«Καρκίνος—Τον Αντιμετωπίζω με Επιτυχία»
Η ΡΟΖ ΜΑΡΙ είναι μια πολύ χαρούμενη, εκδηλωτική Τεξανή ηλικίας πάνω από 60 χρόνων. Για πρώτη φορά ανακάλυψε ότι είχε όγκο το 1964, τον καιρό της εμμηνόπαυσης περίπου. Εδώ αφηγείται την ενθαρρυντική ιστορία της:
Όταν αντιλήφθηκα για πρώτη φορά ότι είχα μια κύστη στο μαστό μου, ανησύχησα για το τι μπορούσε να ήταν. Έτσι ο σύζυγός μου με πήρε στο νοσοκομείο για μια εξέταση. Αυτό ήταν που με φόβισε—να κάθομαι και να περιμένω τη διάγνωση. Όταν τελικά μου είπαν ότι μπορούσε να είχα καρκίνο του μαστού, θυμούμαι ότι αισθάνθηκα σαν κάποιος να με είχε κλωτσήσει στο στομάχι. Έπειτα άρχισε μια περίοδος αναποφασιστικότητας—ποια πορεία έπρεπε να ακολουθήσουμε; Μερικοί γιατροί σύστηναν επειγόντως εγχείρηση και άλλοι σύστηναν άλλες θεραπείες. Τι αποφασίσαμε;
Ο σύζυγός μου μίλησε με ένα φίλο γιατρό ο οποίος είπε ότι ενώ οι περισσότεροι όγκοι του μαστού ήταν καλοήθεις, υπήρχε η πιθανότητα να ήταν κακοήθης. Έτσι η εκλογή ήταν, θα έπρεπε να το ριψοκινδυνέψουμε και να καθυστερήσουμε μια επέμβαση ή θα έπρεπε να προχωρήσουμε αμέσως με την αφαίρεση του ενοχλητικού όγκου; Αποφασίσαμε και οι δυο ότι θα δεχόμουνα την εγχείρηση. Ο όγκος αφαιρέθηκε και αποδείχθηκε καλοήθης. Ανέπνευσα με ανακούφιση.
Το 1965 ανακάλυψα άλλη μια κύστη στον ίδιο μαστό. Αυτό ήταν υποτροπή αλλά όχι ήττα. Έκανα και πάλι εγχείρηση, και εκείνος ο όγκος ήταν επίσης καλοήθης. Συμβολικά, κράτησα την αναπνοή μου καθώς όλα πήγαν καλά για δυο χρόνια. Έπειτα, το 1967 μια τρίτη κύστη παρουσιάστηκε στον ίδιο μαστό. Οι γιατροί διέταξαν μια προσεχτική βιοψία και βρήκαν ότι ήταν κακοήθης. Ο μαστός έπρεπε να αφαιρεθεί. Έτσι, ένα μήνα αργότερα έκανα μια «απλή» μαστεκτομή.
Οκτώ χρόνια πέρασαν χωρίς περαιτέρω προβλήματα. Άρχισα να πιστεύω ότι είχα νικήσει τον καρκίνο. Αλλά το 1975 βρήκα μια κύστη στον άλλο μου μαστό. Λόγω του προηγούμενου ιστορικού μου οι γιατροί αποφάσισαν την αφαίρεση εκείνου του μαστού. Για να βεβαιωθούν ότι ο καρκίνος δεν είχε εξαπλωθεί, διέταξαν επίσης μια σειρά από ακτινοθεραπείες. Πρέπει να παραδεχτώ ότι εκείνη η διαδικασία με φόβισε. Γιατί αυτό;
Κάθε φορά, έπρεπε να περιμένω μαζί με άλλους ανθρώπους που έκαναν επίσης ακτινοθεραπεία. Τα πρόσωπα και τα σώματά τους ήταν σημειωμένα με κόκκινο μελάνι ως στόχοι του όπλου των ακτίνων. Εκείνη η θέα με έκανε να αισθάνομαι ανήσυχη. Έπειτα έπρεπε να μπω μόνη μου μέσα σ’ ένα ειδικό δωμάτιο ακτίνων. Όλα φαίνονταν τόσο μυστηριώδη επειδή γνώριζα ότι υπήρχε αυτή η αόρατη δύναμη που κατέστρεφε τους ιστούς μου, κακοήθεις και καλοήθεις συγχρόνως. Οπωσδήποτε, έκανα 30 ακτινοθεραπείες σε μια περίοδο 15 περίπου εβδομάδων. Από τότε, χρειάστηκε να κάνω μόνο δύο μικρότερες επεμβάσεις για καλοήθεις όγκους στην πλάτη και στο κεφάλι μου.
