Έχει Δει Αυτή η Γενιά ‘Σημεία από τον Ουρανό’;

ΜΕΡΙΚΟΙ μεγαλύτερης ηλικίας από τη γενιά αυτή μπορούν να θυμηθούν τα πρώτα χρόνια της αεροπλοΐας, που ακολούθησαν την επιτυχημένη πτήση του Όρβιλ Ράιτ το 1903. Τον καιρό εκείνο το αεροπλάνο θεωρούνταν ένα μεγάλο παιχνίδι. Παρείχε περιπέτεια για τους πιλότους και διασκέδαση για τα πλήθη των παρατηρητών.

Αλλά, το 1911, η Ιταλία άρχισε να χρησιμοποιεί τα αεροπλάνα για να ρίχνει βομβίδες πάνω στα Τουρκικά στρατεύματα. Κατόπιν ήρθε το 1914. «Η τσιρκοκαρναβαλίστικη εποχή της πτήσης του ανθρώπου σταμάτησε απότομα με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου το 1914», δηλώνει η Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα. «Τα εκατομμύρια που ήταν πρόθυμες να πληρώσουν οι εμπόλεμες κυβερνήσεις στους σχεδιαστές αεροσκαφών έκαναν ξαφνικά την αεροπλοΐα μια μεγάλη επιχείρηση».

Αρχίζει ο Πόλεμος στον Αέρα

Από την αρχή κιόλας του πολέμου, τα Ευρωπαϊκά έθνη χρησιμοποίησαν αεροπλάνα για να κατασκοπεύουν το ένα το άλλο. Αλλά στις 26 Αυγούστου 1914, ένα Ρωσικό αεροσκάφος ρίχτηκε σκόπιμα επάνω σε ένα Αυστριακό αεροπλάνο που είχε εισβάλει. Και οι δυο πιλότοι σκοτώθηκαν. Την ίδια εκείνη μέρα, τρία Βρετανικά αεροσκάφη περικύκλωσαν ένα Γερμανικό αναγνωριστικό αεροπλάνο και το εξανάγκασαν να προσγειωθεί. Όπως είναι φανερό, τα έθνη είχαν αρχίσει να διεξάγουν πόλεμο στον αέρα. Στις 5 Οκτωβρίου 1914, ένας Γάλλος πιλότος απογειώθηκε μαζί με ένα πολυβόλο που το κρατούσε στο χέρι του, με το οποίο κατέρριψε ένα Γερμανικό αεροπλάνο. Σύντομα τα αεροσκάφη εξοπλίστηκαν με οπλοπολυβόλα, πράγμα που κατέληξε σε τρομακτικές εναέριες μάχες. Μέχρι το τέλος τού πολέμου, πολύ περισσότεροι από δέκα χιλιάδες άντρες είχαν χάσει τη ζωή τους στις συγκρούσεις αυτές.

Ακόμη πιο τρομακτικό ήταν το θέαμα των βομβών που έπεφταν από το αεροσκάφος. Στις 8 Οκτωβρίου 1914, δυο Βρετανικά αεροπλάνα βομβάρδισαν στρατηγικούς στόχους στην Κολωνία και στο Ντύσσελντορφ. Κατόπιν, τον Δεκέμβριο του 1914, η Γερμανία διεξήγαγε αεροεπιδρομές στη Βρετανία. «Οι επιδρομές για βομβαρδισμούς έγιναν πιο τρομακτικές καθώς προχωρούσε ο πόλεμος», γράφει η Σουζάν Έβερετ στο βιβλίο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος—Μια Εικονογραφημένη Ιστορία.

Στο βιβλίο του Αεροπόροι και Πτήσεις, ο Έινταν Τσάμπερς συνοψίζει τη σημασία που είχε το αεροπλάνο για τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο: «Το αεροπλάνο είχε εξελιχθεί μέσα σε ένα όργιο καταστροφής. Πάνω από τα πεδία της μάχης στη Γαλλία βρίσκονταν τα αποτεφρωμένα ερείπια πολλών αεροπορικών μαχών· το Λονδίνο και άλλες πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά είχαν βομβαρδιστεί· τα πλοία είχαν υποστεί επίθεση από τον ουρανό. Ο πόλεμος . . . άλλαξε τελείως με την άφιξη των ιπτάμενων μέσα στις απίστευτες μηχανές τους».

