Η Διάσωσή μου από την Πορνεία
Μόλις είχε ξημερώσει. Βρισκόμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου, λουσμένη στον ιδρώτα. Προσπάθησα να σηκωθώ, αλλά ένας ίλιγγος με έριξε κάτω. Κατάλαβα πως ήμουν άρρωστη. Αλλά ξαφνικά κάποιος χτύπησε δυνατά την πόρτα και μια μεσόκοπη γυναίκα, μια από τα αφεντικά μου, μπήκε μέσα.
«Τι συμβαίνει μ’ εσένα, κοπελιά; Ακόμη δεν σηκώθηκες;»
«Είμαι πολύ άρρωστη, κυρία,» παρακάλεσα. «Μπορώ να μείνω μόνο σήμερα στο κρεβάτι; Σας βεβαιώ πως αύριο θα είμαι καλά.»
«Άκουσε. Ξέρω πολύ καλά αυτό το κόλπο της προσποιητής αρρώστιας. Άντε, τώρα, σήκω γιατί τα πράγματα δείχνουν πως θα έχουμε πολλή δουλειά απόψε το βράδυ.»
Αυτό ήταν μόνο ένα στιγμιότυπο της ζωής μου μέσα στα εσωτερικά διαμερίσματα ενός πορνείου. Ναι, ήμουν πόρνη—όχι βέβαια ένα επάγγελμα για να υπερηφανεύομαι. Εννιά ολόκληρα χρόνια γελούσα ψεύτικα και ανέκφραστα και έκανα αισχρές συναλλαγές. Έπειτα, όταν σπάνια συνέβαινε να είμαι μόνη μου ξέσπαγα σε δάκρυα από τύψεις, νιώθοντας αβοήθητη. Απεγνωσμένα ήθελα να διαφύγω απ’ αυτή την κατάσταση. Αλλά φαινόταν σαν να ήμουν γερά δεμένη και ότι ποτέ δεν θα μπορούσα να ελευθερωθώ. Ίσως να διερωτάστε πώς έφτασα να γίνω πόρνη.
Γεννήθηκα πριν από 29 χρόνια σ’ ένα μικρό ορεινό χωριό που βρίσκεται στο μέσον της οροσειράς, των Ιμαλαΐων. Δεν ήμουν τριών χρόνων όταν πέθανε ο πατέρας μου. Σύντομα μετά από το γεγονός αυτό, η μητέρα μου άρχισε να συζεί μ’ έναν άλλον άντρα, κι εμένα με πήρε και με φρόντιζε η μεγαλύτερη αδελφή μου μαζί με το σύζυγό της.
Όταν έγινα 14 χρόνων κανόνισαν να με παντρέψουν μ’ έναν 25 χρόνια μεγαλύτερό μου. Μεταφέρθηκα στο σπίτι του συζύγου μου όπου οι γονείς του μου συμπεριφέρονταν με περιφρόνηση επειδή δεν είχα προίκα—εκτός από τον πάμφτωχο εαυτό μου. Μολονότι η φάση αυτή της ζωής μου ήταν σύντομη—διήρκεσε μόνο δυο χρόνια—έφτανε για να δημιουργήσει στο μυαλό μου σοβαρές αμφιβολίες και ερωτήσεις.
Ο σύζυγός μου είχε αρχίσει να έχει σχέσεις με μια άλλη γυναίκα στη γειτονιά μας. Ωστόσο, παρά την κακή διαγωγή του, πήγαινε κάθε εβδομάδα σε θρησκευτικούς ναούς, και μετά από δική του πρόσκληση, επισκέπτονταν το σπίτι μας Βραχμάνοι ιερείς. Αλλά ποτέ δεν τον επέπληξαν γι’ αυτά που έκανε!
Πουλήθηκα στην Πορνεία
Ένα βράδυ, ο άντρας με τον οποίο συζούσε η μητέρα μου, ήρθε να με δει για να μου κάνει μια πρόταση. Είπε πως πίστευε ότι η ζωή μου είχε γίνει αφόρητα δύσκολη και ότι ήθελε να με βοηθήσει να βγω απ’ αυτό το αδιέξοδο. Θα μπορούσε να μου βρει μια πολύ καλή δουλειά στην οποία θα εργαζόμουν λίγο αλλά θα έπαιρνα πολλά χρήματα. Αλλά, εγώ, μαζί με αρκετές άλλες «ωραίες» του χωριού, θα έπρεπε να ταξιδέψουμε μαζί του σε μια μακρινή πόλη. Στο σπίτι δεν υπήρχαν συναισθηματικοί δεσμοί ή υλικά πράγματα για να με κρατήσουν, κι έτσι δέχτηκα να κάνω αυτό το ταξίδι. Έτσι, μέσα σε λίγες μέρες άρχισε το ταξίδι αυτό για μια πόλη για την οποία ποτέ δεν είχα ακούσει τίποτα, και για μια ζωή την οποία ποτέ δεν είχα ονειρευτεί.