Η Δύναμη για να Επιβιώσω
Είμαι αληθινά ευγνώμων που είμαι ζωντανή ακόμα 22 χρόνια μετά την εμφάνιση του πρώτου μου όγκου. Τι με βοήθησε να συνεχίσω κάτω απ’ αυτές τις δοκιμασίες; Πρώτα απ’ όλα, η υποστήριξη που είχα από το σύζυγό μου. Διευθετούσε να με συνοδεύει στο νοσοκομείο κάθε φορά, ακόμα και όταν πήγαινα για ακτινοθεραπείες. Πιστεύω ότι είναι απαραίτητο να έχεις έναν καλό φίλο ή συγγενή που σε υποστηρίζει όταν πηγαίνεις στο νοσοκομείο. Αλλά πρέπει να είναι ένα δυνατό, θετικό, και όχι συναισθηματικό άτομο. Κλαίω εύκολα, και δεν χρειάζομαι κάποιον που να με ενθαρρύνει σ’ αυτό.
Βρήκα επίσης ότι οι γιατροί μου ήταν μια μεγάλη βοήθεια. Ήμαστε πολύ ευγνώμονες να έχουμε τον Δρ Τζέιμς Τόμσον, έναν από τους καλύτερους γιατρούς τότε. Είχε ένα θερμό τρόπο την ώρα των επισκέψεών του ακόμα και μέσα στο χειρουργείο. Ήταν επίσης ειλικρινής σχετικά με την κατάστασή μου, χωρίς να είναι σκληρός και απότομος.
Έμαθα να μην σκέφτομαι πολύ την κατάστασή μου. Γέμιζα πάντα τη διάνοια και τη ζωή μου με ενδιαφέροντα και με δραστηριότητες. Αγαπώ το διάβασμα, αλλά οι ιστορίες πρέπει να έχουν χαρούμενα θέματα. Δεν θέλω να σκέφτομαι νοσηρά θέματα. Και δεν αντέχω να βλέπω στην τηλεόραση ιστορίες που έχουν σχέση με νοσοκομεία!
Τι με βοήθησε όταν ήμουν άρρωστη; Ένα από τα πράγματα που εκτίμησα ήταν όλες εκείνες οι ευχετήριες κάρτες και τα γράμματα. Ήταν τόσο ενθαρρυντικό να γνωρίζω ότι πάρα πολλοί με σκέφτονταν. Όταν είσαι άρρωστος, δεν αισθάνεσαι πάντα την επιθυμία να δέχεσαι επισκέπτες, αλλά οι κάρτες τους είναι πολύ ευπρόσδεκτες. Βέβαια όταν είχα επισκέπτες, εκτιμούσα εκείνους που ήταν εποικοδομητικοί και θετικοί στα σχόλιά τους. Κανένας δεν θέλει να ξέρει για κάποιον συγγενή που πέθανε από καρκίνο πριν τρία χρόνια! Έτσι η ευαισθησία για τα αισθήματα του ασθενή εκτιμάται όταν οι επισκέπτες έρχονται για να τον δουν.
Βέβαια, σαν μια Μάρτυρας του Ιεχωβά, η πίστη μου με βοήθησε πολύ. Στο βαθμό που ήταν δυνατό, συνέχισα να είμαι απασχολημένη στη Χριστιανική διακονία. Κηρύττοντας και διδάσκοντας την ελπίδα της Αγίας Γραφής για το νέο σύστημα του Θεού και την ανάσταση με βοήθησε να εμβαθύνω τη δική μου πίστη. Τώρα, το 1986, είμαι ευτυχισμένη που είμαι ακόμα ζωντανή και μπορώ να γεμίζω τη ζωή μου με δράση στην υπηρεσία του Ιεχωβά.—Από Συνεργάτιδά μας
Η πρόοδος στη θεραπεία του καρκίνου τα πρόσφατα χρόνια βοήθησε ώστε μερικοί ασθενείς να χρειάζονται, μόνο μια απλή αφαίρεση του όγκου. Ωστόσο, η εκλογή θεραπείας εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Οι Εκδότες.