Πολλοί άνθρωποι διέκριναν μέσα σ’ αυτές και σ’ άλλες πολεμικές εξελίξεις μια εκπλήρωση της Βιβλικής προφητείας: «Θέλει εγερθή έθνος επί έθνος και βασιλεία επί βασιλείαν, . . . και θέλουσιν είσθαι φόβητρα και σημεία μεγάλα από του ουρανού». (Λουκάς 21:10, 11) Μια παράλληλη αφήγηση της προφητείας αυτής προσθέτει τα εξής λόγια: «Πάντα δε ταύτα είναι αρχή ωδίνων».—Ματθαίος 24:7, 8.

«Η Αρχή Πόνων Γέννας»;

Μήπως ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος με τα ‘τρομακτικά του φόβητρα και τα μεγάλα σημεία από τον ουρανό’ αποδείχθηκε ότι ήταν «μόνο η αρχή πόνων γέννας», όπως αποδίδει το εδάφιο αυτό Η Βίβλος της Ιερουσαλήμ; Η ιστορία απαντάει, ναι. Πολύ περισσότερο από ένα εκατομμύριο τόννοι βόμβες ρίχτηκαν από τον γειτονικό προς τη γη ουρανό στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Ανάμεσα σ’ αυτές ήταν και βόμβες ικανές να καταστρέψουν ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο και άλλα εκρηκτικά της τάξης των έξι τόννων, τα οποία μπορούσαν να διαπεράσουν γύρω στα πέντε μέτρα (16 πόδια) συμπαγούς μπετόν.

Φανταστείτε τον τρόμο των κατοίκων του Αμβούργου τη νύχτα του Ιουλίου 1943, όταν ένα σμήνος από κάπου 700 περίπου βαριά αεροσκάφη βομβάρδισαν την πόλη τους. Αυτό επαναλήφθηκε δυο νύχτες αργότερα, προξενώντας μια θύελλα φωτιάς, η οποία αφαίρεσε τη ζωή 40.000 θυμάτων. «Ένα ρεύμα καταβλημένων, τρομοκρατημένων προσφύγων κατέκλυσε τις γειτονικές επαρχίες», έγραψε ο Άντολφ Γκάλαντ. «Ο Τρόμος το Αμβούργου απλώθηκε γρήγορα στα απομακρυσμένα χωριά του Ράιχ».

Η Βαρσοβία, το Λονδίνο, το Κόβεντρυ, το Βερολίνο, η Δρέσδη, το Τόκιο, και πολλές άλλες πόλεις, υπέφεραν από εντατικούς βομβαρδισμούς. Μια αεροπορική επιδρομή στο Τόκιο προξένησε μια θύελλα φωτιάς, η οποία αποδείχθηκε ακόμη πιο καταστροφική από εκείνη που είχε ξεσπάσει στο Αμβούργο. Αυτή αφαίρεσε 80.000 ζωές. Μετά από τις παρατεταμένες αεροπορικές επιδρομές, εκατομμύρια άνθρωποι έφυγαν από την πόλη. «Ο πληθυσμός του Τόκιο μειώθηκε από τα πέντε στα δύο και ένα τρίτο εκατομμύρια αναφέρει ο ιστορικός Τζαμπλόνσκι. Μια Γιαπωνέζα λέει: «Οποτεδήποτε ακούω τη σειρήνα της πυροσβεστικής υπηρεσίας ή βλέπω κορμούς να σπινθηρίζουν σ’ ένα τζάκι, η καρδιά μου χτυπάει και ξαναζώ τις ημέρες εκείνες τρόμου που πέρασα στα παιδικά μου χρόνια».

