Οι Πληγές μου από την Χιροσίμα Έχουν Φύγει!
Όπως το αφηγήθηκε η Ταέκο Ενομότο από την πόλη της Χιροσίμα
ΕΝΑΣ ΞΕΝΟΣ ήρθε στο σπίτι μας με ένα καμένο και σχισμένο πανωφόρι από εκείνα που φορούσαν τότε τα παιδιά του σχολείου. Το μόνο που είχε απομείνει ήταν το κολάρο με το πάνω μέρος του πανωφοριού. Αλλά μπορούσε κανείς ακόμη να διαβάσει καθαρά το όνομα Μιγιακάουα Σίρο στο στήθος. Ήταν το πουκάμισο του αδελφού μου.
Το πρωινό της 6ης Αυγούστου 1945, πήγα στην εργασία ως συνήθως. Σαν τυπικό 19χρονο κορίτσι, είχα καταληφθεί από τον πατριωτικό πυρετό που είχε καταλάβει τη χώρα τον καιρό εκείνο και συμμετείχα στα Σώματα Εθελοντών Γυναικών. Ο αδελφός μου, που πήγαινε ακόμη στο σχολείο, είχε πάει στο κέντρο της πόλης για να εργαστεί. Ο πατέρας μου είχε πεθάνει πολεμώντας στη Μαντζουρία. Το γεγονός αυτό είχε αφήσει τη μητέρα μου μόνη στο σπίτι.
Νωρίς εκείνο το πρωί, εχθρικά αεροπλάνα είχαν εντοπιστεί κοντά στη Χιροσίμα, και είχαν γίνει αντιαεροπορικοί συναγερμοί. Καθώς τελειώναμε τη στρατιωτική μας άσκηση και μόλις επρόκειτο να μπούμε μέσα στο κτίριο, μια τρομακτική έκρηξη συγκλόνισε την περιοχή. Τα πάντα μπροστά μας έγιναν κατακόκκινα. Η θερμότητα από την έκρηξη μου έδωσε την αίσθηση ότι έπεφτα σ’ έναν καυτό φούρνο—την ίδια στιγμή έπεσα αναίσθητη.
Αμέσως μόλις συνήλθα, σκέφθηκα την οικογένειά μου. Παρ’ όλο που ήταν μέρα, η στάχτη από τα κατάλοιπα της βόμβας έκανε τα πράγματα να φαίνονται απόκοσμα. Σύντομα άρχισε να πέφτει μια μαύρη βροχή από αιθάλη, η οποία συνέχιζε να πέφτει επί δύο περίπου ώρες. Αυτά που έβλεπα πηγαίνοντας προς το σπίτι μου ήταν τρομακτικά. Άνθρωποι με το αίμα να τρέχει από το λαιμό τους και άλλοι με τα χέρια τους πάνω στα μάτια τους και το αίμα να κυλάει ανάμεσα στα δάχτυλά τους. Είδα πολλούς με ολόκληρο το σώμα τους κατακαμένο κόκκινο. Μερικών το δέρμα από τα χέρια και από τους βραχίονές τους κρεμόταν ανάμεσα στα δάχτυλά τους, ενώ άλλοι σέρνονταν με το δέρμα τους ξεγδαρμένο από τα πόδια τους. Υπήρχαν άνθρωποι με καμένα μαλλιά που κρέμονταν.
Όταν έφτασα σπίτι, βρήκα ότι ολόκληρη η γειτονιά, και το σπίτι μας ακόμη, είχαν ισοπεδωθεί από την έκρηξη. Πόσο ευτυχισμένη ήμουν που βρήκα τη μητέρα μου ακόμη ζωντανή, αν και άσχημα τραυματισμένη από τα κομμάτια των γυαλιών που τινάχτηκαν στον αέρα! Όμως τι είχε συμβεί στον αδελφό μου; Αποφασίσαμε να περιμένουμε μέχρι τα χαράματα της επόμενης μέρας προτού πάμε στην πόλη για να ψάξουμε γι’ αυτόν.
Η Έρευνα για τον Αδελφό Μου
Βλέποντας την πόλη την επόμενη μέρα συνειδητοποίησα ότι δεν επρόκειτο για μια απλώς ακόμη αεροπορική επιδρομή. Η βόμβα αυτή ήταν κάτι το μεγάλο. Η ερήμωση ήταν πρωτοφανής.
Κατά μήκος της γέφυρας που οδηγούσε στην πόλη ήταν συσσωρευμένα τα απανθρακωμένα πτώματα των σκοτωμένων, αφήνοντας μόνο ένα μικρό διάδρομο στο μέσον. Κατά καιρούς, άκουγα βογκητά που έρχονταν από τον σωρό των σωμάτων και μερικές φορές έβλεπε κανείς αιφνίδιες κινήσεις ανάμεσά τους. Χωρίς να σκεφτώ, έτρεχα για να δω αν ήταν ο αδελφός μου. Αλλά ήταν όλοι τόσο άσχημα καμένοι και παραμορφωμένοι ώστε ήταν δύσκολο να τους αναγνωρίσω. Καθώς έφτανα στα διάφορα σημεία όπου ήταν συγκεντρωμένοι οι άνθρωποι, φώναζα συνεχώς το όνομα του αδελφού μου, αλλά δεν τον έβρισκα πουθενά.