Όταν φθάσαμε στη Βομβάη μας πήγε σ’ ένα σπίτι γεμάτο από πολλές νεαρές κοπέλες σαν κι εμάς—με τη διαφορά ότι αυτές ήταν πολύ καλύτερα ντυμένες και καμάρωναν με βαμμένα τα πρόσωπά τους. Όταν μπήκαμε μέσα, μας σύστησε σε δυο γυναίκες που μας κοίταξαν από την κορυφή ως τα νύχια με κακεντρεχή βλέμματα. Έπειτα ο άντρας που μας έφερε εκεί μας άφησε, δίνοντάς μας την υπόσχεση ότι θα επέστρεφε αργότερα εκείνη τη μέρα.
Μας είχε πουλήσει! Μας είχε πουλήσει για 500 ρουπίες (περίπου 56 δολάρια Η.Π.) την καθεμιά! Μόλις αυτός έφυγε μας είπαν ότι έπρεπε να ξεπληρώσουμε αυτά που είχαν δώσει σ’ αυτόν—όχι, όχι 500 ρουπίες, αλλά 5.000 ρουπίες (560 δολάρια Η.Π.)!
«Γιατί;» ρωτήσαμε.
«Έτσι λέει ο κανονισμός!» είπαν τελεσίδικα.
Έπειτα χρησιμοποίησαν απειλές για την περίπτωση που θα προσπαθούσαμε να δραπετεύσουμε. Αλλά εγώ δεν θα μπορούσα να δραπετεύσω. Δεν είχα πού να πάω! Έτσι δέχτηκα το αρχικό χρέος των 5.000 ρουπίων, στο οποίο σύντομα προστέθηκε και ο τόκος. Ένας μόνο τρόπος υπήρχε για να βγάλω χρήματα και να απελευθερωθώ από εκεί, κι αυτός ήταν να κάνω την «εργασία» που ήθελαν από μένα να κάνω—να γίνω πόρνη!
Θρησκευτική Υποκρισία
«Αλλά, το εκπληκτικό είναι πως στη διάρκεια των εννιά χρόνων που ήμουν πόρνη απέκτησα σαφείς και από πρώτο χέρι απόψεις των καρπών της θρησκείας στην οποία γεννήθηκα. Η ανηθικότητα και η υποκρισία πήγαιναν χέρι-χέρι! Για παράδειγμα, μια από τα αφεντικά μου ήταν αφοσιωμένη Μουσουλμάνα, και κάθε χρόνο τηρούσε τη νηστεία του Ραμαζανιού. Ευλαβικά, έδινε ελεημοσύνες στους ζητιάνους στο τζαμί. Συναναστρεφόταν ελεύθερα με άλλους ομόπιστους Ισλαμιστές, και παρά τις τελείως διεφθαρμένες συνήθειές της είχε γίνει δεκτή στη θρησκευτική κοινότητά της.
Και τα πράγματα δεν ήταν διαφορετικά με τα άλλα αφεντικά μου. Η μια πήγαινε συχνά στον Ινδουιστικό ναό, ενώ μια άλλη παρακολουθούσε μια από τις εκκλησίες του λεγόμενου χριστιανικού κόσμου. Η ιδιωτική τους ζωή δεν ήταν άγνωστη στους θρησκευτικούς ηγέτες και φίλους τους, αλλά παρ’ όλα αυτά ήταν ευυπόληπτα μέλη των θρησκειών τους. Με λίγα λόγια, όλες είχαν τη σιωπηλή συναίνεση για να κάνουν αυτό που οι θρησκείες τους ανοιχτά καταδίκαζαν—την πορνεία. Δεν είναι αυτό υποκρισία;
Δεν πέρασε πολύς καιρός και μολύνθηκα κι εγώ απ’ αυτή την υποκρισία. Έτσι, κάθε Σάββατο πρωί έκανα μπάνιο, και μαζί με τις φίλες μου, επισκεπτόμουν το ναό της θεάς Μαχαλάξμι για να προσφέρω γλυκίσματα και χρήματα και κατόπιν επέστρεφα στο πορνείο μας με καθησυχασμένη συνείδηση! Όταν ζητούσαμε από τους Βραχμάνους ιερείς να μας επισκεφθούν για να κάνουμε θρησκευτικές τελετουργίες, έρχονταν, και αφού δέχονταν ότι τους δίναμε εξαφανίζονταν. Ποτέ δεν μας έδωσαν κάποια συμβουλή για να βγούμε από την ξεπεσμένη κατάσταση που βρισκόμαστε, ούτε μας επέπληξαν σαν πατέρες, κάτι που θα θέλαμε ν’ ακούσουμε.
