Το Παιδί μου Αγνοείται!
«Στην αρχή βρήκα το σημείωμα—ήταν 31 Μαρτίου 1981—το πρωί όταν πήγα να τον ξυπνήσω να τον ετοιμάσω για το σχολείο», θυμάται η Αννέτ. «Έλεγε: ‘Φεύγω επειδή δεν θέλω να ζήσω εδώ πια. Δεν θέλω να υπακούω σε κανέναν πια.’». Και η Αννέτ πρόσθεσε, «Ποτέ δε θα το ξεχάσω αυτό, έστω κι αν περάσουν 25 χρόνια από τώρα».
Για την Αννέτ, μια 27χρονη νοικοκυρά από τη Μασσαχουσέττη, επρόκειτο ν’ αρχίσει ο εφιάλτης ενός χαμένου παιδιού. «Ήξερα πως ήταν ο δικός του γραφικός χαρακτήρας», είπε. «Πίστευα πως ο Τατζ κρυβόταν κάπου, ότι κάποιος τον βοηθούσε. Κάποιος γνώριζε το πρόβλημά του και ήρθε να τον βοηθήσει». Αλλά μετά από τηλεφωνήματα σε συγγενείς και φίλους στη γειτονιά δεν πήρε καμιά πληροφορία σχετικά με τον εννιάχρονο Τατζ.
Σύντομα έπαθε σοκ όταν η αστυνομία κι άλλες οργανώσεις ανέλαβαν την έρευνα. Η απελπισία, ο θυμός, η απογοήτευση και η λύπη ακολούθησαν αλλεπάλληλα, και εξακολουθούν μέχρι σήμερα. «Δεν υπάρχει τέλος», λέει η Αννέτ. «Δεν είναι σαν το θάνατο τον οποίο μπορείς να τον πάρεις απόφαση και να αποβλέπεις σε κάτι καλύτερο. Δεν μπορώ να δω το ζήτημα από την πραγματική του όψη επειδή δεν ξέρω τι να κάνω. Αυτό μου φέρνει πολύ μεγάλη απογοήτευση».
Σχεδόν εξίσου απογοητευτικό για την Αννέτ είναι το γεγονός ότι δεν μπορεί να πει στο χαμένο γιο της ότι η κατάσταση που τον ανάγκασε να φύγει—ένας πατριός ο οποίος ξαφνικά άρχισε να τον βρίζει και να του απαγορεύει να μιλάει στη μητέρα του, ο φόβος που είχε μήπως τον σκοτώσει ο πατριός του—έχει τελείως αλλάξει. Όπως εξηγεί η Αννέτ, «Ενώ οι περισσότεροι που φεύγουν από απελπισία αν γύριζαν σπίτι θα έβρισκαν τα ίδια πράγματα, η κατάσταση του Τατζ είναι διαφορετική επειδή έχει πραγματικά αλλάξει. Δεν θα ερχόταν σπίτι στο ίδιο μέρος ούτε θα χρειαζόταν να έρθει σπίτι με το φόβο του πατριού του».
Μολονότι έχουν περάσει τρία χρόνια από τότε που εξαφανίστηκε ο Τατζ, η Αννέτ συνεχίζει την έρευνα για να βρει τον χαμένο γιο της. Όπως η ίδια λέει, «Ψάχνω διαρκώς ανάμεσα στα μικρά ξανθά αγόρια. Άσχετα με το πού είμαι—στο αεροδρόμιο, σε άλλες πόλεις, στην ίδια μου την πόλη—τα κοιτάζω και αναρωτιέμαι μήπως όταν στρέψουν το πρόσωπό τους και τα δω είναι ο Τατζ. Ποτέ δε θα σταματήσω να ψάχνω».
Η περίπτωση της Αννέτ δεν είναι μοναδική. Υπάρχουν στην κυριολεξία δεκάδες χιλιάδες παιδιών που αναφέρονται ότι κάθε χρόνο εξαφανίζονται από το σπίτι τους και ποτέ δεν τα ξαναβλέπουν. Μερικοί, όπως ο Τατζ, φεύγουν εξαιτίας του ότι στο σπίτι υπάρχει μία απειλητική ή δυσάρεστη κατάσταση. Άλλοι εξαφανίζονται ή τους αρπάζουν. Τι συμβαίνει μ’ αυτά τα παιδιά; Γιατί χάνονται;