Συμπεράσματα στα Οποία Έφτασα ως Στρατιωτικός Ιστορικός

Ημερομηνία: 25 Αυγούστου 1944. Τόπος: Παρίσι, Γαλλία. Καθώς το τζιπ μας προχωρούσε στο φαρδύ Σανζ-Ελιζέ, χρειάστηκε αρκετές φορές να κατεβούμε και να καταφύγουμε στην είσοδο κάποιου κτιρίου καθώς οι σφαίρες που έριχναν ελεύθεροι σκοπευτές των Ναζί σφύριζαν κατά μήκος του δρόμου.

ΕΚΕΙΝΗ τη μέρα άρχισε η απελευθέρωση του Παρισιού από τα κατοχικά στρατεύματα του Χίτλερ στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, και εγώ ήμουν ένας από τους πρώτους Αμερικανούς που μπήκαν στην πόλη. Πλήθη κατενθουσιασμένων Γάλλων, αντρών και γυναικών, ξεχύθηκαν στους δρόμους για να μας καλωσορίσουν ως απελευθερωτές. Το βράδυ μείναμε σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο το οποίο μόλις εκείνο το πρωί είχαν εγκαταλείψει βιαστικά ανώτεροι αξιωματικοί του γερμανικού στρατού.

Βρισκόμουν στην Ευρώπη ως μέλος της ομάδας που κατέγραφε την ιστορία των μαχών με αντικείμενο τις επιχειρήσεις της Τρίτης Στρατιάς των Η.Π.Α., η οποία βρισκόταν υπό τις διαταγές του στρατηγού Τζορτζ Σ. Πάτον, του Νεότερου.

Ερωτήματα που Ήγειρε ο Πόλεμος

Λίγες μέρες πριν μπούμε στο Παρίσι, περάσαμε με το τζιπ μέσα από στενούς δρόμους οι οποίοι είχαν πρόσφατα καθαριστεί από τα καμένα συντρίμμια γερμανικών τεθωρακισμένων οχημάτων. Σταματήσαμε σε ένα οχύρωμα που βρισκόταν μέσα στο δάσος και το οποίο είχαν καταλάβει πρόσφατα οι δυνάμεις των Η.Π.Α. Τα σώματα των Γερμανών στρατιωτών κείτονταν γύρω παραμορφωμένα και διαμελισμένα. Οι αγκράφες στις ζώνες τους έφεραν όλες την επιγραφή «Ο Θεός είναι μαζί μας». Ωστόσο, σε έναν πέτρινο τοίχο εκεί κοντά, ένας Γερμανός στρατιώτης είχε γράψει άτσαλα την εξής επίκληση: «Αρχηγέ [Χίτλερ], μείνε στο πλευρό μας!»

Αυτές οι δυο δηλώσεις χαράχτηκαν ανεξίτηλα στο νου μου. Από τη μια, το ναζιστικό καθεστώς έδινε τη διαβεβαίωση ότι ο Θεός ήταν μαζί τους, αλλά από την άλλη, ένας στρατιώτης επικαλούνταν τον φύρερ, τον Χίτλερ, για σωτηρία. Συνειδητοποίησα ότι αυτό το παράδοξο δεν το συναντούσες μόνο στους Γερμανούς. Ήταν κάτι συνηθισμένο και για τις δυο πλευρές σε αυτή την τρομερή σύγκρουση. Αναρωτήθηκα λοιπόν: ‘Παίρνει ο Θεός θέση στους πολέμους; Στο πλευρό τίνος είναι ο Θεός;’

