Οι Παγοδρομίες με Έκαναν Διάσημη—Ήταν το Παν για Μένα

ΑΠΟ ΜΙΚΡΗ ήθελα να γίνω μπαλαρίνα, και ίσως ακόμη και σταρ. Οι Ιουδαίοι γονείς μου με έστειλαν να μάθω μπαλέτο σε πολύ μικρή ηλικία. Για δέκα χρόνια σπούδασα σε τέτοια γνωστά σχολεία όπως τα Μπαλέτα ντε Μόντε Κάρλο, Φοκίν Μπαλλέτ Κόμπανυ και Δη Αμέρικαν Μπάλλετ Θήατερ. Επειδή όμως είχα πλατυποδία που με δυσκόλευε για το μπαλέτο αποφάσισα να μάθω χορό τζαζ στο Μπρόντγουαίη.

Και ενώ εργαζόμουν σε μια εταιρία της Νέας Υόρκης στο έργο Πώς να Πετύχετε στις Επιχειρήσεις Χωρίς Πραγματικά να Προσπαθήσετε, συνάντησα μερικούς πολύ αξιόλογους ανθρώπους από τις παγοδρομίες Αις Καπέηντς. Με προσκάλεσαν να δω τις δοκιμές τους. Επιδέξιοι παγοδρόμοι με ικανότητες συνδύαζαν τις ωραίες κινήσεις του μπαλέτου και της παγοδρομίας και ήταν τόσο όμορφες. Οι εκπρόσωποι των Αις Καπέηντς σκέφτηκαν ότι θα μπορούσαν να με εκπαιδεύσουν να γίνω ακροβάτισσα μαζί με κάποιον άλλον αφού ήδη ήμουν χορεύτρια. Έτσι παραιτήθηκα από το θέατρο του Μπροντγουαίη που χρειάστηκε πολύς καιρός για να με προσλάβουν και άρχισα να ταξιδεύω με τους παγοδρόμους. Ήταν η αρχή μιας προκλητικής νέας σταδιοδρομίας.

Ο Δύσκολος Δρόμος προς το Καλλιτεχνικό Στερέωμα

Με πολλή εξάσκηση συνδυάσαμε τα ακροβατικά και το στυλ του μπαλέτου με τις παγοδρομίες και την ελεύθερη κίνηση στον πάγο. Η επιτυχία επίσης εξαρτάται πάρα πολύ από τους κατάλληλους παρτεναίρ, την προσωπικότητα τους, τη σωματική τους εμφάνιση και τη συνεργατικότητα. Μοιάζει κάπως με το γάμο, και η συνεργασία με άλλους επιβάλλεται.

Με το πέρασμα των ετών συνεργάστηκα με πολλούς παρτεναίρ. Κάποτε, σε κάποια φιγούρα με έναν πρώην παρτεναίρ, πέσαμε και έσπασα τη ράχη μου. Αφού αφαίρεσαν ένα δίσκο από τη σπονδυλική μου στήλη και παρέμεινα ένα χρόνο για ανάρρωση, ξαναγύρισα στον πάγο. Ένας άλλος από τους παρτεναίρ μου ξαφνικά αποφάσισε να μας εγκαταλείψει ενώ βρισκόμαστε στη Νότια Αφρική. Έπαιρνε ναρκωτικά. Είχε πάθει κατάθλιψη και σκέφτηκε ότι μπορεί να κερδίζει περισσότερα χρήματα κάπου αλλού. Χωρίς να σκεφτεί καθόλου την εταιρία ή εμένα, έφυγε—και πήρε όλα μου τα χρήματα. Μου φάνηκε ότι καταστράφηκαν τα θεμέλια της σταδιοδρομίας μου, γι’ αυτό άρχισα να παίρνω αμφιταμίνες. Ήταν μια φρικτή εποχή για μένα. Το μόνο που ήθελα ήταν να τερματίσω τη ζωή μου.

Τελικά πήγα στη Γερμανία να εργαστώ σε μια σχολή παγοδρομίας που διευθυνόταν από το στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο μισθός ήταν μικρός κι έτσι το φαγητό μου αποτελείτο κυρίως από ψωμί και τυρί. Αφού δοκίμασα διάφορους παρτεναίρ, βρήκα έναν με τον οποίον μπορούσα να εργαστώ καλά. Γίναμε γνωστοί σε όλο τον κόσμο για τις επιτυχίες μας και μείναμε μαζί για εφτά χρόνια.

