Ο Κόσμος Μετά το 1914

Μέρος Πέμπτο—1943-1945 Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος—Το Βίαιο και Πύρινο Τέλος Του

Ο ΡΕΫ θυμάται όταν ήταν νεαρός μαθητής στις αρχές της δεκαετίας του 1940, που αυτός και ο αδελφός του συνήθιζαν να στρώνονται κάθε βράδυ μπροστά στο ραδιόφωνο, στο σπίτι τους στην Καλιφόρνια, και να ακούν τις ειδήσεις των δέκα. Λόγω της διαφοράς ώρας ανάμεσα στην Καλιφόρνια και την Ευρώπη μπορούσαν να ακούν τα νέα για τις βομβαρδιστικές επιδρομές εκείνης της νύχτας πάνω στη Γερμανία. Γι’ αυτά τα δυο αγόρια, η προσπάθεια να εντοπίσουν την Έσσεν, το Βερολίνο, τη Στουτγάρδη, το Αμβούργο και άλλες γερμανικές πόλεις πάνω στο μεγάλο χάρτη της Ευρώπης, που είχαν απλωμένο μπροστά τους στο πάτωμα, είχε γίνει ένα είδος νυχτερινής τελετουργίας.

Στο μεταξύ, οι Γερμανοί νεαροί μάθαιναν για τον πόλεμο μ’ έναν πιο άμεσο τρόπο. Η δική τους ‘νυχτερινή τελετουργία’ ήταν να προσπαθούν να κοιμηθούν μέσα στη φοβερή κλεισούρα των αντιαεροπορικών καταφυγίων. Για δεύτερη φορά σε λιγότερο από 30 χρόνια, γινόταν μια συστηματική προσπάθεια να αναγκαστεί η Γερμανία να γονατίσει. Μια γερμανική εφημερίδα αργότερα έγραψε: «Αυτό που μέχρι τότε ήταν μια μακρινή απειλή τώρα έγινε ολοφάνερη πραγματικότητα—το αργότερο στη διάρκεια του χειμώνα του 42/43: Η Γερμανία δεν θα μπορούσε πια να κερδίσει έναν πόλεμο που ήταν από καιρό χαμένος».

Φωτιά από τον Ουρανό

Οι βόμβες των Συμμάχων που έπεφταν σαν φωτιά από τον ουρανό συνέβαλαν στο να πειστούν οι Γερμανοί ότι η ήττα ήταν αναπόφευκτη. Σύμφωνα με υπολογισμούς, στη διάρκεια του πολέμου σχεδόν η μια στις πέντε κτιριακές μονάδες της χώρας είτε καταστράφηκε είτε έπαθε τόσο σοβαρές ζημιές ώστε ήταν ακατάλληλη για κατοίκηση. Οι νεκροί και οι βαριά τραυματίες ανάμεσα στους αμάχους ξεπερνούσαν το ένα εκατομμύριο, και οι άστεγοι ήταν εφτά με οχτώ εκατομμύρια.

Όσο τα νέα από τα μέτωπα του πολέμου ήταν ευνοϊκά και όσο οι άνθρωποι δεν αναγκάζονταν να περνούν τις νύχτες τους στα αντιαεροπορικά καταφύγια, οι περισσότεροι συμβάδιζαν πρόθυμα με τον Χίτλερ και την πολιτική του. Όμως, όπως εξηγεί η Süddeutsche Zeitung, «όταν άρχισαν να συσσωρεύονται τα άσχημα νέα, τα πράγματα άλλαξαν». Μια έκθεση των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών με ημερομηνία 9 Αυγούστου 1943, παραδέχτηκε ότι ο πόλεμος στον αέρα είχε πράγματι συνέπειες. Έλεγε ότι οι άνθρωποι, «αντιμετωπίζοντας το φαινομενικά άλυτο πρόβλημα της ατομικής επιβίωσης», έθεταν τώρα ένα ερώτημα που μέχρι τότε δεν είχαν κάνει: «Γιατί;» Οι αντιστασιακές κινήσεις που είχαν σαν σκοπό είτε να ανατρέψουν τον Χίτλερ είτε να τον αναγκάσουν να συνάψει ειρήνη κέρδισαν νέα υποστήριξη. Έγιναν αρκετές ανεπιτυχείς προσπάθειες για τη δολοφονία του, περιλαμβανομένης και της φημισμένης απόπειρας της 20ής Ιουλίου 1944.