Πόλεμοι και Προμηνύματα του Πολέμου

Γεννήθηκα στην Μπιουτ της Μοντάνα το 1917, το έτος που η Αμερική μπήκε στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Αφού αποφοίτησα από μια ιδιωτική ακαδημία το 1936, μπήκα στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ στην Καλιφόρνια. Εντούτοις, αισθανόμουν ότι τα μαθήματα του πρώτου έτους ήταν βαρετά σε σύγκριση με τα συγκλονιστικά γεγονότα που διαδραματίζονταν σε ολόκληρη την υδρόγειο. Η Ιαπωνία είχε εισβάλει στην Κίνα, ο Μουσολίνι είχε κατακτήσει την Αιθιοπία και ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος μαινόταν. Σε εκείνον τον πόλεμο οι Ναζί, οι Φασίστες και οι Κομμουνιστές δοκίμαζαν τα όπλα τους καθώς και διάφορες στρατηγικές μεθόδους κάνοντας πρόβες για το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ η Κοινωνία των Εθνών έμενε ανίσχυρη στο περιθώριο.

Έπειτα από δύο εξάμηνα παράτησα το κολέγιο, προτιμώντας αντί για αυτό, και με τη συγκατάθεση του πατέρα μου, να χρησιμοποιήσω τα υπόλοιπα χρήματα που προορίζονταν για την εκπαίδευσή μου για να ταξιδέψω στην Ευρώπη και στην Αφρική. Διέσχισα τον Ατλαντικό το φθινόπωρο του 1938 με ένα γερμανικό πλοίο, το Ντόιτσλαντ, και είχα μακρές αντιπαραθέσεις με τους νεαρούς Γερμανούς αξιωματικούς του πλοίου για τη συγκριτική ισχύ της χιτλερικής Γερμανίας έναντι της βρετανικής και της γαλλικής αυτοκρατορίας. Στο Παρίσι, οι άνθρωποι μιλούσαν για τις τελευταίες απειλές του Χίτλερ, τις καυχησιολογίες και τις υποσχέσεις του, αλλά η ζωή κυλούσε ως συνήθως. Όταν επισκέφτηκα την Ταγγέρη, στην Αφρική, μπορούσα μερικές φορές να ακούσω τους ήχους από τις μάχες στη σπαρασσόμενη από τον εμφύλιο πόλεμο Ισπανία, ακριβώς στην απέναντι πλευρά του Στενού του Γιβραλτάρ.

Όταν γύρισα στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1939, διέκρινα προμηνύματα για το ότι κάτι θα συνέβαινε στους καιρούς μας. Μετά την ιαπωνική επίθεση στο Περλ Χάρμπορ το Δεκέμβριο του 1941, που είχε ως αποτέλεσμα να μπουν οι Ηνωμένες Πολιτείες στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατατάχτηκα στην Υπηρεσία Μεταφορών του Στρατού ως πολίτης. Το 1942, ενώ ήμουν στην Αλάσκα, έλαβα κλήση από τη στρατολογία.

Στα Βρετανικά Νησιά

Έπειτα από μια επίσκεψη στο σπίτι μου, κατατάχτηκα στο στρατό και υπηρέτησα στις Ηνωμένες Πολιτείες επί ένα χρόνο. Κατόπιν επιβιβάστηκα σε ένα πλοίο με προορισμό την Αγγλία· η νηοπομπή μας έφυγε από την Ανατολική Ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών την άνοιξη του 1944. Η πρώτη μου επαφή με τον πόλεμο ήταν στο Βόρειο Ατλαντικό, όταν ένα γερμανικό υποβρύχιο βύθισε το διπλανό μας πλοίο. Η νηοπομπή μας διασπάστηκε, και από εκεί και πέρα κάθε πλοίο κατευθύνθηκε μόνο του προς το Λίβερπουλ.

Καθώς περίμενε εντολές σε ένα στρατόπεδο στην Αγγλία, το στράτευμα συγκεντρώθηκε για να ακούσει την ομιλία που θα έκανε ένας στρατιωτικός ιερέας. Με ενοχλούσε που οι στρατιωτικοί ιερείς παρακινούσαν τους άντρες να μπουν στη μάχη και να πολεμήσουν εναντίον μελών των ίδιων θρησκευτικών οργανώσεων από την αντιμαχόμενη παράταξη, και εντούτοις αυτοί πάντοτε ισχυρίζονταν ότι ο Θεός υποστήριζε τη δική τους παράταξη στη σύγκρουση. Ήταν ολοφάνερο ότι δεν μπορούσαν να έχουν την υποστήριξη του Θεού και οι δυο παρατάξεις.

