Κόμικς—Πώς Ήταν Συνήθως

ΟΛΑ άρχισαν με το «Κίτρινο Παιδί.» Ήταν ένα πρόσωπο μιας χιουμοριστικής γελοιογραφίας που άρχισε να εμφανίζεται στην εφημερίδα Κόσμος της Νέας Υόρκης το 1896. Το «Κίτρινο Παιδί» έγινε πολύ δημοφιλές. Σύντομα οι αναγνώστες της εφημερίδας διασκέδαζαν και με τα σκέρτσα μερικών παρόμοιων, όπως «Ο Πανούργος Παππούς,» «Ο Μπάστερ Μπράουν» και «Τα Παιδιά Κάτζενγιάμμερ.» Έτσι άρχισαν τα κόμικς!

Και πόσο αστεία ήταν τα κόμικς. Οι τίτλοι και μόνο δείχνουν τη φαιδρότητα που ήταν ενσωματωμένη σ’ αυτές τις γελοιογραφίες: «Ο Ευτυχισμένος Αλήτης,» «Το Μουλάρι Μοντ,» «Μουτ και Τζεφ,» «Η Τρελή Κατ,» και τα λοιπά. Αυτοί οι παιχνιδιάρικοι χαρακτήρες αντανακλούσαν την αθωότητα της ηλικίας πριν από το κρίσιμο έτος 1914. Εκ των υστέρων, όμως, ίσως να μην ήταν όλα αυτά πραγματικά διασκεδαστικά. Τα δημοφιλή «Παιδιά Κάτζενγιάμμερ,» για παράδειγμα, έκαναν τους αναγνώστες να ξεκαρδίζονται στα γέλια με αυτό που λεγόταν «συστηματική εκστρατεία σαμποτάζ που απέκρουε με επιτυχία το ξύλο, τις απειλές, και τις υποσχέσεις.»

Η Εμφάνιση του Σούπερ—Ήρωα

Σύντομα οι εκδότες αποφάσισαν να ξαναδημοσιεύσουν μερικά από αυτά τα δημοφιλή χαρακτηριστικά σε μορφή βιβλίου. Στην αρχή, όμως, αυτά τα κόμικς ήταν κυρίως διαφημιστικά. Αλλά το 1934 οι εκδότες Βίλντενμπεργκ και Γκέηνς σκέφτηκαν ότι τα παιδιά θα ήταν πρόθυμα να δώσουν 10 σεντς για ένα κόμικ που το έλεγαν «Περίφημα Αστεία.» Και πραγματικά το σχέδιό τους πέτυχε. Έτσι, χρησιμοποιώντας ζωγράφους του γυμνασίου, οι εκδότες άρχισαν ένα σκληρό ανταγωνισμό για αναγνώστες.

Το 1938 ήρθε το σημείο στροφής. Η νεανική ομάδα Ζήγκελ και Σούστερ βρήκε έναν εκδότη για ένα βιβλίο κόμικ με έναν ηθοποιό που αυτοί είχαν επινοήσει—τον Σούπερμαν! Σύμφωνα με αυτά που είπε ένας από τους πρωτουργούς του, ήταν «σαν τον Σαμψών, τον Ηρακλή, και όλους τους δυνατούς άντρες που είχα ακούσει ποτέ, σε έναν.» Αυτός ο «σιδερένιος άνθρωπος» αιχμαλώτισε τις φαντασίες τόσο των νέων όσο και των ηλικιωμένων. Σύντομα το μηνιαίο περιοδικό απέφερε συνολικά μέσα σ’ ένα χρόνο ένα εκατομμύριο δολάρια. Και, οι εκδότες, εξαιτίας αυτής της επιτυχίας άρχισαν να επινοούν άλλους ήρωες.

Αλλά η επόμενη, γενιά των κόμικς βυθίστηκε στο σεξ, στη βία και στον τρόμο. Πολύ βίαια κόμικς, όπως αυτό που έχει τίτλο «Το Έγκλημα δεν Αποδίδει,» στην πραγματικότητα απέδωσαν στους εκδότες τους πολύ καλά. Και καθώς η δεκαετία του 1950 κυλούσε, τα κόμικς άρχισαν να τρομοκρατούν τους νεαρούς αναγνώστες τους με τίτλους όπως «Ιστορίες Από την Κρύπτη.»

Σε πολλές περιπτώσεις, τα κόμικς δεν ήταν πια αστεία.

Οι Διαμαρτυρίες του Κοινού

Το 1954, το βιβλίο Η Παραπλάνηση του Αθώου του Φρέντερικ Βέρτχαμ κατηγόρησε τη βιομηχανία των κόμικς ότι διέφθειρε τους νέους. Ο Δρ. Βέρτχαμ μελέτησε τα παιδιά που είχαν συναισθηματικές διαταραχές και διαπίστωσε ότι πολλά από αυτά ήταν αχόρταγοι αναγνώστες των κόμικς. Ο Δρ Βέρτχαμ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «Οι ιστορίες των κόμικς διδάσκουν τη βία.»

Μερικοί, όμως, νόμιζαν ότι η έρευνα του Δρα Βέρτχαμ δεν απέδειξε ότι τα κόμικς είχαν κακή επίδραση πάνω στα φυσιολογικά παιδιά. Παρ’ όλ’ αυτά τουλάχιστον στις Ηνωμένες Πολιτείες, πάρθηκαν μέτρα για τον «έλεγχο» των κόμικς που απαγόρευσε την υπερβολική βία και τη γύμνια στη βιομηχανία των κόμικς. Αλλά ήταν αποτελεσματικά αυτά τα μέτρα; Πώς είναι τα κόμικς σήμερα;

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 5]

Όταν άρχισε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, η γενιά των κόμικς βυθίστηκε μέσα στο σεξ, στη βία και στον τρόμο

[Εικόνες στη σελίδα 4]

«Το Κίτρινο Παιδί» ήταν το πρώτο κόμικ στις Ηνωμένες Πολιτείες

Το Κίτρινο Παιδί

Μπάστερ Μπράουν

Η Πόλλυ και οι Φίλοι της

[Εικόνες στη σελίδα 5]

Αυτοί οι χιουμοριστικοί χαρακτήρες δείχνουν πώς ήταν συνήθως τα κόμικς

Τίλλη και Τόηλερ

Ο Ευτυχισμένος Αλήτης

Τα Παιδιά Κάτζενγιάμμερ

Η Τρελή Κατ

Μουτ και Τζεφ