Η Καρδιά μου Ήταν Γεμάτη Μίσος

ΠΟΣΟ έντονα το θυμάμαι! Ο νεαρός στρατιώτης είχε ξεμείνει πίσω όταν η περίπολος βγήκε από την περιοχή. Τον περικύκλωσε ένας όχλος από απειλητικές γυναίκες που τον αποδοκίμαζαν. Μετά η ομάδα των γυναικών άνοιξε δρόμο για να περάσει ένας οπλοφόρος. Αυτός πυροβόλησε και έφυγε γρήγορα. Ο νεαρός στρατιώτης έμεινε νεκρός.

Λόγω του μεγάλου μίσους μου για οτιδήποτε Βρετανικό, αισθάνθηκα λίγη λύπη ή συμπάθεια καθώς ο νεαρός άντρας μεταφερόταν, και το χέρι του κρεμόταν έξω από το φορείο. Ήταν εχθρός. Η στολή του ήταν το σύμβολο εκείνων που θεωρούσα καταπιεστές τού λαού μου. Ήταν στρατιώτης και βρισκόμασταν σε πόλεμο.

Αυτό το περιστατικό έλαβε χώρα λίγα χρόνια πριν στο σπαρασσόμενο από διαμάχες Μπέλφαστ, στη Βόρεια Ιρλανδία. Αφήστε με να σας πω πώς γέμισα με μίσος—και το πιο σπουδαίο πώς έμαθα να το ξεριζώσω από την καρδιά μου.

Μια Ατμόσφαιρα Μίσους

Όταν ήμουν πολύ μικρό κορίτσι, η οικογένεια μου ζούσε σε μια περιοχή τού Μπέλφαστ όπου οι Διαμαρτυρόμενες και οι Καθολικές οικογένειες μπορούσαν να ζουν και να εργάζονται μαζί ειρηνικά. Αλλά οι δογματικές δυσχέρειες άρχισαν να χειροτερεύουν, καθώς οι διαμαρτυρίες για τα κοινωνικά δικαιώματα παραχώρησαν έδαφος στη βία και στο έγκλημα. Πολλές φορές συμμορίες από νεαρούς Διαμαρτυρόμενους κυνήγησαν τους αδελφούς μου και τους χτύπησαν σοβαρά με λουρίδες που είχαν μεταλλικούς κόμπους. Αυτές οι συμμορίες έτρεχαν μανιασμένα στη συνοικία μας, απειλώντας τους κατοίκους και προκαλώντας ζημιές στην περιουσία. Μετά από πολλές απειλές που κατέληξαν στο να τοποθετηθεί μια βόμβα στο παράθυρο του σπιτιού μας, αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε την περιοχή και να μεταβούμε σ’ αυτό που έγινε το Καθολικό γκέτο των αγωνιστών υπέρ της ένωσης με την Ιρλανδική Δημοκρατία.

Ήταν ένας καιρός βάναυσων δογματικών δολοφονιών, και σκοτωμών για αντίποινα. Για παράδειγμα, ο αδελφός μιας νεαρής συμμαθήτριας μου δολοφονήθηκε ενώ στεκόταν στην άκρη του δρόμου. Τέτοιες τρομακτικές πράξεις βίας, καθώς επίσης και η διάκριση που αισθανόμουν ότι δειχνόταν σε βάρος των Καθολικών στα σπίτια και στις εργασίες, μου ανέπτυξε την επιθυμία να κάνω οτιδήποτε μπορούσα για να αλλάξω τα πράγματα.