Μέσα σ’ ένα κλίμα αυστηρής μυστικότητας αύξαναν οι εκφράσεις δυσαρέσκειας, που συχνά εκδηλώνονταν με τη μορφή χιούμορ. Για παράδειγμα, σύμφωνα μ’ ένα ανέκδοτο, ένας Βερολινέζος και ένας από την Έσσεν συζητούσαν την έκταση των ζημιών που προξένησαν οι βόμβες στις αντίστοιχες πόλεις τους. Ο Βερολινέζος είπε ότι η βομβαρδιστική επιδρομή ήταν τόσο καταστροφική στο Βερολίνο ώστε τα τζάμια των παραθύρων έπεφταν για πέντε ώρες μετά το τέλος της επιδρομής. Ο άντρας από την Έσσεν απάντησε: «Αυτό δεν είναι τίποτα. Μετά την επιδρομή στην Έσσεν, οι φωτογραφίες του Φύρερ πετούσαν έξω από τα παράθυρα για δυο βδομάδες!»

Καθώς η αναμενόμενη εισβολή των Συμμάχων στην Ευρώπη πλησίαζε, η βομβαρδιστική επίθεση των Συμμάχων, με το όνομα «Pointblank», προχωρούσε με περισσότερη ένταση. Στην πραγματικότητα, συνεχίστηκε μέχρι το τέλος του πολέμου· μια από τις πιο επίμαχες βομβαρδιστικές επιδρομές έλαβε χώρα το Φεβρουάριο του 1945. Η γερμανική εφημερίδα Stuttgarter Zeitung αναφέρει: «Στην αρχή ο στόχος ήταν το Βερολίνο. Κατόπιν αποφασίστηκε να διαλεχτεί μια πόλη που στην ουσία είχε μείνει άθικτη μέχρι τότε . . ., η πόλη της Δρέσδης. . . . Η έκταση της καταστροφής, ενόψει της Χιροσίμας, έκανε αυτή την επιδρομή διαφορετική από όλες τις άλλες». Το Illustrierte Wochenzeitung προσθέτει: «Η Δρέσδη, μια από τις πιο όμορφες πόλεις στην Ευρώπη, κατάντησε μια νεκρή πόλη. Καμιά άλλη πόλη της Γερμανίας δεν βομβαρδίστηκε τόσο συστηματικά ώστε να γίνει ερείπια».

Στο συνοδευτικό πλαίσιο υπάρχει η περιγραφή από δυο αυτόπτες μάρτυρες αυτής της βομβαρδιστικής επιδρομής. Αφού τις συγκρίνετε κατόπιν ρωτήστε τον εαυτό σας: Τι άλλο θα μπορούσε να προσθέσει κανείς για να τονίσει την κτηνωδία και την τρέλα του πολέμου;

Έτσι, πολύ πριν από την εποχή του «πολέμου των άστρων», ήταν ήδη ολοφάνερο ότι οι ουρανοί έκρυβαν κινδύνους πολύ πιο σοβαρούς από εκείνους των άσχημων καιρικών συνθηκών. Πόσο έμοιαζε αυτό με την κατάσταση που προφήτευσε ο Χριστός Ιησούς για τις έσχατες ημέρες: «Θα συμβούν φοβερά πράγματα, και θα φανούν μεγάλα σημάδια από τον ουρανό. . . . Θα παρουσιαστούν σημάδια στον ήλιο, στο φεγγάρι και στ’ αστέρια».—Λουκάς 21:11, 25, Νεοελληνική Δημοτική Μετάφραση· παράβαλε Αποκάλυψις 13:13.

