Από τους Αναγνώστες Μας

Οι Νεαροί και το Ποτό

Σας ευχαριστώ για τα δυο άρθρα που δημοσιεύτηκαν στη σειρά σας «Οι Νεαροί Ρωτούν . . . » με τον τίτλο «Ποτό—Γιατί Όχι;» (22 Νοεμβρίου 1984) και «Μπορεί το Πιοτό να με Βοηθήσει Πραγματικά να Αντιμετωπίσω τα Προβλήματα;» (8 Δεκεμβρίου 1984) Αληθινά είχατε δίκιο. Συνήθιζα να πίνω πολύ όταν με διακατείχαν προβλήματα, αλλά όταν ξυπνούσα αισθανόμουν ερείπιο. Έπρεπε να κάνω κάτι σχετικά μ’ αυτό, και εκείνα τα δυο άρθρα έφτασαν εγκαίρως. Από την ανάγνωσή τους και μετά, έχω σταματήσει να πίνω. Αισθάνομαι ακόμη την επιθυμία να πιω, αλλά με τη βοήθεια του Θεού και της συμβουλής σας, καταφέρνω να ξεπερνάω το μεγάλο αυτό πρόβλημα.

Χ. Κ., Βραζιλία

Σκύλοι—Είναι Πάντα Φίλοι του Ανθρώπου;

Πρόσφατα αντιμετώπισα την επίθεση ενός τεράστιου σκύλου και ήρθα σε κατάσταση πανικού. Κατόπιν θυμήθηκα το άρθρο «Σκύλοι—Πάντοτε ο Καλύτερος Φίλος του Ανθρώπου;» (8 Ιουλίου 1985) και τη συμβουλή: «Μην πανικοβληθείτε ούτε να τρέξετε. . . . Σταθείτε ήσυχος και μιλήστε στο σκυλί σαν να ήταν δικό σας». Ακολούθησα τις οδηγίες αυτές, και ο σκύλος σταμάτησε να γαβγίζει και έφυγε ήρεμα. Σας ευχαριστώ για το άρθρο.

Φ. Μπ., Νιγηρία

Παρεμπόδιση Ατυχημάτων

Θέλουμε να σας εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας για τα αντίτυπα του περιοδικού σας «Ατυχήματα—Μπορούν να Προληφθούν;» (8 Δεκεμβρίου 1985), τα οποία διανεμήθηκαν στα μέλη της Εσωτερικής Επιτροπής Πρόληψης Ατυχημάτων. Με αυτήν την ευκαιρία σας μεταβιβάζουμε τα συγχαρητήριά μας που χειριστήκατε ένα θέμα που είναι τόσο σύγχρονο, δεν γνωρίζει θρήσκευμα, και δεν εξαιρεί κανέναν. Πρόκειται για μια πλήρη κάλυψη πάνω στο θέμα της ασφάλειας: στο σπίτι, στο ξενοδοχείο, στο δρόμο—βλέποντας πάντα προς τα εμπρός. Μας διδάσκει να ζούμε περισσότερο, να χρησιμοποιούμε το πιο ωραίο μας όπλο: τους καλούς τρόπους, τον αυτοέλεγχο, την παράβλεψη των παραβάσεων.

Ρ. Τζ. Ρ., Πρόεδρος της CIPA, Βραζιλία

«Ήμουν Καθολική Καλόγρια»

Είμαι Ρωμαιοκαθολική, και δεν είμαι φανατική. Διαβάζω τα περιοδικά σας, και ένα άρθρο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν το «Ήμουν Καθολική Καλόγρια». (8 Δεκεμβρίου 1985) Τέλειωσα το σχολείο το 1948 και μας ενθάρρυναν να διαβάζουμε τη Βίβλο. Πώς μπορεί η γυναίκα αυτή να λέει ότι της είπαν πως ήταν θανάσιμο αμάρτημα να διαβάζει τη Βίβλο; Δεν την κριτικάρω που εγκατέλειψε την Καθολική Εκκλησία, αλλά και κανείς δεν την εξανάγκασε να κάνει ευχή. Χρησιμοποιώντας το περιοδικό σας, αυτή καταφέρεται ενάντια στη διδασκαλία των εντολών του Ιησού θέτοντας τη μομφή σε άλλους, και παραθέτω τα λόγια του: «Τούτη είναι η εντολή μου: να αγαπάτε ο ένας τον άλλον όπως εγώ σας αγάπησα». Θα ήταν πολύ καλύτερα αν είχε πει, συγχωρώ την Καθολική Εκκλησία που δεν με βοήθησε να δω σε τι τα καταφέρνω καλύτερα

Ρ. Χ., Αγγλία

Το ζήτημα του αν οι Καθολικοί ενθαρρύνονται να διαβάζουν τη Βίβλο ή όχι διαφέρει πολύ ανάλογα με τον τόπο όπου μένει κανείς. Σε έναν Καθολικό τομέα της Γαλλίας, θα μπορούσαν πολύ εύκολα να της πουν ότι η ανάγνωση της Βίβλου είναι θανάσιμο αμάρτημα, ενώ εσείς διδαχτήκατε μια τελείως διαφορετική άποψη, εκεί στην Προτεσταντική Αγγλία. Περαιτέρω, δεν βλέπουμε πουθενά στο άρθρο ότι η τέως αυτή καλόγρια μέμφεται τους άλλους επειδή την έκαναν να ορκιστεί ούτε ότι κατηγορεί τους άλλους για κακή μεταχείριση, πράγμα που την έκανε να επιδιώξει την απελευθέρωση από αυτούς. Διαβάζουμε ότι είχε ισχυρές πνευματικές ανάγκες και ότι οι ανάγκες αυτές δεν εκπληρώθηκαν από την Καθολική Εκκλησία ούτε από τη μοναστική ζωή. Μάλλον, οι πνευματικές της ανάγκες εκπληρώνονται τώρα μέσω της μελέτης της Βίβλου και του κηρύγματος του Λόγου του Θεού μαζί με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Δεν εκφράζει καμιά μνησικακία απέναντι στην Καθολική Εκκλησία.—ΟΙ ΕΚΔΟΤΕΣ.