Ο Θάνατος ήταν ο Τρόπος της Ζωής Μου
«ΒΑΛΕ με μόνο σ’ ένα ξύλινο κουτί. Δεν με νοιάζει τι θα μου συμβεί άμα πεθάνω και μετά.» «Βάλε ν’ αποτεφρώσουν το σώμα μου.» Αυτά είναι λόγια που έχω ακούσει κατά καιρούς, κυρίως σε αστείο τόνο εξαιτίας του επαγγέλματος μου—να φροντίζω για τα νεκρά σώματα φίλων, συγγενών και άλλων. Ναι, είμαι ένας εργολάβος κηδειών.
Θα μπορούσατε να ρωτήσετε: Πώς είναι να βρίσκεσαι κοντά στο θάνατο όλη την ώρα; Πώς ταριχεύεις ένα σώμα; Γιατί οι άνθρωποι μπαίνουν σε τόσες φασαρίες και δαπάνες για ένα νεκρό σώμα;
Η Προσωπική Μου Εμπειρία
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η φροντίδα των νεκρών ανατίθεται σ’ επαγγελματίες που είναι γνωστοί σαν τελετάρχες κηδειών, εργολάβοι κηδειών. Σκοπός μου ήταν να ασχοληθώ μ’ αυτό το επάγγελμα. Έτσι στη διάρκεια του δεύτερου έτους στο γυμνάσιο, άρχισα να δημιουργώ τις βάσεις για να το πετύχω αυτό, εκλέγοντας μαθήματα τα οποία θα με βοηθούσαν στο μελλοντικό μου επάγγελμα. Όταν αποφοίτησα από το γυμνάσιο, παρακολούθησα ένα μεγάλο πανεπιστήμιο στη Μέση Δύση των Ηνωμένων Πολιτειών και πήρα ένα δίπλωμα στην επικήδεια επιστήμη. Έγινα ένας αδειούχος εργολάβος κηδειών. Τώρα είχα τα απαιτούμενα προσόντα για να ταριχεύω νεκρά σώματα, να διευθύνω κηδείες, να ενταφιάζω σώματα και να βοηθάω στη διεκπεραίωση των απαιτούμενων νομικών διατυπώσεων.
Θα νομίσατε ίσως ότι έχοντας τόσους νεκρούς γύρω μου όλη την ώρα αυτό θα με είχε κάνει να γίνω ασυγκίνητος, σκληρός ή αναίσθητος στο θάνατο—τον μεγαλύτερο αυτόν εχθρό του ανθρώπου. Αλλά δεν συνέβη αυτό. Μου ήταν ιδιαίτερα σκληρό να δέχομαι το θάνατο μικρών παιδιών και ατόμων της ηλικίας μου. Ο θάνατος νεαρών ατόμων μου υπενθύμιζε ότι η ζωή μπορεί να είναι πολύ λίγη. Βέβαια, αφού είμαστε «τωόντι ατμός, όστις φαίνεται προς ολίγον και έπειτα αφανίζεται»!—Ιακώβου 4:14.
Ο θάνατος παιδιών που όλη τους η ζωή βρισκόταν μπροστά τους έκανε τα μάτια μου να τρέχουν δάκρυα. Ανακουφιζόμουν λίγο γιατί πίστευα ότι τα μικρά αυτά που πέθαιναν γίνονταν άγγελοι στον ουρανό μαζί με τον Ιησού. Ωστόσο αναρωτιόμουν, ‘Αν ο Θεός είναι τόσο καλός και στοργικός, γιατί να προκαλεί τόσο μεγάλη δυστυχία επιτρέποντας να πεθαίνουν μικρά παιδιά;’ Αυτό το ερώτημα με έφερνε σε σύγχυση μέχρι που άρχισα να κάνω μια προσεχτική μελέτη της Βίβλου. Έμαθα ότι ο θάνατος δεν ήταν μέρος του αρχικού σκοπού του Θεού όταν δημιούργησε τον άνθρωπο και γι’ αυτό είναι πράγματι τόσο αφύσικος.
Ταρίχευση
Η ταρίχευση υπάρχει στην τέχνη εδώ και χιλιάδες χρόνια. Πράγματι, αναφέρεται στη Βίβλο τέσσερις φορές. (Γένεσις 50:2, 3, 26) Ο Ιακώβ και ο γιος του Ιωσήφ ταριχεύτηκαν έτσι ώστε τα σώματα τους δεν θα αποσυνθέτονταν στη διάρκεια του μεγάλου ταξιδιού κάτω από ζέστη μέχρι τον τόπο της ταφής τους. Με τον τρόπο που την έκαναν οι Αιγύπτιοι, η ταρίχευση περιλάμβανε τη χρήση μπαχαρικών, λαδιών, ρετσινιών και άλλων υλικών και κατόπιν την εμβάπτιση του σώματος μέσα σε νάτρο (ανθρακικό σόδιο). Η διαδικασία αυτή απαιτούσε αρκετές εβδομάδες και διατηρούσε τα σώματα επί χρόνια, ακόμη και αιώνες.
