Οι Νεαροί Ρωτούν . . .
Πώς Μπορώ να Κάνω τους Γονείς μου να με Καταλαβαίνουν;
«ΜΠΟΡΟΥΣΑ να δω ότι κάναμε τη ζωή ο ένας του άλλου άθλια», αποκάλυψε η 17-χρονη Βίκυ. «Αν και είμαι βέβαιη πως ο Μπαμπάς με αγαπούσε, ήξερα ότι ποτέ δεν θα με καταλάβαινε, και με τη Μαμά είμαστε αποξενωμένες συναισθηματικά. Δεν ήθελα να γυρίζω στο σπίτι.» Η Βίκυ ήθελε να παντρευτεί—να κάνει οτιδήποτε για να φύγει από το σπίτι. «Οι γονείς μου δεν μπορούσαν να καταλάβουν πόσο σκληρά προσπαθούσα να κάνω ό,τι ήταν σωστό. Απλώς δεν μπορούσα να τα καταφέρω να επικοινωνώ. Δεν μπορούσα να πάω όπου ήθελα ή να δω όποιον ήθελα. Απλώς έπρεπε να φύγω!» Αλλά αυτή μίλησε πρώτα σε μια πιο μεγάλη φίλη.
«Βίκυ, απλώς σκέψου τους γονείς σου—τη σάρκα σου και το αίμα σου. Αυτοί σε μεγάλωσαν», είπε η διορατική μεγαλύτερη γυναίκα. «Εάν δεν μπορείς να χειριστείς αυτή τη σχέση, πώς μπορείς να χειριστείς μια σχέση με κάποιον της ηλικίας σου που δεν σε έχει αγαπήσει για 17 χρόνια; Γιατί να μην εργαστείς να βελτιώσεις την προσωπικότητά σου;» Αυτό έκανε τη Βίκυ να σκεφτεί.
Αν ήσουν εσύ η Βίκυ, τι θα είχες κάνει; Ο πιο εύκολος δρόμος θα ήταν να εγκαταλείψεις το σπίτι. Αλλά η Βίκυ διάλεξε την πιο δύσκολη απόφαση. Σκέφτηκε, ‘Θα εργαστώ πολύ σκληρά να διορθώσω τα πράγματα και να βελτιώσω την προσωπικότητα μου. Μπορεί τότε η Μαμά και ο Μπαμπάς να με καταλάβουν καλύτερα.’ Πώς πέτυχε η Βίκυ και άλλοι να κάνουν τους γονείς τους να τους καταλαβαίνουν;
Να Είστε Ειλικρινείς με τους Γονείς σας
Η Βίκυ ζούσε, με κάποιον τρόπο, διπλή ζωή· κρυφά είχε ραντεβού με ένα αγόρι αντίθετα από τις επιθυμίες των γονέων της. Ήταν βέβαιη πως οι γονείς της δεν θα καταλάβαιναν τα αισθήματά της για το φίλο της. Κατά συνέπεια το χάσμα ανάμεσα σ’ αυτήν και σ’ εκείνους μεγάλωσε.
Αλλά η Βίκυ δεν είναι το μόνο νεαρό άτομο που έπαιζε δύο ρόλους. Συγκρουόμενα αισθήματα ή «νεανικές επιθυμίες» μπορεί να ξεχειλίσουν στην καρδιά ενός νεαρού ώστε να νομίζει ότι έχει παγιδευτεί ανάμεσα σ’ αυτά τα συναισθήματα και σ’ εκείνο που αναμένουν οι γονείς. (2 Τιμόθεον 2:22) Η Άννα, για παράδειγμα, άρχισε να έχει σεξουαλικές σχέσεις κρυφά με αγόρια που συνάντησε στο σχολείο σε ηλικία 14 ετών. Αν και παραπονέθηκε ότι οι γονείς της δεν την καταλάβαιναν, ομολόγησε: «Η ζωή μου στο σχολείο ήταν εντελώς διαφορετική από τη ζωή μου στο σπίτι. Είχα μια διχασμένη προσωπικότητα. Στο σχολείο ακολουθούσα τις επιθυμίες της καρδιάς μου και ήμουν σαν τις φίλες μου, ενώ στο σπίτι εμφανιζόμουν εντελώς αθώα.» Σε ηλικία 15 ετών έμεινε έγκυος.
«Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τις συνέπειες ωσότου συνέβη αυτό. Η ζωή της απόλαυσης και η ελευθερία την οποία είχα κρυφά από τους γονείς μου κατέληξαν σε εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα,» εξήγησε η Άννα. «Και ενώ έπαιζα το ρόλο ότι ήμουν τόσο αθώα στο σπίτι δεν ήθελα να συζητήσω τα αισθήματά μου για τα αγόρια με τη Μητέρα μου, νομίζοντας ότι δεν θα με καταλάβαινε. Τώρα που μεγαλώνω ένα νόθο παιδί αναγνωρίζω ότι με καταλάβαινε. Εγώ ήμουν εκείνη που δεν μπορούσα να δω πόσο εσφαλμένη υπήρξε η καρδιά μου.» Η Άννα κατάλαβε—αλλά πολύ αργά—την αλήθεια της Βιβλικής παροιμίας (28:26): «Ο θαρρών επί την ιδίαν αυτού καρδίαν είναι άφρων· αλλ’ ο περιπατών εν σοφία, ούτος θέλει σωθή».
Η Βίκυ, από την άλλη πλευρά, έκανε μια ειλικρινή εξέταση του εαυτού της. Σύντομα αναγνώρισε ότι οι γονείς της είχαν δίκιο και ότι η καρδιά της έσφαλε. Άρχισε να ‘βαδίζει με σοφία’ και σταμάτησε τη σχέση της με το φίλο της, αν και αυτό ήταν πολύ δύσκολο. Αυτό ήταν το πρώτο βήμα στο να κλείσει το συναισθηματικό χάσμα ανάμεσα σ’ αυτήν και στους γονείς της. Ξέφυγε επίσης τις φοβερές συνέπειες που ίσως θα της έφερνε η σεξουαλική ανηθικότητα.
Πρέπει να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και τους γονείς σου. Όταν παίζεις δύο ρόλους βεβαίως θα εμποδίσεις τις προσπάθειες των γονέων σου να σε καταλάβουν.
Βρείτε Χρόνο να Μιλάτε
«Ήταν η πιο ευχάριστη συντροφιά που είχα ποτέ με τον πατέρα μου», είπε ο Γιάννης για ένα ταξίδι που έκαναν στο εξοχικό τους σπίτι το καλοκαίρι αυτός και ο πατέρας του. «Ποτέ δεν θα δαπανούσα έξι ώρες μόνος μου μαζί του. Έξι ώρες να πάμε και έξι να γυρίσουμε. Δεν βάλαμε καθόλου το ραδιόφωνο. Πραγματικά συζητήσαμε. Έμοιαζε σαν να είχαμε ανακαλύψει ο ένας τον άλλον. Τον εκτίμησα περισσότερο. Αυτό μας έκανε φίλους.»
Γιατί να μην το κάνεις στόχο σου να κάθεσαι τακτικά με τη μητέρα σου ή τον πατέρα σου και να έχετε μια καλή συζήτηση; Ενημέρωνέ τους για τις δραστηριότητες σου και μάθε από τις εμπειρίες τους. Ίσως στην αρχή να το βρεις δύσκολο. Η Βίκυ το έκανε αυτό. «Δεν είχα καθόλου συμπάθεια για τα πιο ηλικιωμένα άτομα. Αλλά αποφάσισα να πηγαίνω μαζί με τους γονείς μου όταν συναναστρέφονταν με άλλα ηλικιωμένα άτομα. Με τον καιρό ανάπτυξα φιλίες με αυτούς που είχαν την ίδια ηλικία με τους γονείς μου, και αυτό μου έδωσε μια καλύτερη άποψη για τη ζωή. Ήταν ευκολότερο για μένα να συζητώ με τους γονείς μου. Η ατμόσφαιρα στο σπίτι βελτιώθηκε καταπληκτικά.»