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος εισήγαγε τρομακτικά νέα όπλα. Το τελευταίο έτος του πολέμου η Γερμανία άρχισε να εξαπολύει ρουκέτες V-2, φορτωμένες με κώνους του ενός τόννου. Αυτές ταξίδευαν με ταχύτητα 5.600 χιλιόμετρα την ώρα (3.500 μίλια) κατά την πρόσκρουση, και έφταναν στο Βρετανικό έδαφος μόνο μέσα σε πέντε λεπτά από την ώρα που εκτοξεύονταν. Κατόπιν οι Ηνωμένες Πολιτείες έριξαν δύο ατομικές βόμβες στις Ιαπωνικές πόλεις της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, σκοτώνοντας πολύ περισσότερους από εκατό χιλιάδες ανθρώπους, μονομιάς. «Σε συνδυασμό με την ατομική βόμβα», εξηγεί η Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα, «τα V-2 προσκίασαν τα διηπειρωτικά βαλλιστικά βλήματα της μεταπολεμικής εποχής».

Μετά από τον πόλεμο, τα έθνη ανέπτυξαν ακόμη πιο καταστροφικά πυρηνικά όπλα. Γίνονταν πυρετωδώς δοκιμές των όπλων αυτών πριν από την υπογραφή της Συμφωνίας Απαγόρευσης των Πυρηνικών Δοκιμών το 1963. Είχαν φτάσει μέχρι του σημείου να εκρηγνύουν πυρηνικές βόμβες στο διάστημα. Σχετικά με ένα από τα πειράματα αυτά, ο Δρ Μίτον γράφει στο βιβλίο του Το Άστρο της Μέρας—Η Ιστορία του Ήλιου Μας: «Η έκρηξη στο Στάρφις τον Ιούλιο του 1962 παρήγαγε μια ραδιενεργή ζώνη η οποία διατηρήθηκε επί αρκετά χρόνια. Η ανοησία αυτής της άσκησης έγινε έντονα γνωστή, όταν διαπίστωσαν ότι αρκετοί δαπανηροί δορυφόροι είχαν τελείως καταστραφεί».

Η συμφωνία του 1963 περιόρισε τη δοκιμή των πυρηνικών όπλων, αλλά δεν εμπόδισε τις υπερδυνάμεις από του να φτιάχνουν ολοένα και περισσότερες από αυτές τις βόμβες. Ούτε τις εμπόδισε από του να βελτιώνουν τις μεθόδους της εκτόξευσής τους. Σχολιάζοντας πάνω σ’ αυτό, ο Δρ Τζάστροου έγραψε στο Σάιενς Ντάιτζεστ: «Όταν οι Γερμανοί έριχναν από τον ουρανό τα V-2 πάνω στη Βρετανία πριν από 40 χρόνια, πίστευαν ότι τα πράγματα θα πήγαιναν καλά αν η ρουκέτα έπεφτε 16 χιλιόμετρα [10 μίλια] μακριά από το στόχο της. . . . Οι πυρηνικές κεφαλές πάνω στα Σοβιετικά και στα Αμερικάνικα διηπειρωτικά βαλλιστικά βλήματα που υπάρχουν σήμερα προσγειώνονται μέσα σε 270 μέτρα [300 γιάρδες] μακριά από το στόχο τους, αφού διανύσουν πολλές χιλιάδες μίλια».

Ο Δρ Τζάστροου προχώρησε για να περιγράψει τις νέες πυρηνικές κεφαλές που «βλέπουν» με ραντάρ και διαθέτουν ηλεκτρονικούς εγκεφάλους. Οι κεφαλές αυτές ονομάζονται «έξυπνες πυρηνικές κεφαλές», και λέγεται ότι «προσγειώνονται μέσα σε 23 μέτρα [25 γιάρδες] μακριά από το στόχο τους κατά μέσο όρο». Πιστεύεται ότι οι «έξυπνες πυρηνικές κεφαλές» μπορούν να προσαρμοστούν στα διηπειρωτικά βαλλιστικά βλήματα.

Δεν συμφωνείτε ότι αυτά που άρχισαν το 1914 ήταν «μόνο η αρχή ωδίνων»; Η χρήση των «ουρανών» από τον άνθρωπο γίνεται ολοένα και πιο θανατηφόρα.

[Εικόνα στη σελίδα 4]

Πυρηνικές βόμβες δοκιμάστηκαν στο διάστημα, πριν από την υπογραφή της Συμφωνίας για την Απαγόρευση των Πυρηνικών Δοκιμών