Τη φήμη μας την αποκτήσαμε μετά από πολύ σκληρή εργασία, δοκιμές και προβλήματα. Ο αγώνας μου για να γίνω μια σταρ είχε τόση σημασία για μένα ώστε δεν ανεχόμουν καμιά αποτυχία. Αν γινόταν κάποιο λαθάκι στη διάρκεια μιας παράστασης, κατηγορούσα τον παρτεναίρ μου, μάλωνα και υπεράσπιζα πάρα πολύ τον εαυτό μου. Καθένας έπρεπε να είναι «εν τάξει». Ήταν μια δουλειά «ζωής ή θανάτου». Κάποτε μας επέβαλλαν πρόστιμο 25 δολάρια στον καθένα για λογομαχία που κάναμε τόσο δυνατά πίσω στα παρασκήνια που μας άκουγαν οι θεατές στις πρώτες σειρές. Έγινε πασίγνωστο ότι οι σκηνές που γίνονταν μεταξύ μας πίσω από τη σκηνή, ήταν πιο ενδιαφέρουσες από αυτές που γίνονταν πάνω στον πάγο. Σκέφτηκα ότι άξιζε να αγωνιστεί κανείς για να ανέβει στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Και όμως αυτό δεν μου έφερε προσωπική ευτυχία ή κάποιο αίσθημα σταθερότητας και ευημερίας στη ζωή μου.

Ωστόσο, αντιμετώπισα αυτήν την πρόκληση. Έγινα μια σταρ και εμφανιζόμουν σε μερικά από τα καλύτερα νυχτερινά νούμερα.

Αλλά πού βρισκόταν η ευτυχία που υποτίθεται ότι έπρεπε να αισθάνομαι; Εκείνο που ένιωθα ήταν μόνο μεγάλη μοναξιά. Τα γεράματα τελικά θα έφταναν έστω και αν είχα οικονομική ασφάλεια, η ζωή θα ήταν πολύ άδεια αν αυτό ήταν το παν. Σε ποιο πράγμα απέβλεπα πραγματικά; Στο θάνατο, όπως όλοι οι άλλοι.

Γιατί Μερικοί Στρέφονται στον Κόσμο των Θεατρικών Επιχειρήσεων;

Μιλώντας για τον εαυτό μου και απ’ ότι έχω δει, πολλοί καλλιτέχνες μεγαλώνουν μ’ ένα κόμπλεξ κατωτερότητας. Αναπτύσσουν μια επιθυμία να αλλάξουν και να γίνουν καλύτεροι μέσω του κόσμου του θεάτρου. Για να το πετύχουν αυτό τους βοηθάει το βάψιμο και τα διάφορα ρούχα που φορούν. Πολλοί άνθρωποι επίσης έχουν μεγάλη ανάγκη από αγάπη, και υπάρχει η κοινή αντίληψη ότι στις θεατρικές επιχειρήσεις έχεις πολλούς φίλους και θαυμαστές. Μερικοί πιστεύουν ότι τα χειροκροτήματα ικανοποιούν την επιθυμία τους και ότι αυτό θα καταλήξει σε ευτυχία. Στην πραγματικότητα σπάνια συμβαίνει αυτό.

Γνωρίζω πολλούς από τον θεατρικό κόσμο που αισθάνονται όπως αισθανόμουν κι εγώ. Τα καταφέρνουν και ανεβαίνουν ψηλά. Μετά όταν διαπιστώσουν ότι η αγάπη που τους δείχνουν δεν είναι γνήσια και αισθάνονται κενοί, στρέφονται στα ναρκωτικά ή σε άλλες απατηλές απολαύσεις. Πηγαίνουν συνεχώς σε πάρτυ και ξενυχτούν για να διώξουν τις μοναχικές ώρες τους και την ανασφάλειά τους. Αλλά αυτή είναι μια επιφανειακή ευτυχία, και κοροϊδεύουν ο ένας τον άλλον. Η πραγματική αγάπη είναι σπάνια.