Η συναναστροφή μ’ εκείνους που έχουν αποκτήσει σοφία με το πέρασμα των ετών θα σε εμποδίσει από το να υιοθετήσεις μια στενή, περιορισμένη άποψη για τη ζωή, πράγμα που μπορεί να συμβεί αν κάνεις συντροφιά μόνο με τους νεαρούς της ηλικίας σου.—Παροιμίαι 13:20.
Να Εκφράζεις τα Αισθήματά Σου
«Οι λόγοι μου θέλουσιν είσθαι κατά την ευθύτητα της καρδίας μου· και τα χείλη μου θέλουσι προφέρει γνώσιν καθαράν.» Έτσι μίλησε ένας νεαρός άντρας ο οποίος έζησε πάνω από 35 αιώνες πριν—ο Ελιού. (Ιώβ 33:3) Μίλησε στον ηλικιωμένο Ιώβ ‘κατευθείαν από την καρδιά του.’ Είναι αυτός ο τρόπος με τον οποίο μιλάς στους γονείς σου; Αυτό μπορεί να είναι πάρα πολύ δύσκολο.
Για παράδειγμα, ο Γκρέγκορυ όταν ήταν έφηβος, νόμιζε ότι η μητέρα του ήταν εντελώς παράλογη. Αντιμετώπιζε κάθε διαφωνία φεύγοντας από το σπίτι όσο καιρό μπορούσε. Αλλά τελικά η κατάσταση έγινε πολύ κρίσιμη. Έτσι πλησίασε τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας για βοήθεια στην Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην οποία πήγαινε αυτός και η οικογένειά του. Εκείνοι τον παρότρυναν με καλοσύνη να μιλάει περισσότερο στη μητέρα του, μιλώντας ‘κατευθείαν από την καρδιά του’.—Ιακώβου 5:14.
«Για πρώτη φορά στη ζωή μου άρχισα να λέω στη Μητέρα μου πώς αισθανόμουν», είπε ο Γκρέγκορυ. «Της εξηγούσα το γιατί ήθελα να κάνω ορισμένα πράγματα και δεν υπέθετα ότι αυτό έπρεπε να το ξέρει. Συχνά άνοιγα την καρδιά μου και εξηγούσα ότι δεν προσπαθούσα να κάνω κάτι κακό και πόσο άσχημα αισθανόμουν που με μεταχειριζόταν σαν ένα μικρό παιδάκι. Μετά άρχισε να με καταλαβαίνει και σιγά-σιγά τα πράγματα άρχισαν να βελτιώνονται πάρα πολύ.»
Ο Γκρέγκορυ ήταν ειλικρινής. Δεν ζούσε διπλή ζωή και δεν προσπαθούσε να καταφέρει τη μητέρα του να τον αφήνει να κάνει το δικό του. Όχι, αλλά αληθινά ‘έδωσε την καρδιά του’ σ’ αυτήν κι αυτή ανταποκρίθηκε με μεγαλύτερη κατανόηση. Αν και μπορεί να φαίνεται οδυνηρό να αποκαλύπτεις στη μητέρα σου ή στον πατέρα σου ότι έχεις ασθενή σημεία ή ότι έχεις ορισμένα ιδιάζοντα προβλήματα, εντούτοις αν το κάνεις αυτό μπορεί να είναι ένα μεγάλο βήμα στο να κάνεις τους γονείς σου να σε καταλαβαίνουν.—Παροιμίαι 23:26.
Τι θα Γίνει Αν Διαφωνείς;
Όταν εσύ και οι γονείς σου δεν βλέπετε τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο, να θυμάσαι: Μίλησε, μη φιλονικείς. «Ο άφρων εκθέτει όλην αυτού την ψυχήν (παρορμήσεις)· ο δε σοφός αναχαιτίζει αυτήν εις τα οπίσω.» (Παροιμίαι 29:11) Το ύψωμα της φωνής σου, η ‘εκδήλωση του θυμού σου,’ δεν είναι ο τρόπος για να προάγεις την κατανόηση.