Φυλακισμένη
Έπειτα, μόλις έκλεισα τον ένατο χρόνο στο πορνείο, τα αφεντικά μου τσακώθηκαν μεταξύ τους. Η μια απ’ αυτές με ύπουλο τρόπο ανέφερε στην αστυνομία τα ζητήματα και έκαναν αιφνιδιαστική έρευνα στο πορνείο μας. Όλες μας μετέφεραν στο αστυνομικό τμήμα—όλες, δηλαδή, όχι και τα αφεντικά μας. Αυτές είχαν κρυφτεί μέσα στα μεγάλα και «ευυπόληπτα» σπίτια τους.
Για δυο εβδομάδες, για κρεβάτι είχαμε το κρύο πάτωμα της φυλακής, ενώ η τροφή μας, η οποία ήταν ακατάλληλη για να την τρώνε άνθρωποι, αποτελούνταν από ξερό, μισοψημένο ψωμί το οποίο μας το σέρβιραν κάπου-κάπου μαζί με λαχανικά.
Οι μόνοι επισκέπτες που είχαμε ήταν μια ομάδα από γυναίκες που είχαν καλή διάθεση και οι οποίες ήθελαν να μας βοηθήσουν διδάσκοντάς μας Ινδουιστικούς ύμνους. Αλλά δεν κατάφεραν τίποτα! Εκείνο που πραγματικά χρειαζόμαστε ήταν να μάθουμε την αλήθεια για το σκοπό της ζωής, και την αλήθεια για τον Θεό, αν υπάρχει ή όχι Δημιουργός. Κι αν υπάρχει, ενδιαφέρεται για μάς; Αν ναι, γιατί επέτρεψε να υπάρχουν ακάθαρτες συνήθειες σαν τις δικές μας; Αλλά αυτές οι γυναίκες, όμως, όσο καλές κι αν ήταν οι προθέσεις τους, δεν είχαν τις απαντήσεις.
Οι 14 νύχτες που έμεινα στη φυλακή επηρέασαν πολύ την υγεία μου και ένιωθα πάρα πολύ άρρωστη. Με πήγαν στο νοσοκομείο όπου έμεινα στο κρεβάτι 17 μέρες. Έμεινα η μισή! Όταν έφυγα από το νοσοκομείο, τα αφεντικά μου μού έδωσαν μερικό χρόνο ελεύθερο για να αναρρώσω. Έτσι αποφάσισα να κάνω ένα ταξίδι πίσω στο σπίτι μου, να περάσω λίγο χρόνο με τους δικούς μου, να αναρρώσω στον ορεινό αέρα και τελικά να ξαναγυρίσω εκεί που πίστευα ότι ανήκα—στο πορνείο!
Ένα Σημείο Στροφής
Όταν γύρισα πίσω στο χωριό τίποτα δεν είχε αλλάξει πολύ, εκτός από το ότι ο άντρας μου είχε παντρευτεί την αγαπητικιά του και είχε γίνει μητέρα των παιδιών του. Οι αδελφές μου, όπως πάντα, εργάζονταν στα χωράφια από την ανατολή του ήλιου μέχρι τη δύση του. Τις πρώτες λίγες μέρες τις πέρασα κάνοντας κοινωνικές επισκέψεις και δίνοντας μικρά δωράκια που είχα θυμηθεί να πάρω μαζί μου. Αλλά σύντομα πέρασε η ομορφιά αυτών των ημερών και ήμουν γεμάτη αμφιβολίες. Τι ήθελα πραγματικά από τη ζωή; Ήθελα να ζω όπως ζούσαν οι άνθρωποι στο χωριό ή ήθελα τη ζωή πίσω στην πόλη; Οι δύο τρόποι ζωής ήταν διαφορετικοί και όμως και οι δύο δεν είχαν νόημα και πραγματικό σκοπό.