Θα Μπορούσε η Θρησκεία να με Βοηθήσει;

Κάποτε συνέβη κάτι που με συγκλόνισε πολύ. Μια νεαρή και όμορφη παγοδρόμος που γνώριζα σκοτώθηκε με τραγικό τρόπο. Οδηγούσε το αυτοκίνητο της μετά από ένα πάρτυ. Τη γνώριζα εκείνη την κοπέλα και μολονότι ήταν μια σταρ ήξερα πόσο δυστυχισμένη ήταν. Ο θάνατος της με προβλημάτισε, και μου έγινε έμμονη ιδέα το ότι καταντάμε στην ανυπαρξία.

Ενώ βρισκόμουν στη Γερμανία η ζωή μου έφτασε σ’ ένα κρίσιμο σημείο. Ένιωθα χαμένη, απελπισμένη και πολύ λυπημένη. Και ενώ βρισκόμουν μόνη μου στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, ξέσπασα σε κλάματα και ζήτησα βοήθεια. Αν και γνώριζα λίγα για τον Θεό και ενώ δεν ήμουν θρησκευόμενη, προσευχήθηκα ειλικρινά, «Θεέ, αν υπάρχεις, κάνε σε παρακαλώ κάτι για να με βοηθήσεις. Αυτός ο κόσμος φαίνεται τόσο άρρωστος και η ζωή δεν έχει κανένα νόημα.»

Στην πραγματικότητα δεν περίμενα να πάρω κάποια απάντηση σε εκείνη την προσευχή επειδή ποτέ δεν είχα γνωρίσει κάποιον Θεό. Καμιά θρησκεία δεν με ικανοποίησε ποτέ, ούτε ακόμη και η Ιουδαϊκή μου πίστη. Μελέτησα το Ιουδαϊκό Ταλμούδ και εξέτασα τον Βουδισμό Ζεν. Διάβασα επίσης ψυχολογία και ασχολήθηκα ακόμη και με τον αποκρυφισμό και τη χρήση του πίνακα Ουίτζα. Τίποτα από αυτά δεν μπορούσε να απαντήσει στις απλές ερωτήσεις σχετικά με το σκοπό στη ζωή, το θάνατο και το δρόμο προς την ευτυχία.

Απαντήθηκε η Προσευχή μου;

Επιστρέφοντας στο σπίτι μου στην Καλιφόρνια συνάντησα τη φίλη μου, την Τρις, μια πρώην χορεύτρια στο Λας Βέγκας, και τη ρώτησα αν θα μπορούσα να την επισκεφθώ για «δύο ή τρεις μέρες». Αφού συζητήσαμε πώς θα περνούσαμε τον καιρό μας, μου είπε ότι θα πήγαινε σε μια συνάθροιση την επόμενη μέρα.

«Αλλά,» είπε, «είσαι ευπρόσδεκτη να έρθεις μαζί μου.»

«Τι είδους συνάθροιση είναι αυτή;» τη ρώτησα.

«Ω,» είπε, Είμαι μια Μάρτυς του Ιεχωβά τώρα, και έχουμε τακτικές συναθροίσεις κάθε εβδομάδα για τη μελέτη της Γραφής.»

Πάγωσα κυριολεκτικά. Σε τι μπλέχτηκα; Φαντάστηκα ότι οι συναθροίσεις αυτές θα ήταν γεμάτες συναισθηματικές εκδηλώσεις όπως αυτές των Χόλυ Ρόλλερς και του Μπίλυ Γκράχαμ, και φοβήθηκα. Ωστόσο, συμφώνησα να πάω μαζί της.

Όταν φτάσαμε στην Αίθουσα Βασιλείας μας υποδέχτηκαν, και σύντομα άρχισε το πρόγραμμα. Δεν θυμάμαι πολλά για τα θέματα που εξετάστηκαν, αλλά σιγά-σιγά άρχισα να αισθάνομαι καλύτερα και ησύχασα. Δεν υπήρχαν εκεί εικόνες, ούτε σταυροί ούτε σκοτεινά δωμάτια. Οι άντρες που μίλησαν από το βήμα φαίνονταν συνηθισμένοι, κανονικοί, μυαλωμένοι άνθρωποι. Ο καθένας τους είχε μια Γραφή, και όλοι συμμετείχαν στη μελέτη της. Ένιωσα έκπληξη όταν είδα ότι δεν υπήρχε υπερβολικός συναισθηματισμός. Δεν έμοιαζε καθόλου μ’ αυτό που είχα φανταστεί!

