αρχαίου κόσμου ευχαριστούνταν να κυνηγούν και καυχιούνταν για τα ανδραγαθήματά τους. Ακόμη και το Αιγυπτιακό βασιλόπουλο Τουτανχαμών έπεσε θύμα αυτού που θα μπορούσε να ονομαστεί το σύνδρομο του Νεβρώδ. Σκηνές κυνηγίου έχουν ζωγραφιστεί στους τοίχους του τάφου του και σκαλίσματα σε φέρετρα τον απεικονίζουν να στέκεται πάνω στην άμαξά του, τρέχοντας με μεγάλη ταχύτητα, με ένα τόξο και βέλος στο χέρι του, με τη χορδή του τόξου τεντωμένη και το βέλος έτοιμο να ριχτεί, ενώ άγρια ζώα φεύγουν από μπροστά του.

Στους πρόσφατους καιρούς πλούσιοι Ευρωπαίοι κυνηγούσαν ζώα για σπορ στη χώρα τους ή πήγαιναν στην Ινδία ή Αφρική για να βρουν περισσότερες συγκινήσεις στο κυνήγι. Πολλοί στόλιζαν τα σπίτια τους με τα κεφάλια όμορφων ζώων που είχαν σκοτώσει για σπορ. Στην Αμερικανική ήπειρο ολόκληρες αγέλες από βουβάλια σφάχτηκαν και αφέθηκαν να σαπίσουν εκεί που είχαν πέσει. Και οι κυνηγοί ήρθαν να πάρουν τα έπαθλά τους τα κεφάλια ζαρκαδιών, ελαφιών και άλλα τρόπαια των κυνηγετικών τους ικανοτήτων.

Άνθρωπος ο Συντηρητής

Για να προστατεύσουν μερικά από τα ζώα που απειλούνται από τους κυνηγούς, οι κυβερνήσεις έβαλαν περιορισμούς στο κυνήγι απαγορεύοντας το σκότωμα αυτών των ζώων. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, ένα κοπάδι από 3.000 ελάφια στην Αριζόνα προστατεύτηκαν. Το αποτέλεσμα; Επειδή χιλιάδες από τους φυσικούς εχθρούς τους παγιδεύτηκαν, σκοτώθηκαν ή δηλητηριάστηκαν από τους κυβερνητικούς κυνηγούς, το είδος αυτό του ελαφιού έφτασε σε 40.000 περίπου ζώα μέσα σε 10 χρόνια.

Είχε αυτό καλό αποτέλεσμα; Κατά κάποιον τρόπο, ναι. Αλλά, αλίμονο, τα ελάφια άρχισαν να πεθαίνουν ομαδικά. Τι δεν είχε πάει καλά; Ο χώρος της κατοικίας τους έγινε πολύ μικρός για τον αριθμό αυτό. Νεκρά ελάφια βρέθηκαν με τα στομάχια τους γεμάτα από βελόνες πεύκου, κάτι που δεν συνηθίζουν να τρώνε τα ελάφια εκτός αν βρίσκονται στο χείλος της λιμοκτονίας. Ο έλεγχος και η ισορροπία της άγριας ζωής είχε παραβλεφθεί. Επειδή οι φυσικοί τους εχθροί είχαν τώρα καταστραφεί, και ο αριθμός τους μεγάλωνε ανεξέλεγκτα, έτρωγαν ό,τι υπολείμματα τροφής ήταν διαθέσιμα. Μόνο όταν επιτράπηκε στους κυνηγούς να μπουν στην περιοχή τους και ν’ αρχίσουν να σκοτώνουν αυτά που περίσσευαν ο αριθμός τους ήρθε πάλι πίσω στις κατάλληλες αναλογίες που μπορούσε να συντηρήσει ο τόπος της κατοικίας τους.

Οι ειδήμονες της άγριας ζωής έμαθαν το μάθημά τους καλά. Από πείρα γνωρίζουν ότι για να προστατεύσουν τις αγέλες από λιμοκτονία και ασθένεια, είναι αναγκαίο να σκοτώνουν τα ζώα που περισσεύουν. Έτσι, στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχει εποχή που επιτρέπεται το κυνήγι σε κυνηγούς που έχουν άδεια να σκοτώσουν έναν ορισμένο αριθμό από αυτά τα ζώα που περισσεύουν κάθε χρόνο. Σε άλλες χώρες αυτό γίνεται από κυβερνητικούς δασοφύλακες και αγροφύλακες.