Την άνοιξη του 1944, τα Βρετανικά Νησιά ήταν γεμάτα Αμερικανούς και Βρετανούς στρατιώτες καθώς και από το σχετικό εξοπλισμό. Ο στρατηγός Πάτον (κάτω), ξακουστός για τις τολμηρές στρατηγικές μεθόδους που είχε ακολουθήσει στις εκστρατείες της Σικελίας και της Βόρειας Αφρικής, έβγαζε πύρινους προτρεπτικούς λόγους οι οποίοι δεν άφηναν καμιά αμφιβολία στους στρατιώτες ως προς το γιατί βρίσκονταν εκεί—για να σκοτώσουν όσους περισσότερους εχθρούς μπορούσαν με κάθε διαθέσιμο όπλο ώσπου να επιτευχτεί η νίκη. Ο Πάτον ήταν το πρότυπο του σύγχρονου πολεμιστή—επιβλητικός, με τα όπλα, το κράνος και την άψογη στολή του—το χιτώνιό του αστραποβολούσε από τα άστρα και τα παράσημα. Ήταν επίσης πολύ ενεργητικός, χυδαιολόγος και θρήσκος—προσευχόταν πριν από κάθε μάχη.

Στην «Προσευχή των Στρατιωτών» που έκανε την 1η Ιανουαρίου 1944, ο Πάτον είχε παρακαλέσει: «Θεέ των Πατέρων μας, εσύ που πάντοτε μας οδηγείς στη νίκη τόσο στη θάλασσα όσο και στη στεριά, συνέχισε, σε παρακαλούμε, να μας εμπνέεις και να μας καθοδηγείς σε αυτή τη σύγκρουση, τη μεγαλύτερη από όσες είχαμε ως τώρα. . . . Χάρισέ μας τη νίκη, Κύριε».

Εισβολή στην Ευρώπη

Στις 6 Ιουνίου 1944, οι Συμμαχικές δυνάμεις εισβολής διέσχισαν τη Μάγχη με τη μεγαλύτερη αρμάδα που είχε δει ποτέ ο κόσμος, και αποβιβάστηκαν στις ακτές της Νορμανδίας υπό τα βαριά πυρά των Γερμανών. Το προγεφύρωμα της απόβασης ήταν ακόμη στενό όταν η δική μας Τρίτη Στρατιά αποβιβάστηκε, 30 μέρες αργότερα. Περνούσαμε τις νύχτες σε ορύγματα που άνοιγε ο καθένας μας για την προστασία του ενώ τα γερμανικά αεροπλάνα βομβάρδιζαν μανιωδώς την περιοχή.

Στις 25 Ιουλίου οι Συμμαχικές δυνάμεις εξόρμησαν από το προγεφύρωμα, και μια εβδομάδα αργότερα η δική μας Τρίτη Στρατιά ξεκίνησε και κατέκλυσε τη Χερσόνησο της Βρετάνης. Έπειτα προπορευτήκαμε προς τα ανατολικά, προσπερνώντας γερμανικές δυνάμεις που οπισθοχωρούσαν, με προορισμό τον ποταμό Σηκουάνα κοντά στο Παρίσι. Μέχρι το Σεπτέμβριο, τα άρματα μάχης και οι στρατιές του Πάτον είχαν προχωρήσει στο εσωτερικό της ανατολικής Γαλλίας, κατόπιν μιας από τις πιο αξιοσημείωτες στρατιωτικές εκστρατείες στη σύγχρονη ιστορία. Γεμάτοι χαρά, νομίζαμε ότι πλησίαζε το τέλος του πολέμου.