Τότε κάτι μου έκανε τρομερή εντύπωση. Φαινόταν ότι υπήρχε μεταξύ αυτών των ανθρώπων θαυμάσια ιδιότητα της αγάπης. Τα αντρόγυνα κάθονταν μαζί δείχνοντας γνήσια στοργή και σεβασμό ο ένας στον άλλον. Μπορώ να διακρίνω όταν οι άλλοι προσποιούνται. Στο θέατρο είχα δει πολλά, και ποτέ δεν είδα έναν πραγματικά ευτυχισμένο γάμο. Τώρα, εδώ σ’ αυτήν την αίθουσα, θυμάμαι ότι ένας καθώς πρέπει κύριος έριξε στοργικά ένα παλτό στην πλάτη της συζύγου του γιατί αυτή κρύωνε. Αυτή η χειρονομία πραγματικά με συγκίνησε.

Τα παιδιά και οι έφηβοι ήταν με τους γονείς τους και πραγματικά απολάμβαναν τη συνάθροιση. Η θρησκεία τους δεν προκαλούσε λύπη και φόβο. Γι’ αυτό εντυπωσιάστηκα. Μήπως αυτό ήταν εκείνο που ζητούσα να βρω; Κάτι που άκμαζε σε μια ατμόσφαιρα γνήσιας αγάπης και ευτυχίας; Όταν γυρίσαμε στο σπίτι ρώτησα την Τρις αν θα μπορούσε να βρει ένα από εκείνα τα μικρά βιβλία για τα οποία μου είχε μιλήσει. Πολύ συγκρατημένα μου είπε ότι θα προσπαθούσε να «βρει ένα» για μένα.

Η προσευχή που είχα κάνει πριν δύο εβδομάδες άρχισε ν’ απαντιέται. Από τότε και ύστερα διάβαζα συνεχώς και ερευνούσα κάθε σημείο, για την επιστήμη, την ιστορία, την αρχαιολογία και την ιατρική. Εκείνες οι «δύο ή τρεις μέρες» έγιναν τρεις μήνες. Χωρίς να το καταλάβω άρχισα να αισθάνομαι ευτυχισμένη. Όταν ξυπνούσα το πρωί οι ανησυχίες μου ότι θα γερνούσα και θα πέθαινα δεν υπήρχαν πια. Αντί να σκέφτομαι το θάνατο σκεφτόμουν τη ζωή.

Έμαθα ότι και άλλοι από τον καλλιτεχνικό κόσμο του θεάτρου σαν κι εμένα είχαν μάθει την αλήθεια της Βίβλου και είχαν κάνει μεγάλες αλλαγές στη ζωή τους. Η Τρις ήταν μια από αυτούς. Μετά διάβασα με πολύ ενδιαφέρον τη συγκινητική ιστορία που δημοσιεύτηκε στο τεύχος του Ξύπνα! 22 Σεπτεμβρίου 1977, της Τερέζα Γκρέηβς («Κρίστι Λόβ»), μιας ηθοποιού που έκανε εκλογή ανάμεσα σε δυο αγάπες. Το παράδειγμά της με βοήθησε πάρα πολύ.

Το Φρούτο Ενός Καπνιστή;

Είχε έρθει ο καιρός να επιστρέψω στη δουλειά, έτσι ο παρτεναίρ μου κι εγώ δεχτήκαμε μια εργασία στο νυχτερινό κέντρο Λα Σκάλα, στη Βαρκελώνη, της Ισπανίας. Μέχρι τώρα είχα κάνει πολλές αλλαγές στη ζωή μου που φαίνονταν. Η άποψη μου για την ηθική είχε αλλάξει. Επίσης δεν μάλωνα με τον παρτεναίρ μου πια, και ένας νέος κύκλος φίλων προστέθηκαν στη ζωή μου. Τα άρρωστα αισθήματα μου καθώς και τα αισθήματα μοναξιάς λιγόστευαν.

Όταν φτάσαμε στην Ισπανία βρήκα τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Βαρκελώνη, και ο Έρικ και η Χέηιζελ, Βρετανοί ιεραπόστολοι, συνέχισαν τη Γραφική μελέτη μαζί μου και απαντούσαν στις πολλές μου ερωτήσεις. Με βοήθησαν επίσης να σταματήσω και μια άλλη κακή συνήθεια. Κάπνιζα πάρα πολύ.