Η αρτηριακή ταρίχευση, όπως γίνεται σήμερα, γίνεται εντοπίζοντας κάποια αρτηρία κοντά στην επιφάνεια του σώματος, κάνοντας μια διάνοιξη σ’ αυτήν και εκχύνοντας μέσα ένα συντηρητικό διάλυμα. Το αίμα διώχνεται από τις φλέβες από το αρτηριακό υγρό. Μετά μπορεί να αρχίσει το έργο της αποκατάστασης. Αυτή είναι η επαναδιάταξη μερών του σώματος τα οποία ίσως έχουν καταστραφεί, όπως στην περίπτωση ενός δυστυχήματος. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν κεριά, καλλυντικά και ειδικά επικολλήματα με βελόνα και κλωστή για να καλυφθεί το τραύμα. Στο σχολείο είχα μάθει ότι αυτό θα βοηθούσε τους ζωντανούς να δεχτούν την πραγματικότητα του θανάτου. Συχνά δαπανούσα πολλές ώρες στην αποκατάσταση ενός σώματος για να πάρει περίπου την όψη που είχε στη. ζωή. Αυτό ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον έργο και θαύμαζα τον εαυτό μου που μπορούσα να φτιάχνω ένα απισχνασμένο ή διαμελισμένο σώμα ώστε να μοιάζει με το άτομο όταν ήταν ζωντανό και υγιές. Αντλούσα ένα αίσθημα ικανοποίησης από τις προσπάθειες μου.
Δαπάνες
Οι άνθρωποι σήμερα επηρεάζονται με πολλούς τρόπους από το θάνατο. Για τους περισσότερους, μια κηδεία αντιπροσωπεύει τη μεγαλύτερη δαπάνη που κάνουν στη ζωή τους. Το ποσόν που δαπανάς και η κομψότητα της κηδείας είναι προσωπικά οικογενειακά θέματα και δεν θα πρέπει να επικρίνονται αν δεν παραβιάζονται Χριστιανικές αρχές.
Γιατί οι περισσότερες κηδείες είναι πιο πολυτελείς και δαπανηρές απ’ όσο θα επιθυμούσε ο πεθαμένος; Μπορεί ο πεθαμένος να μην είχε κάνει γνωστές τις επιθυμίες του. Οι περισσότεροι άνθρωποι λένε ότι προτιμούν μια απλή, ανέξοδη κηδεία. Αν όμως δεν έχει μείνει κάτι γραπτό, τότε το βάρος της εκλογής μένει πάνω στους ζωντανούς. Ακόμη και στα Βιβλικά χρόνια, οι διευθετήσεις για τις κηδείες γίνονταν από το ίδιο το άτομο. Όταν πέθαινε ο Ιακώβ, είπε στο γιο του Ιωσήφ: «Εις το μνημείον μου, το οποίον έσκαψα εις εμαυτόν εν γη Χαναάν, εκεί θέλεις με θάψει.»—Γένεσις 50:5.
Μέσα σε ορισμένα όρια, εσείς και η οικογένειά σας είστε ελεύθεροι να διαλέξετε ποιες υπηρεσίες επιθυμείτε στην κηδεία σας. Μερικά σχέδια μπορούν να γίνουν προτού συμβεί ο θάνατος. Λογικά εξετάστε εκ των προτέρων τις αναγκαίες αποφάσεις που πρέπει να παρθούν για τον καιρό του θανάτου.
Είναι αναγκαία η ταρίχευση; Στις Ηνωμένες Πολιτείες ο ομοσπονδιακός νόμος απαιτεί να γίνει ταρίχευση αν το σώμα θα μεταφερθεί με συνηθισμένο μεταφορικό μέσο. Μερικές πολιτείες απαιτούν να γίνει ταρίχευση αν η ταφή δεν γίνει μέσα σ’ έναν ορισμένο αριθμό ωρών ή αν ο θάνατος ήταν από μεταδοτική ασθένεια.