Ωστόσο, κάθε τέτοια πιθανότητα χάθηκε όταν οι περισσότερες προμήθειες και οι περισσότεροι στρατιώτες μετατέθηκαν ξαφνικά στις δυνάμεις του Βρετανού στρατάρχη Μοντγκόμερι στο βόρειο μέτωπο. Εκεί εξαπολύθηκε μαζική επίθεση εναντίον των γερμανικών μονάδων στην Ολλανδία. Αλλά επακολούθησε καταστροφή όταν μια αερομεταφερόμενη μεραρχία προσγειώθηκε κατά λάθος στο μέσο ενός ισχυρού γερμανικού σώματος τεθωρακισμένων και αποδεκατίστηκε. Οι υπόλοιπες Συμμαχικές μονάδες ακινητοποιήθηκαν, και η επίθεση απέτυχε.

Η Μάχη του Μπιλζ

Ο Χίτλερ και οι στρατηγοί του άρπαξαν την ευκαιρία να ανασυγκροτήσουν τις δυνάμεις τους, καλώντας νέες εφεδρείες και συγκεντρώνοντας μυστικά μια τεράστια επιθετική δύναμη αρμάτων μάχης στο σημείο εκείνο που οι δυνάμεις των Η.Π.Α. ήταν ασθενέστερες. Η επίθεση των Ναζί, που ονομάστηκε η Μάχη του Μπιλζ, άρχισε τη νύχτα της 16ης Δεκεμβρίου κάτω από πυκνή συννεφιά. Ο στόχος ήταν να οδηγηθούν μερικά γερμανικά τεθωρακισμένα σε σχηματισμό σφήνας ως τη Βόρεια Θάλασσα, διασπώντας τις Συμμαχικές στρατιές και καταλαμβάνοντας το κύριο λιμάνι ανεφοδιασμού τους.

Τα γερμανικά τεθωρακισμένα άνοιξαν ρήγμα, μέσα από το οποίο διείσδυσαν, και σύντομα πολιόρκησαν τις αμερικανικές δυνάμεις στο Μπαστόν. Γρήγορα, η Τρίτη Στρατιά υπό τον στρατηγό Πάτον άλλαξε κατεύθυνση, και έπειτα από μακρά πορεία, φτάσαμε τελικά με σκοπό να εξαπολύσουμε ισχυρές επιθέσεις ενάντια στις φάλαγγες αρμάτων μάχης. Ωστόσο, λόγω της πυκνής συννεφιάς και της βροχής που κράτησε μια εβδομάδα περίπου, δεν ήταν δυνατόν να χρησιμοποιηθούν οι αεροπορικές δυνάμεις.

Η Προσευχή του Πάτον

Στις 22 Δεκεμβρίου έγινε κάτι που άγγιξε την ουσία του πνευματικού διλήμματος στο οποίο βρισκόμουν. Μερικές εβδομάδες νωρίτερα, ο στρατηγός Πάτον είχε βάλει τον ανώτατο στρατιωτικό ιερέα του να ετοιμάσει μια προσευχή που θα τυπωνόταν σε μορφή φυλλαδίου η οποία θα χρησιμοποιούνταν αργότερα στα οχυρώματα της γερμανικής Γραμμής Ζίγκφριντ που εκτεινόταν δυτικά του ποταμού Ρήνου. Αλλά τώρα ο Πάτον είχε μοιράσει 350.000 περίπου αντίτυπα σε διάστημα λίγων ωρών, ένα σε κάθε στρατιώτη της Τρίτης Στρατιάς. Η προσευχή έκανε έκκληση στον Πατέρα να «αναστείλει αυτές τις υπερβολικές βροχές» και «να μας χαρίσει καλό καιρό για τη μάχη» ώστε ο Στρατός των Η.Π.Α. να «συντρίψει την καταδυνάστευση και την πονηρία των εχθρών μας, και να εγκαθιδρύσει τη δικαιοσύνη Σου στους ανθρώπους και στα έθνη».