Ένα Μυστικό Όπλο Αποτυχαίνει να Φέρει Ειρήνη

Αφού έδιωξαν τις δυνάμεις του Άξονα από τη Βόρεια Αφρική, οι Σύμμαχοι εισέβαλαν στη Σικελία τον Ιούλιο του 1943. Το Σεπτέμβριο προχώρησαν μέσα στην ίδια την ηπειρωτική Ιταλία. Η ιταλική κυβέρνηση, η οποία στο μεταξύ είχε απομακρύνει τον Μουσσολίνι, συνθηκολόγησε. Όχι μόνο αυτό, αλλά τον Οκτώβριο κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία, την πρώην σύμμαχό της.

Προς το τέλος εκείνου του ίδιου χρόνου, ο Χίτλερ, προβλέποντας μια εισβολή από τα δυτικά, ανακάλεσε μερικά στρατεύματά του από την ανατολή. Ήταν επιτακτικό να διατηρήσει τον έλεγχο της βόρειας Γαλλίας και των ακτών του Βελγίου. Από εκεί σκόπευε να εκτοξεύσει κάτι που έλπιζε ότι θα αντέστρεφε την πορεία της μάχης για μια φορά ακόμη, με ευνοϊκά γι’ αυτόν αποτελέσματα—ένα μυστικό όπλο!

Τι θα μπορούσε να είναι; Υποτίθετο ότι ήταν ικανό να σαρώσει μια ολόκληρη πόλη στο μέγεθος του Λονδίνου, μέσα σ’ ένα εξαιρετικά μικρό χρονικό διάστημα. Το Δεκέμβριο του 1943 ψιθυριζόταν ότι οι άνθρωποι που ζούσαν στις δυτικές περιοχές της Γερμανίας είχαν λάβει οδηγίες να κάνουν προετοιμασίες για μια διαμονή 60 ωρών στα αντιαεροπορικά τους καταφύγια. Μετά, αφού το μυστικό όπλο αντιποίνων θα είχε πετύχει το σκοπό του, θα μπορούσαν να βγουν έξω σ’ έναν κόσμο ειρήνης που θα είχε επιβληθεί από τους Ναζί.

Αλλά νωρίς το πρωινό της 6ης Ιουνίου 1944, πριν λειτουργήσει το μυστικό όπλο του Χίτλερ, οι αποβατικές δυνάμεις των Συμμάχων εισέβαλαν με ορμή από τις γαλλικές ακτές της Νορμανδίας. Τώρα τα στρατεύματα του Χίτλερ πιέζονταν από την ανατολή, τη δύση και το νότο. Μια εβδομάδα αργότερα, στις 13 Ιουνίου, ο Χίτλερ χτύπησε με το υποσχεμένο μυστικό όπλο του. Στην πραγματικότητα αποτελούνταν από δυο όπλα. Το ένα ήταν μια ιπτάμενη βόμβα, το βλήμα V-1, και το άλλο, ο πύραυλος V-2, ήταν ένας πρόδρομος των σύγχρονων βαλιστικών πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς. Το γράμμα «V» είχε παρθεί από τη γερμανική λέξη Vergeltungswaffen, που σημαίνει «όπλα αντιποίνων». Από τότε μέχρι τον επόμενο Μάρτιο, αυτά τα όπλα έπληξαν τη Βρετανία και το Βέλγιο, και ήταν υπεύθυνα για περισσότερους από 23.000 νεκρούς και βαριά τραυματίες. Αλλά σύντομα έγινε ολοφάνερο ότι το μυστικό όπλο του Χίτλερ έφτασε καθυστερημένα και πέτυχε πάρα πολύ λίγα.