Συμμετοχή σε Παραστρατιωτικές δραστηριότητες

Βλέποντας τις φίλες μου με στολή, ήθελα να είμαι σαν κι αυτές. Έτσι, σαν νεαρή μαθήτρια, ενώθηκα στο τμήμα νεολαίας μιας Καθολικής παραστρατιωτικής οργάνωσης. Καθώς άκουγα όλη την προπαγάνδα, η νεαρή μου καρδιά γέμιζε με μίσος για εκείνους που θεωρούσα εχθρούς του λαού μου. Παρακολουθώντας συγκεντρώσεις με άλλους που είχαν όμοια ιδεώδη, διαποτίστηκα με πάθος για ‘την υπόθεση^’—ελευθερία για τους Ιρλανδούς! Και η αποστολή μου; Να προσέχω μήπως έλθει περίπολος, να διανέμω προπαγανδιστικά έντυπα και να παρακολουθώ οποιαδήποτε άτομα ίσως έδειχναν φιλικότητα στις δυνάμεις ασφαλείας.

Αργότερα έγινα δεκτή στο γυναικείο τμήμα τής οργάνωσης. Εκεί το μίσος μου για οτιδήποτε Βρετανικό μεγάλωσε περισσότερο. Μαζί με άλλους, παρενοχλούσα τις περιπόλους του στρατού και της αστυνομίας, φωνάζοντας και φτύνοντας μέλη των δυνάμεων ασφαλείας παίρνοντας μέρος στις διαδηλώσεις υπέρ του αγώνα. Μερικές φορές επίσης μετέφερα όπλα για τους άντρες στον όμιλο μας όταν έπαιρναν μέρος σε πυροβολισμούς ή σε ληστεία. Αν μας σταματούσε μια περίπολος του στρατού, ήταν ευκολότερο για μια νεαρή γυναίκα να αποφύγει την προσωπική έρευνα.

Ποτέ πραγματικά δε σκέφτηκα λογικά πάνω στα ζητήματα, ποτέ δε σκέφτηκα πιο πέρα από το σκοπό να φύγουν οι Βρετανοί από την Ιρλανδία. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν ότι εγώ είχα δίκιο και αυτοί είχαν άδικο. Απωθούσα οποιοδήποτε αίσθημα συμπάθειας για τα θύματα των πράξεων βίας και τρομοκρατίας. Βλέπαμε τους εαυτούς μας σαν αγωνιστές για την ελευθερία πολεμώντας έναν εχθρό τού λαού μας, και η βασική φιλοσοφία ήταν ότι ο πόλεμος δικαιώνει οποιαδήποτε πράξη βίας. Αν υπήρχαν αθώα θύματα οποιωνδήποτε πράξεων βίας που προέρχονταν από μίσος, αυτό ήταν απλώς μεγάλη ατυχία!

Με τον καιρό με συνέλαβαν και με κατηγόρησαν ότι μετέφερα όπλα για απόπειρα τραυματισμού στα γόνατα. Δύο μέλη από τον όμιλο μας επρόκειτο να επιβάλουν την ποινή, να σπάσουν τα γόνατα τού θύματος πυροβολώντας το στις κλειδώσεις των γονάτων. Λόγω της ηλικίας μου, καταδικάστηκα με αναστολή. Ο λίγος χρόνος που δαπάνησα στη φυλακή στην Άρμαγκ πριν από τη δίκη μου μεγάλωσε το μίσος μου για την αστυνομία, το σύστημα φυλακών και τους δικαστικούς, που θεωρούσα σαν καταπιεστές.

Θρησκευτική Ανατροφή

Η θρησκευτική μου ανατροφή δεν έκανε τίποτα για να αναχαιτίσει το αυξανόμενο μίσος στην καρδιά μου. Πραγματικά, η θρησκεία μου ήταν πολύ στενά συνδεδεμένη με τον εθνικισμό μου. Μεγάλωσα θεωρώντας τους Διαμαρτυρόμενους σαν μια απειλή και έναν κίνδυνο για μένα και την οικογένεια μου. Το μίσος μου ήταν εφάμιλλο με το μίσος που έκφραζαν ενάντια στην Καθολική μας κοινότητα οι φανατικοί τής άλλης πλευράς.

Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι υπήρχε οποιαδήποτε αντίθεση μεταξύ τού να παρακολουθεί κάποιος τη Λειτουργία και να προσεύχεται στο Θεό σαν Καθολικός, και συγχρόνως να έχει μεγάλο μίσος για ένα Βρετανό στρατιώτη που θα μπορούσε επίσης να είναι Καθολικός. Αν υπήρχε ποτέ κάποια διαμάχη, μεταξύ τού εθνικισμού μου και της θρησκείας μου, υπερίσχυε ο εθνικισμός μου. Έτσι θα μπορούσα να δεχτώ την ιδέα ότι μία από τις συντρόφισσες μου θα μπορούσε να πυροβολήσει έναν ομόπιστο Καθολικό εφόσον θα φορούσε Βρετανική στολή.

Βέβαια, μερικοί ειλικρινείς ιερείς έκαναν ομιλίες που καταδίκαζαν τη βία. Αλλά αυτό είχε λίγη επίδραση, αφού σπάνια υποστηριζόταν από κάποια ενέργεια εναντίον εκείνων που έπαιρναν μέρος στην τρομοκρατία. Τι μπορούσε να σκεφτεί ένα νεαρό ευαίσθητο άτομο όταν είδε να θάβεται ένας τρομοκράτης με όλες τις εκκλησιαστικές τιμές; Σε μια περίπτωση, συμμετείχα στο τιμητικό άγημα στην κηδεία ενός νεκρού συντρόφου. Έριξαν πυροβολισμούς πάνω από το φέρετρο που ήταν σκεπασμένο με την τρίχρωμη σημαία. Παρέλασα με στολή μέχρι το εκκλησάκι και παρακολούθησα τη λειτουργία. Για μένα, αυτή ήταν μια στρατιωτική κηδεία και το ότι υπήρχε ένας ιερέας έδινε την εντύπωση ότι είχαμε την επιδοκιμασία τού Θεού στον αγώνα μας.

Δεν είχα κανένα αίσθημα ενοχής για οτιδήποτε έκανα. Στην πραγματικότητα, ποτέ κανένας ιερέας δε με συμβούλεψε άμεσα να εγκαταλείψω τις παραστρατιωτικές δραστηριότητες.

Μαθαίνοντας την Αλήθεια

Μέχρι τότε είχα πλήρως αφοσιωθεί στον αγώνα, πιστεύοντας σταθερά ότι ήταν δίκαιος. Είδα τις αδικίες τής άλλης πλευράς, πιστεύοντας με ευπιστία όλες τις ειδήσεις για τις ωμότητες και τα κακά και αγνοούσα τις βάρβαρες ακρότητες τής δικιάς μου πλευράς στη διαμάχη. Ωστόσο, η κοινή λογική και η ευπρέπεια άρχισαν να δείχνουν ότι κάτι ήταν τρομερά εσφαλμένο.

Ενώ αγωνιζόμουν να βγάλω κάποιο λογικό συμπέρασμα από το δίλημμα που προερχόταν από τις εθνικιστικές διαφορές και τις βίαιες προσπάθειες για να σταματήσουν οι αδικίες, ήρθα σε επαφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτοί μιλούσαν για τα ίδια πράγματα για τα οποία νόμιζα ότι αγωνιζόμουν—την ειρήνη, τη δικαιοσύνη και την ελευθερία! Μήπως αποτελούσαν μια άλλη μορφή Προτεσταντισμού; Όχι. Παρά τις αρχικές υποψίες, τους βρήκα να είναι εντελώς διαφορετικοί. Πραγματικά κρατούνταν μακριά από την πολιτική, και αναγνώριζαν για αυθεντία τους μόνο τη Βίβλο.