Όλως παραδόξως, εκείνη τη νύχτα ο ουρανός καθάρισε ξαφνικά και έμεινε καθαρός τις επόμενες πέντε μέρες. Αυτό έδωσε την ευκαιρία στα καταδιωκτικά και στα βομβαρδιστικά των Συμμάχων να δράσουν σε όλη την ακτίνα των ναζιστικών φαλάγγων και να επιφέρουν όλεθρο και καταστροφή σε αυτές. Το γεγονός αυτό σήμανε τη λήξη του τελικού κεραυνοβόλου πολέμου του Χίτλερ, και οι τσακισμένες δυνάμεις του άρχισαν να αποσύρονται.

Ο Πάτον είχε μείνει εκστατικός. «Νομίζω ότι θα τυπώσω άλλες 100.000 από αυτές τις προσευχές», είπε. «Ο Κύριος είναι στο πλευρό μας, και πρέπει να τον κρατάμε ενήμερο για ό,τι χρειαζόμαστε». Αλλά εγώ αναρωτήθηκα: ‘Δεν θα καθάριζε ο ουρανός στις 23 Δεκεμβρίου άσχετα με το αν είχαν μοιραστεί ή όχι οι προσευχές;’ Το τμήμα πρόγνωσης του καιρού εξήγησε ότι ένα ψυχρό μέτωπο από τις ρωσικές στέπες είχε μετακινηθεί και είχε διαλύσει τη συννεφιά.

Η Παράδοση των Γερμανών και η Μεταπολεμική Γερμανία

Οι Συμμαχικές επιθέσεις που πραγματοποιήθηκαν την άνοιξη οδήγησαν την αυτοκρατορία του Χίτλερ στο τέλος της· η παράδοση έλαβε χώρα στις 7 Μαΐου 1945. Εκείνη τη μέρα βρέθηκα σε ένα γερμανικό χωριό στη Ρηνανία όπου συνάντησα την αξιαγάπητη μελλοντική σύζυγό μου, τη Λίλι, πρόσφυγα από το Βέλγιο. Το Νοέμβριο του 1945, απολύθηκα από το στρατό και μπήκα στο ιστοριογραφικό τμήμα του στρατού κατοχής των Η.Π.Α. στη Γερμανία. Το Δεκέμβριο, η Λίλι και εγώ παντρευτήκαμε με λειτουργό το δήμαρχο της Φρανκφούρτης.

Το ιστοριογραφικό τμήμα είχε ως αποστολή να καλύψει την ιστορία της κατοχής. Χρησιμοποίησε εκατοντάδες αιχμάλωτους Γερμανούς στρατηγούς για να γράψουν την ιστορία του πολέμου από την πλευρά της Γερμανίας. Έμεινα πέντε χρόνια στη Γερμανία ως προϊστάμενος της φύλαξης των αρχείων. Έπειτα, με τα δυο μας παιδιά, τον Γκάρι και τη Λιζέτ, μετακομίσαμε στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ύστερα από μια επίσκεψη στους γονείς μου, γράφτηκα στο Πανεπιστήμιο της Μοντάνα. Υπέθετα ότι είχε τελειώσει η συνεργασία μου με το στρατό. Ωστόσο, την άνοιξη του 1954, και ενώ επρόκειτο να πάρω το μάστερ μου στην ανθρωπολογία, δύο παλιοί μου συνάδελφοι με ειδοποίησαν για μια κενή θέση επικεφαλής εφόρου στο Κεντρικό Στρατιωτικό Μουσείο Πυροβολικού και Βλημάτων των Η.Π.Α. στην Οκλαχόμα. Υπέβαλα αίτηση για πρόσληψη και έγινα δεκτός, και έτσι μετακομίσαμε.