Δείξε ότι είσαι σοφός, όχι ανόητος, με το να συζητάς ήρεμα τα λογικά επιχειρήματα της άποψής σου. Προσπάθησε να συζητάς πάνω στα προβλήματα παρά να δικαιολογείσαι ότι «Όλοι το κάνουν αυτό!»
Αλλά πρέπει ν’ αντιμετωπίσεις το γεγονός ότι μερικές φορές οι γονείς σου πρόκειται να πουν Όχι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σου δείχνουν κατανόηση. Μπορεί να βλέπουν μια επιβλαβή πορεία ή μια κακή τάση και θέλουν να σε προστατεύσουν. «Η μητέρα μου είναι αυστηρή απέναντί μου. Αυτή γνωρίζει το σωστό», φανέρωσε ένα 16-χρονο κορίτσι. «Με ενοχλεί όταν μου λέει ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι ή ότι θα πρέπει να έρχομαι στο σπίτι μια ορισμένη ώρα. Αλλά βαθιά μέσα της, ενδιαφέρεται πραγματικά.» Μετά, αφού σκέφτηκε τις φίλες της, συνέχισε: «Απλώς γυρίζουν στους δρόμους, κάνουν ό,τι θέλουν και οι μητέρες τους δεν ενδιαφέρονται καθόλου. Αλλά η δική μου μητέρα . . . ενδιαφέρεται για μένα.»
Αυτό το κορίτσι ήταν ένα από τα 920 κορίτσια ηλικίας 12 έως 18 ετών που ζουν σε όλες τις ηπειρωτικές Ηνωμένες Πολιτείες, στην Αλάσκα και στο Πόρτο Ρίκο τα οποία έδωσαν συνέντευξη σε μια μεγάλη μελέτη, που έγινε από τη δρα Γκιζέλα Κονόπκα του Πανεπιστημίου της Μινεσότα. Στο βιβλίο της—Ένα Πορτραίτο της Εφηβείας (1976) συνεπέρανε: «Εκείνο που αντιπαθούσαν τα περισσότερα κορίτσια δεν ήταν η αυστηρότητα αλλά το να τα υποτιμούν, το να τα μεταχειρίζονται σαν μικρά παιδάκια. Η αυστηρότητα αν συνδυαστεί με σεβασμό, εκτιμάται.»
Ναι, εκτιμάται. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο αισθάνονται οι περισσότεροι νέοι για τους γονείς τους που τους ακούνε και τους δίνουν σταθερές κατευθυντήριες γραμμές. Στην πραγματικότητα, η δρ Κονόπκα ανάφερε: «Τα κορίτσια ανάφεραν ότι τα άτομα που τα καταλάβαιναν περισσότερο ήταν τα μέλη της οικογένειάς τους». Σχεδόν το 75 τα εκατό των κοριτσιών αναφέρθηκε ότι αισθάνονταν κοντά στους ηλικιωμένους και μπορούσαν να τους εμπιστεύονται.
Η ασφάλεια και η ζεστασιά που φέρνει η αμοιβαία κατανόηση σε μια οικογένεια δεν περιγράφεται. Κάνει το σπίτι ένα καταφύγιο σε καιρό δυσκολίας. Η Βίκυ, ο Γκρέγκορυ και άλλοι βρήκαν ότι αυτό είναι σωστό. Αλλά χρειάζεται πραγματική προσπάθεια. Κάνε το μέρος σου. Αν το κάνεις τότε και συ, επίσης, θα μπορείς να πεις, ‘Έκανα τους γονείς μου να με καταλαβαίνουν.’
[Εικόνα στη σελίδα 18]
Το να εκφράζεις τα αισθήματά σου είναι ένας από τους καλυτέρους τρόπους για να βοηθήσεις τους γονείς σου να σε καταλαβαίνουν