Μ’ αυτόν τον τρόπο αυξήθηκαν και ενισχύθηκαν τα κοπάδια. Το 1895, για παράδειγμα, υπήρχαν μόνο 350.000 περίπου ελάφια με άσπρη ουρά νότια του Καναδά στην Ηπειρωτική Βόρεια Αμερική. Σήμερα, υπάρχουν περίπου 12 εκατομμύρια απ’ αυτά. Το 1925 υπήρχαν στις ΗΠΑ 13.000 έως 26.000 από ένα είδος αντιλόπης, κυρίως σε δύο δυτικές πολιτείες. Σήμερα υπάρχουν τουλάχιστον 500.000 σε όλες τις δυτικές πολιτείες. Σήμερα υπάρχουν περίπου ένα εκατομμύριο Καναδικά ελάφια σε 16 πολιτείες, ενώ το 1907 υπήρχαν μόνο 41.000 σε μια πολιτεία. Η επίσημη απογραφή ενός ειδικού είδους φώκιας στα νησιά Πριμπίλωφ το 1911 ανέφερε ότι υπήρχαν 215.900 ζώα. Σήμερα, το κοπάδι διατηρείται περίπου στο 1,5 εκατομμύριο. Χωρίς κατάλληλη ελάττωση όλα αυτά τα κοπάδια που τώρα δεν κινδυνεύουν θα αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα.

Το «Σύνδρομο Ντίσνεϋ»

Υπάρχει όμως, ένα αίσθημα κατά του κυνηγιού που αυξάνει στις αστικές Ηνωμένες Πολιτείες, στον Καναδά και σ’ άλλες χώρες, που οι υπεύθυνοι για τα άγρια ζώα φοβούνται ότι θα εμποδίσει την αύξηση των ζώων. Μερικές απ’ αυτές τις οργανώσεις είναι καλά οργανωμένες με γραφεία στην Αγγλία, στην Ολλανδία, στη Γαλλία, Νέα Ζηλανδία και Αυστραλία καθώς και στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά.

Γιατί το κυνήγι υφίσταται τέτοια επίθεση; «Απλούστατα,» απάντησε ο εκδότης του περιοδικού Μοντάνα Αουτντόρς, «πολλοί άνθρωποι σήμερα μεγαλώνουν χωρίς να γνωρίζουν τα άγρια ζώα και το έδαφος που τα συντηρεί. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, ότι την περισσότερη γνώση για τα άγρια ζώα την παίρνουν από την τηλεόραση και τις κινηματογραφικές ταινίες, που συχνά παρουσιάζουν μια διεστραμμένη άποψη της άγριας ζωής . . . και αγνοούν τις φυσικές λειτουργίες όπως είναι το φάγωμα άγριων ζώων από άλλα ζώα, οι ασθένειες και η λιμοκτονία.» Ένας διευθυντής της υπηρεσίας επιβλέψεως της άγριας ζωής αναφέρθηκε σ’ αυτή την άποψη σαν το «σύνδρομο Ντίσνεϋ». «Αφού παρακολούθησαν μερικές ταινίες του Ντίσνεϋ για ζώα και πουλιά στο δάσος», είπε, «μερικοί άνθρωποι, ιδιαίτερα τα παιδιά, νομίζουν ότι τα ζώα μπορούν να μιλούν.» Νομίζουν ότι είναι σαν τους ανθρώπους.

Ένας άλλος ομιλητής σχολίασε: «Τα νεαρά παιδιά απλώς δεν μαθαίνουν την αλήθεια για τα άγρια ζώα. Γνωρίζουν πολύ λίγα για τον τρόπο ζωής των άγριων ζώων ή για την επιτυχία που είχαμε μ’ αυτά στα περασμένα 50 χρόνια. Είναι λογικό που πάρα πολλά παιδιά στρέφονται κατά του κυνηγιού. Νομίζουν ότι οι κυνηγοί σκοτώνουν τα λίγα ελάφια ή άλλα ζώα που απέμειναν στην ύπαιθρο.»