Για παράδειγμα: Στην αρχή των συζητήσεών μου, ρώτησα τη Μάρτυρα που επισκεπτόταν την οικογένεια μου τι νόμιζε για τον Προτεστάντη θρησκευτικό ηγέτη που φαινόταν σε μένα ότι ήταν η δύναμη πίσω από τις ενέργειες εναντίον των Καθολικών και των Δημοκρατικών, Αντί να υποστηρίξει οποιαδήποτε πλευρά, ρώτησε: «Τι θα έκανε ο Ιησούς κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες; Με ποιους θα πήγαινε;»

Αυτή η ερώτηση, «Τι θα είχε κάνει ο Ιησούς;» με βοήθησε να δω τις σωστές απαντήσεις στις πολλές ερωτήσεις που εγέρθηκαν στη δική μου μελέτη. Για παράδειγμα, θα έπρεπε να σκεφτώ τι θα είχε κάνει ο Ιησούς στην περίπτωση μου όταν αποφάσισα να συμμετάσχω στις βίαιες διαμαρτυρίες γι’ αυτά που έβλεπα σαν αδικίες. Στην αρχή, έμοιαζα κάπως σαν τους Ιουδαίους εθνικιστές των ημερών τού Ιησού που ήθελαν να διώξουν τους Ρωμαίους από την Ιουδαία, Αλλά έφτασα να εκτιμήσω ότι ο Ιησούς θα ήταν ουδέτερος, όπως συμβούλεψε τους ακολούθους του να είναι. Η Βασιλεία του δεν ήταν μέρος αυτού του κόσμου,—Ιωάννης 15:19· 17:16· 18:36.

Με τον καιρό έγινε σαφές σε μένα ότι η Βασιλεία τού Θεού με τον Ιησού Χριστό έχει έναν πολύ πιο μεγαλειώδη σκοπό. Θα εξαλείψει όλες τις καταπιεστικές μορφές διακυβέρνησης και κάθε αδικία. (Δανιήλ 2:44) Και σκεφτείτε! Αυτό θα επιτευχθεί χωρίς κανένα αθώο θύμα, και θα μπορούσα να ζήσω για να το δω να εκπληρώνεται!

Αφού δεν ήθελα να κατηχηθώ και πάλι, συνέχισα να ελέγχω τα ζητήματα με την Καθολική μου Γραφή. Έμαθα ότι το όνομα του Θεού είναι Ιεχωβά, και χάρηκα πολύ για το σκοπό του να κάνει ολόκληρη τη γη παράδεισο, στον οποίο οι πράοι θα βρουν χαρά στην αφθονία ειρήνης. (Ψαλμός 37:10, 11· Λουκάς 23:43) Αλλά θα μπορούσα πραγματικά να εμπιστευτώ τους Μάρτυρες του Ιεχωβά; Άρχισα να παρακολουθώ τις συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας τους, και η συναναστροφή μου μαζί τους μου οικοδόμησε την εμπιστοσύνη. Εδώ υπήρχαν άνθρωποι που ήταν πραγματικά ουδέτεροι και εφάρμοζαν αυτά που κήρυτταν.

Ανάμεσα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά συνάντησα ανθρώπους με Προτεσταντικό παραστρατιωτικό παρελθόν. Είχαν, αποκηρύξει τη βία σαν τρόπο να πετύχουν ειρήνη και δικαιοσύνη. Αρχικά ήταν το ίδιο πεισμένοι για την ορθότητα του σκοπού τους όπως και εγώ, και είχαν κάποτε μεγάλο μίσος για οτιδήποτε ήταν Καθολικό ή σχετικό με το κίνημα της ανεξαρτησίας. Αλλά είχαν απαλλαγεί από τις εθνικιστικές ιδέες και το μίσος που είχαν παράγει αυτές. Αυτό με βοήθησε να εκτιμήσω αυτό που είπε ο Ιησούς: «Θέλετε γνωρίσει την αλήθεια, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει».—Ιωάννης 8:32.