Ήταν επίσης φανερό ότι ο Χίτλερ θα έριχνε σε άλλους την ευθύνη για την ήττα του. Ανάμεσα στα τελευταία λόγια που έγραψε ήταν και τα ακόλουθα: «Πολλοί άνθρωποι καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη μου. Η έλλειψη νομιμοφροσύνης και η προδοσία υπέσκαψαν το σθένος μας στη διάρκεια του πολέμου». Αυτή του την πεποίθηση την υπογράμμισε με το να αποβάλει από το κόμμα και από τη θέση τους τούς πρώην συντρόφους του Χέρμαν Γκέρινγκ και Χάινριχ Χίμλερ, τους οποίους τώρα θεωρούσε προδότες. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με τον Γερμανό δημοσιογράφο και βραβευμένο συγγραφέα Σεμπάστιαν Χάφνερ, ο ίδιος ο Χίτλερ ήταν ένας «εκούσιος προδότης». Ενώ δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να ελαχιστοποιηθεί η έκταση και η σοβαρότητα των ωμοτήτων του Χίτλερ ενάντια σε άλλα έθνη και ομάδες, ο Χάφνερ λέει ότι, «αν εξετάσουμε αντικειμενικά αυτές τις πράξεις, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι ο Χίτλερ έβλαψε τη Γερμανία περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο».

Ο Χίτλερ, που τώρα βρισκόταν στο καταφύγιό του στο Βερολίνο, αυτοκτόνησε στις 30 Απριλίου 1945, ανάμεσα στις βίαιες μάχες που γίνονταν για τον έλεγχο του Βερολίνου. Σύμφωνα με δικές του οδηγίες, το πτώμα του κάηκε στον κήπο της καγκελαρίας. Και ο Χίτλερ και οι μεγαλομανείς αυταπάτες του έγιναν κατά γράμμα στάχτη.

Κάτι Χειρότερο Από τη Δρέσδη

Στο μεταξύ, στον πόλεμο εναντίον της Ιαπωνίας, οι Σύμμαχοι κέρδιζαν ουσιαστικές νίκες. Το σχέδιό τους, να αναγκάζουν τα γιαπωνέζικα στρατεύματα να υποχωρούν από νησί σε νησί μέχρι να φτάσουν στην ηπειρωτική χώρα της Ιαπωνίας, ήταν απλό. Αλλά η εφαρμογή του ήταν δύσκολη και, εκτός απ’ αυτό, υπερβολικά δαπανηρή. Επιπλέον, υπολογιζόταν ότι η εισβολή στα ίδια τα νησιά της Ιαπωνίας θα κόστιζε στους Συμμάχους τουλάχιστον μισό εκατομμύριο νεκρούς και στους Γιαπωνέζους ίσως ακόμη περισσότερους. Έπρεπε οπωσδήποτε να βρεθεί ένας τρόπος για να τερματιστεί συντομώτερα ο πόλεμος! Θα μπορούσε να το πετύχει αυτό το μυστικό όπλο που ανέπτυσσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες;

Ακριβώς πριν από την έκρηξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν είχε πληροφορήσει τον πρόεδρο των Η.Π.Α. ότι Γερμανοί επιστήμονες πειραματίζονταν με τη δυνατότητα να χρησιμοποιηθεί η ατομική ενέργεια σαν όπλο. Προειδοποίησε, ότι αν κατάφερναν να το πετύχουν αυτό, τότε θα είχαν στα χέρια τους τεράστια δύναμη η οποία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στρατιωτικά για να πετύχουν τους στόχους τους. Για να αντιμετωπίσει αυτόν τον κίνδυνο, το 1942 το Υπουργείο Άμυνας των Η.Π.Α. έθεσε σε εφαρμογή ένα σχέδιο, που αργότερα ονομάστηκε Πρόγραμμα Μανχάταν, με σκοπό την ανάπτυξη μιας ατομικής βόμβας.

Στις 16 Ιουλίου 1945, για πρώτη φορά, μια τέτοια βόμβα εξεράγη με επιτυχία στο Νέο Μεξικό. Αν και ήταν πολύ αργά να χρησιμοποιηθεί αυτό το μυστικό όπλο στην Ευρώπη, αυτό δεν ίσχυε και για την Ασία.a Έτσι, στις 6 Αυγούστου, μια ατομική βόμβα ρίχτηκε στη Χιροσίμα της Ιαπωνίας, και τρεις μέρες αργότερα άλλη μια στο Ναγκασάκι. Αν η επίθεση στη Δρέσδη δημιούργησε αντιδράσεις, πόσο περισσότερες αντιδράσεις θα δημιουργούσαν αυτές οι δυο επιθέσεις! Μερικοί ισχυρίζονται ότι οι επιθέσεις ήταν δικαιολογημένες, και ότι ίσως μακροπρόθεσμα έσωσαν εκατοντάδες χιλιάδες ζωές. Άλλοι, ωστόσο, πρότειναν ότι μια δοκιμαστική έκρηξη πάνω από μια μη κατοικημένη περιοχή, ίσως να ήταν αρκετή για να αναγκάσει την Ιαπωνία να παραδοθεί. Όπως και αν είχαν τα πράγματα, η Ιαπωνία αντιλαμβανόμενη το αδιέξοδο στο οποίο είχε φτάσει, συνθηκολόγησε. Ο πόλεμος τέλειωσε—πραγματικά τέλειωσε!