Οι Χριστιανοί δεν καταδικάζουν εκείνους που σκοτώνουν ζώα για τροφή. Εάν, όμως, κάποιος σκοτώνει περισσότερα από τον καθορισμένο αριθμό που ορίζουν οι νόμοι της χώρας, ή σκοτώνει απλώς για ευχαρίστηση και χρησιμοποιεί το πρόσχημα της τροφής σαν μια δικαιολογία, τότε θα πρέπει να δώσει λόγο στον Θεό γι’ αυτό που κάνει. Αυτός παραβιάζει τη διαχείριση που ανατέθηκε στο ανθρώπινο γένος. Και μολονότι επιτράπηκε στον άνθρωπο να χρησιμοποιεί τα δέρματα των ζώων για ενδυμασία, το να σκοτώνει αυτά τα πλάσματα μέχρι του σημείου να τα εξαλείψει για μη αναγκαίες πολυτέλειες είναι μια ακόμη χειρότερη κατάχρηση.

Πολλά προβλήματα σχετικά με το βασίλειο των άγριων ζώων είναι άλυτα σ’ αυτό το σύστημα. Καθώς αυξάνει ο ανθρώπινος πληθυσμός, και τα άγρια ζώα αναγκάζονται να περιοριστούν σε όλο και μικρότερες περιοχές, ο έλεγχος και η διατήρηση αυτών των άγριων ζώων θα γίνονται όλο και δυσκολότερα. Και είναι δύσκολο να δούμε πώς οι κυβερνήσεις με περιορισμένα μέσα θα μπορέσουν να σταματήσουν το παράνομο κυνήγι και την εξαφάνιση ειδών ζωής σ’ αυτό το άπληστο, εμπορικό σύστημα.

Δεν γνωρίζουμε ακριβώς πόσα είδη ζώων θα επιτρέψει ο Θεός να καταστραφούν πριν βάλει τέρμα σ’ αυτό. Αλλά σύντομα θα βάλει τέρμα. Ο Θεός έχει υποσχεθεί ότι η Βασιλεία του σύντομα θα αναλάβει την καθημερινή διαχείριση αυτής της γης, και συγχρόνως «δεν θέλουσι κακοποιεί ουδέ φθείρει εν όλω τω αγίω μου όρει· διότι η γη θέλει είσθαι πλήρης της γνώσεως του Κυρίου, καθώς τα ύδατα σκεπάζουσι την θάλασσαν.»—Ησαΐας 11:9.

Εκείνο τον καιρό ο άνθρωπος θα εκπαιδευτεί να εξουσιάζει πάνω στα ζώα με κατάλληλο τρόπο. Εν τω μεταξύ, οι Χριστιανοί τουλάχιστον μπορούν να δείξουν έναν κατάλληλο σεβασμό για τα ζώα, με το να είναι ρεαλιστές αλλά και συμπονετικοί στη σχέση τους με το βασίλειο των άγριων ζώων.

«Και εν τη ημέρα εκείνη θέλω κάμει διαθήκην υπέρ αυτών προς τα θηρία του αγρού και προς τα πετεινά του ουρανού και τα ερπετά της γης· . . . και θέλω κατοικίσει αυτούς εν ασφαλεία.»—Ωσηέ 2:18.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 11]

Ο Θεός ποτέ δεν έδωσε στον άνθρωπο την εξουσία να σκοτώνει τα ζώα απλώς για ευχαρίστηση

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 13]

«Τα νεαρά παιδιά απλώς δεν μαθαίνουν την αλήθεια για τα άγρια ζώα»

[Εικόνα στη σελίδα 10]

Η Μάρθα, το τελευταίο αποδημητικό περιστέρι, ψόφησε στον ζωολογικό του Οχάιο το 1914

[Εικόνες στη σελίδα 12]

1. Καναδικό ελάφι ή γουαπίτι

2. Ελάφι με άσπρη ουρά

3. Αντιλόπη η Αμερικανική

4. Είδος Φώκιας του Βόρειου Ειρηνικού

1

2

3

4