Μετά από δύο ή τρεις μέρες οι άνθρωποι άρχισαν να φτιάχνουν καταλόγους των νεκρών. Στρατιώτες συγκέντρωσαν τα απανθρακωμένα πτώματα τα περιέχυσαν με βενζίνη και τα έκαψαν. Πολύ λίγα πράγματα μπορούσαν να γίνουν για τους πληγωμένους και για εκείνους που πέθαιναν. Τους έδιναν λίγο νερό και ένα καθημερινό δελτίο από μια κούπα ρύζι. Δεν υπήρξαν καθόλου ιατρικά εφόδια ή θεραπεία γι’ αυτούς.
Μέσα σε μέρες, τα μαλλιά των ανθρώπων άρχισαν να πέφτουν. Μύγες και σκουλήκια άρχισαν να μαζεύονται πάνω στις ανοιχτές πληγές εκείνων που ήταν αρκετά αδύναμοι ώστε να τις καθαρίσουν. Η μυρωδιά των καιγόμενων πτωμάτων και των πληγών που δεν είχαν ιατρική περίθαλψη γέμιζε τον αέρα. Σύντομα, φαινομενικά χωρίς αιτία, εκείνοι που ήταν αρκετά υγιείς ώστε να φροντίζουν τους πληγωμένους άρχισαν να πεθαίνουν, ένας-ένας. Τελικά είχαν υποκύψει στα αποτελέσματα της ραδιενεργής ακτινοβολίας. Κι εγώ, επίσης, άρχισα να έχω διάρροια, αδυναμία, και νευρικές διαταραχές.
Αφού έψαξα για δύο περίπου μήνες, τελικά έμαθα τι είχε συμβεί στον αδελφό μου. Ήρθε και μας βρήκε ο ξένος που σας περιέγραψα παραπάνω. Εξήγησε ότι είχε δώσει νερό σ’ ένα αγόρι που ήταν άσχημα καμένο και τυφλωμένο από τη βόμβα. Όταν ο αδελφός μου τελικά πέθανε, το άτομο αυτό ήταν αρκετά ευγενικό ώστε να του βγάλει το πουκάμισό του και να ψάξει ώστε να μας βρει και να μας το φέρει.
Το αποτέλεσμα όλης αυτής της εμπειρίας πάνω μου, ήταν πολύ οδυνηρό δεν ήμουν παρά ένα 19χρονο κορίτσι. Έχασα τη δύναμη να σκέφτομαι οτιδήποτε. Επίσης έχασα κάθε αίσθηση φόβου. Απλώς φώναζα και φώναζα συνεχώς. Κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου, έβλεπα τα θύματα, με απλανές βλέμμα στο πρόσωπό τους, να πλανιούνται άσκοπα ολόγυρα στον τόπο της καταστροφής. Πόσο μισούσα τον πόλεμο! Μισούσα τους Αμερικανούς που έριξαν τη βόμβα, και μισούσα τους Ιάπωνες ηγέτες που άφησαν τον πόλεμο να προχωρήσει τόσο πολύ.
Βρήκα Κάτι Καλύτερο
Στη διάρκεια των επόμενων δέκα ετών, παντρεύτηκα και τελικά απόκτησα τρία παιδιά. Αλλά η καρδιά μου εξακολουθούσε να καίγεται από το μίσος. Παρ’ ότι ζητούσα απεγνωσμένα να απαλλαγώ από τα συναισθήματα αυτά, αναρωτιόμουν πώς θα μπορούσα ποτέ να τα ξεχάσω όλα αυτά.
Δοκίμασα να ενωθώ με διάφορες θρησκευτικές ομάδες και ενώθηκα με τη θρησκεία Σέικο Νο Ίε, καθώς αυτοί φαίνονταν να είναι οι πιο στοργικοί και γενναιόδωροι. Αλλά δεν μπόρεσαν να μου δώσουν ικανοποιητικές απαντήσεις. Όταν ρώτησα γιατί έπρεπε να πεθάνει ο αδελφός μου, απλά έλεγαν: «Οι καλοί άνθρωποι πεθαίνουν νέοι. Ήταν γραφτό του».
Κατόπιν μετακομίσαμε στο Τόκιο. Μια μέρα, ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά χτύπησε την πόρτα μου. Μίλησε για τη Βασιλεία του Θεού και μου διάβασε κάτι από τη Βίβλο σχετικά με ανθρώπους που μετατρέπουν τα σπαθιά τους σε άροτρα. (Ησαΐας 2:4) Εντυπωσιάστηκα με την καλοσύνη του και τη γνώση που είχε από την Αγία Γραφή και δέχτηκα τα δύο περιοδικά που μου πρόσφερε. Αργότερα έμαθα ότι και αυτός, επίσης, είχε χάσει την περισσότερη οικογένειά του στο βομβαρδισμό της Χιροσίμα. Διευθέτησε ώστε να με επισκέπτεται κάποια γυναίκα.