Απαντώντας στο Ερώτημα «Γιατί;»

Αυτοί τους οποίους οι Σύμμαχοι θεωρούσαν κυρίως υπεύθυνους για το ξέσπασμα και τη συνέχιση του πολέμου δικάστηκαν για εγκλήματα πολέμου. Αυτοί που βρέθηκαν ένοχοι τιμωρήθηκαν.b Είναι αλήθεια ότι ο Ναζισμός είχε διαπράξει μερικές από τις πιο φρικαλέες ωμότητες στην ανθρώπινη ιστορία. Αλλά ποιοι ήταν οι πιθανοί παράγοντες που οδήγησαν σε όλα αυτά; Μιλώντας για την άνοδο του Ναζισμού, ο Καθηγητής Γουώλτερ Χόφερ, ένας Ελβετός ιστορικός, ισχυρίζεται ότι «όλες οι απλούστατες απαντήσεις στα ιστορικά ερωτήματα γενικά διαστρέφονται· αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα στην προκειμένη περίπτωση». Στη συνέχεια εξηγεί: «Χωρίς τα έντονα επακόλουθα του ολοκληρωτικού πολέμου και τη στρατιωτική ατμόσφαιρα που επικράτησε από το 1914 μέχρι το 1918, η Εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία και κυριαρχία θα ήταν αδιανόητες».

Αυτό υποστηρίζει τον ισχυρισμό ότι οι καταστροφικές παγκόσμιες συνθήκες που υπάρχουν για το μεγαλύτερο μέρος αυτού του αιώνα έχουν τις ρίζες τους σ’ αυτό που συνέβη μεταξύ του 1914 και 1918. Σύμφωνα με τη χρονολογία της Αγίας Γραφής, τότε ήταν ο καιρός που αυτός «που λέγεται διάβολος και σατανάς και παραπλανάει ολόκληρη την οικουμένη», διώχτηκε από την ουράνια θέση του από την οποία ανενόχλητος ασκούσε κυριαρχία πάνω στα έθνη. «Ρίχτηκε κάτω στη γη», λέει ο συγγραφέας της Αγίας Γραφής, ο οποίος κατόπιν προειδοποιεί: «Αλίμονό σας, γη και θάλασσα, γιατί σ’ εσάς ο διάβολος κατέβη έχοντας θυμό μεγάλο, ξέροντας πως λίγος καιρός του απομένει».—Αποκάλυψις 12:9, 12, Νεοελληνική Δημοτική Μετάφραση· παράβαλε 11:18.

Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος όπως επίσης και ο Β΄ ήταν μια εκδήλωση του θυμού του Διαβόλου. Επομένως αυτός είναι η βασική αιτία και των δυο πολέμων και όλης της αθλιότητας που προξένησαν. Είναι κατανοητό ότι μερικοί άνθρωποι το βρίσκουν δύσκολο να καταπνίξουν τα αισθήματα θυμού που τρέφουν για τους Γερμανούς εξαιτίας του Άουσβιτς, ή για τους Γιαπωνέζους εξαιτίας του Περλ Χάρμπορ. Από την άλλη πλευρά, μερικοί αισθάνονται θυμό για τους Βρετανούς εξαιτίας της Δρέσδης, ή για τους Αμερικανούς εξαιτίας της Χιροσίμας. Τα εθνικά και τα προσωπικά μίση δύσκολα πεθαίνουν. Αλλά τέτοιου είδους αισθήματα δεν θα πρέπει να ελέγχουν τον τρόπο σκέψης των χριστιανών, οι οποίοι, κατάλληλα εκδηλώνουν θυμό για τον Σατανά τον Διάβολο.