Απαλλαγή από το Μίσος

Στην καρδιά μου γνώριζα ότι ο Ιησούς Χριστός δε θα συμμετείχε σε πολιτικό ανταγωνισμό και τρομοκρατία. Αλλά φαινόταν όμως ότι είχα παγιδευτεί, και δεν ήταν εύκολο να ελευθερωθώ. Με τον καιρό τα άλλα μέλη της οικογένειας μου σταμάτησαν να συναναστρέφονται με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, και για να συνεχίσουμε τη Γραφική μας μελέτη η αδελφή μου κι εγώ έπρεπε να περνάμε την «γραμμή ειρήνης» που χωρίζει την Καθολική και την Προτεσταντική περιοχή στο Μπέλφαστ. Στην αρχή φοβόμασταν για την ασφάλεια μας κάθε φορά που την περνούσαμε. Αλλά καθώς προχωρούσαμε στην κατανόηση της Βίβλου, σιγά-σιγά αυτός ο φόβος αντικαταστάθηκε με πραγματική εμπιστοσύνη στην προστασία του Ιεχωβά.

Κάποτε, όταν είχα αρχίσει να μαθαίνω τη Βιβλική αλήθεια, καθόμουν μαζί με άλλους σε ένα κλαμπ των οπαδών της ανεξαρτησίας καθώς μάθαμε για μια ιδιαίτερη φονική ενέδρα εναντίον των Βρετανών στρατιωτών στη Βόρεια Ιρλανδία. Διαπίστωσα ότι δεν μπορούσα πια να ενωθώ στις ζητωκραυγές που υποδέχονταν τέτοιες ειδήσεις. Βέβαια, ο Ιησούς δε θα είχε ζητωκραυγάσει. Η συμβουλή του ήταν: «Πάντα όσα αν θέλητε να κάμωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, ούτω και σεις κάμνετε εις αυτούς». (Ματθαίος 7:12) Γνώριζα ότι δεν ήταν σωστό να χαίρομαι για ανθρώπους που είχαν τιναχτεί στον αέρα.

Αυτό το περιστατικό εντύπωσε σε μένα τι μπορεί να κάνει στους ανθρώπους το μεγάλο μίσος, και δεν ήθελα πια να συμμετέχω σ’ αυτό. Βλέποντας τώρα προς τα πίσω, πόσο ευτυχισμένη είμαι που έχω μάθει για ένα στοργικό Δημιουργό με ένα θαυμάσιο και στοργικό σκοπό για τη γη και το ανθρώπινο γένος! Σήμερα είναι πραγματική χαρά να χρησιμοποιώ τη ζωή μου ολοχρόνια στο να βοηθάω άλλους να αποκτήσουν αυτή την ίδια ελπίδα που βασίζεται στη Γραφή. Και είμαι ευγνώμων, πραγματικά, που η καρδιά μου δεν είναι πια γεμάτη από μίσος.—Από συνεργάτη μας.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 9]

«Τρομακτικές πράξεις βίας . . . ανέπτυξαν μέσα μου την επιθυμία να κάνω οτιδήποτε μπορούσα για να αλλάξω τα πράγματα»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 10]

«Τι θα σκεφτόταν ένα νεαρό ευαίσθητο άτομο όταν είδε ένα τρομοκράτη να θάβεται με πλήρεις εκκλησιαστικές τιμές;»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 10]

«Τι θα είχε κάνει ο Ιησούς κάτω απ’ αυτές τις περιστάσεις; Ποιου το μέρος θα είχε πάρει;»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 11]

«Μεταξύ των Μαρτύρων του Ιεχωβά συνάντησα ανθρώπους που είχαν ένα Προτεσταντικό παραστρατιωτικό παρελθόν. Είχαν αποκηρύξει τη βία σαν ένα τρόπο να επιτύχουν ειρήνη με δικαιοσύνη»

«Εντολήν καινήν σας δίδω, Να αγαπάτε αλλήλους, καθώς εγώ σας ηγάπησα, και σεις να αγαπάτε αλλήλους. Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους».—Ιωάννης 13:34, 35.

«Αγαπάτε τους εχθρούς σας, αγαθοποιείτε εκείνους, οίτινες σας μισούσιν, ευλογείτε εκείνους, οίτινες σας καταρώνται, και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων οίτινες σας βλάπτουσιν».—Λουκάς 6:27, 28.