Δεν ήταν εύκολο να σταματήσω το κάπνισμα. Θυμάμαι που ρώτησα τον Έρικ, «Τι μπορώ να κάνω για να σταματήσω αυτή την συνήθεια;»

«Έχεις τσιγάρα στο δωμάτιο σου, Ελύν;» με ρώτησε.

«Φυσικά έχω,» απάντησα.

«Δεν νομίζεις λοιπόν ότι πρέπει να τα πετάξεις; Πώς μπορείς να σταματήσεις το κάπνισμα αν έχεις ολόκληρα πακέτα στο δωμάτιο σου;»

Αποφάσισα ότι έπρεπε να σταματήσω αμέσως αυτή τη συνήθεια μια για πάντα. Είχα καλέσει ένα βράδυ για φαγητό ένα φίλο μου κωμικό του θεάτρου. Όταν ήρθε η ώρα να προσφέρω το φρούτο, πήρα όλα τα πακέτα με τα τσιγάρα και τα έβαλα μέσα σε ένα μπώλ. Τότε είδε με έκπληξη να ρίχνω νερό πάνω σ’ αυτά. Παραξενεύτηκε και ήθελε να ξέρει τι είδους φρούτο ήταν αυτό. Μετά του εξήγησα ότι λόγω της καινούργιας μου πίστης θα σταματούσα για πάντα το κάπνισμα. Ξαλάφρωσε όταν άκουσε την εξήγηση!

Τρομοκρατία στο Θέατρο

Τέσσερις μήνες από τότε που άρχισα να δουλεύω στην Ισπανία, μερικοί τρομοκράτες μπήκαν στο θέατρο μια Κυριακή πρωί και πέταξαν χειροβομβίδες Μολότοφ κοκτέιλ, καταστρέφοντας εντελώς το κτίριο. Σκοτώθηκαν τέσσερις άνθρωποι και 350 έμειναν χωρίς δουλειά. Πόσο τυχεροί σταθήκαμε που οι περισσότεροι από μας δεν βρισκόμαστε στο κτίριο εκείνη τη στιγμή! Οι φορεσιές μου και τα παγοπέδιλά μου καταστράφηκαν, όπως και μερικά πολύτιμα βιβλία, ευτυχώς όμως δεν έχασα τη ζωή μου.

Οι άλλοι καλλιτέχνες βρίσκονταν σε μια κατάσταση πανικού και απελπισίας. Άρχισα να τους εξηγώ ότι αυτό ήταν απλώς μια από τις πολλές αποδείξεις ότι πραγματικά ζούμε σ’ αυτό που η Γραφή ονομάζει «έσχατες ημέρες» και ότι σύντομα ο Ιεχωβά Θεός θα φέρει ένα νέο σύστημα κάτω από τη Βασιλεία του που θα φέρει ειρήνη σε όλη τη γη.—2 Τιμόθεον 3:1-5· 2 Πέτρου 3:13.

Τώρα ήξερα τι σήμαινε να είσαι Μάρτυρας του Ιεχωβά και αυτό μου έφερνε χαρά. Σήμαινε μεγαλύτερη ευτυχία στο να δίνει κανείς παρά να λαμβάνει. (Πράξεις 20:35) Και αφού τώρα δεν είχαμε δουλειά, υπήρχε αρκετός χρόνος για μελέτη της Βίβλου μαζί με άλλους, και έτσι άρχισα να μελετώ με διάφορους διεθνείς καλλιτέχνες.

Λόγω της πυρκαγιάς είχα διακοπή εργασίας για τρεις μήνες στη διάρκεια των οποίων βαφτίστηκα στις 26 Μαρτίου 1978 στη Βαρκελώνη. Μερικοί από τους συναδέλφους μου που μελετούσαν τη Γραφή ήρθαν για να δουν το βάφτισμα και η φίλη μου η Τρις ήρθε αεροπορικώς από την Καλιφόρνια. Ήταν πράγματι μια χαρωπή περίσταση η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου.