Τι δαπάνες απαιτούνται; Τα φέρετρα που έδειχνα σε μια οικογένεια ποίκιλλαν σε τιμή από το ανέξοδο ξύλο μέχρι τα πανάκριβα μεταλλικά φέρετρα που κόστιζαν χιλιάδες δολλάρια. Άλλες δαπάνες περιλαμβάνουν τη μεταφορά, τον τάφο, τα λουλούδια, το νοίκιασμα των εγκαταστάσεων για την τελετή, την αγορά επιτύμβιας λίθου, και λοιπά.
Πρέπει να γίνεται τελετή; Πολλές τελετές που έκανα στους νεκρούς ακολουθούσαν τον παραδοσιακό τρόπο. Συνήθως δεν υπήρχε εναλλακτική λύση, αλλά συχνά υπήρχαν. Μερικοί μπορεί να ήθελαν μια πολύ απλή ταφή, ή καύση, η οποία ίσως θα ακολουθούνταν από κάποια θρησκευτική τελετή, αποφεύγοντας έτσι την ταρίχευση, τη φύλαξη, και, την έκθεση του σώματος, τη νεκροφόρα και ακόμη τη δαπάνη για το φέρετρο και τον τάφο. Άλλοι ήθελαν ακριβές κηδείες, ακριβώς όπως μερικοί θέλουν ακριβά αμάξια ή ακριβά σπίτια. Δεν επιθυμούν όλοι ακριβώς τα ίδια πράγματα. Οι εργολάβοι κηδειών το γνωρίζουν αυτό και γι’ αυτό προσφέρουν υπηρεσίες και εμπόρευμα σε διάφορες τιμές.
Και τι θα πούμε για τους συγγενείς και τους άλλους; Πρέπει να παίρνει κανείς υπόψη, τις ατομικές επιθυμίες της οικογένειας, αλλά πρέπει να θυμάται ότι πρέπει να υπολογίζονται και οι άλλοι. Οι Χριστιανοί που ζουν σε μικρές κωμοπόλεις θα πρέπει ίσως να έχουν κατά νου τις παραδόσεις της κοινότητας. Οι ατομικές ανάγκες, τα οικονομικά και οι άλλες περιστάσεις θα υπαγόρευαν τον τύπο των υπηρεσιών που προσφέρονται. Αλλά αν ακολουθηθούν, τα Γραφικά αποδεκτά έθιμα και παραδόσεις, τότε μπορεί να δοθεί καλύτερη μαρτυρία.
Πάρτε Συνετές Αποφάσεις
Θάνατοι δεν συμβαίνουν πολύ συχνά μέσα σε μια οικογένεια. Όταν συμβούν, μπορεί να’ είναι μια εμπειρία που αναστατώνει. Τελικά ο θάνατος καθ’ εαυτός θα γίνει ένα πράγμα που ανήκει στο παρελθόν! (Αποκάλυψις 21:3, 4) Μέχρις ότου όμως έρθει εκείνος ο καιρός, οι νόμοι, τα νεκροτομεία, τα κοιμητήρια, οι εργολάβοι κηδειών και οι. τελετές θα συνεχίσουν ναι υπάρχουν. Αλλά ο θάνατος θα αναστατώσει λιγότερο αν εξοικειωθούμε από τα πριν με μερικές από τις λεπτομέρειες για τις οποίες πρέπει να φροντίσουμε όταν θα συμβεί.
Ακριβώς όπως δεν αγοράζετε ένα καινούργιο σπίτι προτού το εξετάσετε προσεχτικά, εφαρμόστε τις ίδιες αρχές κοινής λογικής όταν εξετάζετε με ποιον τρόπο θέλετε να φροντίσουν το πτώμα σας. Ανεξάρτητα από τη διαδικασία που θα διαλέξετε, ένα καλό γραφείο κηδειών θα ήταν πρόθυμο να σας βοηθήσει να επεξεργαστείτε τις λεπτομέρειες. Εταιρίες κηδειών μπορούν επίσης να σας βοηθήσουν ώστε να έχετε μια αξιοπρεπή και οικονομική ταφή. Το να κάνετε σκέψεις πάνω σ’ αυτό το ζήτημα τώρα, δεν είναι εντρύφηση στη νοσηρότητα. Μάλλον, δείχνει ώριμη πρόβλεψη και στοργικό ενδιαφέρον γι’ αυτούς που θα μείνουν ζωντανοί.
Από τότε που απόκτησα ακριβή γνώση για τη Γραφή και για την υπέροχη ελπίδα που προσφέρει—την ελπίδα της αιώνιας ζωής—έχω αποκτήσει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τους ζωντανούς παρά για τους νεκρούς. Ο θάνατος δεν είναι πια ο τρόπος της ζωής μου.—Από Συνεργάτη μας.