Σύντομα η Βασιλεία του Θεού θα καταστρέψει τον Διάβολο και θα λύσει όλα τα προβλήματα του ανθρώπινου γένους. Αυτά είναι τα καλά νέα που οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, των οποίων ο αριθμός αυξήθηκε από 71.509 το 1939 σε 141.606 το 1945, ήθελαν να κηρύξουν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό τώρα που τέλειωσε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η «Απατηλή Ευημερία στη Διάρκεια Ψεύτικης Ειρήνης» δεν θα τους εμπόδιζε να το κάνουν αυτό. Διαβάστε σχετικά στο επόμενο τεύχος μας.

[Υποσημειώσεις]

[Πλαίσιο στη σελίδα 17]

Μια Τεράστια Θάλασσα από Φλόγες

«Ολόκληρη η πόλη της Δρέσδης έτρεμε. Οι εμπρηστικές βόμβες ξέρναγαν ένα χείμαρρο από βενζίνη και φώσφορο. Οι φλόγες ξεχείλιζαν από τα κτίρια και απλώνονταν στους δρόμους· η άσφαλτος έπαιρνε φωτιά και οι ράγες των τραμ κοκκίνιζαν από τη θερμότητα. Ήταν μια τεράστια θάλασσα από φλόγες, με πλάτος τέσσερα χιλιόμετρα και μήκος εφτά χιλιόμετρα. Εβδομήντα χιλιάδες άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί, κατακομματιάστηκαν από τις βόμβες, πλακώθηκαν από τους τοίχους που κατέρρευσαν ή πέθαναν από ασφυξία. Το ισχυρό θερμικό κύμα που ακολούθησε τίναζε τα πάντα στον αέρα—έπιπλα ναι, ακόμη και άνθρωποι στροβιλίζονταν γύρω από τις μανιασμένες φλόγες της φωτιάς. Στην παλιά αγορά, υπήρχε μια στέρνα με νερό τριών τετραγωνικών μέτρων. Οι άνθρωποι που είχαν χάσει πια τα λογικά τους, πηδούσαν μέσα στο νερό για προστασία, μόνο και μόνο για να πνιγούν· πολλοί λίγοι βγήκαν ζωντανοί. Το μόνο που ανασύρθηκε ήταν καρβουνιασμένα πτώματα. Οι νεκροί ήταν τόσο πολλοί, που οι ζωντανοί δεν προλάβαιναν να τους θάβουν· απλώς τους στοίβαζαν σε σωρούς, τους περιέχυναν βενζίνη και τους έκαιγαν· έπαιρνε μέρες μέχρι να καούν πλήρως οι σωροί. Το σπίτι μας κάηκε εντελώς. Χάσαμε επίσης την αγαπημένη μας Τζόσυ και το 5χρονο αγοράκι της».—Οι κάτοικοι της Δρέσδης Χ. και Σ. Μ.

«Από τον αέρα η πόλη φαινόταν πολύ όμορφη, . . . φλόγες διαφόρων χρωμάτων φώτιζαν το κέντρο της. . . . Στ’ αλήθεια δεν έβρισκα τίποτα το φοβερό, λόγω της μακάβριας ομορφιάς της».—Ανώνυμος πιλότος βομβαρδιστικού της ΡΑΦ

[Πλαίσιο στη σελίδα 20]

Άλλα Σημαντικά Γεγονότα

Στη Γαλλία το δικαίωμα ψήφου των γυναικών επικυρώνεται με νόμο

[Εικόνες στη σελίδα 18]

Το γερμανικό βλήμα V-1 (δεξιά) και ο πύραυλος V-2 (κάτω) όπως χρησιμοποιήθηκαν στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

[Ευχαριστίες]

Imperial War Museum, London

[Ευχαριστία για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 19]

U.S. Air Force photo