Η κυρία αυτή ήρθε πολλές φορές, πάντα χαμογελώντας και θερμή. Αλλά εγώ εξακολουθούσα να είμαι πικραμένη και ψυχρή. Παρ’ όλο που άκουγα το άγγελμά της από τη Βίβλο, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα υπήρχαν καθόλου ζωοσωτήριες δυνάμεις σε μια θρησκεία από μια χώρα που είχε φέρει τη δυστυχία της ημέρας εκείνης στη Χιροσίμα. Όμως υπήρχε κάτι σ’ αυτήν που με έκανε να συνεχίζω να ακούω.
«Πιστεύεις», τη ρώτησα μια μέρα, «ότι είναι δυνατόν κάποια σαν κι εμένα, που έχει την καρδιά της γεμάτη από μίσος, να γίνει ένα χαρωπό άτομο όπως εσύ;»
«Ναι, είναι δυνατόν», απάντησε με αυτοπεποίθηση. «Εγώ έγινα έτσι από τότε που άρχισα να μελετώ τη Βίβλο», εξήγησε.
Έτσι άρχισα μια συστηματική μελέτη της Βίβλου χρησιμοποιώντας το βιβλιάριο με τον τίτλο «Ιδού, Κάμνω Νέα τα Πάντα». Από τη μελέτη έμαθα ότι οι πράξεις των Χριστιανικών, όπως λέγονται, εθνών δεν συμβιβάζονται με τη Χριστιανοσύνη που διδάσκεται στη Βίβλο, και ότι ο Χριστιανικός κόσμος θα αντιμετωπίσει, και αυτός επίσης, την κρίση του Θεού.
Ο ενθουσιασμός μου αυξανόταν καθώς συνέχιζα τη μελέτη μου. Έφτασα να κατανοήσω γιατί έχει επιτρέψει ο Θεός την κακία μέχρι σήμερα και ότι η Βασιλεία του Θεού έχει τη δύναμη να σώσει το ανθρώπινο γένος από τα δεινά. Επίσης εντυπωσιάστηκα βαθιά από την αγάπη που έδειξε ο Ιησούς Χριστός προσφέροντας τη ζωή του πάνω σ’ ένα πάσσαλο βασανισμού για το όφελος όλων των ανθρώπων. Λίγο-λίγο το άγγελμα της Βίβλου άλλαξε τα συναισθήματά μου, και σύντομα το μίσος έφυγε από την καρδιά μου. Στη θέση του αισθανόμουν μια ζεστή αγάπη απέναντι στους άλλους και μια ισχυρή επιθυμία να τους μιλάω για τη Βασιλεία του Θεού.
Άρχισα να παρακολουθώ τις συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας τακτικά και βαφτίστηκα τον Ιούνιο του 1964. Για εφτά χρόνια μετά από τότε, μπόρεσα να είμαι σκαπανέας (ολοχρόνια διάκονος των Μαρτύρων του Ιεχωβά) και απόλαυσα το προνόμιο να βοηθήσω 12 ανθρώπους να φτάσουν να γνωρίσουν τον μόνο αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά.
Βάζοντας την Πείρα μου σε Χρήση
Ο σύζυγός μου κι εγώ έχουμε επιστρέψει στη Χιροσίμα τώρα. Εδώ συναντάω ακόμη πολλούς ανθρώπους που, όπως και εγώ, θυμούνται τη βόμβα. Έχοντας δοκιμάσει το ίδιο πράγμα όπως και εκείνοι, μπορώ να τους βοηθήσω να διακρίνουν ότι η μόνη αληθινή ελπίδα για έναν κόσμο χωρίς πολέμους πια βρίσκεται στο άγγελμα της Βίβλου για την επικείμενη διακυβέρνηση της Βασιλείας μέσω του Ιησού Χριστού.
Σήμερα στη Χιροσίμα οι πληγές του βομβαρδισμού έχουν σχεδόν εξαλειφθεί. Αλλά, το πιο σπουδαίο είναι ότι εγώ μπόρεσα να απαλλαγώ από τις πληγές και το μίσος που είχα στην καρδιά μου επί τόσο πολλά χρόνια και τις έχω αντικαταστήσει με την ελπίδα και την αγάπη. Τώρα λαχταρώ να έρθει ο καιρός που ο Θεός θα αναστήσει όλους εκείνους που κρατάει ζωντανούς στη μνήμη του. Η επιθυμία μου είναι να μοιραστώ κι εγώ την ασύγκριτη χαρά που έχω τώρα με τους πολλούς που πέθαναν 40 χρόνια πριν στη Χιροσίμα—περιλαμβανομένου και του αγαπητού νεότερου αδελφού μου.
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 10]
Η μυρωδιά των καιγόμενων πτωμάτων και των πληγών που δεν είχαν ιατρική περίθαλψη γέμιζε τον αέρα
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 10]
Κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου, έβλεπα τα θύματα, με απλανές βλέμμα στο πρόσωπό τους
[Εικόνα στη σελίδα 9]
Η Ταέκο 19 ετών το 1945
[Εικόνα στη σελίδα 11]
Η Ταέκο με την κόρη της