Εκείνο τον καιρό περίπου δυο γυναίκες σταμάτησαν στην πόρτα μας. Τις προσκαλέσαμε να καθίσουν και προσφέραμε σ’ αυτές καπνό (όπως συνηθίζουμε). Αλλά αρνήθηκαν, και τις ρωτήσαμε το γιατί. Είπαν ότι μόλις είχαν επιστρέψει από την πόλη αφού είχαν ακούσει κάτι θαυμάσιο. Έτσι η αδελφή μου κι εγώ τις ρωτήσαμε να μας πουν γι’ αυτό.
Είπαν ότι οι θεοί τους οποίους λατρεύαμε ήταν τελείως διαφορετικοί από τον αληθινό Θεό, τον Πλάστη μας. Το όνομά του είναι Ιεχωβά και μας αγαπάει όλους. Ο Ιεχωβά σύντομα πρόκειται να εξαλείψει κάθε είδους κακία, και όπως εξήγησαν, επρόκειτο να φέρει μια Νέα Τάξη δικαιοσύνης, ειρήνης και ασφάλειας σ’ αυτή τη γη. Μας είπαν επίσης ότι η πρόσκληση να ζήσουμε σ’ αυτή τη Νέα Τάξη ήταν ελεύθερη για όλους. Αλλά χρειαζόταν να κάνουμε προσαρμογές στη ζωή μας τώρα για να μπορέσουμε να δεχτούμε αυτή την πρόσκληση.
«Πώς ξέρουμε ότι αυτά που λέτε είναι η αλήθεια;» τις διακόψαμε. «Και τι αλλαγές πρέπει να κάνουμε;»
«Πρέπει να μελετήσετε τη Βίβλο, που είναι το μόνο βιβλίο αλήθειας του Θεού,» συνέχισαν. «Στις σελίδες αυτού του βιβλίου θα μάθετε όλα όσα χρειάζεται να ξέρετε. Όσο για τις αλλαγές, είναι κάτι που εμείς ήδη το έχουμε κάνει—σταματήσαμε να καπνίζουμε τσιγάρα!»
«Αλλά τι έχει να κάνει το κάπνισμα ενός τσιγάρου με τον Θεό;» έκανα την ερώτηση.
«Μέσα στη Βίβλο,» απάντησαν αμέσως, «μας λέγεται, ‘Πρέπει να αγαπάς τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου.’ Αλλά πώς μπορούμε να πούμε ότι αγαπάμε τον εαυτό μας όταν γεμίζουμε τα πνευμόνια μας με βλαβερό καπνό; Είναι κάτι το ακάθαρτο και ο Ιεχωβά Θεός θέλει να είμαστε καθαροί.»—Ματθαίος 22:39· 2 Κορινθίους 7:1.
Ξαφνιάστηκα! Κάπου μέσα στα βάθη της δυστυχισμένης διάνοιάς μου δημιουργήθηκε ένα απροσδιόριστο αίσθημα χαράς. Πέταξα έξω τα τσιγάρα μου και ποτέ δεν άγγιξα ούτε ένα. Μια πολύ σημαντική αλλαγή αφού συνήθιζα να καπνίζω κάθε μέρα 20 τσιγάρα!
Οι Ερωτήσεις Μου Απαντήθηκαν
Αμέσως οι αδελφές μου κι εγώ αρχίσαμε να κάνουμε σχέδια να κατέβουμε στην πόλη και να μάθουμε περισσότερα γι’ αυτόν τον Θεό, τον Ιεχωβά, και τους σκοπούς του. Η οικογένεια στην οποία πήγαμε ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ποτέ πριν δεν είχα ακούσει για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τώρα αποφάσισα να εργαστώ και να ζήσω σ’ αυτή την πόλη έτσι ώστε να μπορώ να μελετάω τη Βίβλο μ’ αυτή την οικογένεια, οι οποίοι με χαρά με δέχτηκαν στο σπίτι τους. Κάθε πρωί είχαμε μια συζήτηση από τη Γραφή για μια ώρα τουλάχιστον. Σιγά-σιγά, οι ερωτήσεις και αμφιβολίες που είχαν δημιουργηθεί στη σύντομη έγγαμη ζωή μου και στα χρόνια που ήμουν ιερόδουλη άρχισαν να εξαφανίζονται.