Μήπως είναι το Παν η Επιτυχία στον Καλλιτεχνικό Κόσμο;

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια είμαι μια τακτική σκαπανέας δαπανώντας κατά μέσον όρο 90 ώρες το μήνα στο κήρυγμα. Εξοικονομώ τα αναγκαία για τη συντήρησή μου με το να εργάζομαι κατά καιρούς στο θέατρο. Μετά από το επεισόδιο στη Βαρκελώνη, βρήκα ένα καινούργιο παρτεναίρ και αρχίσαμε τις δοκιμές από την αρχή, πράγμα που δεν ήταν εύκολο. Μετά όταν μας έκαναν προσφορές για εμφανίσεις που ήταν καλές, πολλές φορές έπρεπε να τις απορρίψω γιατί το θέμα τους περιλάμβανε ανηθικότητα και δεν ήμουν πια πρόθυμη να συμβιβαστώ. Ήταν δύσκολο να αρνηθώ—συχνά ήταν πολύ προσοδοφόρες εργασίες και ο καινούργιος μου παρτεναίρ, που δεν ήταν Μάρτυρας, έχανε επίσης από τη συνεργασία του μαζί μου. Στην αρχή δεν καταλάβαινε τις αρχές μου που βασίζονταν στη Γραφή. Τώρα όμως διαλέγουμε καλές διεθνείς εμφανίσεις και έτσι μπορώ να κηρύττω τον περισσότερο χρόνο, ακόμη και όταν εργάζομαι στο θέατρο.

Επειδή οι άνθρωποι του θεάτρου έχουν ένα ακανόνιστο πρόγραμμα σπάνια έχουν την ευκαιρία να λάβουν μια απευθείας μαρτυρία. Έτσι όταν ταξιδεύω ο θίασος του θεάτρου είναι για μένα ο ειδικός «τομέας» μου για μαρτυρία. Σαν αποτέλεσμα μερικοί καλλιτέχνες μελέτησαν τη Γραφή και έχουν παρακολουθήσει εκκλησιαστικές συναθροίσεις μαζί μου. Χαίρονται ιδιαίτερα όταν βλέπουν την παγκόσμια αδελφότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Όπου και αν βρίσκομαι—στην Αυστραλία, στην Ευρώπη, στη Σιγκαπούρη, στην Ιαπωνία—υπάρχουν πολλά που μπορώ να κάνω στην υπηρεσία του Θεού μου. Βρήκα τη μεγαλύτερη ευτυχία μαθαίνοντας ότι υπάρχει Θεός που ενδιαφέρεται και ότι δείχνει ατέλειωτη αγάπη για τα πλάσματά του. Συγκρίνοντάς την μ’ αυτό, η φανταχτερή δόξα του θεάτρου είναι ρηχή. Εκτιμώντας το αυτό τώρα φέρνει πολύ μεγάλη χαρά σε έναν λυπημένο κόσμο.—1 Ιωάννου 4:8.

Το να βρίσκομαι σ’ αυτή την παγκόσμια αδελφότητα του λαού του Θεού είναι ένα απίστευτο όνειρο που έγινε πραγματικότητα—το έχω δει κατά γράμμα στα ταξίδια μου. Είναι μια ζωντανή μαρτυρία για έναν ζωντανό—στοργικό Θεό. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο, πιο τέλειο, πιο πραγματικό από την αλήθεια. Είναι μεγάλο το προνόμιο που ο Ιεχωβά άνοιξε την καρδιά μου! Η ένδοξη ελπίδα μιας ατελείωτης ζωής σε μια γη γεμάτη από αγάπη έχει γεμίσει τις καρδιές των ανθρώπων περιλαμβανομένης και της δικής μου, και αποβλέπω στη μέρα που θα γίνει αυτό μια πραγματικότητα.—Όπως την αφηγήθηκε η Ελύν Τία.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 22]

Μου φάνηκε ότι καταστράφηκαν τα θεμέλια της σταδιοδρομίας μου. Το μόνο που ήθελα ήταν να τερματίσω τη ζωή μου

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 23]

Σκέφτηκα ότι άξιζε να αγωνιστεί κανείς για να ανέβει ψηλά στο καλλιτεχνικό στερέωμα

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 23]

Προσευχήθηκα ειλικρινά, «Θεέ, αν υπάρχεις κάνε σε παρακαλώ κάτι για να με βοηθήσεις»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 24]

Αντί να σκέφτομαι το θάνατο, σκεφτόμουν τη ζωή

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 24]

Μερικοί τρομοκράτες μπήκαν στο θέατρο και πέταξαν χειροβομβίδες Μολότοφ κοκτέιλ

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 25]

Βρήκα τη μεγαλύτερη ευτυχία μαθαίνοντας ότι υπάρχει Θεός που ενδιαφέρεται

[Φωτογραφία της Ελύν Τία στη σελίδα 21]