Δραστηριότητες στο Στρατιωτικό Μουσείο

Μια ακόμη φορά βρέθηκα να ασχολούμαι με τη στρατιωτική ιστορία. Βυθίστηκα σε έρευνες, συλλογή πλαστουργημάτων, εκθέσεις, περιοδείες, διαλέξεις, αρχαιολογικές ανασκαφές, και στρατιωτικές καθώς και ιστορικές τελετές. Οργάνωσα μια παραδοσιακή, εθιμοτυπικού χαρακτήρα, μονάδα ιππικού η οποία συμμετείχε στην παρέλαση για την εγκατάσταση του νέου προέδρου στην Ουάσινγκτον, D.C., το 1973. Ίδρυσα επίσης έναν εκθεσιακό χώρο με σημαίες, όπου παρουσιαζόταν η ιστορία και οι παραδόσεις της εθνικής σημαίας καθώς και διάφορες σημαίες στρατιωτικών μονάδων. Με το πέρασμα των ετών, το μουσείο πυροβολικού επεκτάθηκε, και από ένα μόνο κτίριο έγινε το μεγαλύτερο στρατιωτικό μουσείο στη χώρα.

Στο μεταξύ, τα παιδιά μας μεγάλωναν. Ο γιος μας, ο Γκάρι, αφού τέλειωσε το λύκειο, είχε μείνει μετέωρος μη ξέροντας πού να κατασταλάξει. Κατατάχτηκε στο Σώμα Πεζοναυτών και υπηρέτησε στον πόλεμο του Βιετνάμ. Αφού πέρασε δυο χρόνια στο εξωτερικό, ήμασταν ευγνώμονες που τον είχαμε και πάλι στο σπίτι ασφαλή. Προφανώς, οι πόλεμοι δεν καταφέρνουν να διατηρήσουν την ειρήνη. Αντίθετα, έχουμε δει επανειλημμένα κράτη-μέλη των Ηνωμένων Εθνών να μάχονται το ένα ενάντια στο άλλο ενώ η πείνα και οι ασθένειες αφανίζουν τους λαούς τους.

Αποστρατεία και Απογοήτευση

Τελικά, ύστερα από 33 χρόνια συνεργασίας με το στρατό, αποφάσισα ότι ήταν καιρός να αποστρατευτώ. Ο επικεφαλής στρατηγός και το προσωπικό διευθέτησαν μια ειδική τελετή αποστράτευσης για εμένα, και ο κυβερνήτης της πολιτείας Οκλαχόμα αφιέρωσε μια μέρα προς τιμή μου, την 20ή Ιουλίου 1979. Έλαβα εγκωμιαστικές επιστολές για τη συμβολή μου στον τομέα της στρατιωτικής ιστορίας και των μουσείων.

Θα έπρεπε να είμαι κάτι παραπάνω από ευχαριστημένος. Εντούτοις, καθώς αναλογιζόμουν το παρελθόν, δεν ήμουν ικανοποιημένος. Αντί να εκθέσω τη φρικτή πραγματικότητα του πολέμου, με τη σταδιοδρομία μου είχα αφιερωθεί στην εξύμνησή του, καθώς είχα δώσει έμφαση στις παραδόσεις, στις στολές και στα μετάλλια, στα όπλα και στην πολεμική τακτική, στην εθιμοτυπία και στις τελετές, καθώς και στη μεγαλοπρέπεια και στη φαντασμαγορία του. Ακόμη και ο στρατηγός Ντουάιτ Ντ. Αϊζενχάουερ, ο μετέπειτα 34ος πρόεδρος των Η.Π.Α., είπε: «Η ουσία του πολέμου είναι φωτιά, πείνα και επιδημίες . . . Μίσησα τον πόλεμο. Ο πόλεμος δεν λύνει τίποτα».

Με τον καιρό έμαθα ότι η μητέρα του Αϊζενχάουερ ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά—πίστη που ήδη με επηρέαζε λόγω της μελέτης της Αγίας Γραφής που έκανε η σύζυγός μου με τους Μάρτυρες. Η σύζυγός μου βαφτίστηκε ως Μάρτυρας το 1979, έξι μήνες πριν από την αποστράτευσή μου. Φαινόταν εντελώς αλλαγμένη. Είχε τόσο ενθουσιασμό και τόση επιθυμία να μοιραστεί με άλλους όσα είχε μάθει, ώστε ο γιος μας και η σύζυγός του, η Κάρεν, άρχισαν να μελετούν την Αγία Γραφή, και μέσα σε ένα χρόνο βαφτίστηκαν και αυτοί ως Μάρτυρες.