Για πρώτη φορά έμαθα ότι υπάρχει σκοπός στη ζωή. Ανακάλυψα ότι η Αγία Γραφή διδάσκει πως ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Θεό για να ζει για πάντα στη γη με διαρκή ειρήνη και ευτυχία· επίσης, ότι ο θάνατος δεν ήταν μέρος του αρχικού σκοπού του Θεού για τον άνθρωπο. Αντίθετα η θαυμάσια προοπτική που τέθηκε μπροστά στους πρώτους ανθρώπινους γονείς μας και στους πιθανούς απογόνους τους ήταν να γεμίσουν τις μέρες τους αποκτώντας γνώση για τον Μεγάλο Δημιουργό τους και ν’ απολαμβάνουν το έργο των χεριών τους,—Γένεσις 1:28· 2:16, 17· Ψαλμός 37:29.
Έμαθα επίσης γιατί επέτρεψε ο Θεός την κακία και τις ακάθαρτες συνήθειες μέχρι τώρα. Οι πρώτοι ανθρώπινοι γονείς μας προτίμησαν να στασιάσουν ενάντια στον Θεό και να οδηγηθούν από τον αντίδικό του, τον Σατανά τον Διάβολο. (Γένεσις, κεφάλαιο 3) Έτσι ο Ιεχωβά, ο Μεγάλος Κριτής, επέτρεψε να περάσει ο χρόνος αυτός για ν’ αποδειχθεί πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η διακυβέρνηση από τον άνθρωπο μακριά από τη διακυβέρνηση του Θεού, δεν μπορεί να πετύχει. Ένιωσα μεγάλη χαρά όταν έμαθα ότι πρόκειται σύντομα να τελειώσει ο καιρός που επέτρεψε ο Θεός να υπάρχει ανθρώπινη διακυβέρνηση κάτω από την κυριαρχία του Σατανά. Αλλά τι θα γινόταν μ’ εμένα που ήμουν πρώην πόρνη;
Είπα στην οικογένεια με την οποία μελετούσα όλο το παρελθόν μου, κι εκείνοι μου εξήγησαν από την Αγία Γραφή για τα θαυμάσια οφέλη της λυτρωτικής θυσίας του Ιησού Χριστού. Καθώς τους άκουγα δάκρυα χαράς κύλησαν στα μάγουλά μου! Ώστε το παρελθόν μου μπορούσε να συγχωρηθεί και να σβηστεί! Με χαρά δέχτηκα την ελπίδα να ζήσω για πάντα κάτω από δίκαιες συνθήκες. Και μέχρις ότου πραγματοποιηθεί αυτή η μεγαλειώδης ελπίδα, θα μπορούσα να ζω ανάμεσα σε καθαρούς, έντιμους ανθρώπους οι οποίοι κάνουν το καλύτερο που μπορούν για να εφαρμόσουν αυτά που διδάσκει η Αγία Γραφή, ανάμεσα σ’ ένα λαό που δεν ανέχεται να υπάρχει καμιά διαφθορά ανάμεσά τους.
Καθώς μελετούσα τη Βίβλο πέρασαν μήνες αλλά δεν έχασα χρόνο για να συμβολίσω την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά Θεό με το βάφτισμα στο νερό το 1979. Από τότε είμαι χαρούμενη γιατί έχω το προνόμιο σαν Χριστιανή να κηρύττω, να μοιράζομαι μαζί με άλλους τις παρηγορητικές αλήθειες που εγώ μάθει από τις Γραφές.
Η ευγνωμοσύνη μου στον ουράνιο Πατέρα μας, τον Ιεχωβά, και στον Γιο του, τον Χριστό Ιησού, είναι απεριόριστη. Γιατί, χάρη σ’ αυτούς, πραγματικά διασώθηκα από την πορνεία!—Από συνεργάτη.
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 24]
Είχαμε πουληθεί! Μας είχε πουλήσει εμάς τις κοπέλες για 500 ρουπίες την καθεμιά!
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 25]
Δεν θα μπορούσα να δραπετεύσω. Δεν είχα πού να πάω!
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 26]
Τις σπάνιες φορές που ήμουν μόνη ξέσπαγα σε δάκρυα από τύψεις, και αισθανόμουν αβοήθητη
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 27]
Δάκρυα χαράς κύλησαν στα μάγουλά μου καθώς έμαθα ότι το παρελθόν μου θα μπορούσε να συγχωρηθεί!