Ωστόσο, εγώ ήμουν δύσπιστος. Το ότι ο Θεός θα μπορούσε πράγματι να επέμβει στις ανθρώπινες υποθέσεις και να φέρει τέλος σε αυτόν τον κόσμο και να εγκαινιάσει έναν καινούριο, απαλλαγμένο από πόλεμο κόσμο φαινόταν εξωπραγματικό. Εντούτοις, άρχισα και εγώ να μελετώ με τους Μάρτυρες, κυρίως για να εξακριβώσω αν οι θρησκευτικές τους πεποιθήσεις είχαν κάποια λογική βάση. Με το παρελθόν που είχα καθώς και τις εκπαιδευμένες ικανότητές μου στο χώρο της έρευνας, υπέθετα ότι δεν θα περνούσε πολύς καιρός μέχρι να αντιληφτώ λάθη και ανακολουθίες στο πιστεύω τους.

Ένας Καινούριος Τρόπος Ζωής

Ωστόσο, καθώς προχωρούσε η Γραφική μου μελέτη, σύντομα διαπίστωσα πόσο λάθος έκανα. Η δυσπιστία μου εξασθένησε καθώς τα λέπια της θρησκευτικής άγνοιας άρχισαν να πέφτουν από τα μάτια μου. Μπορούσα να διακρίνω ότι υπάρχει πράγματι λογική βάση να εμπιστευτεί κανείς στην υπόσχεση του Θεού για ένα νέο κόσμο δικαιοσύνης. (2 Πέτρου 3:13· Αποκάλυψις 21:3, 4) Τι ανακούφιση ήταν να μάθω ότι οι συμφορές και οι αδικίες που μαστίζουν το ανθρώπινο γένος υπάρχουν επειδή ο Σατανάς, και όχι ο Παντοδύναμος Θεός, είναι ο άρχοντας αυτού του συστήματος πραγμάτων! (Ιωάννης 14:30· 2 Κορινθίους 4:4) Επομένως, ο Ιεχωβά Θεός δεν υποστηρίζει καμιά παράταξη στους πολέμους των εθνών, και εντούτοις ενδιαφέρεται πράγματι για τους ανθρώπους.—Ιωάννης 3:16.

Το 1983, βαφτίστηκα σε μια συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπίλινγκζ της Μοντάνα, συμβολίζοντας έτσι την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά. Ο γιος μου, ο Γκάρι, και εγώ υπηρετούμε ως πρεσβύτεροι στις εκκλησίες μας. Η Λίλι και εγώ είμαστε βαθιά ευγνώμονες που ο Ιεχωβά, μέσω του Λόγου του και των Μαρτύρων του, έχει ανοίξει τις καρδιές μας όσον αφορά τις αλήθειες της Αγίας Γραφής, ώστε καταλαβαίνουμε τη σημασία των κοσμοϊστορικών γεγονότων που σημαδεύουν αυτή τη γενιά. (Ματθαίος 24:3-14· 1 Ιωάννου 2:17)—Όπως το αφηγήθηκε ο Τζίλετ Γκρίσγουλντ.

[Ευχαριστία για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 9]

Παριζιάνοι διασκορπίζονται από τους πυροβολισμούς Γερμανών ελεύθερων σκοπευτών, Αύγουστος του 1944 (U.S. National Archives photo)

[Ευχαριστία για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 10]

U.S. National Archives photo

[Εικόνα στη σελίδα 11]

Καμένα συντρίμμια γερμανικών τεθωρακισμένων, Γαλλία 1944

[Ευχαριστίες]

U.S. Department of Defense

[Εικόνα στη σελίδα 12]

Με τη σύζυγό μου και την κόρη μου το 1947